Ο ΕΠΙΚΗΔΕΙΟΣ ΛΟΓΟΣ ΜΙΑΣ ΨΥΧΗΣ, ΚΑΙ Η ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΣΤΑ 30 ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΑΡΡΩΣΤΙΑΣ

Μια κοπέλα αδελφοί μου, που την έλεγαν Δήμητρα, ήταν για 35 ολόκληρα χρόνια στο κρεβάτι του πόνου, από βαριά μυασθένεια και μορφές καρκίνου, από τα 12 της χρόνια μέχρι και τα 47 που εκοιμήθη, στο Άσυλο Ανιάτων.

Πότε, στο κρεβάτι ανάσκελα οριζοντιωμένη και ακίνητη, και πότε στο αναπηρικό καροτσάκι, γεμάτη από σίδηρα. Οι πόνοι φρικτοί σε όλο το σώμα που εξελίσοντο σχεδόν κάθε μέρα σε ένα ατέλειωτο μαρτύριο.

Κάπου βρέθηκαν κάποιες σημειώσεις της, στη συμπλήρωση των 30 χρόνων, από την βαριά της αρρώστια, από το 1965 μέχρι το 1995. Βέβαια εκοιμήθη 4 χρόνια αργότερα, το ’99.

Δήμητρα Κόντου – Άσυλο Ανιάτων Πατρών

Θα αρχίσω όμως από κείνο που άφησε ως παρακαταθήκη, για να διαβαστεί την ημέρα της κηδείας της. . Γράφει λοιπόν στον επικήδειο.

...........Σήμερα έπεσαν οι χειροπέδες της αιχμαλωσίας μου και γίνομαι ελεύθερη.

Η ξενιτιά μου τελείωσε, οι αλυσίδες της δουλείας μου έσπασαν και παίρνω το δρόμο για την ουράνια πατρίδα μου.

Ο πατέρας ( Θεός) βγήκε στο σταυροδρόμι και περιμένει τον ερχομό του παιδιού του.

Περιμένει να φθάσει και καυτερό να αδειάσει το πατρικό του φιλί επάνω του.

Παιδί φτασμένο από τα ξένα, θα ξεχυθεί στην αγκαλιά του να πει τα μυστικά του. Σήμερα η άπολις γίνεται πολίτης, δηλαδή ουρανοπολίτης.

Η μάνα γη δίνει τον φιλοξενούμενόν της στην αγκαλιά του ουρανού.

Σήμερα με ευγνωμοσύνη χαιρετώ την ξενοδόχον γη μου, που τόσα χρόνια στοργικά κρατούσε στους κόλπους της το ξενιτεμένο παιδί του πατέρα.

Ω τρανή μου στιγμή και ημέρα, που νοσταλγικά τόσα χρόνια σε καρτερούσα, ήλθες!

Σήμερα έαρ μυρίζει.

Ήλθε αιώνια παντοτινή μου άνοιξη.

Σήμερα το σκότος μου έγινε φώς!

Η σιωπή μου σάλπιγγα δοξολογίας και η ανημποριά μου δύναμις.

Χαράς τα πάντα πεπλήρωκε.

Έφθασα στο σπίτι μου.

Χαρείτε αδέλφια την τρανή γιορτή.

Ανάσταση είναι. και η ψυχή δεν νοιώθει τώρα μοναχή καθώς χθες και πρώτα.

Ανέστη Χριστός και ζωή πολιτεύεται!

Χαρείτε αδέλφια μου και ελάτε μαζί τη δόξα να γευθούμε και μέσα στην αγκαλιά του Ουράνιου Πατέρα να ξαπλωθούμε και να ξεκουραστούμε.

Αμήν¨”.

—————————————————————-

Εδώ τελείωσε η νεκρώσιμη εξομολόγησή της. Ένα τέτοιο θάνατο θα ήθελα για τον εαυτό μου αδελφοί μου, σεις που με ακούτε αυτή τη στιγμή, πιστεύω όμως πως και σείς θα τον θέλετε. Με τέτοια δοξολογία, με τέτοια χαρά, με τέτοια ευγνωμοσύνη.

Αλλά ένας τέτοιος γλυκύτατος και Παραδεισένιος θάνατος, έχει πίσω στη ζωή πολλούς πολλούς σταυρούς. Αν τους σηκώσουμε μέχρι το τέλος, μέχρι τον Γολγοθά, μαζί με τον Χριστό, και τηρώντας το Πανάγιό Του θέλημα, συμμετέχοντες στα Άγια Μυστήρια, και καλλιεργώντας την ταπείνωση και την μετάνοια την καθημερινή και την αληθινή, ασφαλώς και για μας θα είναι ανοικτή η αγκαλιά του Θεού Πατέρα.

ΠΗΓΗ: FACEBOOK