Κατερίνα Αθηνιώτη-Παπαδάκη 
Κάθε πού ἐνσκύπτει Θεός στό σπιτικό μας σφιχταγκαλιαζόμαστε καί λέμε φωναχτά τή λέξη ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ἔτσι πού νά γεμίζει τό στόμα καί ἡ ψυχή μας.
Ὀ χρόνος ρέει ἀλλά ὄχι δίχως τήν ἄγκυρα τοῦ μυστηρίου. Πάππου πρός πάππου τά παραδείσια βάθη.
Ἀνέμελα, ἀθῶα, ἔκπληκτα τρέχοντας στίς αὐλές, σκαρφαλώνοντας στά δέντρα, ρουφώντας τό χυμό τῆς ζωῆς, τόν παλλόμενο δυνατά σάν Κυριακάτικο σήμαντρο γύρω μας καί μέσα μας, σάν ἱερή συναρμογή τῆς ὕπαρξης μέ τόν κόσμο, δέν βιώναμε οὔτε διαχωρισμούς, οὔτε δόλους. Δέν ὑπῆρχε κάτι πού νά ξενίζει τήν ἰσορροπία τῆς ἀθωότητάς μας. Δέν ὑπῆρχαν μόνο  ἄνδρες ἤ μόνο γυναῖκες, ὅπως δέν ὑπῆρχε μόνο βουνό ἤ μόνο θάλασσα, μόνο γῆ ἤ μόνο οὐρανός. Ἴσως ἀκριβῶς ὅπως δέν ὑπῆρχαν μόνο νέοι ἤ μόνο ἡλικιωμένοι, μόνο χαρά ἤ μόνο λύπη. Ἡ ζωή ἦταν ἕνα καθολικό πανυγήρι ἀντάμωσης, μιά κλήση συναρμογῆς, μιά μουσική μεθεκτικῆς ἀναπνοῆς, ἕνα ἀναστάσιμο σθένος ἀποδοχῆς καί ὑποδοχῆς τοῦ μυστηρίου. Ὁ νοῦς δέν ἦταν λογική ἀλλά χελιδόνι τῆς ἄνοιξης. Ξεκλείδωνε στό δάκρυ τό