ΑΝΟΙΞΙΣ ΤΗΣ ΑΙΩΝΙΑΣ ΖΩΗΣ (Ἀρχιμ. Δαν. Ἀεράκης)

 

ΑΝΟΙΞΙΣ ΤΗΣ ΑΙΩΝΙΑΣ ΖΩΗΣ (Ἀρχιμ. Δαν. Ἀεράκης)

Ἄνοιξις τῆς αἰώνιας ζωῆς

τοῦ π. Δανιὴλ Ἀεράκη

Τὸ νὰ μιλᾶς γιὰ τὴν Ἀνάσταση μέσα στὴν ταραχὴ τῆς κοινωνίας, μέσα στὸ κλάμα γιὰ τὸ ποικίλο δράμα, μέσα στὴν τρέλα τῆς ξέφρενης ζωῆς, μοιάζει σὰν νὰ παίζεις Μπετόβεν ἀνάμεσά σέ δύο κομπρεσέρ, ποὺ δουλεύουν «στὴ διὰ πασῶν».

Τὸ νὰ μιλᾶς γιὰ τὴν Ἀνάσταση στὴν ὑλιστικὴ ἐποχή μας, εἶναι σὰν νὰ λὲς σ᾽ αὐτὸν ποὺ ἔχει δύσπνοια ν᾽ ἀνεβεῖ σὲ ψηλὴ κορφή.

Ἡ Ανάστασις εἶναι κορφή, ἀπ᾽ ὅπου ἀγναντεύεις τὴν αἰώνια ζωή. Θέλει γερὰ πνευμόνια. Γερὴ πίστη. Θέλει καρδιά. Θάρρος κι ἐλπίδα.

Τὸ νὰ μιλᾶς γιὰ τὴν Ἀνάστασι σὲ ἀνυποψίαστους ἀνθρώπους, ποὺ εἶναι προσγειωμένοι στὴ χαμοζωὴ καὶ τρέμουν τὸ θάνατο, εἶναι σὰν νὰ περιμένεις κολύμπι στὰ βαθειὰ ἀπ᾽ αὐτὸν ποὺ δὲν ἔχει βουτήξει ποτέ του τὰ πόδια στὴ θάλασσα. Τὸ κολύμπι τὸ μαθαίνουμε κολυμπώντας, καὶ ὄχι διαβάζοντας κανονισμοὺς κολύμβησης!

Ἡ Ἀνάστασις δὲν εἶναι ὁ τύπος ποὺ ἐπαναλαμβάνεται μοιρολατρικά. Εἶναι ὁ «τύπος τῶν ἥλων». Ἡ πρόκληση γιὰ ἔρευνα, γιὰ διαπίστωση τῆς ἀλήθειας. Εἶναι ὁ κῆπος τῆς πιὸ φρέσκιας χαρᾶς.

Ἡ Ἀνάστασις δὲν εἶναι ὡραῖο ἔθιμο. Εἶναι τὸ δέσιμο μὲ τὴν αἰώνια ζωή. «Χριστὸς ἐγερθείς ἐκ νεκρῶν, οὐκέτι ἀποθνῄσκει, θάνατος αὐτοῦ οὐκέτι κυριεύει» (Ρωμ. ϛ´ 9).

Ἡ Ἀνάστασις δὲν εἶναι ψεύτικο λουλούδι στὴ γλάστρα τῆς καταναλωτικῆς κοινωνίας. Εἶναι τὸ φυσικὸ ἄνθος. Δὲν μαραίνεται ποτέ. Μοσχοβολᾶ ἄρωμα ἀλλιώτικης ζωῆς.

Ἡ Ἀνάστασις δὲν εἶναι ἡ λαμπάδα, ποὺ τρεμοσβήνει ἀπό τὸν ἀγέρα τῆς κοσμικότητας. Εἶναι ἡ φλόγα γιὰ ἀληθινὴ ἐλευθερία ἀπό τὴ σκλαβιὰ τοῦ θανάτου. Θυμηθῆτε τοὺς δύο μαθητὲς πρὸς Ἐμμαούς. Θαυμασμὸς καὶ βεβαιότητα: «Οὐχὶ ἡ καρδία ἠμῶν καιομλενη ἦν ἐν ἡμῖν, ὡς ἐλάλει ἡμῖν ἐν τῇ ὁδῷ καὶ ὡς διήνοιγεν ἡμῖν τὰς γραφάς;» (Λουκ. κδ´ 32).

Ἡ Ἀνάστασις δὲν εἶναι πασχαλινὸ γλέντι. Εἶναι τὸ πανηγύρι τῆς ἀνείπωτης χαρᾶς.

Ἡ Ἀνάστασις δὲν εἶναι ἔνδυσις μὲ λαμπρὰ ροῦχα. Εἶναι ἐπένδυσις ζωῆς καὶ ἀφθαρσίας.

Ἡ Ἀνάστασις δὲν εἶναι πασχαλινὲς εὐχὲς μὲ ξύλινη γλῶσσα. Εἶναι ἡ βεβαιότητα μπροστὰ στὸ φέρετρο κάποιου δικοῦ σου ἀνθρώπου. Ἡ βεβαιότητα πὼς τὸ νεκρὸ σῶμα θ᾽ ἀναστηθῆ, ὅπως καὶ τὸ σῶμα τοῦ Ἰησοῦ. «Οἱ νεκροὶ ἀκούσονται τῆς φωνῆς τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, καὶ οἱ ἀκούσαντες ζήσονται» (Ἰωάν. ε´25).

Ἡ Ἀνάστασις δὲν εἶναι ἡ ἄνοιξις τῆς φύσεως συμβολικά, ὅπως πολλοὶ σπεύδουν νὰ ποῦν. Εἶναι ἡ ἄνοιξις τῆς αἰώνιας ζωῆς μετὰ τὸ χειμῶνα τῆς ἁμαρτίας. Τὸ ἄνοιγμα τῆς καινούργιας πορείας. «Ὥσπερ ἠγέρθη Χριστὸς ἐκ νεκρῶν, οὕτω καὶ ἡμεῖς ἐν καινότητι ζωῆς περιπατήσωμεν» (Ρωμ. ϛ´ 4)

Ἡ Ἀνάστασις δὲν εἶναι ἕνα ρομαντικὸ αἴσθημα γιὰ ἐκτόνωσι. Εἶναι ἡ διεκπεραίωσις τοῦ μεγάλου προβλήματος τοῦ θανάτου. Εἶναι τὸ πέρασμα (Πάσχα) ἀπό τὸν θάνατο στὴ ζωή. «Μεταβεβήκαμεν ἐκ τοῦ θανάτου εἰς τὴν ζωήν». (Α´ Ἰωάν. γ´14).

Ἡ Ἀνάστασις δὲν εἶναι ἁπλῶς ἡ νίκη τοῦ Χριστοῦ. Εἶναι ἡ καταδίκη τοῦ θανάτου. «Ποῦ σου, θάνατε, τὸ κέντρον; Ποῦ σου, Ἅδη, τὸ νῖκος;» (Α´ Κορ. ιε´ 55).

Ἡ Ἀνάστασις δὲν εἶναι ἡ ἐπιτυχία ἑνὸς ἥρωα, ποὺ ὀνομάζεται Ἰησοῦς Χριστός. Εἶναι τὸ πανανθρώπινο ἐπίτευγμα. Γιὰ μᾶς καὶ μέ μᾶς ἀναστήθηκε. «Συν-ήγειρεν ἠμᾶς καὶ συνεκάθισεν ἐν τοῖς ἐπουρανίοις» (Ἐφεσ. β´ 6). Ὁ Σταυρικὸς θάνατος χρεώνεται στὸν Χριστό. Ἡ Ἀνάστασις χαρίζεται σέ μᾶς.

Ἡ Ἀνάστασις δὲν εἶναι μία καλὴ ἡμέρα. Εἶναι ἡ μητέρα. Στὴν ἀγκαλιά της κουρνιάζουμε, γιὰ ν᾽ ἀντιμετωπίσουμε κινδύνους καὶ φόβους. Στὸ χῶρο τῆς Ἀναστάσεως δὲν ὑπάρχει συνωστισμός. Ὅλοι χωρᾶμε. Ὅλοι σκιρτᾶμε καὶ χορεύουμε.

Ὁ τάφος φωνάζει: «Χριστὸς ἀνέστη!»

Ἡ ζωὴ φωνάζει: «Ἀληθῶς ἀνέστη!» 

ΠΗΓΗ: ΚΛΙΚ