ΑYΤOΣ ΠΕΘΑΝΕ ΓΙA EΜAΣ (Χαρ. Μπούσιας)

Αὐτὸς πέθανε γιὰ ἐμᾶς!

Γράφει γιὰ τὴν «ΧΡΙΣΤ. ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ»
ὁ Δρ Χαραλάμπης Μ. Μπούσιας,
Μέγας Ὑμνογράφος τῆς τῶν Ἀλεξανδρέων Ἐκκλησίας

.         Ἂν καθημερινὰ βλέπαμε τὴν εἰκόνα τοῦ Ἐσταυρωμένου καὶ πιστεύαμε ὅτι Αὐτὸς πέθανε πάνω στὸ Σταυρὸ γιὰ τὶς ἁμαρτίες μας, ἂν Τὸν θεωρούσαμε, ὅπως πραγματικὰ καὶ εἶναι, Σωτήρα καὶ Λυτρωτή μας, θὰ ἀλλάζαμε τὴν πορεία τῆς ζωῆς μας. Ἂν νοιώθαμε τὴ θυσιαστική Του ἀγάπη, τότε θὰ μᾶς διαπερνοῦσε ἡλεκτρικὸ ρεῦμα ποὺ θὰ κατέκαιε τὶς ψυχοκτόνες ἐπιθυμίες μας καὶ θὰ θέρμαινε τὸν ἔρωτά μας πρὸς Αὐτόν, τὴν πηγὴ τῆς ζωῆς, τῆς χαρᾶς, τῆς ἐλευθερίας καὶ σωτηρίας μας. Ἂν δὲν τὸ πράττουμε εἴμαστε κατάκριτοι. .         Ὀφείλουμε καθημερινά, ὅσοι νοιώθουμε εὐεργετημένοι ἀπὸ τὸν Χριστό μας καὶ ἐπιζητοῦμε τὴ σωτηρία μας, νὰ βλέπουμε μὲ συμπάθεια τὸν Ἐσταυρωμένο Κύριο μὲ τὸ ἀκάνθινο στεφάνι στὸ κεφάλι, μὲ τὰ χέρια ἁπλωμένα καὶ τὰ πόδια ματωμένα, μὲ τὴν κεντημένη ἀπὸ τὴ λόγχη πλευρά, μὲ τὰ μάτια στραμμένα στὸν οὐρανὸ καὶ μὲ τὸ στόμα νὰ ψελίζει «Πάτερ, ἄφες αὐτοῖς, οὐ γὰρ οἴδασι τί ποιοῦσι» (Λουκ. κγ΄ 34) καὶ νὰ δακρύζουμε. Νὰ δακρύζουμε, γιατὶ ἀπὸ Αὐτὸν δεχόμεθα τὴ λύτρωση, δεχόμεθα τὴ σωτηρία, δεχόμεθα τὴ βεβαιότητα ὅτι, ὅταν φύγουμε ἀπ’ αὐτὸν τὸν κόσμο, θὰ ὁδηγηθοῦμε σὲ ἕνα καινούργιο κόσμο, πιὸ ὡραῖο, πιὸ λαμπερό, στὸν κόσμο τῆς ἀφθαρσίας, τὸν ἑτοιμασμένο ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν Ἐσταυρωμένο Χριστό, γιὰ ὅλους ἐμᾶς, τὰ παιδιά Του, ποὺ τὸν κοιτάζουμε στὰ μάτια καὶ ζητοῦμε τὴν ἀπὸ τὸ Σταυρό Του παρηγορία. .         Ὁ Ἐσταυρωμένος ἀποτελεῖ γιὰ ὅλους μας τὸ κέντρο τῆς ζωῆς μας. Στὸ σταυρικὸ θάνατο τοῦ Χριστοῦ μας στηρίζεται ἡ ἵδρυση τῆς Ἐκκλησίας μας. Δὲν στηρίζεται αὐτὴ στὸ ὅτι ἦρθε ὁ Χριστὸς στὸν κόσμο ὡς Θεάνθρωπος οὔτε στηρίζεται στὴ διδασκαλία Του ἢ στὰ θαύματά Του. Ὁ Σταυρὸς τοῦ Χριστοῦ μας ἀποτελεῖ τὴ βάση τῆς πίστεώς μας. Καὶ δὲν εἶναι αὐθαίρετη αὐτὴ ἡ βάση. Τὴ διδάσκει ἡ ἴδια ἡ Ἐκκλησία μας λέγουσα: «Ὁ Σταυρός Σου, Κύριε, ζωὴ καὶ Ἀνάστασις ὑπάρχει τῷ λαῷ Σου». Γι’ αὐτὸ καὶ τὸ σύμβολο τῶν χριστιανῶν εἶναι ὁ τίμιος Σταυρός, ὁ πιστότερος σύντροφός μας ἀπὸ τὴ γέννησή μας μέχρι τὸ θάνατό μας. Σταυροειδῶς δὲν ἁγιάζεται τὸ νερὸ τῆς κολυμβήθρας κατὰ τὸ βάπτισμά μας; Τὸ σημεῖο τοῦ Σταυροῦ δὲν εἶναι ἀπὸ τὰ πρῶτα πράγματα ποὺ μαθαίνουμε νὰ κάνουμε σὰν Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί; Τὸν Ἐσταυρωμένο Ἰησοῦ δὲν δεχόμαστε κατὰ τὴ Θεία Κοινωνία, ὅπου γινόμαστε σταυροφόροι καὶ ὁ τάφος μας δὲν εὐλογεῖται μὲ τὸ σημεῖο τοῦ Σταυροῦ; .         Ὅταν λέμε «Ὁ Σταυρός σου», δὲν ἐννοοῦμε μόνο τὸ σύμβολο τοῦ Σταυροῦ, τὸ ἀντικείμενο, ἀλλὰ κατὰ συνεκδοχὴ ἐννοοῦμε τὸ σταυρικὸ θάνατο τοῦ Χριστοῦ μας καὶ ὁμολογοῦμε ὅτι ὁ Σταυρὸς εἶναι ὁ φύλαξ πάσης τῆς Οἰκουμένης. .         Μέχρι τὴ σταύρωση τοῦ Χριστοῦ μας τὸ ἀνθρώπινο γένος εἶχε χάσει τὴν ἐλευθερία του καὶ ἦταν δέσμιο τοῦ προπατορικοῦ ἁμαρτήματος, τῆς φθορᾶς καὶ τοῦ θανάτου. Ὁ Σταυρὸς τοῦ Χριστοῦ μᾶς ἐλευθέρωσε ἀπὸ τὰ δεσμὰ τοῦ θανάτου καὶ μᾶς ξανάδωσε τὴν ἐλευθερία καὶ μέσω τῆς θεϊκῆς υἱοθεσίας μᾶς ἄνοιξε τὶς κλεισμένες πόρτες τοῦ Παραδείσου. Ὁποία εὐεργεσία! Ὁποία τιμή! Ἐμεῖς οἱ ἐξόριστοι ξαναεπιστρέψαμε στὴν πατρίδα μὲ μεταφορικὸ μέσο τὸ Σταυρὸ τοῦ Χριστοῦ μας! Σὲ Αὐτόν, λοιπόν, ἂν ἀτενίζουμε καθημερινά, θὰ διατηρούμαστε σὲ πλήρη ἐλευθερία ἀπὸ τὰ δεσμὰ τοῦ ἐχθροῦ, ποὺ θέλει αἰωνίως νὰ μᾶς κρατεῖ δούλους τῆς ἁμαρτίας, δεσμίους τοῦ Ἅδη καὶ τοῦ θανάτου. .         Ἂς θυμηθοῦμε τὸν Ἀβραάμ Λίνκολν, τὸν δέκατο ἕκτο Πρόεδρο τῶν Ἡνωμένων Πολιτειῶν τῆς Ἀμερικῆς. Αὐτὸς ἐλευθέρωσε τοὺς μαύρους συνανθρώπους μας, ποὺ ἦσαν δοῦλοι τῶν λευκῶν. Ἰδίως στὶς Νότιες Πολιτεῖες τῆς Ἀμερικῆς τοὺς μαύρους, θεωροῦσαν ὑποδεέστερες ὑπάρξεις, κάτι σὰν τὰ ζῶα. Αὐτὴ ἦταν ἡ ἀντίληψη τῶν ἐκεῖ ἀνθρώπων μέχρι τὸ 1865. Ὁ Ἀβραὰμ Λίνκολν ἀγωνίσθηκε σὲ ὅλη του τὴ ζωή, νὰ φέρει ἰσότητα, νὰ κάνει τοὺς Ἀμερικανούς, νὰ καταλάβουν ὅτι οἱ μαῦροι εἶναι ὅ,τι εἶναι καὶ οἱ λευκοί, καὶ ὅτι ἔχουν ἴσα δικαιώματα στὴ ζωή. Κατὰ τὴ διάρκεια τοῦ ἀγώνα του ὁ Λίνκολν, ὅταν ἔγινε Πρόεδρος τῶν Ἡνωμένων Πολιτειῶν καὶ ἐνῶ γινόταν πόλεμος μεταξὺ τῶν Βορείων καὶ τῶν Νοτίων Πολιτειῶν, ὑπέγραψε τὸ Διάταγμα τῆς ἐλευθερίας τῶν δούλων καὶ τὸ πλήρωσε μὲ τὸ αἷμα του. Μία ἡμέρα ποὺ ἐπισκέφθηκε ἕνα θέατρο δέχθηκε τὰ πυρὰ ἑνὸς Νοτίου, ὁ ὁποῖος καὶ τὸν σκότωσε, διότι οἱ Νότιοι, προπάντων, ἤθελαν τοὺς μαύρους δεσμίους. Ἔτσι ὑπέγραψε ὁ Λίνκολν μὲ το αἷμα του τὴν ἐλευθερία τῶν δούλων καὶ ἔγινε ὁμόζηλος τοῦ Χριστοῦ μας, Αὐτοῦ ποὺ ἔχυσε τὸ πανάχραντο αἷμα Του γιὰ τὴν ἐλευθερία μας. Τότε, λοιπόν, συνέβηκε τὸ ἑξῆς περιστατικό. Στὴν Οὐάσινγκτον, ὅπου γινόταν ἡ κηδεία του καὶ εἶχε βγεῖ ὁ κόσμος στοὺς δρό­μους, ὅταν περνοῦσε ἡ νεκρικὴ πομπή, μιὰ μαύρη γυναίκα, μιὰ νέγρα βαστοῦσε ἀπὸ τὸ χέρι ἕνα μικρὸ παιδάκι. Κάποια στιγμὴ τὸ πῆρε καὶ τὸ σήκωσε ψηλὰ καὶ τὸ ἔβαλε ἐπάνω στοὺς ὤμους της νὰ πατήσει. Τότε συγκινημένη τοῦ εἶπε: Κοίταξε, γιέ μου, ὅση ὥρα μπορεῖς. Κοίταξέ τον αὐτόν ποὺ εἶναι νεκρός. Αὐτὸς εἶναι ὁ ἄνθρωπος ποὺ τὸν σκότωσαν γιὰ σένα, γιὰ νὰ σοῦ δώσει ἐσένα ἐλευθερία! .         Ὅταν καὶ ἐμεῖς κοιτάζουμε τὸν Ἐσταυρωμένο μας μὲ κανάνυξη καὶ συντριβή, καὶ ὀφείλουμε μὲ τὶς ὧρες νὰ τὸν κοιτάζουμε, γιὰ νὰ παίρνουμε δύναμη, ἂς τοῦ λέμε: Χριστέ μου, Ἐσὺ πέθανες γιὰ ἐμᾶς! Σὲ σκότωσαν, γιὰ νὰ μᾶς σώσεις ἀπὸ τὴ δουλεία καὶ νὰ μᾶς δώσεις πάλι τὴν ἐλευθερία. Σοῦ εἴμαστε αἰώνια ὑποχρεωμένοι. Χωρὶς ἐσένα τὰ δεσμὰ τῆς δουλείας δὲν θὰ μᾶς ἄφηναν νὰ ἀναπνεύσουμε τὸν ἀέρα τῆς ἐλευθερίας ποὺ ἀπὸ τὸν οὐρανὸ μᾶς ἐξαποστέλλεις, τὸν ἀέρα τῆς λυτρώσεως. Σῶζε μας, Κύριε, καὶ ἀπὸ τὶς δουλικὲς παγίδες τοῦ ἐχθροῦ καὶ ἀξίωνέ μας νὰ νοιώθουμε ἐλεύθεροι κοντά Σου καὶ νὰ πετᾶμε ὡς ὑψηπέτες ἀετοὶ πρὸς τὰ σκηνώματα τῆς δόξης Σου, τὰ ὁποῖα ἡ εὐσπλαγχνία Σου γιὰ ἐμᾶς ἔχει πρὸ αἰώνων ἑτοιμάσει.  

Δρ Χαραλάμπης Μ. Μπούσιας,
Μέγας Ὑμνογράφος τῆς τῶν Ἀλεξανδρέων Ἐκκλησίας

ΠΗΓΗ:   ΚΛΙΚ