ΤΟΥΣ ΗΓΕΤΕΣ ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΑΝΑΔΕΙΚΝΥΟΥΝ ΤΑ ΔΙΔΑΚΤΟΡΙΚΑ, ΑΛΛΑ Η ΦΙΛΟΠΑΤΡΙΑ (Δ. Νατσιός)

ΤΟΥΣ ΗΓΕΤΕΣ ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΑΝΑΔΕΙΚΝΥΟΥΝ ΤΑ ΔΙΔΑΚΤΟΡΙΚΑ, ΑΛΛΑ Η ΦΙΛΟΠΑΤΡΙΑ (Δ. Νατσιός)

Τοὺς ἡγέτες δὲν τοὺς ἀναδεικνύουν τὰ διδακτορικά,
ἀλλὰ ἡ φιλοπατρία

Δημήτρης Νατσιὸς
δάσκαλος-Κιλκὶς

.                              «Κοινωνίες μὲ ριζικὰ ἀποδυναμωμένη καὶ φθαρμένη ἐθνικὴ συνείδηση δὲν ἔχουν πεδίο στρατηγικῆς λογικῆς, θέτουν σὲ κίνδυνο τὴν ἱστορική τους ὕπαρξη, περιθωριοποιοῦνται στὴν διεθνῆ σκακιέρα». Ποιός τὸ γράφει αὐτό; Ὁ Ἀχμὲτ Νταβούτογλου, στὸ περιβόητο βιβλίο του «Τὸ στρατηγικὸ βάθος», ὁ ἀκαδημαϊκὸς ποὺ εὐτύχησε νὰ δεῖ οἱ σκέψεις του νὰ μεταμορφώνονται σὲ κυρίαρχο δόγμα τῆς τουρκικῆς ἐξωτερικῆς πολιτικῆς. Ὁ πανέξυπνος Ἐρντογάν, ἄνθρωπος μέτριας παιδείας – οἱ νεανικές του σπουδὲς περιορίστηκαν σὲ μεντρεσέδες (=μωαμεθανικὰ διδασκαλεῖα) – ἀναπλήρωσε αὐτήν του τὴν θεωρητική του ὑστέρηση καὶ ἀγραμματοσύνη, υἱοθετώντας τὴν θεωρία τοῦ Νταβούτογλου, τὴν ὁποία ἐπένδυσε μὲ τὸν μανδύα τοῦ Ἰσλάμ. (Τοὺς ἡγέτες δὲν τοὺς ἀναδεικνύουν τὰ διδακτορικὰ καὶ τὰ φανταχτερὰ βιογραφικά, ἀλλὰἡ φιλοπατρία, τὸ σέβας στὴν παράδοση τοῦ λαοῦ τους, ἡ ὀξυδέρκεια καὶ ἡ ἀποφασιστικότητά τους νὰ ὑπερασπιστοῦν πάσῃ θυσία τὰ ἐθνικὰ δίκαια. Αὐτὰ δὲν διδάσκονται οὔτε στὰ κολέγια οὔτε στὰ Χάρβαρντ).
.                              Ἔκτοτε ἡ Τουρκία αὐξάνει συνεχῶς τὶς ἐπεκτατικές της φιλοδοξίες, ὁ Ἐρντογὰν κατέστη «διεθνὴς παίκτης», ὅπως ἀρέσκονται νὰ τὸν ἀποκαλοῦν οἱ ἡμέτεροι «συνήθεις χάσχακες», οἱ ὀπαδοὶ τοῦδόγματος τῆς «ἀψόγου στάσεως» καὶ τοῦ ἡττοπαθοῦς «κατευνασμοῦ».
.                              Πρόσφατα ἔγινε ὁ τραγελαφικὸς ἀνασχηματισμός. Περιμέναμε μήπως ἐκπαραθυρωθεῖ ἡ παταγωδῶς ἀποτυχημένη ὑπουργὸς Παιδείας. Ἐλπίζαμε, ἀμυδρότατα, μήπως ἀναλάβει ἐπιτέλους κάποιος ἄνθρωπος, ποὺ θὰ κατανοεῖ ὅτι τὸ πρόβλημα τῆς Παιδείας δὲν εἶναι οἱ «ἐργαστηριακὲς δεξιότητες» καὶ «τὰ πολλαπλὰ βιβλία», ἀλλὰ ἡ ριζικὴ ἀλλαγὴ τοῦ ἐκπαιδευτικοῦ μοντέλου, ἡ ἐπιστροφὴ στὴν ἀνθρωποποιὸ ἀποστολὴ τῆς Παιδείας. Νὰ ἀντιλαμβάνεται ὅτι τὸ σχολεῖο δὲν εἶναι χῶρος ἐξουδετέρωσης κοινωνικῶν ἀδικιῶν καὶ ταξικῶν ἀνισοτήτων οὔτε ὑποδοχῆς καὶ ἔνταξης «προσφύγων καὶ μεταναστῶν», ἀλλὰ χῶρος ποὺ ἀποβλέπει νὰ ἐμφυσήσει στὰ Ἑλληνόπουλα – κατάντησαν μία νεολαία χωρὶς μνήμη– πίστη καὶ ἀγάπη γιὰ τὴν πατρίδα, νὰ τοὺς προσφέρει πρότυπα ζωῆς, νὰ τοὺς γνωρίσει τὰ ἐλαττώματα καὶ τὰ προτερήματα τῆς φυλῆς, νὰ ἐνεργήσει, μὲ ἕναν λόγο, ἐντός τους διαπλαστικὰ ὡς κατ’ ἐξοχὴν παράγοντας αὐτοσυνειδησίας καὶ ἐθνικῆς ταυτότητας. (Ἡ οὐσιωδέστερη καὶ σημαντικότερη ἀποστολὴ τῆς Παιδείας, εἶναι ἡ ἔνταξη τῶν νέων στὸ παρελθὸν)
.                              Τώρα, γιὰ νὰ συνδέσω τὶς δύο προαναφερόμενες παραγράφους. Ὅπως εἶναι γνωστὸ τὸ 2000, ὁ τότε ὑπουργὸς τῶν Ἐξωτερικῶν  Γ. Παπανδρέου – «δυστυχία σου Ἑλλάς…» – ὑπέγραψε μὲ τὸν Τοῦρκο ὁμόλογό του Ἰσμαὴλ Τζέμ, πολιτιστικὴ συμφωνία, ποὺ προέβλεπε τὴν σύσταση Μεικτῆς Ἐπιτροπῆς Ἐμπειρογνωμόνων, μὲ σκοπό, μεταξὺ ἄλλων, νὰ μελετήσει καὶ νὰ ἀνταλλάξει τὰ σχολικὰ βιβλία τῶν δύο χωρῶν καὶ νὰ προτείνει τὴν «διόρθωση ἀνακριβειῶν», νὰ ἀφαιρεθοῦν ἐν ὀλίγοις οἱ ἀναφορὲς ποὺκαλλιεργοῦν τὴν ἐχθρότητα καὶ τὴν καχυποψία. Ἔτσι ψηφίστηκε ὁ νόμος «2929» ποὺ κύρωσε τὴν διακρατικὴ συμφωνία. Ὡς συνήθως ἡ Τουρκία οὐδὲν ἔπραξε, τὰ σχολικά της βιβλία συνεχίζουν νὰδηλητηριάζουν τοὺς μαθητές της μὲ μίσος κατὰ τῆς Ἑλλάδας, συνοδευόμενο μὲ ἰσχυρὲς δόσεις ὑπεροψίας γιὰ τὴν «εὐτυχία νὰ εἶσαι Τοῦρκος», ὁ ὁποῖος περίπου ἐκπολίτισε τὴν οἰκουμένη. Αὐτὸ δὲν ξαφνιάζει. Ἔτσι ἐννοοῦν τὴν τόνωση τῆς ἐθνικῆς συνείδησης, ναζιστικῆς κοπῆς. «Ὁ Τοῦρκος καὶ γεφύρι νὰ γενεῖ, πάνω του μὴν περάσεις», διδάσκει μία παλιὰ παροιμία. (Βιβλίο ὑποχρεωτικὸ στὰ τουρκικὰ σχολεῖα εἶναι «τὰ δίκαια τῆς Τουρκίας στὸ Αἰγαῖο», στὸ ὁποῖο ἀναγράφεται ὅτι «τὰ νησιὰ τοῦ Αἰγαίου βρίσκονται σήμερα ὑπὸ ἑλληνικὴκατοχή», αὐτό, δηλαδὴ ποὺ συνεχῶς διακηρύσσει ὁ ἰσλαμοφασίστας Ἐρντογὰν καὶ τὸ ζοχαδιακὸ φερέφωνό του, κάποιος Χουλαχοὺπ ἢ Χουλουσί… κάτι τέτοιο τέλος πάντων).
.                              Οἱ ἡμέτεροι, κατὰ τὸ ἐγκληματικῶς ἀνόητο συνήθειό τους, ὡσὰν καλὲς μαθητριοῦλες, ἔσπευσαν νὰ «διορθώσουν» τὰ βιβλία, Ἱστορίας, Γλώσσας καὶ Θρησκευτικῶν, τὰ τρία ἀκριβῶς μαθήματα ποὺ προσφέρουν ταυτότητα, συντηροῦν τὴν μνήμη καὶ καλλιεργοῦν τὴν ἐθνικὴ συνείδηση. Ἀντὶ νὰ ἀναμένουν κινήσεις συμμορφώσεως καὶ τῶν Τούρκων στὴν διακρατικὴ συμφωνία, ἀνέθεσαν σὲ «προφεσόρισσες», τύπου Ρεπούση, Κουλούρη καὶ Σία, νὰ μᾶς ἀλλάξουν τὰ φῶτα ἢ καλύτερα νὰ μᾶς βυθίσουν στὰ ἐθνομηδενιστικὰ σκοτάδια καὶ τὶς ἡμιμαθεῖς ἰδεοληψίες τους. Πράγμα ποὺ ἀκόμη κυριαρχεῖ στὴν ἐκπαίδευση, ἂν καὶ οἱ Τοῦρκοι οὔτε φύλλο συκῆς πιὰ δὲν τηροῦν καὶ ἐκτοξεύουν νυχθημερὸν ἀπειλές.
.                              Θυμίζει ἡ στάση τῶν ὑπευθύνων γιὰ τὴν παρεχόμενη Παιδεία καὶ ἡ ἐπιμονή τους στὴν διαγραφὴ ἢ χειρότερα στὴν διαστρέβλωση τοῦ παρελθόντος τοὺς πιθήκους- τὶς παλαιότερες ἐποχὲς –ποὺπάθαιναν τέτοια ὑπαρξιακὴ ἐξουθένωση, ὥστε κι ὅταν ὁ γύφτος σταματοῦσε νὰ χτυπᾶ τὸ ντέφι, αὐτοὶσυνέχιζαν νὰ χορεύουν, κοιτάζοντάς τον μὲ λαγνεία στὰ μάτια. Πῶς νὰ ἐξηγηθεῖ ἀλλιῶς τὸ ὅτι φρόντισαν, πρὶν ἀκόμη στεγνώσει τὸ μελάνι τῆς προδοσίας στὶς Πρέσπες,  νὰ μετονομάσουν τὸ «ΦΥΡΟΜ», σὲ «Βόρεια Μακεδονία», σὲ ὅλους τοὺς χάρτες τῶν σχολικῶν βιβλίων, ἐνῶ οἱ σκοπιανοὶ καγχάζουν καὶ κωλυσιεργοῦν; Εἶναι τυχαῖο πὼς στὸ βιβλίο Ἱστορίας τῆς Ϛ´ Δημοτικοῦ, τὸ «μεταρεπούσειο», γράφει στὸ κεφάλαιο τῶν Βαλκανικῶν Πολέμων ὅτι «ὁ ἑλληνικὸς στρατὸς κατέλαβε τὴν Κεντρικὴ καὶ τὴν ἀνατολικὴ Μακεδονία», ἐνῶγιὰ τὴν Ἤπειρο καὶ τὰ νησιὰ χρησιμοποιεῖ τὸ σωστὸ ρῆμα «ἀπελευθέρωσε»; (Ὁ ἀείμνηστος Σαράντος Καργάκος, ἔγραψε κάποτε κάτι πολὺ νόστιμο καὶ εὐφυές: «Τὸ πονηρότερον, ἀλλὰ καὶ τὸ μάλα ἐξαπατώμενον ἐξ ὅλων τῶν ζώων τῆς γῆς εἶναι ὁ… Ἕλληνας, ὅπως ἔλεγε ὁ Ροϊδης. Ἐκεῖνο τὸ “μάλα” ἐμεῖς τὸπροεκτείναμε κατὰ μία συλλαβή, τὸ κάναμε ἐθνικὸ προσωνύμιο» καὶ χαρακτηριστικό τῆς ἐξωτερικῆς μας πολιτικῆς).
.                              Στὴν ἴδια λογική, τῆς «ἐξουθενωμένης μαϊμοῦς», ἐντάσσεται καὶ τὸ θέμα μὲ τὴν περιφερόμενη δυσοσμία, τὴν «Ἀμάλ». Δὲν θὰ σχολιάσω. Θα κλείσω μὲ μία ὡραία ἐθνικὴ παρέλαση, μὲἄρωμα ἐλευθερίας,  γιὰ νὰ ἀνασάνουμε λίγο.
.                              Στὸ βιβλίο τοῦ καθ. Ἠλ. Οἰκονόμου -(σελ. 206)- «Κείμενα Πίστεως καὶ Ἐλευθερίας», περιγράφεται ἕνα περιστατικὸ ποὺ διασώζει ὁ Φωτάκος στὰ «ἀπομνημονεύματά» του.
.                              Ὁ Παπαφλέσσας μὲ τοὺς ἀντρειωμένους του σπεύδει πρὸς ἀπελευθέρωση τῆς Τριπολιτσᾶς. Καθ’ ὁδὸν περνᾶ μέσα ἀπὸ χωριά, γιὰ νὰ δώσει θάρρος στὸ αἱματοβαμμένο Γένος.
.                              «…Καθὼς ἔβλεπαν οἱ Ἕλληνες τὰς σημαίας καὶ τοὺς στρατιῶτας, ἐσήμαινον τῶν ἐκκλησιῶν τὰ σήμαντρα καὶ οἱ μὲν ἱερεῖς ἔβγαινον ἐνδεδυμένοι τὰ ἱερὰ ἄμφια καὶ μὲ τὸ Εὐαγγέλιον ἀνὰχείρας, οἱ δὲ Χριστιανοὶ ἄνδρες, γυναῖκες καὶ παιδία ἐπαρακαλοῦσαν τὸν Θεὸν νὰ τοὺς ἐνδυναμώνει. Ὁ Ἀρχιμανδρίτης (σ.σ. ὁ Παπαφλέσσας) μάλιστα ἐφοροῦσε μίαν περικεφαλαίαν καὶ διὰ τοῦτο τὸν ἐκύταζαν μὲπολλὴν περιέργειαν οἱ ἄνθρωποι καὶ τὸν ἐδέχοντο μὲ μεγάλην ὑποδοχήν.
Εἶχε δὲ σημαιοφόρον ἕνα καλόγηρο θεόρατο, πάπα-Τούρταν ὀνομαζόμενον, ὁ ὁποῖος ἐκράτει ἕνα μεγάλο σταυρὸν ὑψηλὰ εἰς τὰ χέρια καὶ ἐπήγαινε μπροστὰ εἰς τὸ στράτευμα. Ὁ κόσμος ἐγένετο τοῖχος καὶ ἔκαμαν τὸν σταυρό τους, καθὼς ἐπέρνα ὁ καλόγηρος μὲ τὸ σταυρό». 

ΠΗΓΗ:  ΚΛΙΚ