«OΛΑ ΠΡΟΣΕΥΧΟΝΤΑΙ» : ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΜΑΘΗΜΑ ΣΤΗΝ Ϛ’ ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ (Δ. Νατσιός)

 

«OΛΑ ΠΡΟΣΕΥΧΟΝΤΑΙ»: ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΜΑΘΗΜΑ ΣΤΗΝ Ϛ’ ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ (Δ. Νατσιός)

«Ὅλα προσεύχονται»: τὸ τελευταῖο μάθημα στὴν ϛ’ δημοτικοῦ

Δημήτρης Νατσιὸς
δάσκαλος-Κιλκὶς

.                   Ὅσοι δάσκαλοι δίδαξαν στὴν ϛ’ δημοτικοῦ καὶ οἱ γονεῖς παιδιῶν ποὺ τελείωσαν τὸ πρῶτο, ἀθῶο καὶ ἡλιόλουστο, πρῶτο σχολεῖο, θὰ καταλάβουν καλύτερα. Ἔρχεται ἡ ὥρα τοῦ ἀποχαιρετισμοῦ, τῆς ἀποφοίτησης. Ὥρα χαρμολύπης. Ἡ λύπη τοῦ ἀποχωρισμοῦ καὶ ἡ χαρὰ τοῦ νέου ταξιδιοῦ. Εἶναι καὶ τὸ καλοκαίρι ποὺ ἔρχεται, ἐξορμήσεις στὴν θάλασσα, τὴν γαλάζια, ὅλο θέλγητρα, «νοικοκυρὰ» τῆς πατρίδας μας καὶ μετριάζεται ἡ στενοχώρια τοῦ ἀποχωρισμοῦ.
.                   Τὰ «ἑκτάκια», νόστιμο ὑποκοριστικό, μὲ καλοσυνάτη ἀνησυχία ὅλες τὶς προηγούμενες ἡμέρες, ἑτοιμάζουν τὶς ἀποσκευές τους, μαζεύουν τὶς δροσερὲς μνῆμες τους, ὁδεύουν γιὰ τὸ γυμνάσιο. Στὸκατώφλι τῆς ἐφηβείας, μὲ φῶς ἀκόμη στὴν καρδιά τους, ἀσυννέφιαστα ἀπὸ τὶς ψυχοφθόρες ἔγνοιες καὶμέριμνες ποὺ τηγανίζουν τοὺς «ἐπίλοιπους» ἀνθρώπους. Παραδέρνει ἀπελπισμένη ἡ κοινωνίας μας, «μεγάλοι ἔμποροι πωλοῦν/τὰ ἔθνη σὰν κοπάδια», ποὺ λέει καὶ ὁ ποιητής. Προσπαθοῦμε, ὅσοι δάσκαλοι δὲν ὑποκύπτουμε στὶς σειρηνωδίες τῆς ἐποχῆς, νὰ κτίζουμε τείχη ὁλόγυρά τους, νὰ μείνουν μακριὰ «ἀπ’ τῆς χώρας τῆς ἀκάθαρτης, πολύβοης καὶ ἀρρωστιάρας» τὰ σκοτάδια, ὅπως ὡραῖα τὸ ἱστορεῖ ὁ Παλαμᾶς στὸἔξοχο ποίημά του «Τὰ σχολειὰ χτίστε». 
.                   Τὴν ἴδια χαρμολύπη αἰσθανόμαστε καὶ οἱ δάσκαλοι ποὺ κατευοδώνουμε μαθητὲς τῆς Στ’ τάξης. Χαρά, γιατί τελείωσε ὁ καλὸς ἀγώνας μας, μὲ κρυφὴ περηφάνια, γιατί ἐν μέσῳ παιδομαζώματος – ἡ κρατικὴ ἐκπαίδευση γεμάτη ἀκαθαρσίες- παλέψαμε νὰ ἀποκαλύψουμε στὰ παιδιά μας τὰ ἀδαπάνητα καλούδια τῆς παράδοσής μας, ὥστε νὰ ἰσορροπήσουν, νὰ βροῦν τὸν δρόμο τους, νὰ χαροῦν τὴν ζωή τους. «Ποῖον γὰρ ἔχει μισθὸν διδάσκαλος οὐκ ἔχων ἐπιδεῖξαι τοὺς διδαχθέντας;», ἐρωτᾶ ὁ ἅγιος Χρυσόστομος, ἡ χαρὰ τοῦδασκάλου εἶναι ἡ πνευματικὴ πρόοδος τῶν μαθητῶν του. Εὐλογημένο τὸ ἐπάγγελμά μας, ὅταν προσφέρεις τὴν φιλότιμη  ἀγάπη στοὺς μαθητές σου, σ᾽τὴν ἀνταποδίδουν, μὲ μία ἀνθοδέσμη καλοσύνης.
.                   Ἔχω συνήθειο νὰ προσφέρω ἕνα δῶρο ἀποφοίτησης. Τί δῶρο; Μία ξύλινη εἰκονίτσα τοῦ ἁγίου Παϊσίου- δῶρο καὶ εὐλογία φίλου ἁγιογράφου – νὰ τὴν ἔχουν στὸ γραφεῖο ἢ πάνω ἀπὸ τὸ προσκεφάλι τους «γιὰ νὰ τοὺς φυλάει». Χαίρονται. Τὸν ἅγιο πολλὲς φορὲς «τὸν ἔπιασα ἀπὸ τὸ χέρι» καὶ τὸν ἔβαλα νὰ διδάξει στὰ παιδιά. Τὸν ἀγαποῦν. Καὶ πῶς ἀλλιῶς; Τὸν αἰσθάνονται σὰν συμμαθητή τους, παιδὶ τοῦ Χριστοῦ μας καὶ ὁ γέροντας… Τοὺς διάβασα καὶ τοὺς ἔδωσα κι ἕνα ποίημα. Ἐξ ἄλλου τὸ τελευταῖο κείμενο ποὺ περιέχουν τὰ τάχα καὶβιβλία Γλώσσας τῆς ϛ’ δημοτικοῦ, τὸ κείμενο μὲ τὸ ὁποῖο τὰ στέλνουμε στὸ γυμνάσιο θὰ ἔλεγα, εἶναι μία παρότρυνση νὰ πάρουν μέρος σὲ ἕνα συλλαλητήριο. Ἔτσι ἀκριβῶς, ὅπως τὸ γράφω. (Στὴν σελίδα 85 τοῦ Γ’ τεύχους τοῦ βιβλίου Γλώσσας τῆς ϛ’ δημοτικοῦ). Αὐτὸ βρῆκαν νὰ βάλουν οἱ ἐθνομηδενιστὲς ποὺ κρατοῦν αἰχμάλωτο δεκαετίες τώρα τὸ ὑπουργεῖο νεοταξικῆς ἐκπαίδευσης.
.                   Τὸ ποίημα εἶναι τοῦ Ἀχιλλέα Παράσχου, (1838-1895), περιεχόταν σὲ παλιὰ «Ἀναγνωστικά», μὲ τίτλο «ὅλα προσεύχονται». Ὡς γνωστὸν ὅτι δὲν εἶναι πρόσφατο, τοῦ τωρινοῦ «ἀγγελικοῦ κόσμου» μας, μὲ ὕπουλες δυσωδίες ἀνθελληνισμοῦ, ἐκκλησιομαχίας καὶ «διαφορετικότητας», δὲν ἔχει θέση στὰ σχολικὰβιβλία. Προσευχὴ σὲ σχολικὸ βιβλίο; Ποιὸς ἀκούει τὶς τσιρίδες καὶ τὰ οὐρλιαχτὰ τῶν ποικιλώνυμων γραικύλων!!
.                   Παραθέτω τὸ ὅλο γαλήνη καὶ ὀμορφιὰ ποίημα. Γραμμένο σὲ γλῶσσα στρωτή, κατανοητή, σὲ ὡραῖα ἑλληνικά.

«Ὅλα προσεύχονται· καὶ γῆ καὶ οὐρανὸς κι ἀστέρια,
Καὶ τὰ πουλιὰ ποὺ ἔχουνε στὰ σύννεφα λημέρια,Κ
Καὶ ὅσα ἔχουνε ζωὴ κι ὅσα ζωὴ δὲν ἔχουν,

Κ’ ἐκεῖνα ὅπου ἕρπουνε, κ’ ἐκεῖνα ὅπου τρέχουν!
Ὅλα προσεύχονται! τῆς γὴς τὸ ταπεινὸ χορτάρι,
Ὁ ἥλιος ὁ περήφανος, τὸ ἀργυρὸ φεγγάρι,
Ἡ θάλασσα, οἱ ρύακες, τὸ δάσος καὶ ἡ βρύση·
Δὲν ἀπομένει τίποτε χωρὶς νὰ προσκυνήσει
Καὶ δίχως νὰ προσευχηθεῖ στοῦ κόσμου τὸν Πατέρα!
Προσεύχεται καὶ ἡ νυχτιά, προσεύχεται κ’ ἡ ‘μέρα,
Κ’ ἡ φλόγα ποὺ σηκώνεται ἀπάνω κι ἀναβαίνει,
Ὅταν στὰ ἔρημα βουνά, φτωχὸ βοσκὸ ζεσταίνει.
Προσεύχεται κι ὁ οὐρανὸς σὰν ἔχει καλοσύνη,
Κι ὁ ἥλιος ὅταν σ’ ἄρρωστο, ζωὴ καὶ ζέστη δίνει·
Τοῦ πόλου τ’ ἄστρο π’ ὁδηγεῖ τοῦ ναύτη τὸ τιμόνι,
Τὴν ὥρα ἐκείνη δέεται γιατί ψυχὲς γλιτώνει.
Προσεύχεται καὶ τ’ ἄγριο θηρίο στὴ σπηλιά του
Ὅταν γερμένο κ’ ἥσυχο χαϊδεύει τὰ μικρά του.
Τὸ σκουληκάκι τὸ κορμὶ στὸν ἥλιο σὰ ζεσταίνει,
Τὸ χέρι ὅταν ἐλεεῖ, ἡ γῆ ὅταν βλασταίνει,
Καὶ τ’ ἄνθος ποὺ τριγύρω του σκορπίζει τὴν πνοή του·
Εἶναι ἡ μυρισμένη τοῦ πνοὴ ἡ προσευχή του!
Ὅλα καὶ ὅλοι δέονται καὶ νύχτα καὶ ἡμέρα
Στὸν παντοδύναμο Θεό, στὸν σπλαχνικὸ Πατέρα.
Προσεύχεται ὅταν κανεὶς τὸ ἔργο τοῦ πιστεύει,
Κάνει μεγάλη προσευχὴ τὸ χέρι ποὺ δουλεύει.
Τὸ χέρι τοῦ μικροῦ παιδιοῦ προσεύχεται καὶ κεῖνο
Ὅταν ἀνοίγει τὸ κλουβὶ στὸν σκλαβωμένο σπίνο.
Προσεύχεσαι ὅταν ζητᾶς ψωμὶ γιὰ ξένο στόμα,
Καὶ ὅταν θυμᾶσαι τοὺς νεκροὺς ποὺ κείτονται στὸ χῶμα.
Εἶναι ἅγια προσευχὴ τὸ γέρο νὰ ζεσταίνεις,
Καὶ τοῦ ἐχθροῦ σου τὴν πληγὴ μὲ δάκρυα νὰ πλένεις».

.                   Κατάνυξη, συγκίνηση μὲς στὴν αἴθουσα. Φανερώθηκε ἐνώπιόν τους μία ἄλλη Ἑλλάδα. Ἡ πάλαι ποτὲ Πονεμένη Ρωμιοσύνη ξεδιπλώθηκε, οἱ κρυμμένες φυλλωσιές της, μὲ τὰ ἀρώματα, «τοὺς κελαηδισμοὺς καὶ τοὺς μόσκους της». «Καὶ τὰ βιβλία νὰ εἶναι σὰν τὰ κρίνα», κανοναρχοῦσε ὁ Παλαμᾶς. Καὶ τὰ σημερινὰ βιβλία «πανέρια μὲ ὀχιές», γι’ αὐτὸ τὰ παιδιὰ ἀηδιασμένα «μουρμουρίζοντας σπασμένες σκέψεις ἀπὸ ξένες γλῶσσες» (Σεφέρης), στρέφονται σὲ ἄλλες πηγὲς νὰ ξεδιψάσουν, θολὲς καὶ «θυμωμένες» καὶ ἀγρίεψαν καὶ μᾶς περιφρονοῦν. 
.                   Ἂς τὸ καταλάβουμε. Σήμερα τὸ σχολεῖο καλλιεργεῖ τὸ μίσος γιὰ τὸ παρελθόν. Τὸ φανερώνει αὐτὸ ἡ ἀπροκάλυπτη πολεμικὴ κατὰ τῆς Γλώσσας, τῆς Ἱστορίας, τῶν Θρησκευτικῶν καὶ ἡ ἀπουσία κειμένων ποὺ θὰ λειτουργήσουν ὡς στυπτικὸ γιὰ τὴν καταπολέμηση τῶν σκουπιδιῶν ποὺ περιζώνουν τὰ παιδιά.
.                   Γκρεμίσαμε ἀσυλλόγιστα τὶς γέφυρες ποὺ μᾶς φέρνουν στὶς ρίζες μας, τὴν μόνη δύναμη ποὺ μπορεῖ νὰ στηρίζει τὸ ἑλληνικὸ ἔθνος στὶς μεγάλες δοκιμασίες τοῦ καιροῦ μας.

 

Δημήτρης Νατσιὸς

δάσκαλος-Κιλκὶς 

ΠΗΓΗ:  ΚΛΙΚ