ΜΕ ΞΥΛΟΚΕΡΑΤΑ, «ΓΟΥΡΟΥΝΟΤΡΟΦΕΣ», ΠΑΙΔΙΑ ΔΕΝ ΜΕΓΑΛΩΝΕΙΣ … (Δ. Νατσιός)

ΜΕ ΞΥΛΟΚΕΡΑΤΑ, «ΓΟΥΡΟΥΝΟΤΡΟΦΕΣ», ΠΑΙΔΙΑ ΔΕΝ ΜΕΓΑΛΩΝΕΙΣ… (Δ. Νατσιός)

Μὲ ξυλοκέρατα, «γουρουνοτροφές», παιδιὰ δὲν μεγαλώνεις…

Δημήτρης  Νατσιὸς
δάσκαλος-Κιλκὶς

.                           Διαβάζω τὴν εἴδηση ποὺ δημοσιεύτηκε πρόσφατα σὲ πολλὲς ἐφημερίδες: «Κοινωνικὴμάστιγα ὁ σχολικὸς ἐκφοβισμός.
.                           Σοκάρει ἠ δράση συμμοριῶν ἀνηλίκων προκαλώντας ἔντονη ἀνησυχία τῶν γονιῶν ποὺβλέπουν τὰ παιδιά τους νὰ κινδυνεύουν σὲ ἐπεισόδια ποὺ γίνονται ἐκτός τοῦ σχολικοῦ περιβάλλοντος. Μαθητὲς καὶ ἐξωσχολικοὶ μὲ στόχο τὴν “κυριαρχία” στὴν περιοχή, μετὰ τὰ μαθήματα δημιουργοῦν ἐπεισόδια μὲ ξύλα, καδρόνια καὶ λοστούς.
.                           Τὰ στοιχεῖα κάνουν λόγο γιὰ ἀνήλικους, ἀκόμα καὶ ἀπὸ τὴν ἡλικία τῶν 13 ἕως καὶ 17 ἐτῶν, ποὺ ὀργανώνονται σὲ “συμμορίες” καὶ προβαίνουν σὲ παραβατικὲς συμπεριφορές.
.                           Νέο ἄγριο ἐπεισόδιο, σημειώθηκε χθές, μὲ συμμορίες ἀνηλίκων αὐτὴ τὴ φορὰ στὰ νότια προάστια. Δύο ὁμάδες ἀνηλίκων, σύμφωνα μὲ τὴν Ἀστυνομία ἀπὸ τὸ Ἑλληνικὸ καὶ τὴ Γλυφάδα, “πλακώθηκαν” στὸ ξύλο μὲ καδρόνια καὶ λοστοὺς μὲ ἀποτέλεσμα, δύο ἀνήλικοι νὰ μεταφερθοῦν στὸ Ἀσκληπιεῖο Βούλας καὶ ἕξι ἄτομα νὰ συλληφθοῦν ἀντιμετωπίζοντας βαρύτατες κατηγορίες».
.                           Νὰ ρωτήσουμε τὸ ὑπουργεῖο Ἐκπαίδευσης, καὶ ὄχι Παιδείας, ποῦ ὀφείλεται ἡ κοινωνικὴ μάστιγα τῆς ἀποθηριώσεως τῶν μαθητῶν. Νὰ ἐρωτηθοῦν οἱ πολιτικοὶ ἀρχηγοί, «τί πταίει», οἱ ὑπεύθυνοι ἐκπαίδευσης τῶν κομμάτων. Τὰ δικά τους πορφυρογέννητα βλαστάρια δὲν φοιτοῦν, ὡς ἐπὶ τὸ πλεῖστον, στὰδημόσια σχολεῖα, ἀλλὰ στὰ κολέγια μὲ προορισμὸ τὰ ὀνομαστὰ πανεπιστήμια τῆς ἀλλοδαπῆς. Γιατὶ «ἔξω ἀπ’ τὸν χορὸ πολλὰ τραγούδια λές».  Οἱ ἴδιοι ἐξ ἄλλου –καὶ οἱ οἰκογένειές τους– εἶναι ἀπρόσιτοι. Δὲν κυκλοφοροῦν μὲ «λαϊκὰ μέσα» συγκοινωνίας, κινοῦνται μὲ ἀλεξίσφαιρα ὀχήματα, ἐν μέσῳ κουστωδίας σωματοφυλάκων, οἱ κατοικίες τους, κάπου βόρεια προάστια –ἐκεῖ δὲν ὑπάρχει παραβατικότητα– φρούρια ἀπροσπέλαστα.
.                           Φταίει ἡ οἰκονομικὴ κρίση; Μὰ ἀπὸ τὶς πρῶτες τάξεις τοῦ δημοτικοῦ, τὸ βλέπουμε στὰσχολεῖα, τὰ παιδιὰ «δωροδοκοῦνται» μὲ κινητό, ποὺ συνεπάγεται ἔξοδα καὶ σπατάλες περιττές. Τι λείπει ἀπὸτὰ παιδιά; Τίποτε. Ἡ χειρότερη καταδίκη. Νὰ τὰ ἔχουν ὅλα. Καὶ παιχνίδια καὶ ροῦχα καὶ ὡραιότατα παιδικὰδωμάτια καὶ χαρτζιλίκι. Στὸ σχολεῖο δεξιότητες καὶ εἰκαστικὰ καὶ θεατρικὲς ἀγωγὲς καὶ ξένες γλῶσσες, πρὶν ἀκόμη ψελλίσουν τὴν μητρική τους λαλιά, ἀντικείμενα διδακτικὰ καὶ «δράσεις», ὧν οὐκ ἐστιν ἀριθμός. Καὶφροντιστήρια καὶ μπαλέτα καὶ μουσικὲς σπουδὲς καὶ καράτε καὶ «βαρᾶτε», τὰ πάντα.
.                      Τί τοὺς λείπει; Γιατί ἀγρίεψαν, λοιπόν, τὰ «παιδιὰ τῆς Ἑλλάδος»; Μιλᾶς μὲ μεγαλύτερους καὶνοσταλγοῦν μὲ πίκρα  καὶ ἀναπολοῦν τὰ παιδικά τους, μαθητικὰ χρόνια, παρακολουθώντας μὲ φρίκη τὴν τωρινὴ ἐξαλλοσύνη καὶ παράνοια. Μὲ τὴν παπαδιαμάντειο «ἔντιμον πενία» στὸ σπίτι, μὲ τοὺς αὐστηρούς, ἀλλὰ ἀκλόνητους σὲ ἀξίες καὶ ἀρετὲς γονιούς μας, «τοὺς κὺρ Γιάννηδες καὶ τὶς κυρὰ Μαρίες» ποὺ λέει καὶ ὁἘλύτης στὸ «Ἐν λευκῷ», ἀρχοντικοὶ ἄνθρωποι σὰν τὸν Ἀβραάμ, μὲ τὸν εὐλογημένο κόπο στὰ χωράφια τῶν πατεράδων μας, ὅσοι –δόξα τῷ Θεῷ– γεννηθήκαμε σὲ χωριά, μὲ τοὺς καλούς μας δασκάλους ποὺ τοὺς σέβονταν ὅλο τὸ χωριὸ ἢ ἡ συνοικία καὶ ἀνασηκώνονταν οἱ γιαγιάδες μας γιὰ νὰ τοὺς καλησπερίσουν. («Νὰ νοσταλγεῖς τὸν τόπο σου, ζώντας στὸν τόπο σου, τίποτε δὲν εἶναι πιὸ πικρό», γράφει ὁ Σεφέρης).
 .                           Ἂν  ἔτρωγες καμμιὰ φάπα στὸ σχολεῖο καὶ ἔκανες τὸ σφάλμα νὰ τὸ ὁμολογήσεις στὸ σπίτι, δὲν θὰ ἔσπευδε τὴν ἄλλη μέρα στὸ σχολειὸ ἡ θιγμένη «μαμά σου», ἡ καθηλωμένη νυχθημερὸν στὸδιαδίκτυο κυρὰ- Κατίνα τῆς γειτονιᾶς, γιὰ νὰ ζητήσει τὸν λόγο ἀπὸ τὸν δάσκαλο, ἀλλὰ δεχόσουν ράπισμα καὶ «ἐπὶ τὴν δεξιὰν σιαγόνα», γιατί τὸ θεωροῦσαν ἀτιμωτικὸ γιὰ τὴν οἰκογένεια, φταῖς-δὲν φταῖς, νὰ καταφύγει ὁ δάσκαλος στὸ «…ξύλον τῆς γνώσεως».  Καὶ λειτουργοῦσε ὁ κοινωνικὸς ἔλεγχος. Ἂν συναναστρεφόσουν μὲ «παραβατικούς», θὰ προειδοποιοῦσε ὁ γείτονας, ὁ συγγενής, τὴν οἰκογένεια. Καὶ ὁπατέρας θὰ σὲ «κανόνιζε»: (Ἡ πάνσοφος γλῶσσα μας!! «Κανονίζω»= βάζω κανόνα – κανόνας εἶναι ὁ χάρακας– θέτω ἴσια γραμμή, νουθετῶ, ρῆμα ποὺ ἐσωκλείει στὰ φυλλώματά του ὅλη τὴν Παράδοσή μας). «Μὴν σὲ δῶ νὰ κάνεις παρέα μ’ αὐτὴν τὴν κοπριά, γιατί θὰ σὲ κόψω τὰ ποδάρια». Ἐκεῖνοι οἱ ἀγράμματοι, ἀλλὰ βαθιὰ μορφωμένοι ἄνθρωποι, ἤξεραν ἐμπειρικῶς ὅτι οἱ παρέες καταστρέφουν τὰ παιδιά. Δὲν προβληματίζονταν ἀπὸ καταστρεπτικὰ ἐφευρήματα περὶ ρατσισμοῦ καὶ κοινωνικοῦ ἀποκλεισμοῦ, τὶς πολυπολιτισμικὲς σαπουνόφουσκες καὶ λοιπὲς ἀνοησίες ποὺ δηλητηριάζουν τὴν οἰκογένεια. Τράνευαν γερὰπαιδιὰ καὶ ὄχι ἀνηλίκους, ὑποψήφια μέλη συμμοριῶν. Τοὺς ἀκούγαμε καὶ τώρα τοὺς μακαρίζουμε καὶ  φιλᾶμε μὲ σέβας τὸ χέρι τους ἢ ἀνάβουμε τὸ καντήλι στὸ μνῆμα τους. (Θυμᾶμαι, ὅταν ἤμουν μικρὸς μαθητὴς στὸ χωριό μου, στὸ Μοσχοχώρι Πιερίας, ξέμεινε ὁ δάσκαλός μας ἀπὸ τὴν τιμωρητικὴ βέργα, τὴν βίτσα ὅπως τὴν λέγαμε. Μοῦ ἀνέθεσε νὰ τοῦ φέρω ἀπὸ τὸ σπίτι. Ἤμουν ἀπὸ τοὺς λίγο ζωηρούς. Στὰ σπίτια ὑπῆρχε ἀπόθεμα. Κατὰ προτίμηση οἱ βίτσες ἦταν ἀπὸ ξύλο κρανιᾶς, σιδερόξυλο, δένδρο ποὺ εὐδοκιμεῖ στὸν τόπο μου, καψαλισμένες μάλιστα γιὰ νὰ σκληρύνουν. Περιχαρὴς καὶ καμαρωτὸς τὴν προσκόμισα καὶβεβαίως ἡ δοκιμὴ τῆς δραστικότητάς της ἔγινε στὴν ἁπλωμένη παλάμη μου. Ὡραῖα χρόνια!!).
.                           Ἐμνήσθην ἡμερῶν ἀρχαίων καὶ «ἀστόχησα» τὸ κυρίως θέμα. Τί φταίει καὶ μιλᾶμε σήμερα, ὄχι γιὰ κοινωνικὴ μάστιγα, ἀλλὰ γιὰ προϊοῦσα ἐξαφάνιση καὶ ἱστορικὴ εὐθανασία τοῦ πάλαι ποτὲ Γένους τῶν Ἑλλήνων, τῆς Ρωμιοσύνης. Ἡ ἀπάντηση, τὴν ὁποία βέβαια δὲν ἔχουν, γιατί δὲν συμμετέχουν στὶς κακουχίες καὶ τὴν καθημερινὴ τρέλα, οἱ πολιτικοί, δόθηκε μὲ αὐτὰ ποὺ προηγήθηκαν. Οἰκογένεια καὶ σχολεῖο, τὰριζιμιὰ λιθάρια ἑνὸς ἔθνους, αὐτὰ ὀφείλουμε νὰ ἀναστήσουμε. Ἐπαναλαμβάνω. Τὸ νῦν κομματικὸ σύστημα, ὅσο τὸ στηρίζουμε, διαπράττουμε ἁμαρτία, μὲ θεολογικοὺς ὅρους ἢ χτυπᾶμε καρφιὰ στὸ φέρετρο τῆς πατρίδας, μὲ κοσμικούς. Θὰ νομοθετοῦν εἰς βάρος καὶ τῆς Παιδείας μας καὶ τῆς οἰκογένειας, συνεπικουρούμενοι ἀπὸ τὴν ἀριστερόμυαλη, ψευτοδιανόηση τῆς τιποτοκρατίας. Τὰ παιδιά μας θὰσυνεχίσουν νὰ ἀποθηριώνονται καὶ νὰ ἀγριεύουν, γιατί ἔχει ποινικοποιηθεῖ ἡ ἐμπειρία τοῦ παρελθόντος, γιατί τὸ φῶς τῆς ἑλληνικῆς παιδείας – «ψυχὴ καὶ Χριστὸς σᾶς χρειάζεται» – εἶναι σκοτάδι γιὰ ἀνθρώπους καί… παλιανθρώπους ποὺ δὲν ἔχουν «ἱερὸ καὶ ὅσιο».
.                           Εἶμαι «τριάντα καὶ» χρόνια μάχιμος δάσκαλος. Παρακολουθῶ μὲ ἀνείπωτη θλίψη καὶἀγανάκτηση τὴν κατρακύλα μας σ᾽τοῦ «κακοῦ τὴν σκάλα». Ἔχουμε κελάρι πατρογονικὸ γεμάτο καλούδια, τὴν ἐξαίσια παράδοσή μας, τὴν ἀνθρωποποιὸ Παιδεία μας, καὶ ἐμεῖς τρέφουμε καὶ ἀνατρέφουμε τὰ παιδιά μας μὲ ξυλοκέρατα, μὲ «ἄσωτες» γουρουνοτροφές. Τὰ ἴδια καὶ μὲ τὸ «ὕπουλο σχολεῖο», τὴν τηλεόραση. Ἔχουν ἀνοίξει οἱ ὑπόνομοι καὶ ξεχύθηκαν οἱ ἀναθυμιάσεις, ποὺ βαπτίζονται «ἀνάλαφρες πρωινὲς ἢμεσημεριανὲς ἢ βραδινὲς ἐκπομπές». Χαζοχαρούμενοι νεόπλουτοι, μὲ ντουζίνα τὰ διαζύγια, ἀπελέκητα παρδαλοειδῆ, ἀνισόρροπες «μεσεπόλιες» ὀδαλίσκες, «διδάσκουν» στοὺς νέους δύο πράγματα, γιὰ τὰ ὁποῖα ἀξίζει καὶ νὰ ἐξευτελιστεῖς καὶ νὰ χάσεις τὴν τιμή σου: χρῆμα καὶ ἐπωνυμία.

.                Ὥρα ἡμᾶς ἤδη ἐξ ὕπνου ἐγερθῆναι…

Δημήτρης  Νατσιὸς

δάσκαλος-Κιλκὶς

ΠΗΓΗ:  ΚΛΙΚ