ΤΑ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΑ ΣΤΟ ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΚΑΙ Η ΥΠΟΝΟΜΕΥΣΗ ΤΟΥΣ ΑΠΟ ΤΟ ΓΛΩΣΣΙΚΟ ΜΑΘΗΜΑ (Δ. Νατσιός) «Στὰ σχολεῖα, στὶς αἴθουσες διδασκαλίας κρίνεται ἡ τύχη τοῦ Γένους».

Τὰ Θρησκευτικὰ στὸ δημοτικὸ σχολεῖο καὶ ἡ ὑπονόμευσή τους ἀπὸ τὸ γλωσσικὸ μάθημα

Γράφει ὁ Δημ. Νατσιός
Δάσκαλος-Κιλκίς

.           Θὰ μιλήσω ἀπὸ καρδίας, ὡς μάχιμος δάσκαλος τῆς Πρωτοβάθμιας Ἐκπαίδευσης ποὺ διακονεῖ τὴν παιδεία μας, τὴν ἐκπαίδευση μὲ τὴν κιμωλία στὸ χέρι, ἐδῶ καὶ 23 χρόνια.
.           Ἄλλωστε, οἱ προλαλήσαντες, ἅγιοι Ἐπίσκοποι, Γέροντες ἁγιορεῖτες, ἔγκριτοι καθηγητὲς καὶ εἰσηγητές, κονιορτοποίησαν τὴν δῆθεν καινότητα τῶν προγραμμάτων καὶ κατέδειξαν τὴν κενότητα τῶν ἐπιχειρημάτων τους. Ὅπως ἔλεγε καὶ ὁ ποιητής: «Οὐδὲν καινόν, ὅλα κενά».
.           Καταρχὰς θὰ κάνω μία μνημόσυνη ἀναφορὰ σὲ ἕνα ἀπὸ τὰ παλικάρια τοῦ Γένους. Στὶς 13 Μαρτίου 1957, σὰν σήμερα, ἀπαγχονίζεται στὴ Λευκωσία τῆς Κύπρου ἀπὸ τοὺς Ἄγγλους κατακτητὲς ὁ ἥρωας μαθητής, 18 μόλις χρονῶν, Εὐαγόρας Παλληκαρίδης. Καὶ αὐτός, ὅπως καὶ ὅλοι οἱ μελλοθάνατοι ἀετοὶ τῆς ΕΟΚΑ, ὅλοι τους νέα παιδιά, πρὶν ὁδηγηθοῦν στὴν ἀγχόνη ἔψαλλαν τὸ «τῇ Ὑπερμάχῳ», τὸν Ἐθνικό μας Ὕμνο ἢ τὸ «Ὄτε κατῆλθες πρὸς τὸν θάνατον».
.           Ὅλοι τους ἔπαιρναν ψευδώνυμα τῶν ἀγωνιστῶν τοῦ ᾽21 ἢ τῆς ἀθάνατης κλεφτουριᾶς –«Ζῆτρος» ἦταν τὸ ψευδώνυμο τοῦ Αὐξεντίου- γιὰ νὰ μὴν ὑφίστανται ἀντίποινα οἱ οἰκογένειές τους ἀπὸ τοὺς «φίλους» μας Ἄγγλους.
.           Ἀπὸ ποῦ τὰ γνώριζαν τὰ τροπάρια; Γιατί παρέπεμπαν στὸ ᾽21; Μὰ ἀπὸ τὰ σχολεῖα τους, στὰ ὁποῖα διδάσκονταν τὴν ὀρθόδοξη ἑλληνικὴ πίστη καὶ παράδοση, ποὺ ἀνατρέφει μάρτυρες καὶ ἥρωες, καὶ ὄχι πανθρησκειακὰ δηλητήρια.
.           Στὰ παλιὰ βιβλία γλώσσας τῆς Ἕκτης Δημοτικοῦ -φέτος εἶμαι δάσκαλος Ἕκτης Δημοτικοῦ στὸ Κιλκὶς σὲ τάξη 25 παιδιῶν- ὑπῆρχε ποίημα γιὰ τὸν Εὐαγόρα Παλληκαρίδη, τὸ ὁποῖο μάλιστα τὸ ἔγραψε Δωδεκανήσιος ποιητής. Ἀναμεταδόθηκε μετὰ τὸν θάνατο τοῦ Εὐαγόρα ἀπὸ τὸν ραδιοσταθμὸ τῆς Λευκωσίας ὡς δημοτικὸ τραγούδι. Διαβάζω τοὺς τελευταίους στίχους:

«(…) χτυπάει κουδούνι, μπαίνουνε στὴ τάξη του ὁ καθένας,
μπαίνει καὶ ἡ πρώτη, ἄτακτη, καὶ ἡ τρίτη ποὺ διαβάζει,
μπαίνει καὶ ἡ πέμπτη ἀμίλητη, ἡ τάξη τοῦ Εὐαγόρα.
Παρόντες ὅλοι;
Κύριε, ὁ Εὐαγόρας λείπει.
Παρόντες, λέει ὁ δάσκαλος – καὶ μὲ φωνὴ ποὺ τρέμει:
Σήκω Εὐαγόρα νὰ μᾶς πεῖς ἑλληνικὴ ἱστορία.
Ὁ δίπλα, ὁ πίσω καὶ ὁ μπροστά, βουβοὶ καὶ δακρυσμένοι
ἀναρωτιοῦνται στὴν ἀρχή, ὥσπου ἡ σιωπὴ τοὺς κάνει,
νὰ πέσουν μὲ ἀναφιλητά.
Ἐτοῦτοι καὶ ὅλη ἡ τάξη.
Παλληκαρίδη ἄριστα, Βαγόρα πάντα πρῶτος,
στοὺς πρώτους πρῶτος, ἄγγελε, πατρίδας δοξασμένης,
σὺ μέχρι χθὲς τῆς μάνας σου ἐλπίδα καὶ ἀποκούμπι
καὶ τοῦ σχολειοῦ μας σήμερα Δευτέρα Παρουσία.
Τά ’πε καὶ ἁπλώθηκε σιωπή, πάν᾽ στὰ κλαμένα νιάτα,
ποὺ μπρούμυτα γεμίζανε τῆς τάξης τὰ θρανία,
ἔξω ἀπ’ ἐκεῖνο τ’ ἀδειανό,
παντοτινὰ γεμάτο.».
.          Στὰ παλιότερα βιβλία τὸ ποίημα αὐτὸ ὑπῆρχε, τὸ διαβάζαμε οἱ δάσκαλοι καὶ βγαίναμε μὲ ψηλὰ τὸ κεφάλι ἀπὸ τὴν τάξη.
.           Τὸ πέταξαν ὅμως ἔξω τὸ 2006, ποὺ μπῆκαν μέσα ὅλα τὰ κουρελουργήματα -ἡ λέξη εἶναι τοῦ δάσκαλού μου, τοῦ Κώστα τοῦ Ζουράρι-. Καὶ στὴ θέση του στὴν Ἕκτη Δημοτικοῦ, τί ἀναγκαζόμαστε νὰ διδάξουμε γιὰ τὸν ἡρωισμό;
.           Ἕνα κείμενο μὲ τίτλο: «Ἡ Σόνια ἡ γάτα»! Εἶναι μία γάτα, ἡ ὁποία, ὅταν πῆρε φωτιὰ ἕνα σπίτι, νιαουρίζει, τὴν ἀκούει ἡ πυροσβεστική, ἔρχεται καὶ σβήνει τὴ φωτιὰ καὶ οἱ πυροσβέστες τῆς ἀναγνωρίζουν τὴν πρωτιὰ στὸ νὰ ἔρθουν – καὶ τῆς ἀποδίδουν καὶ παράσημα!
.           Ἀπὸ τὸν Εὐαγόρα Παλληκαρίδη πήγαμε στὴ Σόνια τὴ γάτα.
.           Αὐτὰ συμβαίνουν στὰ σχολεῖα καὶ ἐμεῖς μεμφόμαστε τὰ παιδιά: «Ἐμεῖς στὰ χρόνια σας εἴχαμε ἀξίες». «Καὶ τί τὶς κάνατε;» μᾶς ἀπαντοῦν.
.           Τὰ παιδιὰ στὴν ἐξοπλιστικὴ ἡλικία τοῦ Δημοτικοῦ Σχολείου μαθαίνουν, ὅταν τοὺς παρουσιάζουμε τὶς ἀξίες σαρκωμένες σὲ πρόσωπα, ὄχι ἀνούσιες θεωρητικολογίες: Δὲν θὰ τοὺς μιλήσω γιὰ τὴν ἁγιότητα, θὰ τοὺς δείξω τὸν Ἅγιο. Δὲν θὰ τοὺς μιλήσω γιὰ τὸν ἡρωισμό, θὰ τοὺς δείξω τὸν ἥρωα. Ὄχι γιὰ τὴν πραότητα, ἀλλὰ γιὰ τὸν πράο. Ὄχι γιὰ τὴν ἀξιοπρέπεια, μὰ ποιὸς εἶναι ὁ ἀξιοπρεπής. Στὴν παράδοσή μας, ἐξ ἄλλου, κάτι παρόμοιο δὲν γίνεται γιὰ τὴν ὀρθόδοξη ἁγιογραφία;

.           Ἔχουμε τὴν ἐντύπωση ὅτι ἡ ἔσχατη μάχη γιὰ τὸ μέλλον τῆς πατρίδας διεξάγεται μέσα στὸ Κοινοβούλιο ἢ στὰ ἔγκατα τοῦ Μαξίμου καὶ τῶν Βρυξελλῶν. Λάθος! Στὰ σχολεῖα, στὶς αἴθουσες διδασκαλίας κρίνεται ἡ τύχη τοῦ Γένους.

.           Ἂν ἐπικρατήσει ἡ ἑλληνοκτόνος παιδαγωγία καὶ ἐκλείψει διὰ παντὸς ἡ ἑλληνορθόδοξη παιδεία, «ἡ ροδόχους ἐλπίδα τοῦ Ἔθνους» -τοῦ Καποδίστρια εἶναι ἡ φράση- τότε ἂς τοιχοκολλήσουμε τὸ ἀγγελτήριο θανάτου, πλησιάζει ἡ ἱστορικὴ εὐθανασία. Ἂν δὲν ἀπομείνει ἡ ἱστορικὴ μαγιὰ τοῦ Μακρυγιάννη, τότε «κάλλιο νὰ μὴν ὑπάρχει Ἕλλην στὸν κόσμον παρὰ νὰ ἀτιμάζει τὸ κατ’ εἰκόνα Θεοῦ καὶ ὁμοίωσιν ὑπάρχον ἀνδράποδον τοῦ ἀναίσθητου Τούρκου, ἐνῶ πλάστηκε ἀπὸ τὸν Θεὸ ἐλεύθερος», ὅπως θεσπίζουν στὶς 5 Μαΐου τοῦ 1827 στὴν Τροιζήνα οἱ ἐλευθερωτὲς πατέρες μας. Καὶ σίγουρα στὴ θέση τοῦ ἀναισθήτου Τούρκου μπορεῖ νὰ μποῦν καὶ ἄλλα ἀναίσθητα καὶ ἄπιστα θηρία, φανερὰ καὶ νοητά, ποὺ μᾶς ἐξανδραποδίζουν. Καὶ τὸ κακὸ γίνεται ἀπὸ τοὺς ὕπουλους, τοὺς προβατόσχημους λύκους, ποὺ ζεσταίνουμε στὸ κόρφο μας καὶ μαγαρίζουν παιδεία καὶ παιδιά.
.           Τὸ 1984 τὸ ἠσύχιο καὶ ταπεινὸ περιβόλι τῆς Παναγίας μας, τὸ σπουδαιότερο πνευματικὸ κέντρο τῆς ἀνθρωπότητας, τὸ Ἅγιον Ὄρος, ἐπισημαίνει τὴν ὀλέθρια πορεία τῆς παιδείας, ἐν ὀνόματι κάποιου νεφελώδους προοδευτισμοῦ, ψευδοπροοδευτισμοῦ καὶ ἀβασάνιστου ἐξευρωπαϊσμοῦ, καὶ ὁμιλεῖ ἀπερίφραστα καὶ εὐθαρςῶς γιὰ τὴν ἀδίστακτη καταστροφὴ τῶν ἐθνικῶν μας ριζῶν καὶ γιὰ τὸν ἐπελαύνοντα ἀντιχριστιανισμὸ καὶ ἀφελληνισμό. Ἀντιγράφω τὸ ἀπόσπασμα: «Ἀπὸ πολλὰ χρόνια, τώρα, γίνεται συστηματικὴ προσπάθεια, διαρκῶς αὐξανομένη, νὰ πολεμηθεῖ ἡ πίστις, νὰ βγεῖ ἀπὸ τὰ ἑλληνικὰ σχολεῖα ὁ Χριστός, νὰ διαστρεβλωθεῖ ἡ ἱστορία μας, νὰ εὐτελιστεῖ ἡ μεγάλη σημασία τῶν ἑορτῶν τῶν Χριστουγέννων καὶ τοῦ Πάσχα ποὺ τόσο ζεῖ ὁ λαός μας. Νὰ παύσει ἡ ὀρθόδοξη ἐκκλησία νὰ εἶναι ἡ ψυχὴ τοῦ Γένους μας, νὰ καταντήσουν τὰ παιδιά μας εὔκολη λεία κάθε νοητοῦ ἢ φανεροῦ θηρίου». Δυστυχῶς ἐπαληθεύτηκαν οἱ Ἁγιορεῖτες πατέρες.
.           Τὸ ποῦ ἔχει καταντήσει ἡ παιδεία ἐξ αἰτίας τῆς παρατεταμένης κρίσεως ταυτότητας, τὸ βλέπει κανεὶς στὰ πλεῖστα ἐν κρίσει σχολικὰ ἐγχειρίδια.
.           Δὲν πρόκειται μόνο γιὰ τὸ ἐλεεινὸ γλωσσικὸ ἰδίωμα, στὸ ὁποῖο εἶναι γραμμένα, γιὰ τὴν προχειρότητα καὶ ἀνεπάρκεια ποὺ τὰ χαρακτηρίζει. Πρόκειται κυρίως γιὰ τὴ ψυχικὴ μιζέρια, στὴν ὁποία καταδικάζουν τὸ παιδί, τὰ πρότυπα ποὺ τοῦ προβάλλουν, δηλαδὴ ἕνα πληροφορημένο, ὑπολογιστικό, ἀνταγωνιστικό, καταθλιπτικὸ καὶ συναισθηματικὰ νεκρὸ ἄνθρωπο καὶ κυρίως, χωρὶς τὸν Θεάνθρωπο, τὴ χαρὰ τοῦ κόσμου. Περισσεύει σὲ αὐτὰ τὰ τρισάθλια βιβλία -καὶ μιλάω κυρίως γιὰ τῆς γλώσσας- ἡ ἐκκλησιομαχία, ἡ κατασυκοφάντηση καὶ ὁ ἐμπαιγμὸς τῆς ἀμωμήτου πιστεώς μας.
.           Ἔλεγε ἕνας παλιὸς ἐπίσκοπος: «Ἂν δώσεις ὀδοντογλυφίδα σὲ ἕναν Νεοέλληνα, ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ τὸ ἐπίθετό τους ἔχει πρῶτο συνθετικὸ «παπα», στὰ δόντια του θὰ ἀνακαλύψεις ψίχουλα ἀπὸ τὰ πρόσφορα ποὺ ἔφαγε καὶ μεγάλωσε ἡ οἰκογένειά του». Καὶ ὑπάρχουν πολλοὶ μὲ πρῶτο συνθετικὸ τὸ «παπα» ποὺ κατέστρεψαν τὴν πατρίδα.
.           Εἶναι γνωστὸ πὼς τρία σχολικὰ μαθήματα ἀποτελοῦν σκόλωπα τῇ σαρκὶ τῶν ποικιλώνυμων ἐθνομάχων καὶ γραικύλων τῆς σήμερον: Ἡ ἱστορία, ἡ γλώσσα καὶ τὰ θρησκευτικά. Στὴν ἱστορία τὶς εἴδαμε τὶς προκοπές τους, μέσῳ τοῦ ρεπούσειου ἄγους. Ἡ γλώσσα δεινοπαθεῖ μέσῳ τῶν βιβλίων -περιοδικῶν ποικίλης ὕλης ὅπως ἀπροκάλυπτα τὰ ὀνομάζω- καὶ συνεχίζει νὰ ταλαιπωρεῖ δασκάλους καὶ νὰ δηλητηριάζει τοὺς μαθητές. Γιὰ τὸ μάθημα τῶν θρησκευτικῶν θέτουν ἢ θὰ θέσουν τεχνηέντως τὸ ψευτοδίλημμα: ἢ καταργεῖται ἢ μετατρέπεται σὲ θρησκειολογικὸ χυλό.

.           Πρὶν ἀναφερθῶ στὰ θρησκευτικά, μία ὀλιγόλογη παραπομπὴ στὴ γλώσσα. Ἂς μὴ λησμονοῦμε ὅτι στὶς δύο πρῶτες καὶ πολὺ σημαντικὲς τάξεις τοῦ δημοτικοῦ σχολείου δὲν ὑπάρχει μάθημα θρησκευτικῶν, οὔτε βιβλίο βέβαια. Ἄρα ἐναπόκειται στὸ δάσκαλο ἢ τὴ δασκάλα γιὰ τὸ τί θὰ διδάξει.
.           Ὁ ἅγιος γέροντας Παΐσιος συμβούλευε δασκάλους μὲ ἀναφορὰ στὴν πίστη καὶ στὴν πατρίδα νὰ παίρνουν πρώτη δημοτικοῦ, γιατί σὲ αὐτὴ τὴν ἡλικία ἐντυπώνονται ἀνεξίτηλα διὰ βίου οἱ γνώσεις στὸ νοῦ τῶν μαθητῶν.
.           Γιὰ παράδειγμα, στὰ παλιὰ Ἀνθολόγια, ἐπαναλαμβάνω πρὸ τοῦ 2006, τὸ μάθημα μὲ τὸ ὁποῖο ὑποδεχόταν τὸ σχολεῖο τὸν μαθητή, ἦταν ἕνα ὡραῖο δημοτικό, μία προσευχή: «πέφτω κάνω τὸ σταυρό μου / καὶ ἄγγελο ἔχω στὸ πλευρό μου, / δοῦλος τοῦ Θεοῦ λογιοῦμαι / καὶ κανέναν δὲν φοβοῦμαι» καὶ ἀπὸ κάτω τὸ περίφημο «Φεγγαράκι μου λαμπρό».
.           Στὰ νέα Ἀνθολόγια, τὸ μάθημα μὲ τὸ ὁποῖο ὑποδεχόμαστε τοὺς μαθητὲς μὲ τίτλο «Πρώτη μέρα στὸ σχολεῖο», εἶναι μία δασκάλα ἐν ὀνόματι Γεωργία ποὺ λέει στοὺς μαθητές της «δὲν θὰ μὲ λέτε κυρία, θὰ μὲ λέτε Γεωργία» – ὅταν ἐμεῖς οἱ δάσκαλοι ξέρουμε ὅτι ἡ μορφὴ αὐτῆς τῆς οἰκειότητας εἶναι ἡ μητέρα τῆς περιφρόνησης. Μάλιστα, λέει στοὺς μαθητές της ἡ δασκάλα «μὲ τί πρέπει νὰ ξεκινήσουμε σήμερα παιδιά;» καὶ πετάγεται ἕνας μαθητὴς καὶ λέει «μὲ τὴν τουαλέτα κυρία». Ἀπὸ τὰ ὡραία ποιήματα τοῦ Γένους πήγαμε στὶς τουαλέτες.
.           Στὸ ἴδιο Ἀνθολόγιο μαθαίνει ὁ μαθητὴς ὅτι δὲν ὑπάρχουν Ἅγιοί της Ἐκκλησίας μας, ἀλλὰ ἕνας ἅγιος, ὁ ἅγιος φιλίας, ὁ Φιλάγιος στὴ σελίδα 107. Πουθενὰ στὸ δημοτικὸ σχολεῖο δὲν ὑπάρχει ὀνομαστικὴ γιορτὴ ἢ ἀναφορὰ σὲ ἕναν Ἅγιό της Ἐκκλησίας μας. Παντοῦ γενέθλια καὶ ἀνύπαρκτοι ἅγιοι. Διαβάζει ὁ μαθητὴς μία νερόβραστη προσευχὴ καὶ ὄχι τὸ «Πάτερ ἠμῶν», ποὺ τὸ μαθαίνουμε ἀπὸ τὴν ὥρα ποὺ ἀνοίγουμε τὰ μάτια μας στὸν κόσμο.
.           Στὴν πρώτη δημοτικοῦ, ἐπίσης, μαθαίνουν ἕνα χαζοχαρούμενο ψευτοποίημα μὲ τίτλο «Τὸ λαγουδάκι τῆς Λαμπρῆς», γιὰ τὸν Ἅγιο Βασίλη ποὺ φέρνει μία γάτα δῶρο στὴν οἰκογένεια τοῦ Ἰβάν, ποὺ ἐγκατέλειψε τὸν τόπο τῆς ἐξ αἰτίας μίας χιονοστιβάδας!
.           Εἰδικὰ γιὰ τὸ κοσμοσωτήριο γεγονὸς τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου, τὸ πρωτάκι θὰ διαβάσει ποιήματα στὸ Ἀνθολόγιο ὅπως τὸ «Ἦρθε ἡ πασχαλιὰ» μὲ στίχους ὅπως: «ἦρθε ἡ πασχαλιὰ καὶ τσουγκρίζει τὰ αὐγὰ τὸ μικρὸ παιδάκι», ἐνῶ στὸ βιβλίο τῆς γλώσσας ἕνα μὲ τίτλο «Πασχαλινό», ὅπου συναντᾶς στίχους ὅπως «καὶ μοσχοβολοῦν οἱ φοῦρνοι, τὰ τραπέζια κοκκινίζουν ἀπὸ τὰ κόκκινα αὐγὰ» καὶ ἕνα ἄλλο μὲ τίτλο «Πασχαλινὰ κουλούρια» καὶ στίχους: «τὸ Πάσχα οἱ ἄνθρωποι ἔκαναν κουλούρια νὰ μοιάζουν μὲ πουλιά, ψάρια, ἀνθρωπάκια, τοὺς ἔβαζαν μάτια καὶ τὸ στόμα, γαρύφαλα ἢ ξυλάκια». Στὸ βιβλίο Γλώσσα -τὸ κρισιμότερο κατ’ ἐμὲ βιβλίο, γιατί τὸ πιάνουν καθημερινὰ οἱ μαθητὲς- στὴν πρώτη δημοτικοῦ δὲν ὑπάρχει οὔτε ἕνα «Χριστὸς ἀνέστη».
.           Στὸ Ἀνθολόγιο τῆς τρίτης – τετάρτης δημοτικοῦ καλοῦνται οἱ μαθητές, παρακαλῶ, νὰ γράψουν ἕνα νανούρισμα γιὰ χταπόδια! Δὲν ἔχει ἐμπνευστεῖ παγκοσμίως ποιητὴς ἀπὸ χταπόδια γιὰ νὰ γράψει νανούρισμα!
.           Στὰ παλαιότερα βιβλία γλώσσας δημοτικοῦ καὶ γυμνασίου -πρὸ τοῦ 2006 ἐπαναλαμβάνω- ὑπῆρχαν περίπου 35 δημοτικὰ τραγούδια. Τὰ ἔχω μετρήσει, ἔχω φυλλομετρήσει τὰ βιβλία. Τὰ πέταξαν ὅλα ἔξω καὶ στὴ θέση τους ἔβαλαν συνταγὲς μαγειρικῆς! Ἕνα ἢ δύο μαθήματα ἔχουν παραμείνει μόνο. Ἔχουν πετάξει ἔξω τὸ δημοτικὸ τραγούδι, στὸ ὁποῖο, ὅπως ἔλεγε ὁ Πολίτης, «ἀποτυπώνεται ἀκραιφνὴς καὶ ἀκίβδηλος ὁ ἐθνικός μας χαρακτήρ». Σὲ ἕνα παλιὸ βιβλίο τοῦ 1965, τὸ ὁποῖο ἔχει προλογίσει καὶ ὁ Σίμων Καρρᾶς, βρῆκα ἕνα διαμάντι καὶ σᾶς τὸ διαβάζω γιὰ τὸ δημοτικὸ τραγούδι καὶ τὴν τεράστια σημασία του: «Συνήντησα ἐν Μικρᾷ Ἀσίᾳ κώμην ἀριθμοῦσαν μόλις εἴκοσι οἰκογενείας καὶ στερουμένη διδασκάλου καὶ ἱερέως. Καὶ ὅμως δὲν ἔλιπον ἐξ αὐτῆς τὰ δημοτικὰ τραγούδια ἀναπληροῦντα παρὰ τῷ λαῷ τὴν ἔλλειψιν τοῦ σχολείου καὶ τῆς Ἐκκλησίας».
.           Τὸ δημοτικὸ τραγούδι ἀναπλήρωνε τὴν Ἐκκλησία καὶ τὸ σχολεῖο. Τὸ πέταξαν ἔξω.
.           Στὴ σελίδα 89 σὲ ἕνα μάθημα πέμπτης – ἕκτης δημοτικοῦ ποὺ λέγεται «Θεατρικὴ ἀγωγὴ» ξέρετε τί λέει; Καλοῦνται οἱ μαθητὲς νὰ ὑποδυθοῦν τὸ δαιμόνιο. Σήμερα, γράφει, «εἶστε δαιμόνιο»!
.           Στὸ ἴδιο Ἀνθολόγιο -γιὰ νὰ δεῖτε πῶς ἀκυρώνεται τὸ μάθημα τῶν θρησκευτικῶν μέσῳ τοῦ βιβλίου Γλώσσας-, στὸ κείμενο «ὁ Νορντὶν στὴν ἐκκλησία», διαβάζει ὁ δάσκαλος ἐνώπιον τῶν μαθητῶν του, ὅτι «ὁ Νορντὶν πῆγε σὲ μία ἐκκλησία τοῦ χριστιανοῦ Ἀλλάχ», προβληματικὸς ὁ ὅρος, «καὶ ὅλο τὸ μεσημέρι τὰ κουβέντιαζε μὲ τὴ γιαγιά του καὶ δὲν μποροῦσε νὰ χωνέψει γιατί οἱ χριστιανοὶ κάνουν τέτοιες ζωγραφιὲς» καὶ -ἀκοῦστε Παναγιώτατε- «τί ἄσχημοι γέροι ἦταν αὐτοὶ μὲ τὶς γενειάδες στοὺς τοίχους;». Οἱ Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας εἶναι ἄσχημοι γέροι μὲ μακριὲς γενειάδες!
.           Σὲ ἄλλο σημεῖο ἀναφέρεται κείμενο μὲ τίτλο: «Τότε ποὺ πήγαμε βόλτα τὸν Ἐπιτάφιο». Ὁ Ἐπιτάφιος δὲν πάει βόλτα, τὸ ποδήλατο πάει βόλτα. Καὶ στὸ τέλος, προσέξτε παρακαλῶ, γιὰ τὴν κατανυκτικότατη ἀκολουθία τῆς Ἐκκλησίας μας: «Ὅταν φτάσαμε στὴν ἐκκλησία ξανά, οἱ ἄντρες σήκωσαν τὸν Ἐπιτάφιο πάλι ψηλὰ ἀπὸ τὴν πόρτα καὶ περάσαμε ἀπὸ κάτω ὅπως τὸ περνᾶ-περνᾶ ἡ μέλισσα»!
.           Πέμπτη δημοτικοῦ -δὲν τὰ διδάσκω βέβαια τὰ βιβλία- στὸ ἀφιέρωμα γιὰ τὰ Χριστούγεννα τὸ κεντρικὸ κείμενο ἦταν «Ἡ Φρικαντέλα ἡ μάγισσα, ποὺ μισοῦσε τὰ κάλαντα», ποὺ εἶναι γιὰ Νηπιαγωγεῖα. Ἐκεῖ, πᾶνε τὰ παιδιὰ νὰ ποῦν τὰ κάλαντα στὴ μάγισσα καὶ βγαίνει στὸ μπαλκόνι καὶ μπήγει τὶς φωνές: «Σκασμὸς σκουπιδόπαιδα, ἂν δὲν σταματήσετε νὰ λέτε τὰ κάλαντα, θὰ τὸ μετανιώσετε πικρά». Μπορεῖ ὁ δάσκαλος μὲ στοιχειώδη πνευματικὴ ἐντιμότητα νὰ σταθεῖ ἐνώπιον τῶν μαθητῶν του καὶ νὰ πεῖ τέτοια φράση: «σκασμὸς σκουπιδόπαιδα»; Μάλιστα, στὴ θέση του ὑπῆρχε «Τὸ εὐλογημένο μαντρὶ» τοῦ Κόντογλου, ἕνα ἀπὸ τὰ ὡραιότερα καὶ τὰ πιὸ ἀγαπητὰ στὰ παιδιὰ κείμενα γιὰ τὰ Χριστούγεννα, γιὰ τὸν Ἅγιο Βασίλη: τὸ πέταξαν ἔξω καὶ ἔβαλαν στὴ θέση του τὸ «Ἡ Φρικαντέλα, ἡ μάγισσα ποὺ μισοῦσε τὰ κάλαντα».
.           Καὶ τὸ ἑπόμενο κείμενο μιλάει γιὰ τὰ Χριστούγεννα στὸν κόσμο, ὅπου, ἀφοῦ περιηγεῖται σὲ κάποιες χῶρες, μιλάει γιὰ τὰ Θεοφάνεια. Ἀκοῦστε γιὰ τὰ Θεοφάνεια τί ἔχει γράψει: «Στὴ χώρα μας ρίχνουμε τὸ Σταυρὸ στὴ θάλασσα γιὰ νὰ τὸν πιάσει ὁ γρηγορότερος καὶ καλύτερος κολυμβητής». Εἶναι ἀγώνας, κολύμβησης, δηλαδή, τὰ Θεοφάνεια. Δὲν εἶναι ἡ φανέρωση τῆς Ἁγίας Τριάδας, δὲν εἶναι ἡ βάπτιση τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ.
.           Ἡ θρησκειολογία καὶ ὁ Οἰκουμενισμὸς ἔχουν περάσει καὶ στὰ βιβλία τῆς Γλώσσας. Ἕκτη δημοτικοῦ: «Τὰ θρησκεύματα τοῦ κόσμου».
.           Κάπου ἐδῶ στὴν παράσταση ἐμφανίζεται στριμωγμένος ὁ Χριστιανισμός. Ἕνας σταυρὸς ποὺ παραπέμπει σὲ αὐτὸν ποὺ φοροῦσαν οἱ ναζί, ἕνα αὐγὸ οὔτε κὰν κόκκινο, στὴ μέση ὁ Ἰνδουισμός, ὅλα τὰ θρησκεύματα, ἐνῶ εἶναι προβληματικὴ καὶ ἡ περιγραφή, ἀφοῦ σὲ ὅλα τὰ θρησκεύματα χρησιμοποιεῖ χρόνο ἐνεστώτα, «ὁ Μωάμεθ εἶναι, ὁ Βούδας εἶναι», καὶ γιὰ τὸν Χριστὸ λέει: «Οἱ χριστιανοὶ πιστεύουν ὅτι ὁ Ἰησοῦς ἀπὸ τὴ Ναζαρὲτ ἦταν ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ». Γιατί γίνεται αὐτὴ ἡ ἀναφορὰ μὲ αὐτὸ τὸν τρόπο; Δὲν εἶναι δηλαδὴ ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ; Δὲν εἶναι ὁ Ἦν, ὁ Ὤν καὶ ὁ Ἐρχόμενος ὁ Κύριος; Καὶ γιατί ἐδῶ, ἐνῶ ἀπευθύνονται σὲ βαπτισμένα ἑλληνόπουλα, βάζουν στὴ μέση τὸν Ἰνδουισμό; Τί ἐμπειρίες ἔχει γιὰ τὸν Ἰνδουισμὸ ἕνα παιδὶ τῆς ἕκτης δημοτικοῦ;
.           Στὴν πρώτη γυμνασίου -γιατί χτυπιέται καὶ ἡ ἠθικὴ τῶν παιδιῶν- ἔχουμε κείμενο στὴ σελίδα 16 τοῦ τετραδίου ἐργασιῶν μὲ τίτλο «Ὁσάκις», ποὺ σημαίνει ὅσες φορές, στὸ ὁποῖο περιγράφεται ὁ δεσμὸς εἰκοσιπεντάχρονου ἄντρα μὲ δεκατετράχρονη μαθήτρια. Ἐπαναλαμβάνω. Σελίδα 16, τετράδιο ἐργασιῶν, πρώτη γυμνασίου. Τὸ βδελυρότατο τῶν ἁμαρτημάτων καὶ τῶν ἐγκλημάτων, ἡ παιδεραστία, διδάσκεται ὡς μάθημα: τὰ ἔχει φτιάξει ἡ Ἀλέκα, μία μαθήτρια τῆς τάξης, μὲ τὸν Σάκη τὸν ἠλεκτρολόγο καὶ βγαίνει ραντεβοὺ μῆνες τώρα μαζί του. Καὶ ἀκολουθοῦν ἀπὸ πίσω καὶ οἱ ἄλλες μαθήτριες, ποὺ ἀντιγράφουν καὶ μιμοῦνται καὶ παίρνουν μαθήματα!
.           Στὴν τρίτη γυμνασίου, ἐνδεικτικὰ πάντα, θὰ διαβάσω δύο τρεῖς φράσεις ἀπὸ ἕνα κείμενο μὲ τίτλο «Παραπλανητικά», ποὺ μάλιστα ἐμπνέουν πολὺ κόσμο πάνω σὲ νέους σκοπούς: «Αὐτοῦ τοῦ μήνα οἱ συμπτώσεις θὰ ἐνισχύσουν τὶς ἐρωτικές σας σχέσεις» γράφεται σὲ δεκαπεντάχρονα παιδιά, μὲ ὑπογραφὴ «Κώστας Λεφάκης». Τὰ τσιράκια τοῦ διαβόλου, ὅπως ὀνομάζονται οἱ ἀστρολόγοι, ἔχουν θέση στὰ βιβλία.
.           Ποῦ εἶναι ὁ Μαβίλης, ὁ ἥρωας ποιητής, νὰ διδάξει ὁ δάσκαλος τὸν ἡρωισμό; Ποῦ εἶναι ὁ Κάλβος, ὁ Σολωμός, ὁ Σεφέρης, ὁ Ἐλύτης, ὁ Βρεττάκος, ὁ Ρίτσος, οἱ μεγάλοι μάστοροι τοῦ ἑλληνικοῦ λόγου; Δὲν ὑπάρχουν. Θὰ βροῦμε ὅμως μέσα τὸν Λεφάκη.
.           Τὸ ἴδιο θέλουν νὰ κάνουν καὶ στὸ μάθημα τῶν θρησκευτικῶν. «Πάλιν Ἡρωδιὰς μαίνεται, πάλιν ταράσσεται». Πῶς μπορεῖ, ἐπαναλαμβάνω, δάσκαλος Ἕλληνας Χριστιανὸς Ὀρθόδοξος νὰ διδάξει σὲ ἑπτάχρονα καὶ ὀχτάχρονα παιδιὰ αὐτὰ ποὺ θὰ διαβάσω παρακάτω;
.           Τὰ διαβάζω καὶ καπνίζουν τὰ μάτια μου ἀπὸ ὀργή. Ὁ Ἀριστοτέλης ἔλεγε «οἱ μὴ ὀργιζόμενοι, ἐφ᾽ οἷς δεῖ, ἠλίθιοι δοκοῦντες εἶναι». Πρέπει νὰ ἀφήσουμε τὴν ἐπανάσταση τοῦ καναπὲ καὶ νὰ σταματήσουν οἱ νέοι νὰ ξεθυμαίνουν μέσῳ τοῦ διαδικτύου. Ἐδῶ θέλει ἐπανάσταση. Καὶ ὁ καθένας ἂς τὴν ἐννοήσει ὅπως θέλει. Ἐθνικὴ ἐπανάσταση.
.           Θεματικὴ ἑνότητα στὴν τρίτη δημοτικοῦ: Καλοῦμαι ἐγώ, ὁ δάσκαλος, νὰ διδάξω γιὰ τὴν Κυριακὴ ἐκτὸς ἀπὸ τὴ Θεία Λειτουργία καὶ σύμβολα θρησκειῶν: σταυρός, ἰχθύς, ἄμπελος, σβάστιγκα. Θὰ διδάξουμε καὶ τὸν τρόπο διδασκαλίας τοῦ Βούδα, ὅλα ἰσότιμα καὶ ἰσόκυρα.
.           Στὴν ἑνότητα «Ἡ χαρὰ τῆς γιορτῆς γιὰ τὰ Χριστούγεννα», ἀπὸ τὸ βιβλίο τῆς τρίτης δημοτικοῦ, ἀναφέρεται στὴ γιορτὴ τῶν Χριστουγέννων καὶ -ἄκουσον ἄκουσον- «στὴ γέννηση τοῦ Χριστοῦ στὸ κοράνι». Ντρέπομαι καὶ νὰ τὰ ἀναφέρω. Πῶς μπορῶ ἐγὼ σὰν δάσκαλος νὰ σταθῶ σὲ ἑπτάχρονα παιδιὰ καὶ νὰ κάνω τέτοια πράγματα; Αὐτοακυρώνομαι.
.           «Γιορτὲς θρησκειῶν τοῦ κόσμου»: «Ρὸς Ἀσάνα, τὸ τέλος τοῦ Ραμαντὰν στοὺς Μουσουλμάνους, Ἰνδουιστές, φωτιές, χρωματιστὰ νερά, σκόνη». Προφανῶς αὐτοὶ ποὺ τὰ ἔγραψαν δὲν ἔχουν ἰδέα ἀπὸ δημοτικὸ σχολεῖο. Δὲν ἔχουν πατήσει ποτὲ σὲ σχολικὴ τάξη. Δὲν ξέρουν τὴν ἡλικία αὐτὴ τῶν παιδιῶν. Δὲν ξέρουν τὰ ἐνδιαφέροντά τους. Δὲν ξέρουν πόσο κρίσιμη εἶναι αὐτὴ ἡ ἡλικία. Καὶ πειραματίζονται.
.           Τετάρτη δημοτικοῦ, ἑνότητα «Ὅταν οἱ ἄνθρωποι προσεύχονται». Ἀφοῦ κάνουμε γιὰ τὴν πρωινὴ προσευχὴ στὸ σχολεῖο, ἀπὸ κάτω πάλι ἡ οὐρά, ἡ θρησκειολογία: «Προσευχὲς ἀπ’ ὅλο τὸν κόσμο», πῶς προσεύχονται οἱ Μουσουλμάνοι, οἱ Ἑβραῖοι καὶ λοιπά. Ὁ πολύτιμος χρόνος τῶν θρησκευτικῶν σπαταλιέται στὴν τετάρτη δημοτικοῦ γιὰ νὰ μάθουν τὰ παιδιά μας πῶς προσεύχονται οἱ Ἰνδουιστές.
.           Τετάρτη δημοτικοῦ, ἑνότητα «Ὅλοι ἴσοι, ὅλοι διαφορετικοί». Τὰ ὀνόματά μας, ἡ ἱστορία τῶν ἐπωνύμων καὶ τῶν ὀνομάτων μας. Ἀφοῦ ἀναφέρει τὸ βάπτισμα καὶ τὸ χρίσμα τῶν Ὀρθοδόξων, πάει στὸ βάπτισμα καὶ τὸ χρίσμα τῶν Ρωμαιοκαθολικῶν, τὶς τελετὲς ἐνηλικίωσης στὶς θρησκεῖες τοῦ κόσμου, Μουσουλμάνους, γιορτὲς τοῦ κόσμου κτλ.
.           Στὴν πέμπτη δημοτικοῦ -δὲν ἐπιμένω πολὺ σὲ αὐτά, ἔχουν εἰπωθεῖ ἤδη-, στὴν ἑνότητα «Μαθητὲς καὶ Δάσκαλοι», ὁ Ἰησοῦς διδάσκεται ὡς δάσκαλος καί, ὅπως εἰπώθηκε, μεταξὺ τῶν ἄλλων δασκάλων ἀναφέρονται καὶ ὁ Μωάμεθ καὶ ὁ Κομφούκιος καὶ ὁ Βούδας, ὅλοι Ἅγιοι!
.           Στὴν ἕκτη δημοτικοῦ, στὴν ὁποία διδάσκω φέτος, πάλι γιὰ τοὺς ἁγίους ἀνθρώπους: «ἅγιοι ἄνθρωποι στὶς θρησκεῖες τοῦ κόσμου, Βούδας, Κομφούκιος, Μωάμεθ, Βισνού, Δαλάι Λάμα, Γκάντι καὶ πολλὰ ἄλλα πρόσωπα ἱστορικὰ ἢ μυθικά». Εἶναι βλασφημία, νομίζω, νὰ ἀποδίδεται ἁγιότητα σὲ ἄλλα πρόσωπα ἐκτὸς ἀπὸ τὸν Χριστὸ καὶ τοὺς Ἁγίους τῆς Ἐκκλησίας μας.
.           Δὲν θὰ ἐπεκταθῶ ἄλλο. Προσωπικὰ δηλώνω ὅτι ἂν -ὃ μὴ γένοιτο- περάσουν τὰ προγράμματα αὐτά, δὲν θὰ τὰ διδάξω. Ὁδηγός μου καὶ σὲ αὐτὲς τὶς περιπτώσεις, ὅπως καὶ στὸ μάθημα τῆς γλώσσας καὶ στὸ βιβλίο ἱστορίας, εἶναι ἡ φράση τοῦ Μακρυγιάννη: «Ὅταν μοῦ πειράζουν πατρίδα καὶ θρησκεία, θὰ μιλήσω θὰ ’νεργήσω κι’ ὅ,τι θέλουν ἄς μοῦ κάνουν». Δὲν φοβόμαστε οἱ περισσότεροι δάσκαλοι, «οὐ γὰρ ἔδωκεν ἡμῖν ὁ Θεὸς πνεῦμα δειλίας, ἀλλὰ δυνάμεως», «Δειλία ἐστὶν ἐκτροπὴ πίστεως», λέει ὁ ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κλίμακος.
.           Κάθε Παρασκευή, κατὰ παράβαση τῶν ἄνωθεν ἐντολῶν, τελευταία ὥρα βάζω εὐαγγελικὲς περικοπές, μάθημα τὸ ὁποῖο ἔχει καταργηθεῖ. Τὰ παιδιὰ μὲ εὐλάβεια παρακολουθοῦν τὸ Εὐαγγέλιο. Θέλει Χριστὸ τὸ σχολεῖο. Ὅταν φεύγει ὁ Χριστός, μπαίνουν οἱ ψυχίατροι, οἱ ψυχολόγοι. Τὸ ἴδιο ἰσχύει καὶ γιὰ τὸ σπίτι.
.           Στὴ Γλώσσα, διδάσκω κείμενα τῶν μεγάλων λογοτεχνῶν μας καὶ ὄχι συνταγὲς μαγειρικῆς. Δὲν τὸ λέω γιὰ καύχηση. «Ἓν οἶδα ὅτι οὐδὲν εἰμί». Πιστεύω στὸν Χριστό, ἀγαπῶ τὴν πατρίδα μου, καὶ ἂς εἶναι καὶ φτωχή. Ὅταν φτωχὴ εἶναι ἡ μάνα μας, δὲν τὴ φτύνουμε, τὴν παίρνουμε στὴν ἀγκαλιά μας.

Παναγιώτατε, σεβαστοὶ Πατέρες,

.           Τὸ ζητούμενο ἢ μᾶλλον τὸ ποθούμενο σήμερα εἶναι πῶς θὰ φτιάξουμε νέο σχολεῖο, ὄχι βέβαια σὰν αὐτὸ ποὺ βιώνουμε, τῶν ἄθεων γραμμάτων, «ποὺ ὑφαίνουν τὸ σάβανο τοῦ Γένους μας», ὅπως ἔλεγε ὁ Παπουλάκος. Θέλουμε νέο, ἀλλὰ ρωμαίικο σχολεῖο, δηλαδὴ σχολεῖο λευτεριᾶς, γιατί ρωμαίικο αὐτὸ σημαίνει, ἐλευθερία. Ὅταν ὁ πατρο-Κοσμᾶς ἔλεγε ὅτι αὐτὸ μία μέρα θὰ γίνει ρωμαίικο, τί ἐννοοῦσε; Ὅτι θὰ ἐλευθερωθεῖ. Πῶς μπορεῖ νὰ γίνει αὐτό; Πῆγαν κάποιοι δάσκαλοι στὸν ἅγιο γέροντα Ἐφραὶμ τὸν Κατουνακιώτη καὶ τὸν ρώτησαν: «Γέροντα πῶς θὰ διδάσκουμε; Πῶς θὰ μιλᾶμε στὰ παιδιά;» Καὶ ἐκεῖνος ἔλεγε: «Θέλεις νὰ διδάξεις, θέλεις νὰ μιλήσεις; πιάσε ἀπὸ τὸ χέρι τὸν Ἅγιο Νεκτάριο καὶ κουβάλα τον μέσα στὰ θρανία, μέσα στὴν αἴθουσα. Μὲ τὸν Ἅγιο Νεκτάριο νὰ διδάξεις. Διδάσκει ἐκεῖνος καὶ ὁ Χριστὸς καὶ ὄχι ἐσὺ τὰ παιδιά».
.           Ὅσοι, λοιπόν, δάσκαλοι πιστεύουν στὸν Χριστὸ -καὶ εἶναι πολλοὶ οἱ δάσκαλοι αὐτοί, ἀλλὰ δὲν ἀκούγουνται, γιατί μόνο τὸ κακὸ ἔχει κουδουνάκια καὶ ἀκούγεται- ἂς πιάσουν ἀπὸ τὸ χέρι τὸν Ἅγιο Κοσμᾶ τὸν Αἰτωλὸ καὶ αὐτὸς θὰ διδάξει τοὺς μαθητὲς ὅτι «ψυχὴ καὶ Χριστὸς μᾶς χρειάζεται».

.           Ἂς πιάσουν ἀπὸ τὸ χέρι τὸν Θεόδωρο Κολοκοτρώνη, τὸν ἐλευθερωτή μας, νὰ ἀκούσουν οἱ μαθητὲς τὸ «φωτιὰ καὶ τσεκούρι στοὺς προσκυνημένους», στοὺς νενέκους τῆς σήμερον, γιατί ἡ οἰκονομία τοῦ Θεοῦ μᾶς ἀπελευθέρωσε -καὶ τὸ καριοφίλι τοῦ Νικηταρᾶ καὶ τοῦ Μπότσαρη- καὶ ἡ οἰκονομία τῶν σημερινῶν ἀνίκανων κυβερνητῶν μᾶς ξαναβυθίζει στὴ σκλαβιά.

.           Νὰ πιάσει ἀπὸ τὸ χέρι ὁ δάσκαλος ὁ φιλότιμος, ὁ Ρωμηός, τὴ μάνα τὴ Ρωμηά, τὴν Κύπρια, τὴ μάνα τοῦ Εὐαγόρα Παλληκαρίδη, ποὺ ὅταν οἱ Ἄγγλοι τῆς εἶπαν νὰ πείσει τὸ παιδί της νὰ προδώσει καὶ νὰ γλιτώσει, ἀπάντησε: «Ἐγὼ δὲν ἐγέννησα παιδὶν νὰ τὸν λαλοῦν προδότη. Χαλάλι τῆς πατρίδας μου τὸ αἷμα τοῦ παιδιοῦ μου». Καὶ ἂς πιάσει, τέλος, τὸ Μακρυγιάννη, τὸν πατριδοφύλακα στρατηγό, νὰ μᾶς διδάξει ὅλους μας πὼς ὀφείλουμε στὴν Ἐκκλησία μας χάρη καὶ ὅτι πρέπει τὸ μάθημα νὰ παραμείνει ὀρθόδοξο χριστιανικό, γιατί «τὸν Χριστὸ φοβόμαστε καὶ αὐτὴ ἡ θρησκεία μᾶς ἐλευθέρωσε καὶ βγήκαμε εἰς τὴν κοινωνία τοῦ κόσμου».

 Εἰσήγηση ποὺ παρουσιάστηκε στὸ διήμερο ἐπιστημονικὸ συνέδριο, ποὺ πραγματοποίησε ἡ Ι. Μ. Θεσσαλονίκης, στὶς 12-13 Μαρτίου 2013 καὶ περιλαμβάνεται στὸν τόμο πρακτικῶν ποὺ ἐξέδωσε ἡ Μητρόπολη στὶς 20 Ἰουνίου 2014

ΠΗΓΗ:   ΚΛΙΚ