Αθανάσιος Διάκος, Παπαφλέσσας καί τά ὅπλα

 Αθανάσιος Διάκος,  Παπαφλέσσας  καί τά ὅπλα

    ὑπό Ἀρχιμ. Βασιλείου Μπακογιάννη

Αὐτοί οἱ δύο (καί ὄχι μόνο)  Ἱερεῖς πῆραν τά ὅπλα καί πολέμησαν ὑπέρ πίστεως καί πατρίδος. Ἐκκλησιαστικῶς, ἔπραξαν καλῶς;

   Ὁ  Ὅσιος  Λουκᾶς ὁ Συμφερουπόλεως χρειάσθηκε ὡς γιατρός, νά ἀφοσιωθεῖ, γιά κάποιο διάστημα (γύρω στό 1930) στή  χειρουργική

τῶν πυογόνων λοιμώξεων, ἀφήνοντας  προσωρινά τήν Ἱερωσύνη. Ὅμως, στό  διάστημα αὐτό  ἔκανε μία μεγάλη ἀνακάλυψη στήν Ἰατρική ἐπιστήμη. Τό ὄνομά του  συζητεῖτο  (ἐπί Στάλιν!) σ' ὅλη  τήν Σοβιετική Ἕνωση, ραδιόφωνα, ἐφημερίδες, περιοδικά ἐγκωμίαζαν τόν Ἱερέα Λουκᾶ! Οἱ χριστιανοί καμάρωναν!

Ἐμφανίσθηκε, λοιπόν, ὁ Χριστός στόν Ὅσιο Λουκᾶ, καί  τοῦ εἶπε: «Γι'αὐτό πού Μοῦ ἔκανες, ἀφήνοντας στήν ἄκρη τήν Ἱερωσύνη, σέ συγχωρῶ, γιατί  πρός χάρη σου, οἱ χριστιανοί Μου ἀναθάρρησαν!».  Ἦταν  ἁμάρτημα αὐτή ἡ προσωρινή ἐγκατάλειψη τῆς Ἱερωσύνης, ἔστω καί ἄν ἦταν γιά ἕναν τόσο καλό σκοπό!

Οἱ Παπαφλέσσας Ἀθανάσιος Διάκος  καί λοιποί δέν ἄφησαν πρός στιγμή τήν Ἱερωσύνη,   ἀλλά  πέταξαν τά ράσα,  πῆραν τά ὅπλα, συμμετεῖχαν στήν ἐπανάσταση τοῦ εἰκοσιένα,  χύνοντας ἀνθρώπινο αἷμα.  Καί χύνοντας ἀνθρώπινο αἷμα  δέν μποροῦσαν πιά νά ἐπανέλθουν στήν Ἱερωσύνη, ἄρα ἔπαψαν νά εἶναι Ἱερεῖς. Ἄς μήν ξεχνᾶμε ὅτι ὁ  Δαβίδ ἤθελε νά φτιάξει Ναό, ἀλλά ὁ Θεός δέν τόν ἄφησε  (Γ΄Βασιλ. 8:19), γιατί ἔκανε πολέμους, χύνοντας ἀνθρώπινο αἷμα! (Α΄Παραλ.22:8). 

Ὅσοι, λοιπόν, θυσίασαν  τήν Ἱερωσύνη,   πού δέν θυσιάζεται μέ τίποτε  (εἶναι σάν νά θυσιάζεις τό Χριστό!)  παίρνοντας τά ὅπλα,  δέν εἶναι ἄξιοι τιμής ἀπό τήν Ἐκκλησία.  Εἶναι ἁπλά ἄξιοι συγχωρήσεως, ἄξιοι  ἐλέους, γιατί ἔχυσαν τό αἷμα τους γιά τήν πατρίδα.  Ὁ ἀοίδιμος Ἀρχιεπίσκοπος καί Πρόεδρος τῆς  Κύπρου,  Μακάριος, κατά τόν Ὅσιο Ἰάκωβο τόν Τσαλίκη, σώθηκε, ἐπειδή, μεταξύ τῶν ἄλλων ἦταν πρόθυμος νά θυσιασθεῖ γιά  τήν πατρίδα του. Τό ἴδιο μποροῦμε νά εἰποῦμε κι ἐμεῖς, καί τό εὐχόμαστε, γιά τούς Ἱερεῖς τοῦ εἰκοσιένα, πού πέταξαν τά ράσα καί πῆραν τά   ὅπλα.  

  Ὁ   Ἀθανάσιος Διάκος σουβλίσθηκε ζωντανός, ἀρνούμενος νά γίνει τοῦρκος, μουσουλμᾶνος. Καί μέ βάση αὐτό, μερικοί θέτουν θέμα ἁγιοποιήσεώς του, νά  ἀνακηρυχθεῖ  δηλαδή  ἅγιος Μάρτυρας Χριστοῦ.

 Ὅμως, Μάρτυρας Χριστοῦ σημαίνει αὐτός πού μαρτυρεῖ, πού δίδει   μαρτυρία Χριστοῦ,   τῆς ἀγάπης  Του καί τῆς  ἀνεξικακίας Του. «Ἀδέρφια  μου», ἀποκαλοῦσε ὁ Ἅγιος Χαράλαμπος τούς δημίους του καί μάλιστα  τή στιγμή πού τόν βασάνιζαν! Κι οἱ δήμιοι, Βάπτος καί Πορφύριος, βλέποντας τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ στό πρόσωπο τοῦ Ἁγίου, πίστεψαν στό Χριστό, καί  μαρτύρησαν γιά τό Χριστό!

  Ἡ ἰδιαιτερότητα,   δηλαδή, μέ τούς Ἁγίους Μάρτυρες δέν εἶναι ὅτι ἁπλά  ὑπέμεναν  βασανιστήρια  (κι ἄπιστοι ὑπέμεναν βασανιστήρια),  ἀλλά   ὅτι τά ὑπέμεναν ἀγαπώντας τούς ἐχθρούς τους,  δείχνοντας ἐμπράκτως τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ καί τήν ἀνεξικακία Του. Ἀντίστροφα, ὁ Ἀθανάσιος Διάκος μαρτύρησε σκοτώνοντας τούς ἐχθρούς του!

Ὡς χριστιανοί, προπαντός ὡς κληρικοί δίνουμε μαρτυρία Χριστοῦ σ'αὐτόν τόν κόσμο, ὥστε νά δοξάζεται ὁ Χριστός ἤ μήπως  γινόμαστε αἰτία νά βλασφημεῖται τ' Ὄνομά Του,   διώχνοντας ἔτσι τόν κόσμο ἀπό  κοντά Του;!