Σιδηροκάστρου Μακάριος: «Η Βία των μαθητών»

 

Σκέψεις και προβληματισμοί του Σεβ. Μητροπολίτου Σιδηροκάστρου κ. Μακαρίου στην Romfea.gr

---

Τελευταῖα, ὄχι ὅμως στό τόσο κοντινό παρελθόν, ἀλλά καί λίγο παλαιότερα , ἰδιαίτερα ὅμως σήμερα, παρατηρεῖται πολύ μεγάλη ἔξαρση βίας μεταξύ τῶν μαθητῶν ἀνήλικων παιδιῶν μας πού συγκροτοῦν ὁμάδες κρούσης καί ἐπιτίθενται κατά ἀλλήλων ἀλλά καί κατά δικαίων καί ἀδίκων καί ὅποιον πάρει ὁ χάρος.

Μαχαίρια, στιλέτα, μυϊκή δύναμη, εὐφυῖα καί ἄλλα φονικά ὄργανα συνεπικουροῦν στό νά

γίνεται μεγαλύτερος ὁ ἐκφοβισμός πού προκαλοῦν εἴτε σέ μεμονωμένα ἄτομα εἴτε σέ περισσότερους.

Καί τό διαδίκτυο εἶναι ὁ τόπος ὅπου πολλές φορές προβάλλεται ὁ ἰσχυρότερος ἀνήλικος, ὁ ἀρχηγός, καί πόσο ἄγριος μπορεῖ νά δείχνει γιά νά εἶναι ὑπολογίσιμος καί φόβος τῶν ὑπολοίπων γιά τό κακό πού μπορεῖ νά προξενήσει.

Χθές μάλιστα 21-11-2023 ἄκουσα στίς εἰδήσεις ὅτι ἡ ἀνησυχία τῶν ἐπικεφαλῆς τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας εἶναι ἔντονη καί σοβαρά ἐξετάζεται τό θέμα ἀπό τούς ἁρμοδίους.

Θά συγκροτηθοῦν ὁμάδες εἰδικῶν, θά μελετηθεῖ τό θέμα, θά ληφθοῦν ἀποφάσεις καί προτείνεται μάλιστα νά ἐπανεξεταστεῖ τό θέμα τῆς εἰσαγωγῆς γιά διδασκαλία τῶν μαθημάτων πολιτικῆς ἀγωγῆς ὥστε νά περιοριστοῦν ἤ καί νά ἐξαλειφθοῦν τά προβλήματα ἀπό τήν ἔξαρση τέτοιων φαινομένων ἀπό ἀνηλίκους.

Ὅμως, ἐγώ σάν ὑπεύθυνος πνευματικός ποιμένας πού εἶμαι δέν ἄκουσα ἀπό τά χείλη κανενός εἰδήμονος τήν στόχευση καί στήν διδασκαλία τοῦ μαθήματος τῶν θρησκευτικῶν σέ ὅσες τάξεις καταργήθηκε ἤ καί στήν αὔξηση τῆς ὥρας διδασκαλίας του.

Ἀγαπητοί ἁρμόδιοι τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας, Διά Βίου Μάθησης καί Θρησκευμάτων,

Τά προβλήματα στήν κοινωνία μας καί στά σχολεῖα μας δέν θά περιοριστοῦν καί δέν θά ἐξαλειφθοῦν ἄν δέν βάλουμε πίστη, Χριστό, παράδοση καί πατρίδα στίς εὔπλαστες παιδικές ψυχές.

Ἐγκαταλείψαμε τά παιδιά μας στά χέρια δυστυχῶς ἐπιτήδειων γιά νά τό ἐκμεταλλεύονται ψυχικά, σωματικά, σεξουαλικά καί νά τά ὁδηγοῦν ὅπως τό 16χρονο κοριτσάκι πού ἔχασε τελικά τή ζωή της χθές ἀπό τή χρήση ἀνάμικτων ναρκωτικῶν οὐσιῶν καί ὄχι μόνον αὐτό.

Ἡ εὐθύνη ὅλων μας, μηδέ ἐμοῦ ἐξαιρουμένου, εἶναι τεράστια γιατί ἀφήσαμε ἀνοχύρωτη τή ζωή μας.

Ποῦ νά μιλήσουμε ἤ νά διαμαρτυρηθοῦμε γιά τά ἐκτρωπα πού γίνονται καί πού ἡ δυσοσμία τους μᾶς φέρνει λιποθυμικές καταστάσεις;

Σέ ποιον νά ποῦμε ὅτι ἡ διδασκαλία τοῦ Ἀποστόλου Παύλου περί ἀγάπης πρέπει νά διδάσκεται καθημερινά;

Σέ ποιά ὧτα νά φωνάξουμε ὅτι τά ρήματα τῶν μεγάλων διδασκάλων τῆς ἀρχαιότητας, Πλάτωνος, Σωκράτη, Θουκυδίδη, Ἀριστοτέλη, πρέπει νά γίνουν καθημερινό μάθημα καί ἀνάγνωσμα ὅλων μας;

Σέ ποιούς νά ἀπευθυνθοῦμε καί νά τούς ποῦμε ὅτι σωστά καί μέ ὀρθότητα πίστης νά λέγονται καί νά διδάσκονται ἀλλά καί νά βιώνονται τά μηνύματα τῆς μεγάλης γιορτῆς τῶν Χριστουγέννων πού θά γιορτάσουμε σέ λίγες μέρες χωρίς φῶτα καί λάμψεις ἀνούσιες πού δέν γεμίζουν τήν ψυχή τῶν παιδιῶν παρά συσκοτίζουν περισσότερο τό φῶς τῆς ψυχῆς τους;

Ποῦ εἶναι τά νοήματα τῆς ζωῆς καί τό ἀπαύγασμα τῆς διδασκαλίας τῶν Οἰκουμενικῶν Διδασκάλων καί πατέρων μας πού καί αὐτούς θά γιορτάσουμε στό τέλος τοῦ μηνός Ἰανουαρίου;

Μά τά παιδιά μας πλέον οὔτε τά ὀνόματά τους δέν γνωρίζουν γιατί ἠθελημένα τούς ἔχουμε ἐμεῖς διαγράψει ἀπό τή ζωή τους; Δέν ἀρκοῦν οἱ μαθητικές Λειτουργίες πού καί αὐτές σχεδόν καταργήθηκαν ἤ κάποιες ὁμιλίες σχετικές μέ αὐτούς.

Οὔτε λύνουν τό πρόβλημα οἱ ἑορτασμοί στά Πανεπιστήμια Ἀθηνῶν καί Θεσσαλονίκης καί τῆς Ἀκαδημίας Ἀθηνῶν μιά φορά τό χρόνο καί πού στό ὑπόλοιπο διάστημα ἐπικρατεῖ ἄκρα τοῦ τάφου σιωπή.

Ἡ βία, ἡ προστυχιά, ἡ ἀναισχυντία καί ἡ ἐκμετάλλευση δυστυχῶς διδάσκεται ἀπό μᾶς τούς μεγαλύτερους. Κουβεντιάζοντας τό ὅλο θέμα μέ τίς προεκτάσεις του μέ φίλο καί συνομήλικό μου μοῦ εἶπε ὅτι στό διαδίκτυο κυκλοφοροῦν βιντεάκια γιά τήν ἀγωγή τῶν παιδιῶν στήν Τουρκία πού μιλοῦν μέ ὑπερηφάνεια γιά τήν πατρίδα τους, τήν οἰκογένεια, τούς ἀγῶνες, τίς κατακτήσεις καί τόσα ἄλλα, μέσα ἀπό τή φτώχεια πού τούς δέρνει, ἀντίστοιχα μέ συνομιλίες κοριτσιῶν δικῶν μας πού μιλοῦν ὅτι θά ἐκδίδονται γιά νά βγάζουν λεφτά καί θά εἶναι καί πρότυπο σέ ὅλα τά κορίτσια τῶν δικῶν μας οἰκογενειῶν.

Ἀλλά καί βίντεο, μάλλον ταινία ἤ σειρά ἐπεισοδίων, ἀπό αἴθουσα διδασκαλίας μαθητῶν σέ ἑλληνικό σχολεῖο ὅπου ὁ καθηγητής ἐρωτᾶ μαθητές τί θέλουν νά γίνουν στή ζωή τους καί ἕνας μαθητής, ὁ Ἰωσήφ, μέ ὕφος λάγνο λέγει στό δάσκαλο ὅτι θέλει νά δημιουργήσει ἰστοσελίδα only fans καί Milky way, ὅπου θά δείχνει τά πατουσάκια του σέ κυρίους τῆς ἡλικίας τοῦ δασκάλου γιά νά τοῦ σκάνε 50ρικα καί νά ἰκανοποιεῖ ἔτσι τίς ἀνωμαλίες τους.

Ἰδού λοιπόν: Ἐμεῖς διδάσκουμε τήν προστυχιά, τήν ἀνευθυνότητα, καί τήν βία στά παιδιά μας καί αὐτούς τούς καρπούς ἀπολαμβάνουμε τώρα.

Φταίει ὁ Πλάτωνας, ὁ Σωκράτης, ὁ Χριστός, ὁ Απ. Παῦλος, οἱ μεγάλοι Ἱεράρχες μας, ὁ Καποδίστριας, ὁ Ἀνδροῦτσος, ὁ Κολοκοτρώνης, ὁ Μακρυγιάννης ἤ ὁ Ρίτσος, ὁ Σεφέρης, ὁ Ἐλύτης καί ὁ Θεοδωράκης γιά τό κατάντημά μας καί τό κατάντημα τῶν παιδιῶν μας;

Ποῦ εἶναι οἱ Κύριοι τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας νά δοῦν ὅλα αὐτά καἰ ἀς βγεῖ βρέ ἀδελφέ ἕνας νά στηλιτεύσει αὐτές τίς ἀπαράδεκτες μεθοδεύσεις καί ἀκραῖες συμπεριφορές, τίς ἀηδίες θά ἔλεγα.

Καί ὅταν ἀνήλικοι θά ἐκτραποῦν μέσα στό Σχολεῖο ἤ καί ἔξω ὠς συνήθως θά φορτώσουμε ὅλες τίς εὐθῦνες γιά τά ἔκτρωπα στόν Διευθυντή τοῦ Σχολείου καί τούς καθηγητές, ἀνθρώπους οἰκογενειάρχες καί μισθοσυντήρητους πού φοβοῦνται καί τή σκιά τους στό τί θά ποῦν καί πῶς θά συμπεριφερθοῦν, γιά τίς ἐλλείψεις καί τά λάθη τόσων ἄλλων, ὅταν οἱ δάσκαλοί μας μέ φιλοτιμία ἐργάζονται γιά νά μαζεύουν τά ἐρείπια τῆς κοινωνίας καί τῶν οίκογενειῶν στά πρόσωπα τῶν μαθητῶν μετά ἀπό ἕνα σεισμό 100 ρίχτερ καί τά ἄγρια ἐγκλήματα πού ἠθελημένα ἐπιτελοῦν κάποιοι ἄλλοι πάνω σ’ αὐτούς.

Ἄραγε, οἱ Κύριοι πού εἶναι περισσότερον ἁρμόδιοι ἀπό μᾶς ποῦ βρίσκονται γιά νά συλλάβουν ὅλους αὐτούς τούς ἠθικούς αὐτουργούς πού μέ σχέδιο ἀποδόμησαν μιά ὁλόκληρη κοινωνία καί τήν ἔφεραν στό κατάντημα πού βλέπουμε καί ζοῦμε;

Νά συλληφθοῦν οἱ γονεῖς τῶν ἀνηλίκων παιδιῶν πού παρανομοῦν; Μά γιατί;

Διότι ἀγωνίζονται νά προσφέρουν έργαζόμενοι μέ νύχια καί μέ δόντια τά καλά καί ὠφέλιμα στά παιδιά τους καί πού δέν μποροῦν, ἄν καί πρέπει, νά τά ἐπιτηροῦν διαρκῶς ὅταν τόσοι ἄλλοι ἀσελγοῦν πάνω στίς ἀθῶες ψυχές, ὅταν ὅλα καταργήθηκαν καί ὅλα ἐπιτρέπονται ἐν ὀνόματι τῆς Δημοκρατίας καί τῆς ἐλευθερίας καί ὅταν τήν εὐθύνη τήν ἔχουν αὐτοί πού κατήργησαν τήν οἰκογένεια καί ἔβγαλαν ἀπό τό ρόλο τους καί τή μάνα καί τόν πατέρα κατήργησαν, μαθητικές στολές, πρωινή προσευχή, μάθημα θρησκευτικῶν, ἐκκλησιασμό, καί τόσα καί τόσα ἄλλα ὧν οὐκ ἔστιν ἀριθμός.

Ποιός τολμᾶ νά μιλήσει γιά τίς στολές γιά παράδειγμα στό στρατό, στά νοσοκομεῖα, στήν ἀστυνομία, στό λιμενικό, στήν ἀεροπορία, στούς κληρικούς;

Ὅλα ἔχουν ἕνα συμβολισμό καί ὅλα διδάσκουν μέ τόν δικό τους τόν τρόπο.Ὅλα ἀναγκαῖα καί ἀπαραίτητα γιά νά ἔχει ὁ ἄνθρωπος νά ἀναπολεῖ, νά ἐνθυμεῖται, νά νοσταλγεῖ;

Ἄραγε γιατί δέν μποροῦμε νά μιλήσουμε γιά τά ἰδιωτικά σχολεῖα καί τόν τρόπο λειτουργίας καί φιλοσοφίας τους; Γιατί διέπεται ἀπό ἀρχές καί ἀπό κανόνες. Σέ μᾶς καί στή ζωή μας κυριαρχεῖ τό ἀκανόνιστο καί ἐν πολλοῖς ἡ ἀναρχία. Τό ἄτυπο, ἡ ἀταξία, τό ἀτελέσφορο.

Γιατί τά δημόσια σχολεῖα νά μήν εἶναι ἰσόβαθμα καί ἰσάξια τῶν ἰδιωτικῶν;

Καί κλείνω τήν μακροσκελή παρέμβασή μου μέ τρία ἁπλά παραδείγματα ἀπό τίς σκέψεις πού κάνω προβληματιζόμενος γιά πολλά.

Εἰλικρινά, πρῶτον, χάρηκα πρό ἡμερῶν τά παιδιά τοῦ Μουσικοῦ Σχολείου τῆς Δράμας σέ ἐμφάνισή τους στο Νευροκόπι τῆς γειτονικῆς Βουλγαρίας, πού βρέθηκα.

Ὅταν ὑπάρχει πρόγραμμα καί καλοί καθηγητές, καί οἱ γονεῖς γίνονται καλύτεροι καί τά παιδιά τέλεια, ἄριστα σέ ὅλα γιατί τούς προσφέρεται ὅραμα νά ὑλοποιήσουν τά ὄνειρά τους.

Τό εἴδα μέ τά μάτια μου, τό ἄκουσα μέ τά αὐτιά μου, καί μέ τήν ψυχή μου συγχαίρω δημόσια ὅλους τούς ὑπευθύνους τοῦ σχολείου αὐτοῦ. Τοῦ πρότυπου αὐτοῦ διδακτηρίου.

Δεύτερον, ἐρωτώντας κάποιον δικό μου γιά τό παιδί του πού εἶναι στή Γερμανία 17 ἐτῶν ἄν βγαίνει ἔξω, μοῦ εἶπε χαρακτηριστικά ὅτι ἐπιτρέπεται γιά τά ἀνήλικα παιδιά μέχρι τίς 11 τό βράδυ. Ἄν συλληφθοῦν, θά ὑποστοῦν τίς συνέπειες.

Προχθές, μάλιστα πού ἄργησε ἕνα τέταρτο μέ τούς φίλους του νά γυρίσουν σπίτι πήγαιναν ἀκροπατώντας ἀπό παραδρόμους γιά νά μή γίνουν ἀντιληπτοί ἀπό τήν ἀστυνομία. Ἄν σέ μᾶς μπεῖ τέτοιος περιορισμός φαντάζεστε τί θά ἐπακολουθήσει;

Καί τρίτον, θεωρῶ ὡς Ποιμένας τῆς μικρῆς καί ἀκριτικῆς Μητροπόλεως τοῦ Σιδηροκάστρου τόν ἑαυτόν μου εὐλογημένο ἀπό τόν Θεό γιατί ἐδώ καί 22 χρόνια ἐργαζόμενοι ἄοκνα καί μέσα ἀπό πολλές στενοχώριες οἱ Ἰερεῖς μας καί ἄλλοι παράγοντες ἐθελοντές σέ ὁμάδες καί κατασκηνώσεις μέ τήν καθοδήγησή μου καί σέ ἄριστη συνεργασία μέ ὅλους τούς φορεῖς, καί κυρίως γονεῖς, δασκάλους καί καθηγητές, πλάθουμε ὅσο μποροῦμε, τίς ψυχές τῶν παιδιῶν μας.

Τά ἔκτροπα σέ μᾶς εἶναι ἄγνωστα. Ὄχι ἀπόλυτα, ὄχι τέλεια, ἀλλά μέ κόπο καί λάθη καί προσπάθεια, τουλάχιστον σ’ ἕνα καλύτερο βαθμό ἀπ’ ὅ, τι εἶναι ἡ Ἀθήνα, ἡ Θεσσαλονίκη καί οἱ πολύ μεγάλες πόλεις, ὅπου τό χάος εἶναι δυστυχῶς μεταδιδόμενο στίς ἀθῶες λευκές παιδικές ψυχές πού δέν φταῖνε σέ τίποτε γιά τά λάθη τους καί τά ἔκτροπά τους.

Καιρός νά συμμαζέψουμε τά ἐρείπιά μας καί νά ἀναστήσουμε ψυχές.

Ἡ προτροπή τοῦ Νομπελίστα ποιητῆ «Άδελφοί, ὅταν σᾶς βρίσκει τό κακό, μνημονεύετε Διονύσιον Σολωμόν καί Ἀλέξανδρον Παπαδιαμάντην» εἶναι χαρακτηριστική γιά ὅλους μας.

Ἄς μήν τήν ξεχνοῦμε. Γιατί ὅλα θεραπεύονται, ὅλα διορθώνονται. 

ΠΗΓΗ:  ΚΛΙΚ