"Ο σιωπηλός Αρχιεπίσκοπος" - Άρθρο της εφημερίδας "Ριζοσπάστης"
Κυριακή, 11 Δεκέμβριος 2011
Συντάχθηκε απο τον/την Του Γιώργου Κακουλίδη - 12.21
1. Η σιωπή του αρχιεπισκόπου Ιερώνυμου είναι απαραίτητη σήμερα για την Ορθοδοξία. Σιωπή που βοηθά τον πιστό να καθρεφτιστεί απευθείας στον Ιησού, μακριά από την κοινωνία του θεάματος ορισμένων μητροπολιτών, οι οποίοι δουλεύουν συστηματικά πάνω στην παραποίηση του πραγματικού μέσα στην καθημερινότητα της Εκκλησίας.
2. Η σιωπή του Ιερώνυμου είναι αποτέλεσμα της μεγάλης θητείας του στην ταραχή.
3. Ως ποιητής, με ενδιαφέρει πώς λειτούργησε ο αρχιεπίσκοπος τη μία της ζωής του αντίφαση. Πώς βίασε τη φύση του - φύση κατεξοχήν μοναχική -, για ν' αποκτήσει μια υπερφύση, όπως κάνουν οι δόκιμοι μοναχοί, με σκοπό να ανακατευτεί με τον κόσμο. Θέλω να δω τι θα κάνει με τις κοσμικές επιρροές και την εξουσία όταν εκείνες αποφασίσουν ν' απλώσουν χέρι και να ξεδιπλώσουν τα σχέδιά τους με τους γνωστούς εκβιασμούς.
4. Η Εκκλησία δείχνει τώρα να ξεπερνά την αρρώστια για την οποία έγραφε το άτακτο παιδί της Ορθοδοξίας Νικολάι Μπερντιάγεφ: «Η κόλαση της Εκκλησίας είναι η πλήξη της». Ο Ιερώνυμος από δω και στο εξής θα βρίσκεται σε μόνιμη κατάσταση βεντέτας με τον υπ' αριθμόν ένα εχθρό του: την πείνα. Ολα τα άλλα είναι τρυφερώς αδιάφορα.
5. Ο Ιερώνυμος πρέπει να σκεφτεί πολύ τα λόγια της καταραμένης ποιήτριας Μαρίνας Τσβετάγεβα: «Οι πλούσιοι δεν φοβούνται το περίστροφο όσο την έσχατη κρίση». Ακόμη κι αν δεν συμφωνώ μ' αυτή τη φράση, η Εκκλησία οφείλει, όταν υποδέχεται τους πλουσίους, να τους υπενθυμίζει μονίμως την έσχατη κρίση.
6. Ως πεπτωκός, ονειρεύομαι μια Εκκλησία που δεν αφορά μόνο τους καθωσπρέπει ιλουστρασιόν επιτυχημένους τραπεζίτες, ούτε τους μικροαστούς, των οποίων η καθαριότητα βρωμάει. Ας πάψει κάποτε το παιχνίδι του ποιος είσαι. Ας με δεχτεί με το πρόσωπό μου.
7. Πικρή διαπίστωση: Η ζωή, αν και επιθυμεί να μεταστραφεί προς το λεγόμενο καλό, κυλά σε κατάσταση μόνιμης αδυναμίας ανάμεσα στον Αγγελο και τον Τραπεζίτη. Παρόλο που γνωρίζει τη διαφορά ανάμεσα στους δύο, αισθάνεται ότι χρωστά και στους δύο. Καμία παρηγοριά. Ούτε ο Ρωμανός Μελωδός ούτε ο Μάξιμος Ομολογητής μπορούν να τη δροσίσουν. Βρισκόμαστε σε κατάσταση μόνιμης αγωνίας.
8. Ως Ελληνας, κρίνω με την πρώτη ματιά. Μπορεί για πολλούς αυτό να είναι μια νοσηρή διαπίστωση, αλλά έτσι μεγάλωσα. Αν και μπαίνω, λοιπόν, σε ξένα χωράφια, πιστεύω πως η σιωπή του αρχιεπισκόπου εμπεριέχει την άρνηση μπροστά στην κατάρρευση που βιώνουμε, στον καρκίνο που μας θερίζει, στους Δυτικούς που πιστεύουν πως στην ύπαρξή μας αξίζει ένα τυφλό τέλος, στις δοκιμασίες που μας έχουν επιβάλει οι αυθεντίες, όλοι αυτοί οι αμόρφωτοι πτυχιούχοι.
Σχόλιο δικό μας
Θά συμφωνοῦσα ανεπιφύλακτα στὶς πάρα πάνω θέσεις τοῦ ἀρθρογράφου, ἄν ὅλα ἔβαιναν καλῶς καί τά πολλά λόγια θά ἦσαν πραγματικά ... φτώχεια! Ὅμως σήμερα ἡ φωνή τοῦ Ἀρχιεπισκόπου κρίνεται ἀπολύτως ἀπαραίτητη γιά τήν παρηγορία καί στήριξη τοῦ πολυπλεύρως χειμαζομένου Ὀρθοδόξου Ἑλληνικοῦ λαοῦ! Πολλὰ θά μποροῦσε νά εἰπεῖ καί φυσικά θὰ ἦσαν καὶ ἀπολύτως ἀπαραίτητα!
Ὅμως μὲ πολλὴ κακοπιστία ὁμολογῶ ὅτι εἶδα τό συγκεκριμμένο ἆρθρο δημοσιευόμενο ἀπό μία "ἀριστερή" ἐφημερίδα. Πολλὲς φορὲς συμβαίνει, τέτοιοι χῶροι ἀντί νά στηρίζουν μὲ τέτοια ἆρθρα, νὰ κλονίζουν ἀκόμη περισσότερο τὶς συνειδήσεις τῶν ὀρθοδόξων. Συμβαίνει δὲ παραλλήλως, τέτοια ἆρθρα, νὰ ἐξυπηρετοῦν τὶς σκοπιμότητες τοῦ ἀριστεροῦ χώρου, ποὺ εἶναι ἡ σιωπὴ τῶν ταγῶν τῆς Ἁγίας μας Ἐκκλησίας, προκειμένου ὁ ἄθεος ἀριστερὸς λόγος, νὰ κινεῖται ἀνεμποδίστως!
