Αννα Διαμαντοπούλου: «Εβαλα τα κλάματα»
ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Παρασκευή 27 Ιανουαρίου 2012
«Είκοσι χρόνια στην πολιτική, δεν έχω βάλει τα κλάματα. Μου συνέβη στο θέμα της καθυστέρησης των βιβλίων, όταν αισθάνθηκα ότι δεν μπορούσα να κάνω απολύτως τίποτα. Αυτό το αδιέξοδο που δημιουργήθηκε και που επηρέασε τις οικογένειες, με έκανε να κλάψω. Για μένα αποτελεί μεγάλο στοίχημα να μην ξανασυμβεί». Με αυτά τα λόγια η υπουργός Παιδείας Αννα Διαμαντοπούλου περιέγραψε στα «ΝΕΑ» τα συναισθήματά της όταν συνειδητοποίησε ότι ήταν πλέον αδύνατο να φτάσουν εγκαίρως τα βιβλία στα σχολεία.Να υποθέσουμε ότι η κυρία υπουργός κλαίει ακόμη; Διότι στα σχολεία μας ακόμη δεν έχουν φτάσει όλα τα βιβλία... Πχ το ανθολόγιο για τα παιδάκια της πέμπτης δημοτικού... Και μεθαύριο μπαίνει Φλεβάρης. Κι ακόμη διδάσκουμε με ένα μικρό αριθμό παλιών εγχειριδίων, σκισμένων και σημειωμένων από τους μαθητές που τα είχαν στο παρελθόν και μας έκαναν τη χάρη να μας τα δανείσουν...
Και δεν είναι μόνο τα βιβλία. Είναι και η μουσικός που μόλις τώρα έφτασε στο σχολείο, τέλη Γενάρη, και πάλι με 7 ώρες που δεν επαρκούν να καλύψουν όλες μας τις ανάγκες. Αποτέλεσμα οι μεν μικρές τάξεις (Α' και Β') να συνεχίσουν το μάθημα με το δάσκαλο της τάξης η δε τρίτη να συγχωνευτεί σε ένα τμήμα ώστε να μην παρουσιαστεί το φαινόμενο το ένα τμήμα να διδάσκεται μουσική από τη μουσικό και το άλλο από τη δασκάλα...
Είναι επίσης η τρισάθλια οικονομική κατάσταση και των εκπαιδευτικών και των μαθητών. Μόλις προχτές ζητήθηκε δήλωση από τα παιδιά για συμμετοχή στην ποδηλατοδρομία που διοργανώνει στην πόλη μας η Φλόγα, το σωματείο υποστήριξης παιδιών με νεοπλασματικές ασθένειες. 9 παιδιά έφεραν δήλωση, 8 όχι. Και από τα όχι μόνο ένα ήταν από άρνηση γονέα, τα άλλα έκρυβαν αδυναμία συμμετοχής. Μερικά έρχονται στο σχολείο με λεωφορεία, λόγω συγχώνευσης σχολείων, πώς να φέρουν το ποδήλατο; Άλλο του έχουν σκάσει τα λάστιχα και δεν υπάρχει σάλιο να τα αλλάξουν. Άλλο το ποδήλατο είναι μικρό - ποιος ξέρει από πότε έχει αγοραστεί... Κι άλλο δεν έχει καθόλου ποδήλατο.
Ταυτόχρονα ο σύλλογος γονέων έχει βάλει μπροστά την ίδρυση κοινωνικού παντοπωλείου για να ενισχυθούν οι οικογένειες μαθητών που λιμοκτονούν. Και κάθε μέρα βλέπεις να μειώνεται η ουρά στο κυλικείο. Μύγες χτυπάει η κυρία που το έχει...
Δε συζητάμε για μας. Η κατήφεια στα πρόσωπα είναι δεδομένη και όλοι αναρωτιούνται πώς θα επιβιώσουν. Με τα τελευταία για την περίθαλψη, έφερε κάποιος και κατάλογο ιατρών και τον κρέμασε στον πίνακα ανακοινώσεων. Να έχουμε έναν μπούσουλα στο κυνήγι εύρεσης γιατρού που δεν του έχουν τελειώσει τα 50 κουπόνια...
Να πω και τα δικά μου με στοιχεία; Προχτές πλήρωσα μέσα σε μια μέρα 431 ευρώ για θέρμανση και 490 για ετήσια ασφάλιστρα αυτοκινήτου (ετών 12 πλέον το αμάξι και από τα πλέον φτηνά τότε που το αγόρασα). Την Τρίτη περνάει και συνεργείο για μεγάλο σέρβις... Απλά μαθηματικά οδηγούν στο συμπέρασμα πως θα φάω από τα έτοιμα. Ως πότε; Ως πότε θα υπάρχουν και αυτά;
Σε άλλους συναδέλφους δεν υπάρχουν ήδη. Και χρωστάνε οι άνθρωποι δάνεια για σπίτι. Και έχουν μερικοί και άνεργο στην οικογένεια. Ή και παιδιά που σπουδάζουν. Κι από πάνω τους έρχονται και τα χαράτσια... Βλέπεις ένα σύννεφο συνέχεια στα μάτια τους και τρελαίνεσαι.
Κι έπειτα βλέπεις και τις δηλώσεις της κ. Διαμαντοπούλου. Πως μπαίνει μπροστά η αξιολόγηση και θα απολύσει δασκάλους. Γιατί εμείς φταίμε που δεν πάει καλά η παιδεία του τόπου. Κι όχι που δεν έχουμε ούτε βιβλία...
Και μας λέει τώρα ότι έβαλε τα κλάματα;
Το λέει σε μας; Που η ψυχή μας έχει βαλαντώσει στο κλάμα;
Που πέρα από όλα τα άλλα βλέπουμε και συναδέλφους άνεργους; Εσύ στο σχολείο να μην έχεις μουσικό και την ίδια ώρα να ξέρεις πως εκεί έξω υπάρχει η Μαρία. Μικρομάνα με δυο παιδιά. Και δεύτερη χρονιά που δεν την κάλεσαν να διδάξει. Τη μουσική που με χίλιους κόπους και έξοδα σπούδασε. Και πόσες ακόμη "Μαρίες" και "Μάριοι";
Κι έρχεται κάποια στιγμή και ο διορισμός. Φυσικά όχι ο μόνιμος. Για λίγους μήνες και όπου σε χρειάζονται. Και πρέπει να παίρνεις σαν εκείνο το κορίτσι στο σχολείο μου ώρα 6.30 το πρωί το λεωφορείο από τα Γιάννενα. Κι έπειτα στις 14.30 το άλλο από Ηγουμενίτσα. Ευρώ 9 το εισιτήριο!!! Και με έκπτωση γιατί πάει κι έρχεται καθημερινά. Τη ρώτησα τις προάλλες αν πληρώθηκε. Όχι, ακόμη, μου είπε. Και ποιος πληρώνει για να έρχεται κάθε μέρα στη δουλειά; Ο κάθε έρμος πατέρας που ήδη δεν ξέρει πώς να τα βγάλει πέρα με όσα άλλα τον έχουν βρει.
Μου λέει τις προάλλες ένα άλλο κορίτσι. Που αναγκάστηκε να νοικιάσει σπίτι εδώ για να μην πηγαινοέρχεται στο πατρικό της που και εκείνης είναι σε διπλανό νομό. Του χρόνου, αν δεν τα καταφέρω να διοριστώ στον τόπο μου, θα μείνω να φυτεύω μαρούλια. Δε με συμφέρει οικονομικά να ξαναέρθω εδώ. Περισσότερα είναι τα έξοδα και λιγότερα τα έσοδα... Και είναι ένα νέο παιδί που έχει και μεταπτυχιακό...
Της άλλης πάλι το παιδί που καμιά ελπίδα δεν είχε να βρει εδώ δουλειά, έφυγε στη Γερμανία. Νέο κύμα μετανάστευσης... Τη ρώτησα μια δυο φορές τη κάνει το παιδί, βούρκωσε. Σταμάτησα να ρωτάω...
Η άλλη μας έδειχνε προχτές Δευτέρα τα χέρια της. Φουσκωμένα και κόκκινα. Όλο το Σαββατοκύριακο στο μαγαζί του πεθερού να πλένει πιάτα. Να επιβιώσουν...
Κάθε συνάδελφος και ένα δράμα. Και άλλα δράματα όταν έρχονται οι γονείς να ρωτήσουν για τα παιδιά τους. Ο ένας άνεργος, ο άλλος να φυτοζωεί. Μπούχτισε η καρδιά μου. Πού να περισσέψει τώρα συγκίνηση και για τα δάκρυα της υπουργού;
Να με συμπαθάει. Αλλά μου έχουν από καιρό τελειώσει...
Κι όταν τα δάκρυα τελειώνουν τότε αρχίζει στον άνθρωπο να φουντώνει η οργή.
Οργή που γίνεται μεγαλύτερη όταν έρχεσαι αντιμέτωπος όχι μόνο με την αναλγησία αλλά και με την κοροϊδία μέσα στα μούτρα μας.
Γιατί είναι άλλο μια χώρα να βρίσκεται σε δεινή οικονομική θέση και να πληρώνουν όλοι τις συνέπειες, όλοι να αναγκάζονται σε θυσίες για να βγει η πατρίδα από την κρίση, και άλλο κάποιοι να διαβιούν πολυτελώς και οι μονίμως αδικημένοι να πληρώνουν και πάλι τα σπασμένα.
Άλλο τελείως ο ένας να παίρνει για λίγους μήνες το χρόνο ένα μισθό των 853 ευρώ - και όταν και αν αποφασίσουν να του καταβάλουν τα δεδουλευμένα - και άλλο κάποιοι στον ίδιο τομέα εργασίας να παίρνουν και μισθό γενναίο και επίδομα θέσης 900 ευρώ... Κατάντησε ο μισθός μικρότερος από το επίδομα!!!
Υπάρχει όντως η κρίση που μας λένε; Ε, τότε, το μόνο δίκαιο θα ήταν να κοπούν όλων οι αμοιβές στον ίδιο βαθμό. Ούτε ένας παραπάνω από τον άλλο. Είτε είσαι υπάλληλος, είτε ελεύθερος επαγγελματίας, είτε πολίτης είτε πολιτικός.
Και βεβαίως να τιμωρηθούν όσοι έφταιξαν που μας κατάντησαν σε αυτό το χάλι. Παραδειγματικά και με κατάσχεση περιουσίας. Να δεις αν άλλοι στο μέλλον και θα τρώνε με 18 μασέλες και θα βγαίνουν να μας λένε ότι όλοι μαζί τα φάγαμε!
Είναι όλο αυτό το άδικο που μας πνίγει. Και που δε φέρνει δάκρυα στα μάτια. Αλλά οργή και μόνο οργή!
___________________________________________________________
Κάνω το επάγγελμα του ανθρώπου και το επάγγελμα του υπαλλήλου.
Δραματικά ασυμβίβαστα πράγματα. (Σεφέρης)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου