ΑΦΩΝΟΤΕΡΟΙ ΤΩΝ ΙΧΘΥΩΝ ΚΑΙ ΑΠΡΑΓΈΣΤΕΡΟΙ ΤΩΝ ΒΑΤΡΑΧΩΝ (Δ. Νατσιός)

Ἀφωνότεροι τῶν ἰχθύων καὶ ἀπραγέστεροι τῶν βατράχων   

Δημ. Νατσιός
Δάσκαλος-Κιλκίς

«Κάθε τόπος ἔχει τὴν πληγή του καὶ ἡ Ἑλλὰς τοὺς Ἕλληνες (πολιτικοὺς)» [Ἐμ. Ροΐδης]
«Γαλὴ εἰσελθοῦσα εἰς χαλκέως ἐργαστήριον τὴν ἐκεῖ κειμένην ῥίνην περιέλειχε. Συνέβη δέ, ἐκτριβομένης τῆς γλώττης, πολὺ αἷμα φέρεσθαι. Ἡ δὲ ἐτέρπετο ὑπονοοῦσα τι τοῦ σιδήρου ἀφαιρεῖσθαι μέχρι παντελῶς ἀπέβαλε τὴν γλῶτταν».Καὶ σὲ νεοελληνικὴ ἀπόδοση:«Μία γάτα μπῆκε στὸ ἐργαστήριο ἑνὸς σιδηρουργοῦ καὶ ἄρχισε νὰ γλείφει μία λίμα. Ἡ γλώσσα τῆς ὅμως τρίφτηκε κι ἄρχισε νὰ τρέχει πολὺ αἷμα. Αὐτὴ εὐχαριστιόταν, νομίζοντας ὅτι κάτι βγαίνει ἀπὸ τὸ σίδερο, ὥσπου ἔχασε τὴν γλώσσα της». (Αἰσώπου μύθοι, ἔκδ. «ΕΞΑΝΤΑΣ», σέλ.96). Μπῆκε καὶ ἡ πατρίδα μας – ἡ γάτα – κάποτε στὸ ἐργαστήριο τῆς Εὐρώπης μὲ τὰ σίδερα, τὰ σφυριὰ καὶ τὰ ἀμόνια, στὸ ἐργοτάξιο τῆς ἀνθρώπινης ἀλαζονείας. Τῆς πέταξαν  μία λίμα-προγράμματα, ἐπιδοτήσεις καὶ τὸν βρόχο τῶν δανείων. Καὶ ἄρχισε νὰ τὴν γλείφει. Καὶ ἐτέρπετο, ἡδονιζόταν. Νόμιζε ὅτι ἦταν ἀλλότρια, ξένα, πλούσια περισσεύματα τῶν Φραγκογερμανῶν. Ἔπινε ὅμως τὸ αἷμα της, τὸ αἷμα τῶν ἀγέννητων, τὸ αἷμα τῶν νεκρῶν. Καὶ ἔχασε τὴν μιλιά της, τὴν γλώσσα της, τὰ τζιβαϊρικᾶ της. Ἔμεινε ἄλαλη, ἀναξιοπρεπῆ,ς ἄλογη καὶ παράλογη.

 .            Βρυχῶνται οἱ Τοῦρκοι. Ἀπειλοῦν, χλευάζουν, προσβάλλουν, συκοφαντοῦν, διεκδικοῦν. Ἀπὸ τὸν ἀνώτατο ἡγέτη τους αὐτὰ καὶ ὄχι ἀπὸ κάποιον ἀντιπεριφερειάρχη τῆς ἀνατολίας. Τί ἀπαντᾶ  τὸ καθ’ ἡμᾶς… ἀσκέρι καὶ ὁ σκαληνὸς σερασκέρης του; Τίποτε. Ἀφωνότερος τῶν ἰχθύων καὶ ἀπραγέστερος τῶν βατράχων.
.           Λύκοι, γκρίζοι καὶ λυσσασμένοι, ἀπέναντι. Ἰχθύες καὶ βατράχια ἀπὸ δῶ. Τί συμπεραίνει ὁ κοινὸς νοῦς; Ὅτι κάποια στιγμὴ οἱ λύκοι θὰ ὀρμήξουν. Παρήγορο τὸ γεγονὸς ὅτι τὸ ἀξιόμαχο τῶν Τούρκων οὐδέποτε δοκιμάστηκε ἀπέναντι σὲ ὀργανωμένο στρατό. Ὕαινες καὶ λαφυραγωγοὶ μία ζωή. Ἀπαρήγορο τὸ γεγονὸς ὅτι τὸ ἀξιόμαχο τῶν Ἑλλήνων ὑπονομεύτηκε τὰ τελευταῖα χρόνια ἀπὸ τὶς εἰρηνόφιλες σειρηνωδίες κλεφτοκατσικάδων. Καὶ προσοχή! «Μακάριοι οἱ εἰρηνοποιοὶ» καὶ ὄχι οἱ εἰρηνόφιλοι. Ψιλὰ γράμματα αὐτὰ γιὰ τὴν περιρρέουσα ἡμιμάθεια. Ἀτάραχος, γαλήνιος ἄκουσε ὁ Γερο-Κολοκοτρώνης τὴν ἀπόφαση γιὰ καταδίκη σὲ θάνατο. Οὔτε κατάρες, οὔτε κραυγές, οὔτε φοβέρες. Μόνο «μνήσθητί μου Κύριε, ὅταν ἔλθῃς ἐν τῇ βασιλείᾳ σου». Ἦταν εἰρηνοποιός. Καταδικάζονται λήσταρχοι καὶ ἐγκληματίες καὶ σκούζουν καὶ τσιρίζουν καὶ μυξοκλαίουν γιὰ τὸ κακὸ ποὺ τοὺς βρῆκε, ὄντας τόσο «καλοὶ ἄνθρωποι», ὅπως βεβαιώνουν, σπαραξικάρδια, οἱ συμβίες τους. Εἰρηνόφιλοι ἄνθρωποι…
.          Σκότωσαν, ἄνανδρα, οἱ Ἀλβανοὶ τὸ “γαλανόλευκο παιδὶ” τῆς Βορείου Ἠπείρου. (Ὅπως κάποτε στὴν Κύπρο, τὰ ξαδέρφια τοὺς οἱ Ἀγαρηνοί, τὸν Ἰσαὰκ καὶ τὸν Σολωμό). Τοὺς γνωρίσαμε στὴν ἱστορία ὡς Τουρκαλβανούς. Μ’ αὐτοὺς κυρίως, πολεμούσαμε τὸ ’21 καὶ ὄχι μὲ τοὺς χοντροκέφαλους Τούρκους. Ἀνύπαρκτοι στοὺς Βαλκανικοὺς Πολέμους, περίμεναν τὴν ἔκβασή τους γιὰ νὰ χιμήξουν. Μάζεψε τοὺς μπέηδές τους τὸ εὐρωπαϊκὸ  ἐργαστήριο ραδιουργίας καὶ τοὺς ἔκανε κράτος-παρία. Τοὺς ξανασυναντήσαμε τὸ ’40, ὅταν καμμιὰ 15αριά τάγματά τους πίσω, στὰ ὀπίσθια τῶν Ἰταλῶν, πυροβολοῦσαν τὶς λάσπες καὶ τὶς βελανιδιὲς τῆς Πίνδου. Μὲ τοὺς Γερμανούς, οἱ Τσάμηδες, συμμορίες ἀπὸ μαχαιροβγάλτες καὶ βιαστές, κατασκότωναν καὶ καταλήστευαν τὸν ἐμπερίστατο Ἑλληνισμὸ τῆς Ἠπείρου. Ξεκουμπίστηκαν γιὰ νὰ γλιτώσουν τὸ κρέμασμα. Τώρα ἀπαιτοῦν ἀποζημιώσεις. Τί νὰ πεῖ κανείς; Τουρκαλβανοί… Τί ἀπαντοῦν οἱ ἡμέτεροι; Τίποτε.  “Τὸ χωριὸ καίγεται καὶ ἡ γριὰ λαμπροχτενίζεται”, ὅπως γράφει ὁ Μακρυγιάννης. Οἱ θεσμοί! Τί θὰ ποῦν οἱ θεσμοί! Οἱ δεσμοί. (Καλὸς καὶ ὁ ἀρχιεπίσκοπος. Ἀπὸ μητροπολίτης Ἀθηνῶν, μιτροπωλητής. Συμφωνίες μὲ τοὺς ἀθέους καὶ εὐχαριστίες, δίνοντάς τους “ἀέρα” καὶ λόγο νὰ πανηγυρίζει τὸ ἐκκλησιομάχο κοπάδι τους. Τὸ μόνο ποὺ δὲν μᾶς εἶπε εἶναι νὰ ψηφίσουμε τὸν κ. Τσίπρα).
.                Βγῆκε ὁ Ράμα, ὁ ναρκέμπορος, τὴν ἐπαύριον τῆς δολοφονίας τοῦ ὡραίου Ἕλληνα, εἶπε τὰ ἐμετικά του. Ἐδῶ; Ἄφωνη, λόγῳ γλωσσοτομίας, ἡ «ὑπεύθυνη ἡγεσία τῆς χώρας». Ἂν ζοῦσε ὁ Καραϊσκάκης θὰ τοὺς φοροῦσε τὸ «βρακὶ τῆς Κατερίνας». (Ὁ «σταυραετὸς τῆς Ρούμελης», ποὺ ἔκανε τύμβους μὲ τὰ κομμένα κεφάλια τῶν Τουρκαλβανῶν στὸ Δίστομο καὶ τὴν Ἀράχοβα, ἔσερνε μαζί του ἕνα γυναικεῖο παλιόβρακο, γνωστὸ σὲ ὅλα τὰ παλληκάρια του μὲ τ’ ὄνομα «τὸ βρακὶ τῆς Κατερίνας». Τὸ φοροῦσε στοὺς κιοτῆδες, τοὺς φοβητσιάρηδες, τὶς σαπιοκοιλιές. Ὅποιον τοῦ τὸ φοροῦσε τὸν περιφρονοῦσε καὶ ἡ οἰκογένειά του, ἦταν ἄτιμος καὶ προδότης. Σήμερα δὲν θὰ ἔφτανε τὸ ἕνα. Θὰ ἔπρεπε νὰ ἀπευθυνθεῖ  σὲ βιοτεχνία ἐσωρούχων γιὰ νὰ καλύψει τὶς ἀνάγκες καὶ τὴν ζήτηση)..               Προδίδουν  καὶ τοὺς προδότες οἱ Σκοπιανοί. (Τελικὰ ποιός ἦταν ὁ πρωτεργάτης,  ὁ ἐμπνευστὴς τῆς συμφωνίας ἢ καλύτερα ὁ ἐκτελεστής, γιατί ἡ σύλληψη ἔγινε ἐκτός; Σ᾽ αὐτὲς τὶς περιπτώσεις ἡ ἀπάντηση δόθηκε πρὶν ἀπὸ 2500 χρόνια. «Ἐν ἁμίλλαις πονηραῖς ἀθλιώτερος ὁ νικήσας»). Δὲν τηροῦνται τὰ συμφωνηθέντα στὶς Πρέσπες. Τὸ «μακεδονικὸ ἔθνος» τῶν νεοκομιτατζήδων, δόξῃ καὶ  τιμῇ, περνᾶ στὸ σύνταγμά τους. Τί ἀπαντοῦν οἱ «κωφοὶ καὶ ἄλαλοι» τῶν Ἀθηνῶν; Τίποτε.  Ὀργανώνουν συνέδρια ἀνόμων καὶ παρανόμων, ἐπιτροπὲς ἐμπειρογνωμόνων, τὰ ὁποῖα θὰ ἁπαλείψουν  ἀπὸ τὰ σχολικὰ βιβλία τὶς ἐνοχλητικὲς-«ἐθνικιστικὲς»-ἀναφορές..             Τί ἆραγε καὶ πῶς θὰ τὸ ἀναθεωρήσουν; Στὸ βιβλίο τῆς Ἱστορίας τῆς Ϛ´ Δημοτικοῦ ὑπάρχει κεφάλαιο μὲ τίτλο: «Ἀπὸ τὸν ἑλληνοτουρκικὸ Πόλεμο τοῦ 1897 στὸν Μακεδονικὸ Ἀγώνα» (σελ. 178-181). Τὸ κεφάλαιο συνοδεύεται ἀπὸ μία εἰκόνα τοῦ Παύλου Μελᾶ καὶ ἀπὸ περιληπτικὸ τίτλο ὅπου διαβάζουμε: «Μακεδονικὸς Ἀγώνας ὀνομάζεται  ἡ ἔνοπλη σύγκρουση τῶν Ἑλλήνων καὶ Βουλγάρων ἀνταρτῶν στὸ χῶρο τῆς Μακεδονίας τὴν περίοδο 1904-1908». (Δυστυχῶς δὲν ὑπάρχει πουθενὰ ἡ φράση «ἡ Μακεδονία ἦταν εἶναι καὶ θὰ εἶναι ἑλληνική»). Τώρα μὲ τὴν… ἐθνοκάθαρση, τί θὰ γραφτεῖ; «Ὁ βορειοελλαδίτικος ἀγώνας ἦταν σύγκρουση Ἑλλήνων καὶ βορειομακεδόνων»; Μήπως “ὁ ἀγώνας στὴν Εὐρωπαϊκὴ Ὀθωμανικὴ Αὐτοκρατορία”; Μήπως “ὁ ἀγώνας ἀνατολικὰ τῶν Ἰωαννίνων καὶ δυτικὰ της  Ξάνθης”; Μήπως «βόρεια τῆς Λάρισας καὶ νότια τῶν Σκοπίων;” Μὲ τὸν Παῦλο Μελὰ τί θὰ κάνουν; Μὲ τὸν Δραγούμη, τὸν Καραβαγγέλη, τὸν καπετὰν Κώτα ποὺ φωτογραφίες τους συνοδεύουν  τὸ κεφάλαιο; Θὰ τοὺς ἐξαφανίσουν; Θα βάλουν φωτογραφία τοῦ Κοτζιᾶ καὶ τὴν γελοία σκιάθα του, νὰ ἀγκαλιάζει τὸν Δημητρώφ; Σβήνει ἡ ἱστορία, τὸ αἷμα; Ὄχι, ἄλλοι θὰ ἐξαφανιστοῦν! (Ἀπὸ τώρα, ἂν ἀκούει κανείς, πρέπει νὰ ἑτοιμάσουμε μικρό, εὐσύνοπτο βιβλιαράκι, γιὰ παιδιὰ Δημοτικοῦ κυρίως, μὲ τίτλο «Ὁ Μακεδονικὸς Ἀγώνας: ἡ δόξα τῆς Ἑλλάδας» Θὰ βρεθεῖ τρόπος νὰ φτάσει στὰ χέρια τῶν Ἑλληνοπαίδων). Ἐλπίζω -κατάντια εἶναι αὐτὸ- νὰ ἀντιδράσουν οἱ Σκοπιανοὶ τῆς Ἐπιτροπῆς καὶ νὰ βγεῖ ἀπὸ τὰ βιβλία Γλώσσας τῆς Ϛ´ Δημοτικού -(τετρ.Ἐργασιῶν, β´ τεῦχος, σελ. 39) – ἡ τρισάθλια ἀπεικόνιση μὲ τὸν Μέγα Ἀλέξανδρο δίπλα στὴν Κοκκινοσκουφίτσα καὶ τὸν Καραγκιόζη, ἡ ὁποία συνοδεύεται ἀπὸ ἄσκηση, διὰ τῆς ὁποίας προτρέπονται οἱ μαθητὲς “νὰ γράψουν μία ἱστορία αὐτῆς τῆς παράξενης συντροφιᾶς”..               Ἐμεῖς κρατᾶμε τὸν Μέγα Ἀλέξανδρο. Τὴν Κοκκινοσκουφίτσα καὶ τὸν Καραγκιόζη τοὺς ἐπιστρέφουμε στὸ ὑπουργεῖο Παιδείας. Θὰ τύχουν λαμπρῆς ὑποδοχῆς…

Νατσιὸς Δημήτρης
δάσκαλος-Κιλκὶς