ΟΙ ΑΕΤΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΣΑΥΡΕΣ (Δ. Νατσιός)

 

ΟΙ ΑΕΤΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΣΑΥΡΕΣ (Δ. Νατσιός)

Οἱ ἀετοὶ καὶ οἱ σαῦρες

Δημήτρης Νατσιὸς
δάσκαλος-Κιλκὶς

.                       Πανεκπαιδευτικὸ συλλαλητήριο. Μάλιστα. Τὸ ὁποῖο, ὡς συνήθως, μετατρέπεται σέ… συλλ-αλιτήριο. Καὶ τί σημαίνει πανεκπαιδευτικό; Ὅτι ὅλη (πᾶσα) ἡ ἐκπαιδευτικὴ κοινότητα, δηλαδὴ οἱχαραμοφάηδες συνδικαλιστές, πλαισιωμένοι καὶ ἀπὸ τὰ γνωστὰ πεζοπόρα τμήματα τῶν εὐφημιστικῶς λεγομένων ἀναρχικῶν, πού, ὡσὰν τὰ σαλιγκάρια κατόπιν ὄμβρου πολλοῦ, ξετρυπώνουν ἀπὸ τὰ κρησφύγετά τους καὶ ἐπιδίδονται σὲ λιθοτριψίες πεζοδρομίων καὶ πετροπόλεμο. Καὶ γιατί ἀντιδρᾶ ἡ πανεκπαίδευση; Διότι προβλέπει τὸ νομοσχέδιο σύστασης Ὁμάδας Προστασίας τῶν Πανεπιστημιακῶν Ἱδρυμάτων. (ΟΠΠΙ). Καὶ ὠρύονται καὶ ἀνεμίζουν (ζουρλο)παντιέρες πάλαι ποτὲ «κοινωνικῶν ἀγώνων». «Ἡ ἀστυνομία στὸ πανεπιστήμιο», λὲς καὶ εἴμαστε ἐν ὄψει μίας ἐπερχόμενης χούντας. Καὶ ἐλλείψει σοβαρῶν ἐπιχειρημάτων καταφεύγουν στὴν …πατραγαθία. Οἱ λαμπράκηδες, ἡ γενιὰ τοῦ Πολυτεχνείου, ἐνίοτε καὶ τὸ ΕΑΜ. Ἕνας ὁλόκληρος πολιτικὸς καὶ παραπολιτικὸς κόσμος ποὺ συντηρεῖται καὶ ἐπιβιώνει μὲ ἰδεοληψίες, μνῆμες πικρὲς ποὺ ὁδήγησαν τελικὰ σὲ ἐθνικὲς ταπεινώσεις καὶ σὲ ἀποστράγγιση τῶν ὅποιων ἀξιῶν.
.                       Γιὰ «μετρημένα στὰ δάκτυλα τοῦ ἑνὸς χεριοῦ περιστατικὰ βίας καὶ παρανομίας στὰπανεπιστήμια», μίλησαν οἱ βουλευτὲς καὶ οἱ… βουλεύτριες τοῦ ΣΥΡΙΖΑ. Ψεῦδος ἀσύστολο. Ὅποιος ἔτυχε νὰπερπατήσει, ὄχι βράδυ, «ὄρθρου βαθέος», ἀλλὰ τὸ σούρουπο, «περὶ λύχνων ἀφάς», ποὺ ἔλεγαν καὶ οἱ ἀρχαῖοι, στὸ Ἀριστοτέλειο, γιὰ παράδειγμα, Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, τί συνάντησε; Περιθωριακοὺς τύπους, διακίνηση ναρκωτικῶν-ἀπανωτὲς οἱ καταγγελίες γιὰ τὸ φαινόμενο-ἐγκληματικότητα. Μήπως δὲν διάβασαν γιὰτὸν ὁμαδικὸ βιασμὸ ποὺ ὑπέστη φοιτήτρια στὸ ἐν λόγῳ πανεπιστήμιο, ἀπὸ τρεῖς κτηνώδεις ἀλλοδαπούς, μπροστὰ στὸν φίλο της, τὸν Ὀκτώβριο τοῦ 2016, γεγονὸς ποὺ φιλοξενήθηκε σὲ ὅλα τὰ ΜΜΕ; Μήπως δὲν διάβασαν γιὰ τὴν ἀπόπειρα βιασμοῦ ποὺ κατήγγειλε φοιτήτρια, τοῦ τμήματος Ἰατρικῆς, στὶς τουαλέτες, ἀπὸ«ἄγνωστο πανεπιστημιακὸ ἄνδρα», ὅπως καταγράφει ἡ ἐφ. «ΕΘΝΟΣ», στὶς 11-5-2019; (Ὅσοι ἔχουν παιδιὰ καὶκυρίως κορίτσια στὸ πανεπιστήμιο θὰ μὲ καταλάβουν καλύτερα καὶ θὰ διασταυρώσουν πληροφορίες). Εἶναι ψέματα καὶ μεμονωμένα ἐπεισόδια ὅτι τὰ ἴδια συνέβαιναν καὶ σὲ τουαλέτες ἄλλων τμημάτων, ὅπως τῆς Νομικῆς; Ἂς ρωτήσουν φοιτήτριες κάποιας σχολῆς, ἂν τολμοῦσαν νὰ ἀποχωρήσουν τὸ βράδυ, μετὰ τὸ τέλος τῶν μαθημάτων, ἀπὸ τὴν σχολὴ μόνες τους ἢ νὰ διασχίσουν τὸν πανεπιστημιακὸ χῶρο; Νὰ βαδίζει μέρα μεσημέρι φοιτήτρια τὴν πανεπιστημιούπολη καὶ νὰ ἀκούει προστυχιὲς καὶ χυδαιότητες καὶ νὰ ὑφίσταται ἄσεμνες χειρονομίες, ἀπὸ ὁμάδες λαθρομεταναστῶν ποὺ «λιάζονταν», καταπῶς ἔλεγε ἡ χαριτόβρυτος κυρὰ Τασία, ξεφρόντιστοι καὶ ξαπλωτοὶ στὸ χλωρὸ χορτάρι; Φόβος καὶ τρόμος κυριαρχεῖ στὶς ψυχὲς τῶν φοιτητῶν καὶ πολὺ περισσότερο ἡμῶν τῶν γονέων τους.
.                       Γιὰ τὸ διαβόητο πιὰ ἄσυλο, νὰ μεταφέρω τὴν ἄποψη τοῦ καθ. Ν. Ἀλιβιζάτου, ποὺ ἔγραφε στὶς 1-6-2008, στὴν ἐφ. “Καθημερινὴ” σὲ ἄρθρο του μὲ τίτλο: «Ἄσυλο, ἡ ντροπὴ τοῦ ἑλληνικοῦ πανεπιστημίου». «Ἡ ἔννοια τοῦ πανεπιστημιακοῦ ἀσύλου λειτούργησε τὰ τελευταῖα χρόνια ὡς ἄλλοθι γιὰ τὰ πιὸ ἀκραῖα περιστατικὰ ὠμῆς βίας». Καὶ τί θὰ πεῖ ἄσυλο; Μία δημοκρατία εἶναι ἕνα ἄσυλο καὶ δὲν ὑπάρχουν … ὑποάσυλα. Δηλαδὴ στὴν πλατεία Ἀριστοτέλους δὲν λειτουργεῖ τὸ ἄσυλο καὶ 500 μέτρα πιὸ μακριά, στὴν φιλοσοφικὴσχολή, λειτουργεῖ; ἀστεῖα πράγματα.
Ἀλλὰ τὸ πρόβλημα εἶναι πολὺ μεγαλύτερο καὶ συνθετότερο. Καμμιὰ κυβέρνηση δὲν κατανοεῖ ἢ φοβᾶται νὰθέσει τὸν δάκτυλόν της ἐπὶ τὸν τύπον τῶν ἥλων. Ἡ Παιδεία καὶ τὰ σχολεῖα της, θεωρεῖται χῶρος προνομιακὸς γιὰ τὴν λεγόμενη Ἀριστερά. Εἶναι τὸ φυτώριό της, τὸ θερμοκήπιο παραγωγῆς αὐριανῶν στελεχῶν της, ἀφισοκολλητῶν της, διαδηλωτῶν της, ψηφοφόρων της. Μέσῳ τῆς Παιδείας ἐλέγχει καὶ κρατᾶ αἰχμάλωτο ἕνα ὁλόκληρο λαό. Προωθεῖ – εἶναι τὸ ἀπαραίτητο διαπιστευτήριο, πολὺ πιὸ ἰσχυρὸ ἀπὸ διδακτορικὰ καὶ λοιπὲς περγαμηνὲς – στὶς πανεπιστημιακὲς θέσεις, μόνο ἀνθρώπους ποὺ ἀσπάζονται καὶ ὑπηρετοῦν δουλοπρεπῶς τὰἐντάλματα καὶ τὶς ἐθνομηδενιστικὲς θέσεις της. Οἱ περισσότεροι ἀπὸ αὐτοὺς εἶναι ἀκαλλιέργητοι, τυχοδιῶκτες, οἱ ὁποῖοι διὰ βίου εἶναι ἀφοσιωμένοι στὴν κυρίαρχη ἰδεολογία, φιλοῦν, «λείχουν» καὶπροσκυνοῦν τὸ χέρι ποὺ τοὺς ἀνέβασε σὲ τέτοια θέση. (Ὅπως πάντα ὑπάρχουν καὶ οἱ λαμπρὲς ἐξαιρέσεις καὶτὰ φωτεινὰ παραδείγματα).  Οὐδεὶς μπορεῖ βεβαίως νὰ παρεισφρήσει στὸ «κλειστὸ σύστημα», ἂν δὲν προπαγανδίζει τὶς νεοταξικὲς μαγαρισιές, ἀφιλοπατρία, ἐκκλησιομαχία καὶ λοιπὰ ἠχηρὰ ἱζήματα. Διαβάζω στὸβιβλίο τοῦ Θ. Λαζαρίδη «Ὁ δρόμος γιὰ τὴν ἀναγέννηση τοῦ ἑλληνικοῦ πανεπιστημίου», στὸν πρόλογο τοῦ καθ. Χαρ. Τσούκα. «Ἡ ἐνδογαμία ἀφθονεῖ στὰ ἑλληνικὰ πανεπιστήμια. Γι’ αὐτὸ οἱ μέτριοι διορίζουν μέτριους, οἱ κολλητοί τοὺς κολλητούς τους καὶ οἱ συγγενεῖς τοὺς συγγενεῖς τους… (Ὁ Ἀθ. Σμοκοβίτης στὸ βιβλίο του «οἱ φυλὲς τῶν πανεπιστημιακῶν θὰ γράψει:
«Ἂν στοὺς πανεπιστημιακοὺς ἐκτὸς ἀπὸ τοὺς δεσμοὺς αἵματος συνυπολογιστοῦν καὶ οἱ δεσμοὶ ἐξ ἀγχιστείας- σύζυγοι, παιδιά, ἐγγόνια, ἀδέλφια, ἀνίψια, ξαδέλφια, γαμπροὶ νύφες, κουμπάροι- τὸ μισὸ πανεπιστήμιο συγγενεύει μὲ τὸ ἄλλο μισό. Τὰ βολέματα εἶναι συνήθως ἀμοιβαῖα ἢ διασταυρωμένα, δηλαδή, ὁ ἕνας πανεπιστημιακὸς βολεύει –μὲ τὶς διασυνδέσεις του- τὸν γιό, τὴν κόρη, τὸν γαμπρό, τὴν νύφη, τὸν “προστατευόμενο” τοῦ ἄλλου πανεπιστημιακοῦ, μὲ τὴν ὑποχρέωση, βέβαια, τοῦ δευτέρου νὰ προβεῖ σὲἀνάλογες ἐξυπηρετήσεις καὶ βολέματα σὲ συγγενεῖς ἢ σὲ “προσφιλῆ” πρόσωπα τοῦ πρώτου… ὄμορφος κόσμος, ἀγγελικός…). «Καθηγητὲς γιὰ τοὺς ὁποίους πολλὲς φορὲς τὸ πανεπιστήμιο εἶναι πάρεργο, ἀφοῦ τὸ κύριο ἐπάγγελμά τους βρίσκεται καὶ ἀσκεῖται ἐκτὸς πανεπιστημίου. Φοιτητὲς γιὰ τοὺς ὁποίους τὸπανεπιστήμιο δὲν εἶναι κοινότητα μάθησης, ἀλλὰ μηχανισμὸς ἔκδοσης πτυχίων, προθάλαμος γιὰ τὴν εἰσαγωγὴτῶν φοιτητοπατέρων στὴν πολιτική, χῶρος ἰδεοληπτικὴς γυμναστικῆς κατὰ τοῦ νεοφιλελευθερισμοῦ, τοῦκαπιταλισμοῦ, τοῦ ἰμπεριαλισμοῦ καὶ πάντων τῶν σεσημασμένων ἐχθρῶν τῆς ἀνθρωπότητας. Ἕνα πράγμα δὲν εἶναι: χῶρος μαθησιακῆς καὶ ἐρευνητικῆς ἀριστείας.» (σελ. 22, ἐκδ «Κριτική»). Ἐνῶ ὁ ἀκαδημαϊκὸς Χ. Μουτσόπουλος θὰ γράψει στὸν ἐπίλογο τοῦ ἰδίου βιβλίου: « Οἱ συνδικαλιστὲς (τῶν πανεπιστημίων), παλεύουν λυσσαλέα γιὰ νὰ μὴ χάσουν τὰ κεκτημένα τους, ἐνῶ εὐαγγελίζονται τὴν πρόοδο. Οἱ πράξεις τους ποὺὑπηρετοῦν μόνο τὴν προώθηση τῶν δικῶν μας παιδιῶν, τὴν μετριότητα, τὴν ἀναξιοκρατία καὶ συγκαλύπτονται ἀπὸ μεγαλόστομες κραυγὲς τῆς σωτηρίας τοῦ Δημόσιου πανεπιστημίου. Αὐτὸ καθημερινὰ ὁδηγεῖται σὲμαρασμὸ καὶ ἀπαξίωση. Δροῦν “ἐπαναστατικὰ” καταλαμβάνοντας χώρους ποὺ δὲν τοὺς ἀνήκουν, σταματώντας τὴν λειτουργία τοῦ πανεπιστημίου, διαδηλώνοντας κατὰ τῆς ἀξιολόγησης. Καὶ ὅλα αὐτὰ γιατί; Γιὰ τὸ κοντόφθαλμο συμφέρον τους, τὴν διατήρηση τῶν κεκτημένων». (σελ. 258). Νὰ κλείσω  παραφράζοντας κάτι ποὺ διάβασα στὸ βιβλίο τοῦ Σμοκοβίτη καὶ ἰσχύει γιὰ ὅλους τοὺς ἐπωνυματοφόρους τῆς σήμερον, πολιτικούς, δημοσιογράφους, πανεπιστημιακούς, καλλιτέχνες, ἠθοποιούς…
.             Ὑπάρχουν, λοιπόν, ἐπώνυμοι ποὺ μπῆκαν στὸν χῶρο τους ἀετοὶ καὶ βγῆκαν μὲ τὸν χρόνο πάλι ἀετοί, ἔστω καὶκάποιοι μὲ σπασμένα τὰ φτερά. Ὑπάρχουν καὶ ἐπώνυμοι ποὺ μπῆκαν ἀετοὶ καὶ βγῆκαν σαῦρες. Ἄλλοι ποὺμπῆκαν σαῦρες καὶ βγῆκαν σαῦρες. Ὅ,τι καὶ νὰ κάνουν οἱ σαῦρες δὲν μποροῦν βγάλουν φτερὰ καὶ νὰ γίνουν ἀετοί….

 

Δημήτρης Νατσιὸς

δάσκαλος-Κιλκὶς

ΠΗΓΗ:   ΚΛΙΚ