Παρασκευή 12 Μαρτίου 2021

«ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΣ, ΚΑΙ ΠΩΣ ΤΟΝ ΛΕΝ, ΠΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ ΜΑΣ ΔΙΝΕΙ;» (Δ. Νατσιός)

«ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΣ, ΚΑΙ ΠΩΣ ΤΟΝ ΛΕΝ, ΠΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ ΜΑΣ ΔΙΝΕΙ;» (Δ. Νατσιός)

«Ποιός εναι ατός, κα πς τν λέν,
ποὺ συμβουλὲς μᾶς δίνει;»

Δημήτρης Νατσιὸς
δάσκαλος-Κιλκὶς

«Τὰ πρωτεῖα εἰς τὸν σταυρόν! Καὶ δόξα αἰῶνας αἰώνων εἰς τοὺς σταυρωμένους διὰ τὴν πίστιν καὶ διὰ τὸγένος» (Θεόδωρος Κολοκοτρώνης)

.                        Στὶς 7 Ὀκτωβρίου τοῦ 1838, στὴν Ἀθήνα καὶ συγκεκριμένα στὴν Πνύκα, ἐκεῖ ποὺ οἱ ἀρχαῖοι φανέρωναν τὴν δημοκρατία, ἐκεῖ ποὺ ὁ ἀπόστολος Παῦλος ἀποκαλύπτει τὸ ὄνομα τοῦ ἀγνώστου θεοῦ, ποὺἀνέμεναν οἱ Ἕλληνες, «τὸ ὑπὲρ πᾶν ὄνομα» τοῦ Χριστοῦ, ἐκεῖ ὁμιλεῖ ὁ νέος Ἑλληνισμὸς διὰ στόματος τοῦ«πρώτου τῶν Ἑλλήνων» (Τερτσέτης), τοῦ Θοδωρῆ Κολοκοτρώνη.
.                        Στὶς 7 Ὀκτωβρίου τοῦ 1838, στὴν Ἀθήνα καὶ συγκεκριμένα στὴν Πνύκα, ἐκεῖ ποὺ οἱ ἀρχαῖοι φανέρωναν τὴν δημοκρατία, ἐκεῖ ποὺ ὁ ἀπόστολος Παῦλος ἀποκαλύπτει τὸ ὄνομα τοῦ ἀγνώστου θεοῦ, ποὺ ἀνέμεναν οἱ Ἕλληνες, «τὸ ὑπὲρ πᾶν ὄνομα» τοῦ Χριστοῦ, ἐκεῖ ὁμιλεῖ ὁ νέος Ἑλληνισμὸς διὰ στόματος τοῦ«πρώτου τῶν Ἑλλήνων» (Τερτσέτης), τοῦ Θοδωρῆ Κολοκοτρώνη.
.                        Ἕνα ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸν ἰδρυτικὸ τοῦ κράτους μας αὐτὸν λόγο, συμπεριελήφθη στὸ βιβλίο Γλώσσας τῆς ϛ’ Δημοτικοῦ. (σελ. 105, β’ τεῦχος). Τὸ κείμενο ὅμως λογοκρίθηκε σ’ ἕνα πολὺ συγκεκριμένο καὶ κρίσιμο σημεῖοποσιώπησαν ο συγγραφες τν βιβλίων τν παράγραφο που  Γέρος το Μοριά, ναφέρεται στ φρικτ δεινά τῆς Τουρκοκρατίας κα στ πς σώθηκε  λαός.
.                        Στὸ προοίμιο τοῦ λόγου του ὁ Κολοκοτρώνης ὁμιλεῖ γιὰ τοὺς «παλιοὺς Ἕλληνες», τὴν διχόνοια ποὺ ὑπῆρχε. Ἀντιγράφω ἀπὸ τὸ σχολικὸ βιβλίο: «…Τρώγονταν μεταξύ τους καὶ ἔτσι ἔλαβαν καιρὸν πρῶτα οἱ Ρωμαῖοι, ἔπειτα ἄλλοι βάρβαροι καὶ τοὺς ὑπόταξαν. Ὕστερα ἦλθαν οἱ μουσουλμάνοι. Οἱ ἔμποροι καὶοἱ προκομμένοι, τὸ καλύτερο μέρος τῶν πολιτῶν, μὴ ὑποφέροντες τὸν ζυγόν, ἔφευγαν…». Ἀνατρέχοντας ὅμως στὸ αὐθεντικὸ κείμενο, μετὰ τὴν λέξη «μουσουλμάνοι», εἶπε καὶ κάτι ἄλλο ὁ ἥρωας. Διαβάζω ἀπὸ τὸν τόμο «Ἅπαντα περὶ Κολοκοτρωναίων», τοῦ «ΙΔΕΒ», σελ. 253: «…καὶ ἔκαμαν ὅ,τι ἠμποροῦσαν, διὰ νὰ ἀλλάξῃ ὁ λαὸς τὴν πίστιν του. Ἔκοψαν γλῶσσες εἰς πολλοὺς ἀνθρώπους, ἀλλ’ ἐστάθη ἀδύνατο νὰ τὸ κατορθώσουν. Τὸν ἕνα ἔκοπταν, ὁ ἄλλος τὸν σταυρόν του ἔκαμε». Τί κουτοπόνηρα ἀφαιρέθηκε ἀπὸ τὸ βιβλίο ποὺ ἀπευθύνεται σὲ 11-12χρονα παιδιά; Μὰ οἱ κακουργίες καὶ τὰ μαρτύρια ποὺ πέρασε ὁ Ἑλληνισμὸς ἀπὸ τοὺς μωαμεθανοὺς καὶ ἡ σωτηρία του διὰ τοῦ σταυροῦ τοῦ Χριστοῦ. Αὐτὰ τὰ δύο ἡ νεοταξικὴ λέπρα ποὺ εἶναι θρονιασμένη στοὺς πιὸ ζωτικοὺς ἁρμοὺς τοῦ κράτους, στὴν Παιδεία καὶ στὰ σχολειά της, βάλθηκε νὰ τὰ ἐξαφανίσει. Ἡ Τουρκοκρατία ἦταν περίπου εὐλογία, οἱ μωαμεθανοὶ σεβάστηκαν τὴν πίστη τοῦ λαοῦ. Δὲν μᾶς ἔσωσε ἡ ἑλληνοσώτειρα Ἐκκλησία, ὁ κλῆρος περίπου δὲν ἐπιθυμοῦσε τὴν Ἐπανάσταση.
.                        Παρένθεση. Στὶς 24 Μαρτίου τοῦ 1967, ὁ σπουδαῖος ἀκαδημαϊκὸς Σπ. Μαρινᾶτος, ἐκφωνεῖστὴν Ἀκαδημία Ἀθηνῶν, τὸν πανηγυρικό τῆς ἡμέρας. Μεταξὺ ἄλλων παρέθεσε καὶ «μετάφρασιν ἄδειας ταφῆς χριστιανοῦ, τὴν ὁποία ἔδιδον οἱ Τοῦρκοι» καὶ εἶχε δημοσιευτεῖ στὰ Μικρασιατικὰ Χρονικά. (τόμ. 3, σελ.16-17). Τὸ κείμενο ἀποστομώνει τοὺς τουρκοτζουτζέδες τῆς σήμερον. «Σὺ ὁ παπάς, τοῦ ὁποίου τὸ μὲν ἔνδυμα εἶναι μαῦρον ὡς πίσσα, τὸ δὲ πρόσωπον ὡς τοῦ σατανᾶ, σὺ ὁ ἱερεὺς τῶν μιαρῶν, σὺ ὁ ἕλκων τὴν καταγωγὴν ἀπὸ τὸν ἄπιστον Ἰησοῦν, διατάσσεσαι: Τὸν εἰς τὸ ἔθνος σου ἀνήκοντα Γρηγόριον, ὁ ὁποῖος ἐψόφησε σήμερον, ἂν καὶ τὴν μὲν ψυχήν του παρέδωκεν εἰς τὸν σατανᾶν, τὸ δὲ βρωμερόν του πτῶμα δὲν τὸδέχεται τὸ χῶμα, ἔξω καὶ μακράν τῆς πόλεως ἀνοίξατε λάκκον καὶ διὰ λακτισμάτων ρίψατε αὐτὸν ἐντὸς τόπου». («Τὸ Εἰκοσιένα», «Πανηγυρικοὶ Λόγοι Ἀκαδημαϊκῶν», σέλ. 774). Αὐτὴ ἦταν ἡ Τουρκοκρατία καὶ οἱμωαμεθανοί. Καὶ εἶναι φανερὴ ἡ ὕπουλη προσπάθεια νὰ ἀποσιωπηθοῦν οἱ θηριωδίες τῶν μωαμεθανῶν καὶταυτόχρονα νὰ μὴν προβληθεῖ ἡ πίστη τῶν ἀγωνιστῶν στὸν σταυρὸ τοῦ Χριστοῦ.
.                         Νὰ ἀναφέρω ἐδῶ  τί γράφει ὁ Ἀλέξανδρος Μωραϊτίδης (κατόπιν μοναχός Ἀνδρόνικος),  σὲἄρθρο του στὸ περιοδικὸ «Οἱ Τρεῖς Ἱεράρχαι» (φύλλο 606/1925), γιὰ τὸν μπουρλοτιέρη τοῦ ἀγώνα, τὸν Κωσταντὴ Κανάρη, ἐπεισόδια πραγματικὰ ἀξιοθαύμαστα.
«Διηγοῦνται ὅτι ὁ Ναύαρχος πιστὸς τηρητὴς τῶν νηστειῶν τῆς Ἐκκλησίας, μίαν Τεσσαρακοστήν ἠσθένησεν. Ὁ δὲ ἰατρὸς διέταξε νὰ καταλύση χάριν τῆς ὑγείας του, ζωμὸν ἢ γάλα..
– Ἀδύνατον! Ἠρνήθη ὁ Ναύαρχος.
– Μὰ εἶναι ἀνάγκη! Ὀλίγον ζωμόν, ἐπέμενεν ὁ ἰατρὸς Ὀρφανίδης.
– Ἄλλο τίποτε φαγητὸν ξεύρετε; Ἠρώτησεν ἐπιμένων ὁ Ναάαρχος.
Τότε ὁ Ὀρφανιδης ἐνθυμήθη τὸ κακάον καὶ συγκατέβη νὰ πίη ἀπὸ αὐτὸ ὁ Ναύαρχος.
-Τώρα μάλιστα, ὑπέλαβεν ὁ Ναύαρχος. Τώρα σᾶς ἀκούω. Καὶ κατέλυσε τὴν νηστείαν πίνων κακάο.
Εἰς τὰς ἱεροτελεστίας ἐπροτιμοῦσε πάντοτε τὸν μακαρίτην παπα-Χαρίλαον, ἕναν πολὺσεβάσμιον ἐφημέριόον τῆς Ζωοδόχου Πηγῆς, ὅστις μετὰ δικαίας ὑπερηφανείας μου τὸ ἔλεγε. Μὲπροτιμοῦσε παντοτε ο Ναύαρχος, διότι ἔλεγον καθαρὰ τὰς εὐχὰς καὶ τὸ Εὐαγγέλιον πολὺ καθαρὰ χωρὶς τερετισμούς. Εἰς τοῦτον λοιπὸν τὸν καλον ἐφημέριον διηγεῖτο ὁ Ναάαρχος, ὅτι πρὰ πάσης ναυτικῆς του πράξεως, κατὰ τὸν μακρὸν ἀγώνα τῆς Ἐπαναστάσεως, πρὸ πάσης ναυμαχίας, συνήθιζε νὰ διατάσση γενικὸν ἐξιλασμὸν εἰς τὸ πλήρωμά του. Τὴν παραμονὴν τῆς ναυμαχίας ἐξομολογούμενοι ὅλοι οἰ ναῦται του, μετελάμβανον τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων, ἡγουμένου τοῦ ἐνδόξου Πυρπολητοῦ, ὅστις τότε μὲἀκατάβλητον θάρρος προέβαινε κατὰ τοῦ ἐχθρικοῦ στόλου, βέβαιος περὶ τῆς ἐπιτυχίας. Και δὲν ἀπετύγχανεν. Ἐτίμα δὲ ὑπερβαλλόντως τὸ ἱερατεῖον ὁ Ναύαρχος. Μετὰ τὴν Θείαν Λειτουργίαν, δὲν ἐξήρχετο τοῦ ναοῦ, πρὶν συμπληρώση τὰς τελευταίας του εὐχὰς ὁ ἱερεύς, ἀλλ’  ἐπερίμενεν ἐν τῷστασιδίῳ του, ἕως οὗ ἀποδυθῇ ὀ ιερεὺς τὰ ἱερὰ ἄμφια, καὶ τότε ἡγουμένου τοῦ λειτουργοῦ τοῦ Ὕψίστου ἠκολούθει ὁ ναύαρχος, καὶ ἀνήρχοντο εἰς τὴν δροσεράν ἔπαυλιν, νὰ λάβουν τὸν συνήθη καφὲ μετὰ γλυκοῦ. Εἰς μίαν δὲ Κυριακὴν ἡ ὑπηρέτρια ἀφηρημένη παρουσίασε τὸν δίσκον πρῶτον εἰς τὸν ναύαρχον, εἰς τὸν κύριόν της, οὕτω κρίνασα, ἀλλ΄ ὁ εὐγενέστατος ναύαρχος σταματήσας αὐτήν, λέγει μετὰ γλυκείας πραότητος.
– Καϋμένη! Πόσον ἔσφαλες! Εἰς τὸν Λειτουργὸν τοῦ Ὑψίστου πρῶτα νὰ πᾶς! Εἰς τὸν Λειτουργόν!
Καὶ ἔδειξε τὸν παπα-Χαρίλαον μὲ τὴν δεξιάν του».
.                 Νηστεῖες ὁ Κανάρης, Θεία Κοινωνία ὁ Κανάρης, σεβασμὸ σὲ ἁπλοὺς ἱερεῖς ὁ Κανάρης, ποὺδιετέλεσε καὶ καμμιὰ δεκαριὰ φορὲς πρωθυπουργὸς καὶ τώρα οἱ νῦν ἀλιβάνιστοι καὶ ἀκοινώνητοι, ντερλικώνουν τὰ σουβλάκια παραμονὲς Χριστουγέννων ἢ Πάσχα, ἡ Θεία Κοινωνία γι’ αὐτοὺς εἶναι ἑστία μετάδοσης τοῦ ἰοῦ – ἡ πιὸ ἀντίχριστη βλασφημία – καὶ γιὰ σέβας στὴν ἱερωσύνη οὔτε λόγος! Γι᾽ αὐτὸ καὶτίναζε στὸν ἀέρα ναυαρχίδες γεμάτες μεμέτηδες ποὺ «ἂν ἔφτυναν ἐπάνω μας», ὅπως ἔλεγε ὁ ἥρωας, «θὰμᾶς εἶχαν πνίξει μὲ τὸ σάλιο τους». Τέτοια κείμενα ἔπρεπε νὰ ὑπάρχουν στὰ σχολικὰ βιβλία. Ἡ δὲ Ἐπιτροπὴγιὰ τὸ ΄21, ἂν ἐπιτελοῦσε τὸν σκοπό της, θὰ μποροῦσε νὰ ἑτοιμάσει ἕνα μικρὸ καὶ κατάλληλο γλωσσικῶς Ἀνθολόγιο κειμένων καὶ γεγονότων, κυρίως αὐθεντικὲς μαρτυρίες γιὰ τοὺς ἥρωες, καὶ νὰ διανεμηθεῖ στὰσχολεῖα. Θὰ ἦταν τὸ καλύτερο μνημόσυνο γιὰ τὶς θυσίες τους, ἕνα ἐνθύμιο πατριδογνωσίας.

ΥΓ. Ὁ τίτλος εἶναι ἀπὸ τὸ ὡραῖο ποίημα τοῦ Ἀλ. Πάλλη «Κανάρης»

Δημήτρης Νατσιὸς

δάσκαλος-Κιλκὶς 

ΠΗΓΗ:  ΚΛΙΚ 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου