ΕΚ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΙΚΟΥ

Ο ΑΝΑΧΩΡΙΤΗΣ ΑΒΒΑΣ ΙΩΑΝΝΗΣ 

Ο Αββάς Ιωάννης ο αναχωρητής υπήρξε πραγματικά άνθρωπος του Θεού και για να δείξει την προς τον Θεό αγάπη και ευαρέστησή του, διηγιόταν τούτο το θαύμα που συνέβαινε σ’ αυτόν. Λέει, ησύχαζα στα μέρη του Σοχού, είκοσι σχεδόν μίλια από τα Ιεροσόλυμα. Στο σπήλαιο το οποίο ησύχαζα είχα μια

εικόνα της Θεοτόκου, πανάχραντης Δέσποινας και αειπαρθένου Μαρίας  να κρατά στην αγκαλιά της τον Θεό μας.

Κάθε φορά λοιπόν  που ήθελα να πάω σε κάποιο τόπο, ή σε μακρινές ερήμους ή στα Ιεροσόλυμα, για να προσκυνήσω τον Τίμιο Σταυρό και τους Αγίους Τόπους, ή και στο όρος Σινά, για να προσκυνήσω σε ναούς μαρτύρων που απείχαν από τα Ιεροσόλυμα μεγάλη και μακρινή απόσταση, ετοίμαζα την καντήλα της Θεοτόκου του σπηλαίου μου και την άναβα, όπως είχα συνήθεια.

Έπειτα στεκόμουν σε προσευχή και ικέτευα τον Θεό να κατευθύνει την πορεία μου και έλεγα στην κυρία Δέσποινά μας.« Κυρία Θεοτόκε, επειδή πρόκειται να βαδίσω μεγάλο διάστημα και μακρύ δρόμο, που έχει πολλών ημερών απόσταση, φρόντισε την καντήλα σου κι αν πάει να σβήσει, φύλαξέ την κατά την διάθεσή μου και παρακαλώ να σε έχω βοήθεια και συνοδοιπόρο ». Και λέγοντας αυτά μπροστά στη εικόνα έφευγα. Έκανα την προγραμματισμένη πορεία και επέστρεφα πότε σε ένα μήνα, πότε σε διό και τρείς, καμιά φορά και σε πέντε και έξι.

Ποτέ, επιστρέφοντας δε βρήκα την καντήλα σβηστή, αλλά περιποιημένη και αναμμένη όπως ακριβώς την είχα αφήσει φεύγοντας για την πορεία μου. Η Δέσποινα του κόσμου, η ουράνια Άνασα, κι εμένα τον αμαρτωλό είχε υπό την προστασία της, αλλά και για την καντήλα της μεριμνούσε. 

ΠΗΓΗ:  ΚΛΙΚ