«Η ΑΡΡΩΣΤΕΙΑ ΠΡΟΧΩΡΕΙ. Η ΚΑΤΑΡΑ τῆς ΣΥΓΧΥΣΕΩΣ»
Ἅγιον Ὄρος καὶ δρόμοι
Ἀρχιμ. Βασιλείου [Γοντικάκη]
περιοδικὸ “Ὁ Ὅσιος Γρηγόριος” τ. 4, 1979
Παραθέτουμε ἕνα παλαιὸ κείμενο τοῦ π. Βασιλείου Γοντικάκη
-ἐπὶ σειρὰν ἐτῶν Καθηγουμένου τῶν μονῶν Σταυρονικήτα καὶ Ἰβήρων τοῦ Ἁγίου Ὄρους-
τοῦ 1979, ποὺ σαράντα καὶ πλέον χρόνια μετά, διδάσκει καὶ προβληματίζει
(ἱστολ. «Η ΑΛΛΗ ΟΨΙΣ»)
ΠΗΓΗ: «Η ΑΛΛΗ ΟΨΙΣ»
* * *
. Τὸ θέμα τῆς διανοίξεως ἀρτηριακῶν ὁδῶν εἰς τὸ Ἅγιον Ὄρος διὰ τὴν σύνδεσιν τῶν Ἱερῶν Μονῶν μεταξύ των καὶ μὲ τὰς Καρυὰς καὶ τὴν Δάφνην ἀπασχολεῖ τελευταίως τὸ Ἅγιον Ὄρος.
. Ἡ Ἱερὰ Μονή μας κατ’ ἐπανάληψιν ὑπεστήριξεν ὅτι ἡ διάνοιξις ἀρτηριακῶν ὁδῶν θὰ καταστρέψη τὸν ἡσυχαστικὸν χαρακτήρα τοῦ Ἱεροῦ Τόπου, θὰ διευκολύνη τὴν εἴσοδον τοῦ τουρισμοῦ καὶ τοῦ κόσμου καὶ θὰ συντελέση εἰς τὴν καταστροφὴν τοῦ τελευταίου μοναστικοῦ κέντρου τῆς Ὀρθοδοξίας.
. Εὐχαρίστως δημοσιεύομεν ἐμπεριστατωμένον ὑπόμνημα τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Σταυρονικήτα πρὸς τὴν Ἔκτακτον Διπλὴν Ἱερὰν Σύναξιν, τοῦ παρελθόντος Ἀπριλίου, εἰς τὸ ὁποῖον τὸ κρισιμώτατον αὐτὸ ζήτημα ἐξετάζεται ἐν σχέσει μὲ τὴν γενικωτέραν πνευματικὴν κρίσιν ποὺ ἀντιμετωπίζομεν.
* * *
. Εἰς τὰ θέματα τῆς προσεχοῦς Διπλῆς Ἱερᾶς Συνάξεως, ὡς ἤδη ἐπληροφορήθημεν, ἅγιοι Πατέρες καὶ ἀδελφοί, συμπεριλαμβάνεται πάλιν τὸ θέμα τῶν δρόμων καὶ τῆς διακινήσεως τῶν ὀχημάτων, τὸ ὁποῖον ἐρρυθμίσθη κατὰ τὴν Ἔκτακτον Διπλὴν Ἱερὰν Σύναξιν Αὐγούστου.
. Γνωρίζομεν ὅλοι ὅτι ἡ ἀπόφασις αὐτὴ δὲν ἐξετελέσθη, παρ’ ὅλον ὅτι ἐλήφθη μετὰ ἀπὸ τόσας ἀναβολάς,, κατόπιν τόσων συζητήσεων καὶ ἀφορᾶ εἰς ἕνα τόσον σημαντικὸν θέμα διὰ τὸν Ἱερὸν ἠμῶν Τόπον.
. Νὰ μείνωμεν ἀδρανεῖς, νὰ παραθεωρήσωμεν αὐτὸ τὸ ὁποῖον ἔγινε καὶ νὰ προχωρήσωμεν, ὡς νὰ μὴ ἔχει συμβῆ τίποτε, δὲν νομίζομεν ὅτι εἶναι σοβαρόν. Πολὺ περισσότερον σήμερον, ὅταν γνωρίζομεν τί τεκταίνεται ὁ πονηρὸς γύρω μας, πόσαι δυνάμεις ἀγωνίζονται νὰ ἐπεκτείνουν τὴν κυριαρχίαν των εἰς τὸν ἅγιον Τόπον μας. Καὶ ὅταν βλέπωμεν τὰ ἱερὰ καὶ τὰ ὅσια τῆς Παραδόσεώς μας νὰ ἀγνοοῦνται καὶ νὰ ἐκποιοῦνται ἀντὶ πινακίου φακῆς.
***
. Καὶ ἐρωτῶμεν: Ἡ ἡγεσία τῆς χώρας μας γνωρίζει τί εἶναι ὀρθόδοξος Παράδοσις καὶ ποίαν βαθείαν σχέσιν ἔχει μὲ τὴν ψυχὴν τοῦ λαοῦ μας; Ἀντιλαμβάνεται ὅτι μόνον δι’ αὐτῆς δυνάμεθα νὰ ὁρίσωμεν τὸν ἑαυτόν μας, νὰ κατοχυρώσωμεν τὴν ἐλευθερίαν μας καὶ νὰ ἑξασφαλίσωμεν τὴν ἐπιβίωσίν μας; Ἔχει συνείδησιν ὅτι ἐάν, ὡς Νεοέλληνες, ἔχωμεν κάτι ἀληθινόν, αὐθεντικὸν καὶ αὐθόρμητον, τὸ ὁποῖον μᾶς βοηθεῖ νὰ γνωρίσωμεν τὸ παρελθόν μας καὶ ρίπτει φῶς εἰς τὸν δρόμον τοῦ μέλλοντος, αὐτὸ εἶναι τὸ τῆς ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας;
Δὲν νομίζομεν.
. Πολιτιστικῶς στρεφόμεθα ἄνευ ὅρων, ὡς ἀδαεῖς, πρὸς τὴν Δύσιν. Μεγάλη Ἰδέα μας ἔγινε ἡ κοινὴ ἀγορά. Ὁ εὐρωπαϊκὸς οὐμανισμὸς μᾶς ζαλίζει. Ἡ ἀνεδαφικότης μᾶς μαστίζει.
. Χαρακτηριστικά μας: Ἐπιδιώξεις εἰς τὴν ἐπιφάνειαν. Ὁρολογίαι ξέναι πρὸς τὴν Παράδοσίν μας. Περιεχόμενον ἀλλότριον πρὸς τὸ ἦθος τοῦ λειτουργημένου λαοῦ μας.
. Δὲν παρουσιάζεται ἁπλῶς ἀλλαγὴ κατευθύνσεως, ἀλλὰ ἀποπροσανατολισμός, σύγχυσις κριτηρίων, ἀπώλεια συνειδήσεως τοῦ τί εἴμεθα. Κατακόρυφος πτῶσις τῆς στάθμης τῆς Παραδοσιακῆς μας Παιδείας. Ἐκβαρβαρισμός.
. Ἀπὸ τὴν θρησκευτικὴν ἀδιαφορίαν προχωροῦμεν εἰς μίαν ἐπίμονον ἀντεκκλησιαστικὴν πολιτικὴν καὶ συστηματικὴν προσπάθειαν γελοιοποιήσεως τῆς Ἐκκλησίας, καταρρακώσεως τοῦ κύρους της. Καὶ δὲν ἀντιλαμβανόμεθα ποιὸν πλήττομεν δι’ ὅλου αὐτοῦ τοῦ μένους μας.
. Ἡ ἀρρώστεια προχωρεῖ. Ὁ Ὀρθόδοξος ἀποχρωματισμὸς ἐπεκτείνεται διαρκῶς.
. Ὁ ἀνώτατος ἄρχων τῆς χώρας μας διὰ τοῦ μηνύματός του ἐπὶ τῇ θείᾳ Ἐπιφανείᾳ καὶ τῷ νέω ἔτει ἁπλῶς μᾶς ἀναγγέλλει ὅτι γινόμεθα μέλος τῆς κοινῆς ἀγορᾶς.
. Ἀθεϊστικαὶ προπαγάνδαι δροῦν πυρετωδῶς εἰς τὰ σχολεῖα. Οἰκουμενιστικαὶ ἐπιπολαιότητες διατυποῦνται ἀπὸ στόματος ὀρθοδόξων ἀρχιερέων.
. Ἀπειλεῖται ἡ γνησιότης τῆς πίστεώς μας. Ἡ ἀγωγὴ τῶν νέων μας, ἡ ἐδαφικὴ ἀκεραιότης τῆς χώρας μας.
. Εὑρισκόμεθα εἰς χῶρον σεισμογενῆ καὶ εἰς ἐποχὴν κρίσιμον.
. Ἐπιβουλαὶ ἐξ ἀνατολῆς καὶ ἀμφίβολοι ἐξελίξεις ἐκ τοῦ βορρᾶ.
. Ὁ ἐχθρὸς δὲν εὑρίσκεται πρὸ τῶν θυρῶν, ἤδη ἔχει εἰσέλθει εἰς τὰ ἐνδότερα.
. Οἱ χιλιασταὶ ἐπιδιώκουν καὶ ἐπιτυγχάνουν τὴν στρατιωτικήν των σχεδὸν ἀπαλλαγήν.
. Οἱ Ἑβραῖοι ζητοῦν καὶ κατορθώνουν νὰ κατεβάσουν τὰς εἰκόνας ἀπὸ τὰ λεωφορεῖα.
. Ὀνομάζομεν τὸ 1979 ἔτος Παραδόσεως καὶ ὁ καθεὶς πασχίζει νὰ ἀφαιρέση ἀκρογωνιαίους λίθους ἀπὸ τὴν παράδοσιν.
. Νομιμοποιοῦνται φόνοι ἀθώων ὑπάρξεων διὰ τῶν ἀμβλώσεων. Ἀπειλοῦνται καὶ διαλύονται οἰκογένειαι δι’ αὐτομάτων διαζυγίων. Πράγματα τὰ ὁποῖα δὲν πράττουν οὔτε ἔθνη τῆς Δύσεως, τὰ ὁποῖα θαυμάζομεν.
. Δὲν πρόκειται περὶ ὑπονοιῶν διὰ μελλοντικοὺς κινδύνους, ἀλλὰ περὶ λύμης, ἡ ὁποία ἔχει ἐνσκήψει καὶ κατατρώγει τὸ σῶμα τῆς ἀντοχῆς τοῦ λαοῦ μας.
. Τί νὰ πράξωμεν λοιπόν; Νὰ καταληφθῶμεν ἀπὸ πανικόν; Ἀσφαλῶς ὄχι. Μόνο δι’ ἐπιπολαίους ἐνεργείας δὲν εἶναι καιρὸς εἰς μίαν τοιαύτην ὄντως ἐμπόλεμον περίοδον.
. Ἐν ὄψει ὅλης αὐτῆς τῆς περιβαλλούσης ἡμᾶς πραγματικότητος καὶ ἐντὸς ἑνὸς πνεύματος, τὸ ὁποῖον δίδει τὸ πρωτεῖον εἰς τὴν πνευματικὴν ὑπόστασιν τοῦ Ἁγίου Ὄρους, ἐλήφθησαν αἱ ἀποφάσεις τῆς παρελθούσης ΕΔΙΣ.
. Μήπως δὲν διετυπώθησαν ὑπὸ τῆς πλειοψηφίας τῶν ἁγίων ἀντιπροσώπων ὄλαι αὐταὶ αἱ ἀπόψεις;
. Μήπως ἐξέλιπον οἱ κίνδυνοι, τοὺς ὁποίους ἀναφέραμεν; Ἢ μήπως ἔχασε τὸ Ἅγιον Ὄρος τὴν μοναδικήν του ἀξίαν;
. Τότε πρὸς τί νὰ ἐπανερχώμεθα εἰς τὰ αὐτά;
. Μήπως ἐλπίζει κανεὶς ὅτι πρόκειται νὰ μᾶς πείση διὰ νὰ ἐνδώσωμεν καὶ νὰ παραδώσωμεν τὸ Ὄρος εἰς τὸν ἐχθρόν, χάριν τῆς ἀνέσεως τῶν εὐκόλων διακινήσεων;
. Ἐξακολουθοῦμεν νὰ πιστεύωμεν ὅτι ὅσα παρεχώρησεν ἡ παρελθοῦσα ΕΔΙΣ διὰ τοὺς δρόμους καὶ τὰ ὀχήματα, εἶναι πολὺ περισσότερα τῶν ὅσων ἐπιτρέπουν οἱ δύσκολοι καιροί μας· καλύπτουν πλήρως τὰς ἀνάγκας μας. Καὶ δὲν θὰ πρέπη νὰ κάνωμεν καμμίαν ὑποχώρησιν, ἐφ’ ὅσον θέτωμεν τὸ Ἅγιον Ὄρος ὑπεράνω τῶν ὁποιωνδήποτε ὑλικῶν μας ἀνέσεων.
. Τὸ Ἅγιον Ὄρος ἀποτελεῖ τὴν κιβωτὸν τῶν παραδόσεων τοῦ Γένους καὶ τῆς πίστεώς μας. Καὶ τὸ φυτώριον τῶν ἀμαράντων ἐλπίδων μας.
. Αὐτὸ ποὺ ἔχει σημασίαν δι’ ὁλόκληρον τὸν κόσμον – καὶ διὰ τὸ ὁποῖον ἀνθρωπίνως οἱ Ἁγιορεῖται εἴμεθα οἱ ἀπολύτως ὑπεύθυνοι – εἶναι νὰ διατηρηθῆ τὸ Ὄρος ἅγιον.
. Ἡ παρακαταθήκη, ἡ ὁποία ἐδόθη εἰς τὰς χεῖρας μας, ὅπως δίδεται ὁ ἅγιος Ἄρτος εἰς τὰς χεῖρας τοῦ χειροτονουμένου ἱερέως, εἶναι τὸ Ἅγιον Ὄρος. Αὐτὸ θὰ μᾶς ζητηθῆ ἀπὸ τὸν Κύριον τὴν ἡμέρα ἐκείνη.
. Ὅλον τὸ χρέος τῆς ζωῆς μας ἀνακεφαλαιοῦται εἰς τὸ νὰ εἴμεθα ἁγιορεῖται καὶ μόνον. Δι’ αὐτοῦ τοῦ γεγονότος ποιοῦμεν τὰ πάντα ὀρθῶς: Προσευχόμεθα, ἀγαπῶμεν, κηρύττομεν, ὁμολογοῦμεν τὴν πίστιν μας.
. Σκοπός μας δὲν εἶναι τὸ πῶς θὰ διευκολυνθῶμεν εἰς τὸ ἅγιον σῶμα του, ἀλλὰ τὸ πῶς οἰκονομοῦντες καὶ τὰς ὑλικάς μας ἀνάγκας, δὲν θὰ ἀλλοιώνωμεν τὸν χαρακτήρα τοῦ Ὄρους, ἀλλὰ θὰ ἀναδεικνύωμεν τὸ ἦθος του καὶ θὰ πιστοποιοῦμεν τὴν γνησιότητα τῆς ἁγιορειτικῆς μας ἰδιότητος.
. Οἱαδήποτε ἀτομικὰ σχέδια καὶ προγράμματα ἐν Ἁγίῳ Ὄρει, ὡς καταλύοντα τὸν θεσμόν, τὴν μορφὴν καὶ τὴν ἁγιότητα τοῦ τόπου εἶναι ἀπαράδεκτα.
. Ἐδῶ λαμβάνομεν ἀγωγήν, δὲν δίδομεν. Συμμορφούμεθα μὲ τὴν ἱεροπρέπειαν καὶ τὴν ὑψηλὴ εὐγένειαν τοῦ Τόπου, δὲν αὐτοσχεδιάζομεν.
. Ὑποτασσόμενοι ἑκουσίως εἰς τὸ πνεῦμα τῆς Παραδόσεως τοῦ Ἁγίου Ὅρους, ἐπιτυγχάνομεν τὴν ἀληθινήν μας ἐλευθερίαν. Καὶ βαπτιζόμενοι εἰς τὴν ἡσυχίαν του, δυνάμεθα γονίμως νὰ δράσωμεν.
. Οὐδενὸς ἡ ἁγιότης ἀποκεκομμένη ἀπὸ τὸ ἦθος τοῦ Ἁγίου Ὄρους, ἡ σοφία του μεμονωμένη ἢ ὁ κόπος του αὐτοβούλως προσανατολιζόμενος δύναται νὰ προσφέρη κάτι γνήσιον εἰς τὸν ἑαυτόν του καὶ εἰς τοὺς ἄλλους.
. Παίρνει νόημα ὁ λόγος μας, πλοῦτον ἡ πτωχεία μας. Καὶ ἡμεῖς οἱ ἀδύνατοι τὰ πάντα ἰσχύομεν ὄντες συνδεδεμένοι μετὰ τοῦ ζῶντος Ἁγίου Ὄρους – τὴν κοινωνίαν τῶν ὁσίων του καὶ τὴν ἁγιότητα τοῦ σώματός του. Ἐνταῦθα πραγματοποιεῖται τὸ προφητικόν: “Ἀλεῖται ὡς ἔλαφος ὁ χωλός, τρανὴ δὲ ἔσται γλῶσσα μογιλάλων”.
. Ἐὰν ἀντιθέτως δι᾽ ἐπιπολαίων ἐπεμβάσεων ἑξαρθρώνωμεν τὴν ἀρχιτεκτονικὴν τοῦ πνευματικοῦ καὶ ἀχειροποιήτου τούτου ναοῦ, ποὺ εἶναι τὸ Ἅγιον Ὄρος, καὶ ταυτοχρόνως ἰσχυριζώμεθα ὅτι κάνομεν πνευματικὴν ζωὴν εἰς αὐτό, ἁπλῶς προδίδομεν τὴν κεκρυμμένην ὕπαρξιν μίας σχιζοφρενοῦς εἰκονοκλαστικῆς διαθέσεως.
. Ὁλόκληρον τὸ Ἅγιον Ὄρος εἶναι οὐρανὸς ἐπίγειος, εἰκὼν τῆς ἀχειροποιήτου σκηνῆς.
. Εἶναι γέννημα τῆς ὀρθοδόξου εὐσεβείας καὶ μόρφωμα ἐμπειριῶν τῶν θεοφόρων ὁσίων μας.
. Τὸ ἐπλαστούργησεν ἡ “οὐρανώσασα τὸ γεῶδες ἡμῶν φύραμα” θεομητορικὴ στοργή. Τὸ συνετήρησεν ἡ χάρις τῶν τεταπεινωμένων οἰκητόρων του.
. Εἶναι μία φανέρωσις τοῦ ἀκτίστου καὶ ἀϊδίου κάλλους εἰς τὸν κτιστὸν κόσμον καὶ τὴν διοργάνωσιν τῆς προσκαίρου ζωῆς μας.
. Διὰ τοῦτον τὸν λόγον μόνη ἡ μορφὴ καὶ ἡ ζωὴ τοῦ Ὄρους ὁδηγεῖ ἀπλανῶς εἰς τὸν Ἀσχημάτιστον καὶ Ἀνείκαστον.
. Ἡ ἀκίνητος στάσις τῶν σκηνωμάτων του κινεῖ εἰς δοξολογίαν ἀέναον
. Ἡ σιγὴ καὶ ἡ ὕπαρξίς του μυσταγωγεῖ εἰς τὰ ὑπὲρ λόγον καὶ ἔννοιαν.
. Ἡ ἐνταῦθα παραμονὴ γίνεται πνευματικὴ αὔξησις, ἡ ὁδοιπορία προσευχή, ὁ κόπος ἀνάπαυσις, ἡ ἡσυχία ἀγγελικὸς ὕμνος.
. Ὁ Θεάνθρωπος Κύριος καὶ ἡ Θεοτόκος Μήτηρ Του εἶναι ὁ φωτισμὸς καὶ ὁ ἁγιασμὸς τῶν ψυχῶν καὶ τῶν σωμάτων τῶν οἰκητόρων τοῦ “Περιβολιοῦ τῆς Παναγίας”.
. Δι᾽ αὐτὸ δὲν εἶναι ἄλλη ἡ ζωή μας καὶ ἄλλη ἡ ὁμολογία τῆς πίστεώς μας.
. Δὲν εἶναι ἄλλος ὁ ἀγὼν διὰ τὴν σωτηρίαν τῆς ψυχῆς μας καὶ ἄλλη ἡ προσπάθεια νὰ διατηρήσωμεν τὸ Ὄρος ἅγιον.
. Τὰ πάντα ἐδῶ πράττονται ἑνιαίως καὶ ὁδηγοῦν εἰς θεοειδῆ κατάπαυσιν. Ρυθμίζονται θεανθρωπίνως καὶ συνυπάρχουν περιχωρούμενα.
. Αὐτὸ ὑπογραμμίζει καὶ ἡ πατερικὴ ρῆσις: “Μοναχοὺς ὀνομάζομεν ἐκ τῆς τοῦ Θεοῦ καθαρᾶς ὑπηρεσίας… καὶ τῆς ἀμερίστου καὶ ἑνιαίας ζωῆς ὡς ἑνοποιούσης αὐτούς… εἰς θεοειδῆ μονάδα” (Ἅγιος Διονύσιος Ἀρεοπαγίτης).
. Ἡ ἐλευθερία ἐν τῷ αὐτῷ Πνεύματι ὅλων τῶν μοναστῶν εἰς Μονάς, Σκήτας καὶ Κελλία μᾶς ἑνοποιεῖ. Καὶ ὁ σεβασμὸς εἰς τὴν Παράδοσιν καὶ τὴν μορφὴν τοῦ Ἱεροῦ ἡμῶν Τόπου μᾶς χαρίζει τὴν ὄντως ἐλευθερίαν καὶ ἀγωγήν.
. Ἀγωνιζόμενοι ἠρέμως καὶ ἐνσυνειδήτως διὰ τὴν σωτηρίαν τοῦ Ὄρους, ὀλίγα πράττομεν καὶ πολλὰ γίνονται ἀπὸ τὸν Κύριον καὶ τὴν Παναγίαν Μητέρα Του, διότι ἡ ἀξία εὑρίσκεται εἰς τὸ γεγονὸς τοῦ Ἁγίου Ὄρους καὶ ὄχι εἰς τὴν πτωχήν μας συμβολήν.
. Τὸ Ὄρος ὡς ἔχει, σῶμα καὶ πνεῦμα, μορφὴ καὶ οὐσία, παρηγορεῖ, ἐμπνέει καὶ διδάσκει.
. Αὐτὸ τὸ σύνολον ἔχει ἀνάγκην ὁ κόσμος. Αὐτό, διὰ μιᾶς, τὸ δίδει μόνον ἡ Ὀρθοδοξία καὶ διὰ τοῦ Ἁγίου Ὄρους Της. Καὶ δι᾽ αὐτὸ ὁ διάβολος τοῦτο τὸ σύνολον ἐπιδιώκει νὰ καταστρέψη.
. Ἡμεῖς, ὡς ἀδελφότης τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Σταυρονικήτα, ὁμολογοῦμεν ὅτι ἀναπαυόμεθα ἀπὸ τὸ σύνολον Ἅγιον Ὄρος. Δεχόμεθα τὴν Παράδοσιν καὶ τὴν μορφήν του. Ὅσον περνᾶ ὁ καιρὸς αἰσθανόμεθα – ὁ καθεὶς προσωπικῶς καὶ ὅλοι ὡς κοινότης – ὅτι, τὸ νὰ μᾶς καλέση ἡ Παναγία εἰς τὸ Περιβόλι Της εἶναι μεγαλυτέρα τιμὴ ἀπ᾽ ὅ,τι ἀξίζομεν. Ὅσον παραμένωμεν εἰς αὐτό, ἀντιλαμβανόμεθα ὅτι εἶναι μεγαλυτέρα ἡ ἀξία τοῦ Ἁγίου Ὅρους ἀπ’ ὅ,τι νομίζομεν.
. Δὲν ἔχομεν νὰ εἴπωμεν τίποτε περισσότερον ἀπ’ ὅ,τι λέγει τὸ Ὄρος διὰ τῆς ὑπάρξεώς του.
. Δὲν δυνάμεθα νὰ σιωπήσωμεν εὐκρινέστερον ἀπὸ ὅσον ἡ σιωπὴ τοῦ Ὄρους.
. Δὲν ἔχομεν νὰ προτείνωμεν ἀλλαγάς, ἀλλοιώσεις, ἢ “βελτιώσεις” εἰς τὸν χαρακτήρα καὶ τὸ ἦθος του.
. Θέλομεν νὰ παραμείνη ὡς ἔχει: Αὐστηρὸν καὶ φιλάνθρωπον. Ἀπόκοσμον καὶ ἐνσταλάζον εἰς τὴν καρδίαν ὅλου τοῦ κόσμου παράκλησιν καὶ ἐλπίδα ἀκαταίσχυντον.
. Ὅταν παρ’ ὅλα ταῦτα θέλωμεν νὰ συμπληρώσωμεν εἰς τὸ ἅγιον σῶμα τοῦ ὁδικὰ δίκτυα καὶ νὰ τρέχωμεν ἀνέτως μὲ τὰ ὀχήματά μας ἀπὸ τὴν μίαν ἄκρην εἰς τὴν ἄλλην τοῦ Ὄρους, ἔχομεν συνείδησιν τοῦ ποίαν συμφορὰν ἐτοιμάζομεν διὰ τὴν Ἐκκλησίαν; Ἁπλῶς ποιοῦμεν τὰς ὁδοὺς λείας διὰ τὴν εἴσοδον ὅλων ἐκείνων τῶν σκοτεινῶν δυνάμεων, αἱ ὁποῖαι θέλουν νὰ “ἀξιοποιήσουν” τὸ Ἅγιον Ὅρος. Νὰ τὸ προβάλουν τουριστικῶς. Νὰ τὸ ἐκμεταλλευθοῦν οἰκονομικῶς. Νὰ τὸ ἀφανίσουν πνευματικῶς.
. Ἐπιβοηθοῦμεν τὸ βδέλυγμα τῆς συγχρόνου ἐρημώσεως νὰ ἐγκατασταθῆ ἐν τόπῳ ἁγίῳ
. Θεωρήσατέ μας ὡς ἀφελεῖς –ἀλλὰ δὲν πιστεύομεν ὅτι δὲν παραμορφώνει τὸν ὅλον χαρακτήρα, τὴν παραδοσιακὴν ζωὴν καὶ ἁγιότητα τοῦ Ὄρους ἡ συμπλήρωσις τοῦ ὁδικοῦ δικτύου.
. Θεωρήσατέ μας ὡς ἀνοήτους· ἀλλὰ πιστεύομεν ὅτι, ὅταν τοῦτο συμπληρωθῆ, οὐδεὶς θὰ δύναται νὰ θέση φραγμὸν εἰς τὸν ἀριθμὸν καὶ τὸ εἶδος τῶν κινουμένων τροχοφόρων.
. Καὶ ὅταν αὐτὰ γίνουν – τὰ ὁποῖα θὰ πραγματοποιηθοῦν πολὺ ἐνωρίτερον ἀπ’ ὅ,τι νομίζομεν – οὐδεὶς θὰ δύναται νὰ ἀποκλείση τὴν σύνδεσιν, ἡ ὁποία ἤδη ὑπάρχει, μὲ τὸ ἐξωτερικὸν ὁδικὸν δίκτυον. Ὅλα αὐτὰ εἶναι ἀλληλένδετα καὶ ἀναπόφευκτα.
. Καὶ ὅταν αὐτά, ὃ μὴ γένοιτο, συμπληρωθοῦν, ὅλοι θὰ μεταμεληθῶμεν. Ἀλλὰ θὰ εἶναι ἀργά.
. Θὰ ἔχωμεν κερδίσει τὴν κατάραν τῆς συγχύσεως καὶ θὰ ἔχωμεν χάσει τὴν εὐλογίαν τῆς ὑπάρξεως τοῦ Ἁγίου Ὄρους.
. Δὲν θὰ εὐρισκόμεθα ἔξω τοῦ παραδείσου. Θὰ ἔχωμεν κάμει τὸν παράδεισον κόλασιν.
. Ποῖος δύναται σήμερον νὰ λυτρώση τὰ Μετέωρα ἀπὸ τὸν τουριστικὸν συρφετὸν καὶ τὸ πανδαιμόνιον τοῦ θορύβου, διὰ νὰ ἐπαναβιώση ἡ μυσταγωγία τῆς ἀγγελικῆς ζωῆς; Ἢ ποῖος δύναται νὰ ἀπαλλάξη τὴν Ἱερὰν Μονὴν τοῦ Δαφνίου ἀπὸ τὴν μουσειακὴν ψυχρότητα καὶ νὰ ἐπαναφέρη τὴν παλαιὰν θέρμην τῆς λειτουργικῆς ζωῆς, τὴν ὁποίαν μαρτυροῦν τὰ σωζόμενα ψηφιδωτά; Ἀσφαλῶς οὐδείς.
* * *
. Ἐπειδὴ ἔτσι βλέπομεν τὰ πράγματα καὶ ἐπειδὴ αἰσθανόμεθα ὅτι εἴμεθα μόνον Ἁγιορεῖται – καὶ ὄχι ὀλίγον Ἁγιορεῖται καὶ ὀλίγον κάτι ἄλλο – δι’ αὐτὸν τὸν λόγον θεωροῦμεν ἀνεπαρκὲς τὸ νὰ περιοριζώμεθα εἰς γραπτὰς μόνον διαμαρτυρίας, τὴν στιγμήν, κατὰ τὴν ὁποίαν ἀπειλεῖται ἡ ὕπαρξις τῆς πνευματικῆς μας πατρίδος.
. Ἐπὶ τούτοις ζητοῦντες τὰς ἀδελφικὰς Ὑμῶν εὐχὰς διατελοῦμεν μετὰ πολλῆς τῆς ἐν Χριστῷ Ἀναστάντι φιλαδελφίας.
Ὁ Καθηγούμενος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Σταυρονικήτα
† Ἀρχιμ. Βασίλειος καὶ οἱ σὺν ἐμοὶ ἐν Χριστῷ ἀδελφοὶ
ΠΗΓΗ: «Η ΑΛΛΗ ΟΨΙΣ»
ΠΗΓΗ: ΚΛΙΚ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου