Ο ΧΡΙΣΤΟΣ, Ο ΝΤΟΣΤΟΓΙΕΦΣΚΙ ΚΑΙ Ο ΣΑΡΑΝΤΑΡΗΣ (Γ. Ν. Παπαθανασόπουλος)

Ὁ Χριστός, ὁ Ντοστογιέφσκι καὶ ὁ Σαραντάρης

Τοῦ Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

.         Ἡ Γέννηση τοῦ Θεανθρώπου Ἰησοῦ Χριστοῦ γιὰ νὰ βιωθεῖ χρειάζεται Πίστη, ἀλλά, πρὸ πάντων, Ἀγάπη πρὸς Ἐκεῖνον, γράφει ὁ Ντοστογιέφσκι. Ὁ μεγάλος Ρῶσος συγγραφέας Τὸν ἀγάπησε καὶ Τὸν λάτρεψε μὲ ὅλο του τὸ εἶναι. Γράφει σχετικὰ ὁ σύγχρονος Σέρβος Ἅγιος Ἰουστίνος (Πόποβιτς):
.         «Τὸ πάγκαλλο πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ εἶναι τὸ μόνο, τὸ ὁποῖο ὁ Ντοστογιέφσκι λατρεύει χωρὶς δισταγμό. Γι’ αὐτὸν εἶναι ἡ προσωποποίηση τοῦ κάθε ὑψηλότερου, τοῦ κάθε τελειότερου, τοῦ κάθε ἀνθρωπινότερου… Γιὰ τὸν Ντοστογιέφσκι ὁ Χριστὸς προσελκύει πρὸς τὸν Ἑαυτόν Του ὅ, τι καλύτερο ὑπάρχει στὴν ἀνθρώπινη ψυχή, μὲ τὸν ἀκαταμάχητο μαγνητισμὸ τῆς Ἀγάπης Του… Στὸν κόσμο τὸν ἐπὶ τῶν παραλόγων ἑδραιωμένο, ὁ Ντοστογιέφσκι ἀδυνατεῖ νὰ ζήσει χωρὶς Χριστό… Τὸ πικρὸ μυστήριο τοῦ κόσμου καθίσταται γλυκὺ μόνο ἐν Χριστῷ. Τὸ τραχὺ μυστήριό του, νὰ πάσχει, μετατρέπεται βαθμηδὸν σὲ γαλήνια χαρά… Ὁ Ντοστογιέφσκι εἶναι ἀφοσιωμένος καὶ μαρτυρικῶς πιστὸς στὸν Χριστό».
.         Ὅσα ἀναφέρει ὁ Ἅγιος Ἰουστίνος (Πόποβιτς) τὰ ἐξομολογεῖται ὁ ἴδιος ὁ Ντοστογιέφσκι. Γράφει: «Πιστεύω ὅτι οὐδὲν χαριέστερο, βαθύτερο, συμπαθέστερο, καὶ τελειότερο ὑπάρχει ἀπὸ τὸν Χριστό. Μὲ ζηλότυπη ἀγάπη λέγω στὸν ἑαυτό μου: Ὅμοιος μὲ Αὐτὸν ὄχι μόνο δὲν ὑπάρχει, ἀλλὰ καὶ δὲν μπορεῖ νὰ ὑπάρξει. Πολὺ περισσότερο δηλώνω τὸ ἑξῆς: Ἐὰν μποροῦσε κάποιος νὰ μοῦ ἀποδείξει ὅτι ὁ Χριστὸς βρίσκεται ἔξω ἀπὸ τὴν ἀλήθεια…, ἐγὼ θὰ προτιμοῦσα νὰ μείνω μὲ τὸν Χριστὸ καὶ ὄχι μὲ τὴν ἀλήθεια»… Ὁ Ντοστογιέφσκι, μὲ τὴν   ἀπόλυτη ὁμολογία πίστεώς του στὸν Χριστό, καθίσταται σκάνδαλο γιὰ τοὺς αἰσθησιακούς, καὶ ἀνοησία γιὰ τοὺς ὀρθολογιστές, ἀλλὰ γιὰ τοὺς Ὀρθοδόξους χριστιανοὺς παράδειγμα Ὀρθόδοξης φιλοσοφικῆς σκέψης.
.         Ὁ Γιῶργος Σαραντάρης (1908-1941), πρότυπο Ὀρθόδοξου στοχαστῆ καὶ ποιητή, σὲ ἕνα του τετράδιο γράφει πὼς ἡ παιδεία μας πρέπει νὰ ἀρχίσει ἀπὸ τὴν Καινὴ Διαθήκη καὶ τὸν Ντοστογιέφσκι, «τὸν πιὸ χριστιανὸ συγγραφέα τοῦ 19ου αἰώνα, ποὺ δημιούργησε παραδείγματα γιὰ τὶς ἑπόμενες γενιές, μίας ζωῆς ποὺ δὲν εἶναι ἡδονιστική». Ὁ Σαραντάρης σημειώνει σχετικὰ πώς, ὅταν ὁ ἡδονισμὸς γίνεται ἡ μοναδικὴ βίωση τοῦ ἀτόμου, τὸ ὁδηγεῖ νὰ ἀπολυτοποιήσει τὴ γνώση, κάτι ποὺ ὑπαρξιακὰ δὲν μπορεῖ νὰ τὸ δικαιώσει, παρὰ μονάχα ἐπιφανειακά, ἀκριβῶς γιατί ἡ γνώση, ἡ ἡδονή, ἡ ὕλη, ἡ φύση δὲν ἀποτελοῦν τὰ πραγματικὰ ἀπόλυτα. Σημειώνει ἐπίσης πὼς ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος δὲν θὰ ἐπιτύχει ὁ Θεάνθρωπος νὰ διαμορφώνει τὴ ζωή του καὶ νὰ εἶναι παρὼν στὶς πράξεις του, ὅταν ἔχει στὶς φλέβες του τὸ δηλητήριο τοῦ ἡδονισμοῦ τῶν πρόσφατων αἰώνων τῆς εὐρωπαϊκῆς ἱστορίας. Ἀλλά, προσθέτει, καμία δύναμη δὲν μπορεῖ νὰ σβήσει μήτε τὴν ἱστορία, μήτε τὸ παράδειγμα τοῦ Χριστοῦ. Τὸ παράδειγμά Του εἶναι γιὰ τοὺς χριστιανοὺς ὅλων τῶν ἐποχῶν καὶ γιὰ κάθε ἄνθρωπο, ποὺ ὅταν πιστέψει καὶ δώσει λόγο καὶ αἰτία στὴ γέννηση καὶ στὴν ὕπαρξή του, δὲ μπορεῖ παρὰ νὰ ἀποδεχθεῖ τὴν Ἀλήθεια τοῦ Θεανθρώπου Ἰησοῦ.-

ΠΗΓΗ:   ΚΛΙΚ