ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΕΤΑΝΟΙΑ -5 «Συζήτηση ἀνάμεσα σὲ τρεῖς ἀνθρώπους, στὸν Γολγοθᾶ, στὸν σταυρό: ποτέ, μὰ ποτὲ μὲ λιγότερα λόγια δὲν εἰπώθηκαν περισσότερα». (Ἅγ. Νικόλαος Βελιμίροβιτς)

Ἁγ. Νικολάου Βελιμίροβιτς«Ὁμιλίες καὶ Μελέτη γιὰ τὰ σύμβολα καὶ σημεῖα»,ἐκδ. “Ὀρθόδοξος Κυψέλη”,
Θεσ/νίκη 2014, σελ. 67 ἑπ.

Ἠλ. στοιχειοθεσία: «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ»

Μέρος Α´ ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΕΤΑΝΟΙΑ -1 «Ἐπείγει ἡ μετάνοια, γιατί ὁ θάνατος ἔχει τὸ δικό του ρολόι». (Ἅγ. Νικόλαος Βελιμίροβιτς)

Μέρος Β´:  ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΕΤΑΝΟΙΑ -2 «Ἡ μετάνοια σήμερα εἶναι τόσο ἀναγκαία ὅσο ἦταν καὶ στὰ παλαιότερα χρόνια». (Ἅγ. Νικόλαος Βελιμίροβιτς)

Μέρος Γ´: ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΕΤΑΝΟΙΑ -3 «Διάβολος καὶ Σία». (Ἅγ. Νικόλαος Βελιμίροβιτς)

Μέρος Δ´: ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΕΤΑΝΟΙΑ -4 «Ἴδιο εἶναι τὸ φάρμακο γιὰ ὅλες τὶς ἁμαρτίες: ἡ μετάνοια!». (Ἅγ. Νικόλαος Βελιμίροβιτς)

.             Ἔτσι, τὸ ἴδιο ἀπρόσεκτα ἐνεργοῦμε καὶ ἐμεῖς, ὅταν θέλουμε νὰ προστατεύσουμε τὴν ψυχή μας, τὴν μοναδικὴ πολύτιμη πόλη μας. Ἐπειδὴ ὅσο ἐμεῖς δίνουμε μεγάλη ἐξωτερικὴ μάχη, γιὰ νὰ προστατεύσουμε τὴ ζωή μας, τὴν ἴδια ὥρα τὰ μοχθηρὰ πνεύματα ἐσωτερικὰ κλέβουν τὴν ψυχή μας.
.             Τὰ πάθη εἶναι αὐτὰ ποὺ ἐξαπατοῦν καὶ δηλητηριάζουν τὴν ψυχή μας, τὴν καῖνε. Τὰ πάθη «γκρεμίζουν» ὅλα ὅσα οἱ καλὲς δυνάμεις καὶ οἱ ἀγαθοεργίες χτίζουν στὴν ψυχή μας. Οἱ ἁμαρτίες μας καὶ τὰ ἐγκλήματά μας προκαλοῦν ἀταξία στὴν ψυχή μας, σκοτεινιάζουν τὸ νοῦ μας, γεμίζουν τὴν καρδιά μας μὲ μιὰ συνεχῆ ἀπληστία καὶ δυσαρέσκεια, προκαλοῦν μία «ἀτροφία» τῶν πνευματικῶν μας δυνάμεων. Τὸ τελειωτικὸ ὅμως χτύπημα στὸν ἀγώνα μας γιὰ τὴν σωτηρία τῆς πολύτιμης πόλης, δηλαδὴ γιὰ τὴν σωτηρία τῆς ψυχῆς μας, δίνει τὸ χέρι τῆς ἀπελπισίας, ποὺ μᾶς ὁδηγεῖ στὴν πλήρη παράδοσή της. Πράγματι, ἡ ἀπελπισία μᾶς ἐξαναγκάζει νὰ παραδώσουμε τὴν ψυχή μας στὸν διάβολο! Ἀληθινὴ αὐτοκτονία! Γιατί ἐμεῖς, ἐξ αἰτίας τῆς ἀπελπισίας, σὰν ἀπερίσκεπτοι στρατηγοὶ καταστρέφουμε καὶ παραδίνουμε τὴν «πόλη», τὴν ψυχή μας, τὴν ὁποία ἐμπιστευτικὰ μᾶς παραδόθηκε ἀπὸ τὸν Θεό, γιὰ νὰ τὴν φυλάγουμε!
.             Ἀδελφοί μου, ἡ μετάνοια εἶναι ἐκτὸς ἀπὸ ἐπανάσταση τοῦ ἀνθρώπου πρὸς τὸν ἴδιο του τὸν ἑαυτὸ εἶναι καὶ ἡ ντροπή, ἡ αἰσχύνη ποὺ αἰσθάνεται ὁ ἄνθρωπος ἀπέναντι σὲ αὐτὸ ποὺ εἶναι πιὸ καθαρὸ ἀπ’ αὐτόν. Γιὰ παράδειγμα, ὁ ἄνθρωπος ποὺ ἔχει βρώμικα ροῦχα, ντρέπεται μπροστὰ στὸν ἄνθρωπο ποὺ ἔχει καθαρὰ ροῦχα. Ὁ ἄνθρωπος λοιπὸν ποὺ ἔχει βρώμικη ψυχή, ντρέπεται μπροστὰ στὸν ἄνθρωπο ποὺ ἔχει καθαρὴ ψυχή. Συχνὰ ἐμεῖς ποὺ εἴμαστε ποταποὶ καὶ κακοί, ἐπιτιθέμεθα στὸν ἄνθρωπο ποὺ ἔχει πιὸ καθαρὴ ψυχὴ ἀπὸ ἐμᾶς, στὴ συνέχεια ὅμως κρυφὰ πάντοτε νιώθουμε ντροπὴ ἀπέναντί του. Ἕνας καταδικασμένος στὴ φυλακὴ τοῦ Βελιγραδίου μοῦ εἶπε μία φορά: «Ἐγὼ μισῶ κάθε τίμιο ἄνθρωπο, ἀλλὰ καὶ τὸν ντρέπομαι». Κάποτε ἕνας μορφωμένος ἄνθρωπος, ποὺ ἔγραφε ἐναντίον τῆς διδασκαλίας τοῦ Χριστοῦ, μοῦ ἐξομολογήθηκε πὼς τὶς στιγμὲς ποὺ ἔμενε μόνος του, τὸν καταλάμβανε μία ἀνεκδιήγητη ντροπὴ ἀπέναντι στὸ πρόσωπο τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ντροπή, ἀλλὰ στὴ συνέχεια καὶ φόβος.
.             Πῶς αἰσθάνονταν ἄραγε ὁ ἁμαρτωλοὶ ποὺ βρέθηκαν πρόσωπο μὲ πρόσωπο μὲ τὸν Χριστό;
.             Πόση ντροπὴ ἔκαιγε τὸν τελώνη Ζακχαῖο, ποὺ μὲ ἁμαρτωλὸ τρόπο ἀπέκτησε τὰ πλούτη του, ὅταν ὁ Κύριος ἀπροσδόκητα ἐπισκέφτηκε τὴν οἰκία του; Πόση χαρὰ καὶ πόση ταραχὴ ἀπὸ ντροπὴ θὰ ἔνιωθε ὁ Ζακχαῖος ἐνώπιον τοῦ καθαρότερου Πλάσματος ποὺ πέρασε τὸ κατώφλι τοῦ σπιτιοῦ του! Ἂν καὶ ὁ Χριστὸς δὲν ἀπαίτησε ἀπ’ αὐτὸν καμία θυσία, ὁ Ζακχαῖος παρακινημένος ἀπὸ ἐσωτερικὴ ντροπή, φώναξε: «Κύριε, ὑπόσχομαι νὰ δώσω τὰ μισὰ ἀπὸ τὰ ὑπάρχοντά μου στοὺς φτωχοὺς καὶ νὰ ἀνταποδώσω στὸ τετραπλάσιο ὅσα πῆρα μὲ ἀπάτη» (Λουκ. ιθ´ 8).
.             Ἔνιωσαν ἄραγε ντροπή, ἐκεῖνοι ποὺ κοιτώντας μόνον τὶς ἁμαρτίες τῶν ἄλλων, ἔφεραν μὲ βίαιο τρόπο μπροστὰ στὸν Χριστὸ μία μοιχὸ γυναίκα, ποὺ κατέστρεφε γάμους, γιὰ νὰ τὴν καταδικάσει; Ὁ Ἰησοῦς δὲν τὴν καταδίκασε, ἀλλὰ ἀποφάσισε: «Ὅποιος ἀνάμεσά σας εἶναι ἀναμάρτητος, ἂς ρίξει πρῶτος πέτρα πάνω της» (Ἰωάν. η´ 7)… Αὐτοὶ ὅμως, ὅταν ἄκουσαν τὴν ἀπάντηση, ἄρχισαν μὲ πρώτους τοὺς γεροντότερους νὰ φεύγουν ἕνας ἕνας, μέχρι καὶ τὸν τελευταῖο (Ἰωάν. η´ 9).
.             Τὰ λόγια τοῦ Χριστοῦ καὶ κάθε ἀνθρώπου μὲ καθαρὴ ψυχή, καῖνε σὰν φωτιὰ τὶς κεφαλὲς τῶν ἀνθρώπων ποὺ δὲν ἔχουν καθαρὴ ψυχή. Σκεφτεῖτε πόση ντροπὴ ἔνιωσε ἡ ἁμαρτωλὴ γυναίκα, ποὺ ἔμοιαζε μὲ ξερὸ φύλλο, παρασυρμένο ἀπὸ τὸ δυνατὸ ἄνεμο, ὅταν γεμάτη συγκίνηση πλησίασε τὸν πάναγνο Υἱὸ τοῦ Θεοῦ. «Στάθηκε πίσω κοντὰ στὰ πόδια Του καὶ κλαίγοντας ἔβρεχε μὲ τὰ δάκρυά της τὰ πόδια Του καὶ τὰ σκούπιζε μὲ τὰ μαλλιά της. Τὰ φιλοῦσε καὶ τὰ ἄλειφε μὲ τὸ μύρο» (Λουκ. ζ´ 38).
.             Σκεφτεῖτε πόση ντροπὴ ἔνιωσαν οἱ δοῦλοι, οἱ ἀπεσταλμένοι τῶν φαρισαίων καὶ τῶν θρησκευτικῶν ἀρχηγῶν τοῦ λαοῦ, ὅταν πῆγαν νὰ συλλάβουν τὸν Ἰησοῦ. Σκεφτεῖτε τὴ ντροπὴ ποὺ ἔνιωσαν μέσα τους, ἐξ αἰτίας τῆς ἀποστολῆς τους, ὅταν βρέθηκαν πρόσωπο μὲ πρόσωπο μὲ τὸν Θεάνθρωπο! Ὅταν ἐπέστεψαν ἄπρακτοι, τοὺς ρώτησαν: «Γιατί δὲν Τὸν φέρατε;» (Ἰωάν. ζ´ 45). Ἡ ἀπάντησή τους ἦταν: «Ποτὲ δὲν μίλησε ἄνθρωπος, ὅπως Αὐτὸς» (Ἰωάν. η´ 46).
.             Θυμηθεῖτε καὶ τὸν Ναθαναήλ, πῶς εἰρωνευόταν ἐκείνους ποὺ τοῦ μιλοῦσαν γιὰ τὸν Μεσσία ἀπὸ τὴ Ναζαρέτ: «Μπορεῖ ἀπὸ τὴ Ναζαρὲτ νὰ προέλθει κάτι καλό;» Μόλις ὅμως φωτίστηκε ἀπὸ τὴν παρουσία τοῦ Χριστοῦ, φώναξε: «Διδάσκαλε! Ἐσὺ εἶσαι ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, Ἐσὺ εἶσαι ὁ βασιλιὰς τοῦ Ἰσραήλ!»
.             Θυμηθεῖτε τὴ ντροπὴ ποὺ αἰσθάνθηκε ὁ Πέτρος, ὅταν ἀρνήθηκε τρεῖς φορὲς τὸν Διδάσκαλό του! Πῶς λάλησε ὁ πετεινὸς καὶ πῶς ὁ Ἰησοῦς σιωπηλὸς γύρισε καὶ μὲ πραότητα κοίταξε τὸν Πέτρο καὶ «ὁ Πέτρος βγῆκε ἔξω καὶ ἔκλαψε πικρὰ» (Λουκ. κβ´ 62).
.             Σκεφτεῖτε τί εἶπε ὁ ἕνας κακοῦργος, ποὺ ἦταν κρεμασμένος στὸν σταυρό, στὸν ἄλλο: «Οὔτε τὸν Θεὸ δὲν φοβᾶσαι ἐσύ;» (Λουκ. κγ´ 40). Εἶναι δύσκολο στὴν ἱστορία τῶν ἀνθρώπων, νὰ βροῦμε τέτοια συζήτηση ἀνάμεσα σὲ τρεῖς ἀνθρώπους. Αὐτὴ ἡ συζήτηση ἔγινε στὸν Γολγοθᾶ, στὸν σταυρό, ἀνάμεσα σὲ τρεῖς ἀνθρώπους ποὺ ὑπέφεραν θανατηφόρα μαρτύρια. Οἱ τρεῖς τους ἀντιπροσώπευαν τρεῖς διαφορετικοὺς κόσμους: τὸν Ἅδη, τὸν Οὐρανό, τὴν Γῆ. Ποτέ, μὰ ποτὲ μὲ λιγότερα λόγια δὲν εἰπώθηκαν περισσότερα.
.             Θυμηθεῖτε αὐτὰ ἀλλὰ καὶ ἄλλα ἀνάλογα παραδείγματα ἀπὸ τὴν Ἁγία Γραφὴ καὶ ἂς βιαστεῖτε καὶ ἐσεῖς νὰ νιώσετε ντροπὴ γιὰ τὶς ἁμαρτίες σας, μπροστὰ ἀπὸ τὸν Κύριο Δημιουργὸ καὶ νὰ μετανιώσετε γιὰ κάθε κακὸ ποὺ πράξατε. Ἐπειδὴ πραγματικὰ σᾶς λέω: ὅπως ὁ Χριστὸς ὁλοζώντανος στεκόταν πρόσωπο μὲ πρόσωπο μὲ τὸν Πέτρο καὶ τὸν Ναθαναήλ, ἔτσι στέκεται αὐτὴ τὴ στιγμὴ μπροστά σας μὲ ἀμέτρητα μεγαλύτερη δόξα, λάμψη καὶ δύναμη. Ἂν θὰ μπορούσατε νὰ Τὸν δεῖτε, γρήγορα θὰ ντρεπόσασταν. Ἄχ, μακάρι νὰ μπορούσατε νὰ Τὸν δεῖτε! Ἡ διαφορὰ τότε μὲ σήμερα εἶναι πὼς οἱ ἁμαρτωλοὶ τότε, πρῶτα ἔβλεπαν τὸ πρόσωπο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ στὴ συνέχεια ντρέπονταν καὶ μετάνιωναν, ἐνῶ ἐμεῖς σήμερα πρέπει πρῶτα νὰ νιώσουμε ντροπὴ γιὰ τὶς ἁμαρτίες μας καὶ νὰ μετανιώσουμε, γιὰ νὰ δοῦμε τὸ πρόσωπό Του. Ὁ Χριστὸς εἶναι κοντὰ στὸν καθένα ἀπὸ ἐσᾶς, εἶναι πιὸ κοντὰ καὶ ἀπὸ τὸν ἀέρα ποὺ εἰσέρχεται στοὺς πνεύμονές σας, εἶναι πιὸ κοντὰ καὶ ἀπὸ τὸ αἷμα στὴν καρδιά σας. Σταθεῖτε μπροστά Του ἔχοντας ντροπὴ καὶ «ξεπλύνετε» τὴν ψυχή σας μὲ μετάνοια καὶ θὰ τὸν δεῖτε!

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ:  ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΕΤΑΝΟΙΑ -6 «Δὲν εἶναι μόνον ἡ ἁμαρτία κολλητική, κολλητικὴ εἶναι καὶ ἡ ἀρετή!». (Ἅγ. Νικόλαος Βελιμίροβιτς)

ΠΗΓΗ:   ΚΛΙΚ