ΕΚ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΙΚΟΥ

 ΟΙ  ΔΥΟ  ΔΡΟΜΟΙ

Την ακόλουθη ιστορία την διηγήθηκε μία κοπέλα στον πνευματικό της:

''Ο πατέρας μου ήταν αγαθός, πράος και ταπεινός άνθρωπος.

Ήταν αφάνταστα ελεήμων και εγκρατής. Σπάνια ομιλούσε, πολλοί τον νόμιζαν για άλαλο και αυτό διότι προσευχόταν διαρκώς στον Θεό.

Φρόντιζε για εμάς και ήταν ένας καλός οικογενειάρχης.

Το περισσότερο καιρό της ζωής του ήταν άρρωστος, αλλά υπέφερε την δοκιμασία αυτήν με θαυμαστή υπομονή, χωρίς να γογγύζει.

Η μητέρα μου είχε εντελώς αντίθετο χαρακτήρα.

Ήταν άνθρωπος του κόσμου και αγαπούσε την καλοπέραση και τις διασκεδάσεις.

Αγαπούσε τα ακριβά στολίδια, τα καλά φορέματα, τα μπιζού και ήταν τόσο πολυδάπανη, που πάντα είχαμε οικονομικά προβλήματα.

Ήταν φλύαρη και φίλαυτη η καημένη και για τον άνδρα της δεν έδειχνε καμμία στοργή, παρότι εκείνος τόσο την αγαπούσε!

Παρότι τα ελαττώματά της και την άκρατη ζωή που έκανε η μητέρα μου, είχε υγεία και γεροδεμένο σώμα.

Ενώ ήμουν ακόμα μικρό κοριτσάκι, ο πατέρας μου πέθανε, ύστερα από βασανιστική αρρώστια.

Την ημέρα του θανάτου του είχε τόσο άσχημο καιρό (αέρας, βροχή, βροντές) που ήταν αδύνατο να τον θάψουμε και τον κρατήσαμε έτσι 3 μέρες άταφο στο σπίτι!

Μερικές μάλιστα γείτονες, βλέποντας τις τόσες κακομοιριές, τον κακολογούσαν και έλεγαν:

- Ποιός ξέρεις τι αμαρτίες έχει κάνει... αφού ο Θεός δεν αφήνει ούτε να ταφεί!

Η μητέρα μου, μετά το θάνατο του πατέρα μου, πήρε τον ηθικό κατήφορο και μετέβαλλε το σπίτι μας σε τόπο ακολασίας.

Αλλά δεν έζησε πολύ, πέθανε ξαφνικά, ενώ είχε σπαταλήσει ό,τι είχε απομείνει από την περιουσία του πατέρα μου.

Η φίλοι της, την έκαναν μια μεγαλοπρεπής κηδεία και η ημέρα που την θάψαμε, ήταν ένας καιρός θαυμάσιος!

Αυτό το πρόσεξα ιδιαιτέρως και με έκανε τρομερή εντύπωση...

Μένοντας πια ορφανή στον κόσμο, βρέθηκα σε αμηχανία, διότι προβληματιζόμουν, ποιό δρόμο να ακολουθήσω.

Το παράδειγμα και τη ζωή του πατέρα μου ή της μητέρας μου; Ο πατέρας μου καλός, μα δυστυχής και κατατρεγμένος στη ζωή και στον θάνατο.

- Αν άρεσε στον Θεό, γιατί τον βασάνιζε τόσο... αναρωτιόμουν.

Η μητέρα μου δεν έκανε ηθική ζωή, είχε όμως όλα τα αγαθά που επιθυμούσε, υγεία, καλοπέραση, χρήματα, φίλους... και έφυγε ευχαριστημένη από τον κόσμο μπορεί να πει κάποιος.

Όσο σύγκρινα τη ζωή και των 2, έκλινα περισσότερο να ακολουθήσω τη ζωή της μητέρα μου.... η ταλαίπωρη...

Όμως ο Θεός με σπλαχνίστηκε και ένα βράδυ αφού προσευχήθηκα, έπεσα να κοιμηθώ.

Και βλέπω ένα αποκαλυπτικό όνειρο..

Ένιωσα ξαφνικά να ανοίγει η πόρτα του δωματίου μου και να μπαίνει μέσα ένας νέος με φωτεινό πρόσωπο.

Μου αποκάλυψε μόνος του τις σκέψεις που με απασχολούσαν και στο τέλος με είπε: ''Ακολούθησέ με''.

Με πήρε από το χέρι και σαν αστραπή με έφερε σε μία απέραντη πεδιάδα, γεμάτη από φως και απερίγραπτη ομορφιά!

Ευτυχισμένες ψυχές απολάμβαναν τα υπερκόσμια κάλλη και ανάμεσά τους αναγνώρισα και τον πατέρα μου.

Ήρθε κοντά μου και με πήρε στην αγκαλιά του.

Πόσο ευτυχία και ασφάλεια ένοιωσα εκεί μέσα, δεν μπορώ να το διηγηθώ.

Σφίχτηκα πάνω του και τον παρακαλούσα:

- Κράτησε με για πάντα κοντά σου, αγαπημένε πατέρα!

- Τώρα δεν γίνεται αυτό παιδί μου, αυτό που ζητάς.

Αν ακολουθήσεις τα ίχνη μου, θα ετοιμάσεις διαμονή μόνη σου. Από σένα εξαρτάται...

Ο συνοδός μου (που ήταν άγγελος Κυρίου), με έκανε νόημα να τον ακολουθήσω και παρά την θέλησή μου, τον ακολούθησα.

Με πήγε σε έναν σκοτεινό και ακάθαρτο τόπο.

Κόπηκε η αναπνοή μου, από την βρωμιά και τον φόβο!..

Δυστυχισμένες ψυχές βασανίζονταν από άσβεστη φλόγα.

Ανάμεσα τους είδα και την μητέρα μου, βυθισμένη έως το λαιμό σε εκείνη την βρώμικη λάβα. Έβγαζε σπαρακτικές κραυγές! Στέναζε διαρκώς!...

Και όταν με είδε, ξέσπασε σε ασυγκράτητο θρήνο και με είπε:

- Αλίμονο σε μένα την αθλία, παιδί μου... Να τί κέρδισα για τόσο λίγη ηδονή... Απελπισία και βάσανα χωρίς τέλος!

Λυπήσου παιδί μου, εκείνη που σε γέννησε και σε μεγάλωσε. Άπλωσε το χέρι σου, να με βγάλεις από αυτήν την οδύνη.

Τί να έκανα; Σπάραζε η ψυχή μου και έτσι άπλωσα το χέρι να την βγάλω από εκεί..

Μα ένοιωσα τέτοιο πόνο αγγίζοντας τη λάβα, που ξέσπασα σε δυνατές κραυγές.

Αναστάτωσα τη γειτονιά και σε λίγο το σπίτι μου γέμισε από πολύ κόσμο.

Με βρήκαν σε κακά χάλια...

Πολλοί νόμιζαν ότι έχασα τα λογικά μου.

Μου ήταν αδύνατον να τους εξηγήσω τι μου συνέβαινε.

Έδειχνα την φοβερή πληγή που με άφησε εκείνο το κάψιμο, για να τους δώσω να καταλάβουν ότι εξαιτίας της βασανιζόμουν...

Έμεινα πολύ καιρό στο κρεβάτι βαριά άρρωστη.

Και όταν με τη Χάρη του Θεού έγινα καλά, ακολούθησα χωρίς δισταγμό το δρόμο του πατέρα μου...

ελπίζοντας στο έλεος του Κυρίου, ότι θα με σώσει για να συμμετάσχω και εγώ στην ευτυχία του πατέρα μου...''.