Παρασκευή 15 Ιουλίου 2022

Τελικά θα μας βλέπουν μόνο στις φωτογραφίες και στα facebook ... Απίστευτο !!! Έρχεται η ώρα ...

 

kenia nairobi 3

Του Σεβ. Μητροπολίτη Ναϊρόμπι κ. Μακαρίου στην Romfea.gr


Αυτές τις μέρες της πανδημίας εκτός από την διανομή φαγητού στις διάφορες περιοχές της Κένυας όπου πραγματικά οι άνθρωποι πεινούν μου δόθηκε η ευκαιρία όταν είχα λίγο ελεύθερο χρόνο ν’ ασχοληθώ με τις έρευνες μου όπως επίσης τακτοποίηση φωτογραφικού υλικού των

περασμένων χρόνων εδώ από τον χώρο της εξωτερικής ιεραποστολής.

Έτσι εκμεταλλεύτηκα όλο μου τον χρόνο θετικά και μπόρεσα και έβαλα κάποια τάξη παρ’όλα τα αυστηρά μέτρα της Κυβέρνησης, με αποκλεισμούς, κέρφιου και άλλων απαιτήσεων.

Όπως ήδη συνήθιζα όλα τα χρόνια παρίσταμαι και τελώ κηδείες κάθε εβδομάδα σε διάφορες περιοχές της Κένυας.

Όσο κι αν είναι κουραστικό κάνω πολλές φορές τον κόπο να ταξιδέψω ακόμα και 1500 χιλιόμετρα, είναι μεν κουραστικό αλλά αξίζει τον κόπο γιατί την ώρα εκείνη γίνεται, μια μυσταγωγική και αθώα κατηχητική εμβάθυνση στην Ορθόδοξη λατρεία και τα ελπιδοφόρα μηνύματα της μετά θάνατον κατάστασης των ψυχών μας, είναι η ώρα του Ευαγγελισμού...

Όταν λοιπόν έβλεπα τις φωτογραφίες των περασμένων χρόνων σκέφτηκα άθελα μου και έτσι κατάλαβα για μια ακόμη φορά την ματαιότητα του κόσμου, αυτής της ζωής που κάνουμε τώρα και βυθίστηκα σε μια ανεξήγητη φοβερή εμπειρία. Φυσικά αυτή είναι η πραγματικότητα και η λογική μας εξέλιξη.

Μα ποιος όμως θα ασχοληθεί και θα εμβαθύνει στο μυστήριο αυτό της ζωής που λέγεται θάνατος. Πιστεύω κανένας. Γιατί; Αφού δεν ζούμε ή καλύτερα δεν θέλουμε να παραδεχθούμε την αληθινή εξέλιξη μας τώρα που ζούμε και μετά.

Ο τρόπος αυτός της ζωής μας, οι συνθήκες μας, οι πράξεις μας, οι σχέσεις μας με τους αδελφούς μας μ’αυτούς δηλαδή που συνυπάρχουμε και συναναστρεφόμαστε.

Πόσο δύσκολη είναι αυτή η μυστηριώδης κατάσταση που πολλές φορές γιατί όχι πάντοτε μας οδηγεί σε λανθασμένες αποφάσεις και προσανατολισμούς που τελικά μας διαλύουν ψυχικά και σωματικά, γιατί δεν μπορούμε ή δεν θέλουμε να παραδεχθούμε την μη μόνιμη παραμονή μας εδώ στη γη.

Ενώ με αυτόν τον τρόπο καθόμαστε και σπαταλούμε ατελείωτες ώρες πλάθοντας και κτίζοντας ασταμάτητα και με πάθος πράγματα άσχετα και περιττά και καταστάσεις τέτοιες που μας καθηλώνουν εδώ στην γη και μας διαβεβαιώνουν ότι θα είμαστε αιώνιοι ακόμα και αν έχουμε όλο τον υλικό κόσμο και τις απολαύσεις τις πρόσκαιρες δικές μας, μέσα μας και γύρω μας.

Μα πως είναι δυνατό να σκεφτόμαστε με αυτό το πνεύμα της εκκοσμίκευσης που οπωσδήποτε δεν μας αφήνει χώρο για να εμβαθύνουμε και να αισθανθούμε τον πραγματικό μας προορισμό;

Που πάμε; Που πορευόμαστε; Μα δεν μπορούμε να πράξουμε διαφορετικά αν σκεφτούμε πόσο ο Θεός μας αγάπησε και μας έπλασε ακριβώς για να γίνουμε όμοιοι Του, δικοί Του, παιδιά της αθανασίας και της σωτηρίας.

Αυτό είναι αποδεδειγμένο από τον ίδιο τον Χριστό μας, τους Αγίους Αποστόλους και μαθητές Του, τους ήρωες και μάρτυρες της πίστεως μας, τους ασκητές και αναχωρητές αυτούς που από χοϊκοί άνθρωποι έγιναν άγιοι και μας άφησαν ζωντανά παραδείγματα, πράξεις και σκέψεις τους επιβεβαιώνοντας μας για την κατάστασή μας μετά όταν θα αναχωρήσουμε από την προσωρινή μας κατοικία που ζούμε σήμερα.

Μας έδωσαν επιβεβαίωση ότι όλα θα κυλίσουν κανονικά μέχρι να έλθει η ώρα μας για την μετάβαση μας στην αιώνια ζωή. Μα εμείς ακόμα δεν το πιστεύουμε και συνεχίζουμε να πλάθουμε και να κάνουμε όνειρα σαν να μην τρέχει τίποτε. Και το χειρότερο: δεν

βιαζόμαστε να προετοιμάσουμε αυτό το τελικό μας ταξίδι. Ζούμε στον δικό μας τον κόσμο ενώ στην πραγματικότητα ο χρόνος φεύγει και εξαφανίζεται ανεπιστρεπτί.

Δεν έχουμε δυστυχώς ακόμα αντιληφθεί ότι ενώ τα χρόνια περνούν και οπωσδήποτε εμείς γηράσκουμε κι’αυτή ακόμα η πραγματικότητα δεν μας συγκινεί ούτε μας απασχολεί.

Δεν αξιοποιούμε δυστυχώς τον χρόνο μας σωστά και με επιμέλεια. Είμαστε χωρίς προγραμματισμό μπροστά σ’αυτό το μυστήριο του χρόνου και της ζωής μας.

Έχουμε δεθεί βαθιά στην ύλη σε τέτοιο βαθμό που βρισκόμαστε σ’ένα αδιέξοδο πορείας και σύγχυσης, παλεύουμε για να μπορέσουμε να βρούμε κάπου να στηριχθούμε για να σωθούμε.

Μας αλλοτριώνουν κυριολεκτικά οι δυνάμεις του σκότους και μας κρατούν φυλακισμένους μέσα στα δικά μας ασφυκτικά δίκτυα που δεν μας επιτρέπουν ν’ αντιληφθούμε το νόημα της αιωνιότητας και της μακαριότητας που είναι η τελική μας κατάκτηση.

Μας εμποδίζουν και μας κρατούν όμηρους ασφυκτικά μα εμείς γνωριζόμαστε ήδη και έχουμε γίνει οικείοι με την αναζήτηση εκείνου του αρχικού μας στόχου που δεν έχει σχέση με τα εγκόσμια και πρόσκαιρα αγαθά των προσωρινών επιδιώξεων που μας αποπροσανατολίζουν για να μην καν αποδεχθούμε την ύπαρξη της αιώνιας ζωής που μας περιμένει και μας βγάζει έξω από το αδιέξοδο της απελπισίας και της πλάνης.

Μπορούμε άραγε να παραδεχθούμε ότι δεν ανήκουμε σ’ αυτή την ευεργετική και σωτήρια πραγματικότητα.

Είναι πολύ δύσκολο ν’ αντιληφθούμε σήμερα με τις παρούσες συγκλονιστικές και απερίγραπτες στιγμές που διέρχεται ολόκληρη η ανθρωπότητα η οικουμένη μια υπερδύναμη χωρίς αρχή και τέλος κι όμως διχασμένη και απροσδιόριστη, κυριολεκτικά κομματιασμένη.

Θα μπορούσε κανείς να τρομοκρατηθεί μπροστά σ’ αυτά τα γεγονότα που καθημερινά εξελίσσονται προς το χειρότερο. Τρόμος και φόβος παντού και προς παντός, δεν γνωρίζουμε τι θα γίνει αύριο και αν θα ανατείλει η νέα μέρα και βρεθούμε ακόμα ζωντανοί...

Όμως μέσα σ’ όλη αυτή την σύγχυση και τον κατατρεγμό εμείς είμαστε αποφασισμένοι ότι τελικά θα μπορέσουμε να περάσουμε στην απέναντι όχθη νικητές και δυνατοί, ναι μεν το κακό και οι δαιμονικές δυνάμεις μας περικυκλώνουν όμως υπάρχει κάτι που νικά τα πάντα και στο τέλος θριαμβεύει.

Σ’ όλες αυτές τις φτιαγμένες καταστροφικές για την ανθρωπότητα καταστάσεις τελικά το καλό και η αγάπη σαν βαθιές πνευματικές οντότητες μας καθησυχάζουν και μας προσγειώνουν και μας αποκαλύπτουν ότι πέραν από τον θάνατο υπάρχει η θέληση και η μόνιμη επικοινωνία με τον ίδιο τον Θεό.

Είναι φυσιολογικό αυτό το φαινόμενο της δήθεν μόνιμης παρουσίας μας εδώ στη γη αφού απολαμβάνουμε τόσα αγαθά και γινόμαστε πλούσια φορτωμένοι με τιμές αξιώματα και κοσμικές απολαύσεις, που δεν μας δίνουν τον χρόνο για να ευθυγραμμίζουμε τον προορισμό και την ζωή μας διαφορετικά.

Δεν επιτρέπουμε καν στον εαυτό μας να αντιληφθεί ότι φεύγουμε και δεν παίρνουμε μαζί μας τίποτε, ούτε πλούτη, ούτε κτίρια, ούτε μίτρες και πολύτιμα άμφια, αξιώματα και σπουδές...

Είναι φοβερό όταν συνεχίζω να βλέπω αυτές τις φωτογραφίες όλων των Πατριαρχών, Αρχιερέων, ιερέων και φαντασθείτε τι γίνεται με τον υπόλοιπο κόσμο! Δεν δικαιολογείται σε καμία περίπτωση ο εφησυχασμός και η περιφρόνηση σ’ένα θεϊκό σχέδιο. Βλέπουμε και ζούμε καθημερινά όλη την ματαιότητα του κόσμου που δεν έχει καμία σχέση με την αιωνιότητα.

Μας έχει ήδη προειδοποιήσει να είμαστε έτοιμοι αφού μας ξεκαθαρίζει ότι, ’’γίνεσθε έτοιμοι, ότι η ώρα ου δοκείται ο υιός του ανθρώπου έρχεται’’ (Ματθ. Κδ’44).

Είμαστε στην αλήθεια δεμένοι με την ζωή μας εδώ στην γη και δεν δίνουμε κανένα χρόνο και τόπο για το τι θα ακολουθήσει όταν έλθει η ώρα μας να αναχωρήσουμε για την άλλη ζωή που είναι αιώνια και αληθινή.

Η μνήμη και η καλλιέργεια μέσα στην πορεία μας του θανάτου με κατάνυξη και συντριβή καρδιάς ας το πιστέψουμε και καλλιεργήσουμε πια μέσα μας ότι έρχεται είναι δίπλα μας και μας περιμένει.

Για να σκεφθούμε εκείνη την φοβερή ώρα του αποχωρισμού της ψυχής

μας από το σώμα, τότε που θα βρεθούμε μπροστά στην δίκαιη κρίση του Θεού. Ενώπιος ενωπίω! Φοβερή η κρίση! Θα είναι πλέον αργά.

Κι εμείς συνεχίζουμε να τρωγόμαστε ανάμεσα μας, κυριολεκτικά να φάμε ο ένας τον άλλο, με τις σκέψεις, τα λόγια και τις πράξεις μας. ‘’Τα οψώνια της αμαρτίας θάνατος’’ μας πληροφορεί ο μέγας των Αποστόλων Παύλος.

Κι αλλοίμονο μας αν δεν αποφασίσουμε ν’ αλλάξουμε σήμερα. Ο κόσμος μας διψά να του δώσουμε τροφή πνευματική, λόγια ενθαρρυντικά, να οικοδομηθούν ψυχικά και σωματικά, πνευματικά.

Ας μη μας γοητεύσουν τα πρόσκαιρα εντυπωσιακά ξεσπάσματα, είναι γεννήματα του σατανά, μας παρασύρουν και μας οδηγούν μακριά από τον δρόμο της σωτηρίας.

Αμαρτάνουμε καθημερινά, δεν είμαστε άγιοι ούτε τέλειοι. Όμως ας μην μας παρασύρει ο διάβολος για μικροαφέλειες και μικροεγωϊστικές παρενέργειες γιατί τότε χανόμαστε και δεν ξέρουμε που θα φθάσουμε, θα είναι δύσκολο ακόμα και ακατόρθωτο να επιστέψουμε πίσω ξανά.

Είναι η ώρα μας, τώρα, σήμερα, χωρίς αναβολή και περίσκεψη. Ο Κύριος μας κτυπά την θύρα της καρδιάς μας, μας προσκαλεί, μας θέλει κοντά Του, ας μην του αρνηθούμε.

Ας του ανοίξουμε να μπει μέσα για να μας δώσει το φως το δικό Του που είναι αληθινό και αιώνιο. Όλα τ’ άλλα τα εκ του κόσμου είναι αδυναμίες και εγωιστικά φαινόμενα τα οποία μας απομακρύνουν και μας θανατώνουν ψυχικά και σωματικά.

Κάθομαι τώρα, σαν πλησιάζουμε το τέλος αυτής της χρονιάς και κάνω ένα βαθύ απολογισμό. Όλοι μας βρισκόμαστε σ’ αύτη την τραγική και ανεπίτρεπτη κατάσταση. Η πρόσκληση Του Κυρίου μας είναι ανοικτή για όλους.

Ελάτε μαζί μου σας αγαπώ και σας θέλω να είσθε πάντα μέσα στη βασιλεία μου. Αυτή η πρόσκληση είναι διαχρονική χωρίς ανταλλάγματα. Θα Τον αρνηθούμε σ’ αυτό το προσκλητήριο που είναι για τη δική μας σωτηρία και το έλεος;

Ο Κύριος μας δίνει αυτή την εξαιρετική τιμή να μας δεχθεί στις αγκάλες Του τώρα, σήμερα χωρίς καθυστέρηση.

Ξαναφέρνω τις φωτογραφίες μπροστά μου. Τις βλέπω και επεξεργάζομαι τα εικονιζόμενα πρόσωπα. Είναι ήδη όλα χώμα αλλά όμως εάν πράγματι πιστεύουμε στην αιωνιότητα και στην άλλη ζωή που είναι η μόνιμη πια κατοικία μας είμαστε εξασφαλισμένοι, θα ζούμε αιώνια μέσα στην άκρα μακαριότητα του φιλεύσπλαχνου Δημιουργού και κτίστη της γης και τ’ ουρανού, αφού μας το υποσχέθη, ‘’εγώ ήλθον ίνα ζωήν έχωσι και περισσόν έχωσι’’ ( Ιωάν. 11/10)

Παρόλο που ήθελα να κλείσω με τις σκέψεις αυτές, σήμερα όλος τυχαία μου έφεραν τις δύο μαυρόασπρες φωτογραφίες που είναι της δεκαετίας του 1970.

Στην πρώτη φωτογραφία εικονίζεται ο αείμνηστος Αρχιεπίσκοπος Κύπρου Μακάριος ο τρίτος με τον τότε Μητροπολίτη Κένυας και Ειρηνουπόλεως Νικόδημο. Δίπλα του ακριβώς είναι ο πρωτοπόρος ιεραπόστολος αείμνηστος Χρυσόστομος Παπασαραντόπουλος.

Στη δεύτερη φωτογραφία φαίνονται οι τότε πρώτοι ιεροσπουδαστές του σεμιναρίου που λειτουργούσε στον περίβολο του Ιερού Ναού του Αποστόλου Παύλου στην Καγκίρα περιχώρου της Ναϊρόμπης.

Ο αείμνηστος Μακάριος χάρηκε ιδιαίτερα και επισκέφθηκε το σεμινάριο για τους υποψήφιους κληρικούς της Κένυας.

Όταν είδε τις συνθήκες και την κατάσταση όχι φυσικά κτιριακής κατασκευής αλλά πρόχειρου παραπήγματος φτιαγμένου από λαμαρίνες τότε ο Αρχιεπίσκοπος αισθάνθηκε την ανάγκη να χτίσει ένα υπερσύγχρονο σεμινάριο πραγματικά Πατριαρχικό για να προβάλλεται και να ακούγεται η φωνή της Ορθοδοξίας σε ολόκληρη την Αφρικανική Ήπειρο.

ΠΑΤΗΣΤΕ ΕΔΩ ΓΙΑ ΤΟ ΣΧΕΤΙΚΟ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΥΛΙΚΟ 


ΠΗΓΗ: ΚΛΙΚ  

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου