ΑΝΑΞΙΟΙ ΝΑΙ, ΑΝΑΞΙΩΣ ΟΧΙ.

ΝΙΚΟΛ.  ΒΟΪΝΕΣΚΟΥ

Λένε μερικοί ευλαβείς χριστιανοί, οι οποίοι εξομολογούνται και κοινωνούν τακτικά με την ευλογία του πνευματικού τους πατρός: «Σήμερα, αναξίως προσήλθα και κοινώνησα». Αυτά τα λόγια δίνουν την αφορμή να διευκρινίσουμε κάτι πολύ σημαντικό σχετικά με την προσέλευσή μας στο μυστήριο των μυστηρίων, στο μυστήριο της Θείας Κοινωνίας.

Αναξίως δεν προσέρχονται να κοινωνήσουν, όσοι εξομολογούνται

τακτικά και με  την ευλογία του πνευματικού τους πατρός κοινωνούν, αλλά όσοι κοινωνούν χωρίς εξομολόγηση και όσοι κοινωνούν παρακούοντας τον κανόνα του πνευματικού. Βέβαια, κανείς άνθρωπος όσο πνευματικός και όσο άγιος και αν είναι, δεν είναι άξιος να κοινωνήσει. Όλοι είμαστε ανάξιοι να κοινωνήσουμε, διότι είμαστε αμαρτωλοί, ελεεινοί και τρισάθλιοι. Όταν όμως εξομολογούμεθα μετανοημένοι τις αμαρτίες μας και ο πνευματικός μας πατέρας διαβάζει την συγχωρητική ευχή και δίνει την ευλογία του να κοινωνήσουμε, μπορούμε να κοινωνούμε χωρίς ενδοιασμό.

Προς καλύτερη κατανόηση αυτού του πολύ σημαντικού θέματος, θα σας διηγηθώ δύο πολύ διδακτικά περιστατικά. Κάποτε νοσηλεύτηκε σε νοσοκομείο των Πατρών μία ηλικιωμένη γυναίκα. Επειδή ήθελε να κοινωνήσει, ειδοποίησε τον ιερέα του νοσοκομείου να πάει να την κοινωνήσει. Ο ιερέας όταν ανέβηκε στο δωμάτιο, ρώτησε την κυρία: «Έχετε να πείτε κάτι;». Η κυρία απάντησε: «Είμαι μία αμαρτωλή». Τότε ο ιερέας βλέποντας ότι αυτή η κυρία προσερχόταν να κοινωνήσει με συναίσθηση της αμαρτωλότητάς της και με επίρριψη του εαυτού της στο έλεος του Θεού, της είπε: «Ελάτε να κοινωνήσετε».

Ένας νέος πήγε να εξομολογηθεί παραμονές της Μεγάλης Εβδομάδας. Με ειλικρίνεια ομολόγησε και ένα σοβαρό αμάρτημα που είχε κάνει. Τότε ο πνευματικός του είπε, ότι δεν μπορούσε να κοινωνήσει, αλλά έπρεπε να ζήσει ένα χρονικό διάστημα με μετάνοια, χωρίς να επαναλάβει αυτό το αμάρτημα και μετά να πάει πάλι να εξομολογηθεί. Όταν ο νέος γύρισε στο σπίτι του, η μητέρα του τον ρώτησε τι του είπε ο πνευματικός. Ο νέος απάντησε, ότι του απαγόρευσε να κοινωνήσει και τότε η μητέρα του είπε: «Άντε καημένε, να πάς την Μεγάλη Πέμπτη να κοινωνήσεις». Δυστυχώς, ο νέος δεν έκανε υπακοή στον πνευματικό του αλλά στη μητέρα του και πήγε την Μεγάλη Πέμπτη και κοινώνησε. Όταν γύρισε στο σπίτι του, είπε στην μητέρα του ότι δεν νιώθει καλά και πήγε και ξάπλωσε και δυστυχώς μετά από λίγο πέθανε.

Νομίζω ότι αυτά τα δύο περιστατικά φανερώνουν, τι σημαίνει: είμαι ανάξιος αλλά κοινωνώ με την ευλογία του πνευματικού, και τι σημαίνει: κοινωνώ αναξίως. Η Θεία Κοινωνία είναι φώς αλλά είναι και φωτιά. Είναι φώς για τους μετανοημένους αμαρτωλούς, ενώ αντίθετα είναι φωτιά για τους αμετανοήτους αμαρτωλούς. Στο αποστολικό ανάγνωσμα της Μεγάλης Πέμπτης ο απόστολος Παύλος συνιστά στους χριστιανούς όλων των εποχών να προσέχουν πως προσέρχονται να κοινωνούν, διότι πολλοί που κοινωνούν αναξίως αρρωσταίνουν ή πεθαίνουν. Ο δε άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος τονίζει ότι για να κοινωνήσει κανείς δεν έχει σημασία η λαμπρότης της ημέρας, αλλά η καθαρότης της καρδιάς.

Επιτρέψατέ μου να αναφέρω εδώ μία μεγάλη και πικρή αλήθεια. Είναι λυπηρό οι νέοι και οι νέες να πηγαίνουν στα καρναβάλια και σε άλλους σκοτεινούς τόπους, να παρακολουθούν και να κάνουν βρωμερότητες και αθλιότητες και να τολμούν την Μεγάλη Πέμπτη να κοινωνούν μόνο και μόνο επειδή είναι μεγάλη ημέρα. Έτσι όμως όχι μόνο δεν ωφελούνται, αλλά βλάπτουν πάρα πολύ  την ψυχή τους. 

Λοιπόν ναι, είμαστε ανάξιοι να κοινωνήσουμε, αλλά αφού εξομολογούμεθα με αληθινή μετάνοια και ο πνευματικός μας πατέρας μας δίνει την ευλογία να κοινωνήσουμε, κοινωνούμε με φόβο, πίστη και αγάπη εις άφεσιν αμαρτιών και εις ζωή αιώνιον. Όσοι όμως τολμούν και κοινωνούν αναξίως χωρίς εξομολόγηση ή παρακούοντας τον πνευματικό, κοινωνούν εις κρίμα και εις κατάκριμα.