Προχωρούμε μέσα στον απέραντο Ναό της Αναστάσεως, και φτάνουμε στην προσωρινή φυλακή του Κυρίου μας.
Εδώ υπάρχουν δύο τρύπες επάνω σε μια πλάκα κι η πλάκα αυτή χρησιμεύει σαν κάθισμα. Στην πλάκα αυτή κράτησαν τον Κύριο καθισμένο, με τα πόδια Του μέσα στις τρύπες και δεμένα από το κάτω μέρος. Έτσι ήταν οι φυλακές τότε. Για να μην πρόκειται να δραπετεύσει ο κρατούμενος τον έδεναν κατ αυτό τον τρόπο. Έτσι έδεσαν και τον Κύριο τη λίγη ώρα που χρειάστηκε για να φτιάξουν το Σταυρό. Πέσαμε και προσκυνήσαμε εκεί που άγγιξαν τα πανάχραντα πόδια του Κυρίου μας. Τα αισθήματα δεν περιγράφονται. Όσο και αν προσπαθούμε να τα εκφράσουμε με τα λόγια μας, εν τούτοις τα λόγια είναι πολύ φτωχά.
Συνεχίζουμε και φτάνουμε εκεί που σήμερα έχουν το προσκύνημα οι καθολικοί. Είναι το σημείο που ευθύς μετά την Ανάσταση του ο Κύριος, συνήντησε τη Μαρία τη Μαγδαληνή. Το προσκύνημα ονομάζεται "μη μου άπτου". Όπως δηλαδή ακριβώς είπε τότε ο κύριος στη Μαρία τη Μαγδαληνή όταν αυτή, από τη χαρά της έσπευσε να αγκαλιάσει τα πόδια του Χριστού.
Συνεχίζουμε! Συνεχίζουμε και προχωρούμε και μπαίνουμε μέσα σε δύο τάφους. Δύο τάφοι ακριβώς πίσω από τον τάφο του Χριστού. Δύο τάφοι ο ένας του Ιωσήφ κι ο άλλος του Νικοδήμου. Όπως θυμόμαστε, όταν ο Χριστός πέθανε, δεν είχε τίποτε επάνω στη γη. Ούτε φυσικά υπήρχε τάφος στη διάθεσή του. Ο ένας από τους δύο κρυφούς μαθητές ο Ιωσήφ, έδωσε στον Κύριο τον τάφο που είχε για τον εαυτό του. Σύμφωνα δε με την παράδοση αγόρασε στη συνέχεια άλλο τάφο κοντά στον τάφο του Χριστού, εκεί δηλαδή ακριβώς που μπήκαμε και προσκύνησαμε. Εκεί, ακριβώς δίπλα και ο τάφος του Νικοδήμου, του άλλου κρυφού μαθητού του Χριστού και Μυροφόρου.
Επόμενο προσκύνημά μας είναι ο ορθόδοξος ναός της Αναστάσεως του κυρίου. Είναι ο Ναός ακριβώς απέναντι από την πόρτα του Παναγίου Τάφου. Εκεί μέσα γίνονται οι περισσότερες θείες λειτουργίες. Εκεί λειτουργεί την Ανάσταση ο Πατριάρχης. Εκεί λειτουργείται όμως και κάθε Κυριακή. Εκεί αξιωθήκαμε και εμείς να λειτουργηθούμε κάποια απ αυτές τις Κυριακές που μείναμε την Αγία γη. Με το προσκύνημα αυτό τελειώσαμε τα προσκυνήματα μας μέσα στο ναό της Αναστάσεως. Ομως τα προσκυνήματα δεν έχουν τέλος.
Προχωρούμε, έξω πλέον από το ναό της Αναστάσεως, και μέσα στα στενά σοκάκια της παλαιάς πόλης, και πηγαίνουμε στο Πραιτώριο. Όλοι το θυμόμαστε! Είναι εκεί που κάποτε στεκόταν ο Πιλάτος και ρωτούσε τους Εβραίους αν θα ήθελαν να ελευθερωθεί ο Κύριος ή ο Βαρραβάς. Είναι το σημείο εκείνο, ο χώρος εκείνος, που ο Πιλάτος ένιψε τα χέρια του, δηλώνοντας με αυτό τον τρόπο την αθωότητά του Κυρίου. Είναι το μέρος εκείνο που ο Κύριος εσιώπα και δεν απαντούσε στις τόσες κατηγορίες που του απηύθυναν οι Γραμματείς και οι Φαρισαίοι. Έχοντας στο νου μας όλα αυτά τα γεγονότα βαδίζουμε και φτάνουμε στο χώρο αυτόν. Περιμένουμε να μας ανοίξουν. Οταν μας άνοιξαν, μιά μικρή σκαλίτσα μάς οδηγεί στον υπόγειο χώρο, εκεί που είναι και παραμένει μέχρι σήμερα, η φυλακή του Κυρίου μας αλλά και οι φυλακές των ληστών του Βαρραβά και των δύο ληστών που σταυρώθηκαν ο ένας το δεξιά του Χριστού και ο άλλος αριστερά του. Μπήκαμε με φόβο και τρόμο. Δεν μπορεί να συλλάβει το ανθρώπινο μυαλό ότι ο Κύριος βρέθηκε σε κείνους τους τόπους. Δικασμένος σαν κακούργος μέσα στις πιο τρομερές και φρικτές φυλακές των Ιεροσολύμων. Μέσα σε μια φυλακή του και μέχρι σήμερα δεν μπορεί να σταθεί άνθρωπος πάνω από πέντε έως δέκα λεπτά. Βέβαια για μας τους ορθόδοξους ο χώρος αυτός έχει μεγάλη ευλογία και παρηγοριά. Μπαίνοντας σε αυτόν το χώρο αισθάνεσαι ότι ήλθες να παρηγορήσεις το Χριστό στη δύσκολη εκείνη στιγμή. Αισθάνεσαι εκείνο που ακούμε το βράδυ της Κυριακής των Βαίων. "Συμπορευθώμεν αυτώ και συσταυροθώμεν και νεκρωθώμεν δι Αυτόν ταις του βίου ηδοναίς". Προσκυνήσαμε και αφού ξεκουραστήκαμε γιά λίγο, συνεχίζουμε.
Συνεχίζουμε την πορεία μας, οσο είναι δυνατόν, σε κάθε βήμα του Χριστού μας. Βαδίζοντας φτάνουμε στην "Πύλη". Ποια είναι η "Πύλη"; Εκεί σε ένα ρωσσικό μοναστήρι υπάρχει μια "Πύλη" από την οποίαν τότε περνούσαν οι κατάδικοι. Μια πύλη που περνώντας ο κατάδικος, εάν έστω και ένας εφώναζε ότι ο κατάδικος είναι αθώος, τότε η υπόθεσή του ερευνάτο ξανά και εκρίνετο με πολύ επιείκεια. Είναι η πύλη από την οποία πέρασε και ο Κύριος, πλην όμως κανείς δεν φώναξε τη λέξη "αθώος". Τα μάτια μας και πάλι γέμισαν δάκρυα, βλέποντας την πύλη εκείνη. Ο μόνος Άγιος, ο Πανάγιος Θεός, ο μόνος αναμάρτητος, δεν έχει την παραμικρή υπεράσπιση από κανέναν άνθρωπο. Οι μαθητές του τον έχουν εγκαταλείψει! Ο κόσμος, όχλος, όλοι ευεργετημένοι από Αυτόν, δεν βρίσκει καμιά λέξη συμπαράστασης. Ένοχος για όλους. Μόνο η Παναγία μητέρα του, ο Ιωάννης ο Ευαγγελιστής, και κάποιος Μυροφόρες γυναίκες είναι εκεί για να συμπαρασταθούν στον Κύριό μας. Κοιταγόμαστε όλοι μεταξύ μας αμίλητοι. Όλοι ξέρουμε τι σκέφτεται ο καθένας από 'μάς. Το μυαλό όλων μας βρίσκεται εκεί στο Γολγοθά εκεί κοντά στο Χριστό, εκεί στο δικαστήριο στο πραιτώριο. Εκεί προσπαθούμε να καλύψουμε το κενό των απόντων μαθητών.
Προχωρούμε σε ένα άλλο σημαντικό προσκύνημα. Είναι το μοναστήρι της μεγάλης Παναγίας. Εκεί υπάρχει μια εικόνα και κατά την παράδοση εκεί στεκόταν η Υπεραγία Θεοτόκος και έβλεπε το Σταυρικό θάνατο του γιού της. Εκείνη την ώρα που σταυρωνόταν ο Χριστός, η Παναγία έβγαλε κραυγή θρήνου και πικρίας. Από τη μεγάλη κραυγή πήρε και το όνομα μεγάλη Παναγιά. Στον ίδιο χώρο μετά από χρόνια ασκήθηκε και αγωνίστηκε μια από τις μεγαλύτερες ασκήτριες της Εκκλησίας μας, η Οσία Μελάνη. Μέχρι σήμερα υπάρχει κάτω, πολύ χαμηλά από το έδαφος το ασκητήριο της Αγίας και η αλυσίδα με την οποίαν ήταν δεμένη όλη της τη ζωή! Εκεί στο χώρο του μοναστηριού είναι και ο τάφος της, ο οποίος είναι πηγή χαρισμάτων του Θεού. Εκεί αξιωθήκαμε κι εμείς να βρεθούμε και να προσκυνήσουμε αφενός την εικόνα της Παναγίας, αλλά και την Αγία Μελάνη .
Μετά από τη σχετική καθυστέρηση συνεχίζουμε στο επόμενο προσκύνημά μας και πηγαίνουμε στην Παναγία σαιντανάγια. Είναι ένα μοναστήρι όπου φυλάσσεται μια εικόνα . Είναι η εικόνα της γιαγιάς της Παναγίας! Οπως και η Παναγία μας, εχει το όνομα Μαρία. Εκεί υπάρχει κι άλλη μια εικόνα που έχει τέσσερις μορφές! Τον Κύριο, την Παναγία, τη μητέρα της Παναγίας την Αγία Άννα και τη γιαγιά της Παναγίας την Αγία Μαρία. Μας δέχτηκε η ηγουμένη της Μονής και αφού μας διηγήθηκε το ιστορικό της Μονής, με πολλή ευγένεια μας ξενάγησε στούς χώρους του Ναού και της Μονής.
Συνεχιζόμε εκεί κοντά, δίπλα στο πραιτώριο. Είναι το λιθόστρωτο είναι εκεί που κάθονταν οι στρατιώτες και έπαιζαν ζάρια. Είναι εκεί που έπαιξαν στα ζάρια το χιτώνα του Χριστού ποιός θα τον πάρει. Σήμερα είναι καθολικό μοναστήρι αλλά αυτό δεν παύει να μας θυμίζει ότι είναι και αυτός ένας από τους αγιασμένους χώρους που πέρασε ο Χριστός και τον αγίασε με τά πανάχραντα πόδια του. Προσκύνησαμε και εκεί και συνεχίζουμε.
Συνεχίζουμε ακόμα πιο δίπλα εκεί που κάποτε βρισκόταν η κολυμβήθρα της Βηθεσδά. Εκεί που κάποτε γινόταν το φοβερό εκείνο θαύμα. Εκεί που κάθε τόσο κατέβαινε άγγελος Κυρίου και έμπαινε μέσα στην κολυμβήθρα και αγίαζε τα νερά και στη συνέχεια όποιος ασθενής έπεφτε μέσα, έβρισκε την υγεία του από οποιαδήποτε ασθένεια και άν έπασχε. Εκεί κάποτε πήγε και ο Κύριος και βρήκε τον παράλυτο κατάκοιτο. Τριάντα οχτώ ολόκληρα χρόνια βρισκόταν ξαπλωμένος μη έχοντας κανέναν να τον βοηθήσει. Εκεί ο κύριος τον θεράπευσε! Του έδωσε εντολή να πάρει το κρεββάτι του και να πάει στό σπίτι του. Εκεί σήμερα υπάρχουν τα ερείπια της κολυμβήθρας εκείνης και διακρίνει κανείς και τις στοές και όποια άλλη λεπτομέρεια μας αναφέρει το ιερό Ευαγγέλιο. Καταλαβαίνουμε όλοι το συγκλονισμό και την σχετική πνευματική ταραχή που νιώθουμε βλέποντας και ακουμπώντας επάνω σε αυτά τα ερείπια!
Προχωρούμε λίγο πιο κάτω σέ ένα σπίτι. Ένα σπίτι που τότε ήταν το σπίτι των Αγίων Ιωακείμ και Άννης. Ένα σπίτι ιστορικό αλλά και πραγματικό κειμήλιο. Εκεί μέσα σε αυτό το σπίτι που σήμερα δεν δείχνει κάτι το αξιόλογο, εκεί μέσα γεννήθηκε η Υπεραγία Θεοτόκος. Εκεί, κατεβαίνοντας πολλά σκαλιά, κάτω από τό έδαφος, φτάνουμε μπροστά στούς ιερούς οικείους χώρους! Στο σημείο που έμενε η Αγία αυτή οικογένεια, άλλά κι εκεί που γεννήθηκε η Παναγία μας η μητέρα του Θεού . Εκεί προσκυνήσαμε και καθίσαμε να ξεκουραστούμε ύστερα από την πολύωρη οδοιπορία μέσα στα άγια μέρη των Ιεροσολύμων.
Ήταν πλέον αργά το απόγευμα και προχωρούμε πλέον να φτάσουμε στο λεωφορείο που μας περιμένει για να επιστρέψουμε πίσω στο ξενοδοχείο μας. Ναί μέν πολύ κουρασμένοι αλλά με τη συγκίνηση στο κατακόρυφο. Η ξεκούραση είναι απαραίτητη γιατί έρχονται κι άλλες ημέρες που θα είναι εξίσου η και περισσότερο κουραστικές! Φτάσαμε στο ξενοδοχείο και μετά από το βραδινό μας φαγητό και την ξεκούραση μας, περιμένουμε να ξημερώσει η επόμενη ημέρα. Ξημερώνει Κυριακή καί είμαστε όλοι, κατά το δυνατόν, έτοιμοι, να λειτουργηθούμε και να κοινωνήσουμε των αχράντων μυστηρίων !
Εδώ υπάρχουν δύο τρύπες επάνω σε μια πλάκα κι η πλάκα αυτή χρησιμεύει σαν κάθισμα. Στην πλάκα αυτή κράτησαν τον Κύριο καθισμένο, με τα πόδια Του μέσα στις τρύπες και δεμένα από το κάτω μέρος. Έτσι ήταν οι φυλακές τότε. Για να μην πρόκειται να δραπετεύσει ο κρατούμενος τον έδεναν κατ αυτό τον τρόπο. Έτσι έδεσαν και τον Κύριο τη λίγη ώρα που χρειάστηκε για να φτιάξουν το Σταυρό. Πέσαμε και προσκυνήσαμε εκεί που άγγιξαν τα πανάχραντα πόδια του Κυρίου μας. Τα αισθήματα δεν περιγράφονται. Όσο και αν προσπαθούμε να τα εκφράσουμε με τα λόγια μας, εν τούτοις τα λόγια είναι πολύ φτωχά.
Επόμενο προσκύνημά μας είναι ο ορθόδοξος ναός της Αναστάσεως του κυρίου. Είναι ο Ναός ακριβώς απέναντι από την πόρτα του Παναγίου Τάφου. Εκεί μέσα γίνονται οι περισσότερες θείες λειτουργίες. Εκεί λειτουργεί την Ανάσταση ο Πατριάρχης. Εκεί λειτουργείται όμως και κάθε Κυριακή. Εκεί αξιωθήκαμε και εμείς να λειτουργηθούμε κάποια απ αυτές τις Κυριακές που μείναμε την Αγία γη. Με το προσκύνημα αυτό τελειώσαμε τα προσκυνήματα μας μέσα στο ναό της Αναστάσεως. Ομως τα προσκυνήματα δεν έχουν τέλος.
Μετά από τη σχετική καθυστέρηση συνεχίζουμε στο επόμενο προσκύνημά μας και πηγαίνουμε στην Παναγία σαιντανάγια. Είναι ένα μοναστήρι όπου φυλάσσεται μια εικόνα . Είναι η εικόνα της γιαγιάς της Παναγίας! Οπως και η Παναγία μας, εχει το όνομα Μαρία. Εκεί υπάρχει κι άλλη μια εικόνα που έχει τέσσερις μορφές! Τον Κύριο, την Παναγία, τη μητέρα της Παναγίας την Αγία Άννα και τη γιαγιά της Παναγίας την Αγία Μαρία. Μας δέχτηκε η ηγουμένη της Μονής και αφού μας διηγήθηκε το ιστορικό της Μονής, με πολλή ευγένεια μας ξενάγησε στούς χώρους του Ναού και της Μονής.
Ήταν πλέον αργά το απόγευμα και προχωρούμε πλέον να φτάσουμε στο λεωφορείο που μας περιμένει για να επιστρέψουμε πίσω στο ξενοδοχείο μας. Ναί μέν πολύ κουρασμένοι αλλά με τη συγκίνηση στο κατακόρυφο. Η ξεκούραση είναι απαραίτητη γιατί έρχονται κι άλλες ημέρες που θα είναι εξίσου η και περισσότερο κουραστικές! Φτάσαμε στο ξενοδοχείο και μετά από το βραδινό μας φαγητό και την ξεκούραση μας, περιμένουμε να ξημερώσει η επόμενη ημέρα. Ξημερώνει Κυριακή καί είμαστε όλοι, κατά το δυνατόν, έτοιμοι, να λειτουργηθούμε και να κοινωνήσουμε των αχράντων μυστηρίων !
