Στέλιος Παπαθεμελής

Ό,τι και να κάνουν χωρίς την Ελλάδα, δεν υπάρχει Ευρώπη

 

Οι αντοχές του λαού και της πραγματικής οικονομίας έχουν εξαντληθεί. Αν ωστόσο οι αγορές ήταν σίγουρες ότι η έξοδός μας θα ήταν ανώδυνη γι’ αυτές δεν θα την  «έσερναν» τόσο πολύ. Το λέει μετά λόγου γνώσεως ο αμερικανός ΥπΟικ. Τζάκ Λιού: «Η εντύπωση ότι ο κίνδυνος είναι ελεγχόμενος, χωρίς πιθανότητα μετάδοσης πέρα από τα σύνορα της Ελλάδος είναι λανθασμένη». Και προειδοποιεί πως «κανείς δεν πρέπει να έχει τη λανθασμένη αντίληψη ότι γνωρίζει εκ των
προτέρων τις επιπτώσεις από την κλιμάκωση μιας κρίσης στην Ελλάδα» (Reuters 28/5/15).
Η Ελλάδα εμφανίζεται αυτή την ώρα χαμένη ανάμεσα στα Euro και στα Brussels Groups. Ο πρωθυπουργός έχει απορροφηθεί ψυχή τε και σώματι  στο κυνηγητό της Συμφωνίας. Το κράτος σε όλη τη γκάμα των υπηρεσιών του δίνει εικόνα επικίνδυνης διάλυσης. Διανύουμε μια ιδιώνυμη φάση, αυτήν του «μη γνώτω  η (μία) αριστερά σου, τι ποιεί η (υπόλοιπη) αριστερά σου».
Σωστό πάντως  μάθημα στρατηγικής αλλά μάλλον σε λάθος χρόνο έδωσε προχθές από την Monde ο Αλέξης Τσίπρας.
«Δειλοί, μοιραίοι και άβουλοι» και στην πρότασή τους οι Μέρκελ – Ολάντ για την υποτιθέμενη θεσμική εμβάθυνση της Ευρωζώνης, όπου αμετακίνητη η  δημοσιονομική λιτότητα, με μια ανεπαίσθητη δόση ανάπτυξης. Αιτία των σημερινών αδιεξόδων: θεμελιώδης προβληματική αρχιτεκτονική της Ευρωζώνης, απουσία ευρωπαϊκού δήμου και ευρωπαϊκής Πνύκας» (Timothy Gaston Ash).
Ο Ολάντ, ως Γάλλος πρέπει να διάβασε στον Μπωντλαίρ ότι  «η λιτότητα [των πολλών] είναι η μητέρα της λαιμαργίας [των ολίγων] είναι το στήριγμα και ο σύμβουλος της» (Journauxintimes,  Αφορισμοί)].
Η πενταμερής του Βερολίνου επιβεβαίωσε για άλλη μια φορά την αβάσταχτη βραδύτητα του πράττειν από την οποία χειμάζονται τα ευρωπαϊκά όργανα. Ένα βήμα μπροστά, δύο βήματα πίσω και τούμπαλιν.
Οι λαοί έχουν πέσει στα νύχια μιας πολιτικοοικονομικής μαφίας που συγκροτεί η εγκληματική συμμορία των δανειστών. Το ΔΝΤ σε όλη την διαδρομή του δεν μπορεί να επιδείξει έστω μια περίπτωση χώρας που να την βοήθησε. Ολωνών διέλυσε την παραγωγική δομή. Τις κατέστρεψε.
Απέναντί μας εξομολογήθηκε το διπλό αμάρτημα της «λάθος συνταγής»  και των ψευδών πολλαπλασιαστών. Χωρίς έμπρακτη μετάνοια. Και τώρα «μερκελικότερο» της Μέρκελ.
Κάπου όμως έχει δίκαιο ο Σόϊμπλε να λέει συνεντευξιαζόμενος στην δεκάχρονη γερμανιδούλα ότι οι Έλληνες «ξοδεύουν περισσότερα απ’ όσα εισπράττουν». Μισή αλήθεια. Η άλλη μισή είναι ότι μας δανείζουν υποχρεώνοντας τις πειθήνιες Κυβερνήσεις μας να αγοράζουν απ’ αυτούς, μεταξύ άλλων, ανυπολογίστου κόστους εξοπλιστικά προγράμματα, κατά κανόνα ανορθολογικά και εν πολλοίς άχρηστα.
Άλλωστε παρ’ ημίν «οι προμήθειες γίνονται με όρους εξωτερικής πολιτικής»! (δήλωση πρώην Α΄ ΓΕΕΘΑ).
«Μέχρι τώρα η Ελλάδα δεν βοηθήθηκε καθόλου. Το μεγαλύτερο μέρος των δανείων πήγε στις τράπεζες και τίποτε στην κοινωνικοοικονομική ανάπτυξη»(Die Linke).
            Οι δανειστές εφαρμόζουν πάνω μας το «δανείζειν επί σώμασι» που κατήργησε με την σεισάχθειά του ο Σόλων. Μας έσυραν σε ένα σαλεμένο υπερδανεισμό δένοντάς μας χειροπόδαρα με το βρετανικό αποικιοκρατικό δίκαιο, την δωσιδικία του Μεγάλου Δουκάτου και την αδρή συνέργεια των εγχωρίων εργολάβων και προμηθευτών που διοχέτευαν τα δάνεια στα τραπεζομάγαζα των δανειστών αντί να τα επενδύσουν εδώ δημιουργικά.
Όσοι εντούτοις σε Βρυξέλλες-Βερολίνο έχουν αίσθηση ιστορίας ή έστω μόνο γεωπολιτικής, δεν μπορούν να αγνοήσουν το γεωπολιτικό μέγεθος της χώρας μας. Ευρώπη χωρίς την Ελλάδα δεν μπορεί να υπάρξει, το γνωρίζουν  και τα νήπιά τους.[Τα δικά μας λόγω απαιδείας το αγνοούν, όπως και πλείστοι ενήλικες…]
Ο πρωθυπουργός  επέλεξε τον συμβιβασμό αντί της ρήξης. Σίγουρα δεν είναι ανώδυνος. Περιμένουμε τις λεπτομέρειες…
Στην πολιτική ελέγχεις την δυνατότητα εναλλακτικών λύσεων. Εν προκειμένω πλην της επιστροφής στην δραχμή δια χρεοκοπίας για την οποία δεν υφίσταται plan B δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική. Το γε νυν έχον. Αύριο ίσως είναι αλλιώς. Χρηματοδότησή μας εκτός Ευρωζώνης δεν προέκυψε ουδαμόθεν. Ρωσία, Κίνα, BRICS καλά λόγια, αλλά πουθενά «εν τη παλάμη και ούτω βοήσωμεν».
Ο Τσίπρας θα αντέξει τους «έξω». Πως θα τα βγάλει πέρα με την εντός των τειχών του κομματική Βαβέλ.
Ο ίδιος ούτε να τα ξέρει, ούτε να τα προλαβαίνει όλα μπορεί. Αρμόδιοι να το κάνουν οι σύμβουλοί του. Το πρόβλημα είναι ποιοι τελικά τον συμβουλεύουν. Εξ αποτελέσματος δεν φαίνονται οι σοφότεροι.
Ο σοφός Σειράχ υποδεικνύει: “ οι ειρηνεύοντες σε έστωσαν πολλοί, οι δε σύμβουλοί σου εις από χιλίων”, Όσοι σε ξεκουράζουν ας είναι πολλοί, τους συμβούλους σου όμως να τους επιλέγεις έναν ανάμεσα σε χίλιους(κγ΄9).
«Μήτε τυφλόν οδηγόν, μήτε ανόητον σύμβουλον» επιτάσσει η κλασική σοφία.
Όποια και να ‘ναι η κατάληξη επιτακτικές προτεραιότητές μας: παραγωγή και εξαγωγές.

ΠΗΓΗ:   ΚΛΙΚ