Κάποιος που κυνηγούσε στην έρημο άγρια ζώα είδε τον αββά Αντώνιο να αστειεύεται με τους αδελφούς και σκανδαλίστηκε. Θέλοντας δε ο γέροντας να τον διδάξει ότι είναι ανάγκη που και που να συγκαταβαίνει κανείς στους αδελφούς, του λέγει: «Βάλε μία σαΐτα στο τόξο σου και τέντωσέ το». Το έκαμε εκείνος. Του λέγει: «Τέντωσέ το πιο πολύ». Και το τέντωσε. Και πάλι του λέγει: «Ακόμη πιο πολύ». Του απαντά τότε ο κυνηγός: Αν το τεντώσω υπερβολικά, θα σπάσει το τόξο». Και ο γέροντας του λέει: «Έτσι και το έργο του Θεού. Αν τεντώσουμε υπερβολικά τη συμπεριφορά μας απέναντι στους αδελφούς, θα σπάσουν και αυτοί. Πρέπει, λοιπόν, που και που να συγκαταβαίνουμε στους αδελφούς». Και έφυγε πολύ ωφελημένος από τον γέροντα. Οι δε αδελφοί, στηριγμένοι, έφυγαν και πήγαν στον τόπο τους.
