ΤΙ ΝΑ ΠΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ ΠΟΥ ... ΓΚΡΙΝΙΑΖΟΥΜΕ ΜΕ ΤΟ ΠΑΡΑΜΙΚΡΟ !!!

 

Σε κάποια σπηλιά ζοῦσε ἕνας ἀσκητῆς καί κρύωνε. Ήταν χειμώνας βαρύς καί εἶχε ἕνα ψαθί ὅλο κι ὅλο ὁ καημένος.

Αἴ φοροῦσε κάποιο τρίχινο ἔνδυμα βαρύ, ἀλλά, ἐκτός ἀπό τό ψαθί, δέν εἶχε τίποτε ἄλλο.

Καί ἕνας ἄλλος ἀσκητής δίπλα τόν ἄκουσε μια νύκτα πού κρύωνε να λέη:

«Θεέ μου, Σέ εὐχαριστῶ.

Ὑπάρχουν ἄλλοι ἄνθρωποι καλύτεροι ἀπό ἐμένα πού εἶναι στή φυλακή και εἶναι τά πόδια τους στο ξύλο, ἔσφιγγαν το κάτω μέρος του ποδιού σε τρύπες τῶν ξύλων, ὥστε νά μή μποροῦν νὰ δραπετεύσουν.

Η ἄλλους τούς δένανε μέ ἁλυσίδες ἄλλοι, λοιπόν, λέει, εἶναι δέσμιοι μέσα στις φυλακές,πολύ καλύτεροι ἀπό μένα, δικαιότεροι άνθρωποι, συκοφαντημένοι. Ἐνῶ ἐγώ τά ἔχω ὅλα..

Ἔχω τή σπηλιά μου, ἔχω τό ψαθί μου καί ἁπλώνω καί τά πόδια μου σαν βασιλιάς».

Τὰ εἶχε ὅλα ὁ καημένος!

Μιά σπηλιά, ἕνα ψαθί καὶ ἁπλῶς τὰ πόδια του δέν ἦταν δεμένα και μποροῦσε νὰ τὰ ἁπλώνη.

Καί ὄντως τά εἶχε ὅλα. Διότι είχε τό Θεό μέσα του.

Καί ἀφοῦ εἶχε τό Θεό, τά εἶχε ὅλα. Καί πόσοι πλούσιοι τὴν ἴδια νύκτα θά βρίσκονταν κάτω ἀπό χρυσόροφα κρεβάτια τήν παληά ἐποχή οἱ πλούσιοι φτιάχνανε κρεβάτια καί ἀπό πάνω εἶχαν χρυσές οροφές καί βελούδι νες κουρτίνες

καί δέν θά μποροῦσαν νά κοιμηθοῦν

ἀπό τίς τύψεις τῆς συνειδήσεως ἢ ἀπό τίς ἔγνοιες ἢ ἀπό τίς καχυποψίες ποιός θά τούς δολοφονήση,

ἂν ἦταν καί ἀξιωματούχοι, καί ἄρχοντες μεγάλοι,

ἀπό ποιόν να κρυφθοῦν, πῶς τοῦτο, πῶς ἐκεῖνο, πῶς τό ἄλλο..

Δέν ἐξασφαλίζουμε τήν εὐτυχία τῆς ζωῆς μας ἀπό τά πολλά μας ὑπάρχοντα ἀλλά ἀπό τή γαλήνη τῆς συνειδήσεώς μας..

Γέροντας Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος +

ΠΗΓΗ : FACEBOOK