«ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΕΙΜΕΘΑ ΗΜΕΙΣ»
Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ βιβλίον
τοῦ Ἀρχιμ. Ἐπιφανίου Θεοδωροπούλου
«Τὰ δύο ἄκρα» [“Οἰκουμενισμὸς” καὶ “Ζηλωτισμός”]
σελ. 60-62
ἠλ. στοιχειοθ.«Χριστιαν. Βιβλιογραφία»
[…] Ὁλοκάθαρος Προτεσταντισµός! Ὅταν ἡ Ἐκκλησία ἐφαρµόζει οἰκονοµίαν, πῶς εἶνε δυνατὸν τὸ α´ἢ τὸ β´ ἄτοµον νὰ ἐφαρµόση ἀκρίβειαν εἰς τὸ αὐτὸ ζήτηµα, χωρὶς νὰ ἀποβῆ
ΥΠΕΡεκκλησία; τὰ ἄτοµα δύνανται πάντοτε νὰ ἐφαρµόσουν ἀκρίβειαν; ἀλλὰ µόνον ἔναντι ἑαυτῶν, οὐδέποτε ὅµως ἔναντι τρίτων, ἔναντι δηλαδὴ ἐκείνων πρὸς οὓς ἡ Ἐκκλησία ἐφαρµόζει οἰκονοµίαν. Ἐξηγοῦµαι διὰ δύο – τριῶν παραδειγµάτων:[…] Ἡ Ἐκκλησία, οἰκονοµίᾳ χρωµένη, δέχεται τὸν τρίτον γάµον. – Ἄτοµόν τι δύναται νὰ εἴπη: «Ἐγὼ ἀγαπῶ τὴν ἀκρίβειαν. Διὰ τοῦτο, καίτοι νεώτατος ἐχήρευσα, δὲν ἔρχοµαι οὐχὶ εἰς τρίτον, ἀλλ᾽ οὐδὲ εἰς δεύτερον γάµοv». Εὖγε! θὰ εἴπωµεν πάντες εἰς αὐτόν. Ἐὰν ὅµως οὗτος δὲν ἀρκεσθῆ εἰς αὐτό, ἀλλὰ προχωρήση περαιτέρω καὶ εἴπη: «Ἐγὼ ἀγαπῶ τὴν ἀκρίβειαν καὶ ὄχι τὴν οἰκονοµίαν. Διὰ τοῦτο καὶ δὲν ἀναγνωρίζω ὡς µέλη τῆς Ἐκκλησίας τοὺς τριγάµους, οὐδὲ συµπροσεύχοµαι µετ᾽ αὐτῶν», ἐάν, λέγω, οὗτος εἴπη τὰ ἀνωτέρω, τότε τί θὰ συµβῆ; Ἡ Ἐκκλησία θὰ ρίψη αὐθωρεὶ κατὰ τῆς κεφαλῆς αὐτοῦ τὸν κεραυνὸν τοῦ ἀφορισµοῦ! Οἱ ἀρχαῖοι Δονατισταί, διατὶ ἀπεκηρύχθησαν ὡς σχισµατικοὶ ὑπὸ τῆς Ἐκκλησίας; Ἀκριβῶς δι᾽ αὐτό! Ἐφήρµοζον οὗτοι ἀκρίβειαν, ἐκεῖ ὅπου ἡ Ἐκκλησία ἐφήρµοζεν οἰκονοµίαν. Ἡ Ἐκκλησία π.χ. ἐδέχετο ἄνευ βαπτίσµατος τοὺς ἐξ αἱρετικῶν προερχοµένους ἐφ᾽ ὅσον εἶχον βαπτισθῆ εἰς τὸ Ὄνοµα τῆς Ἁγίας Τριάδος, ἐνῶ οἱ Δονατισταὶ ἀνεβάπτιζοv αὐτούς. Παρόµοια ἔπραττον καὶ οἱ Noβατιαvοί. Ἐνῶ ἡ Ἐκκλησία, συγκαταβαίνουσα τῇ ἀνθρώπινῃ ἀδυναμίᾳ, συνεχώρει καὶ τὰ βαρέα ἁμαρτήματα, οἱ Νοβατιανοὶ ἀπέκλειον τῆς ἐκκλησιαστικῆς κοινωνίας τοὺς βαρέως ἁμαρτάνοντας. Ὁ κεραυνὸς τοῦ ἀφορισμοῦ ἔπεσε βαρύτατος κατὰ τῆς ἑαυτῶν κεφαλῆς.[…] Αὐτή εἶνε ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησιολογία. Τὰ ἄλλα, τὸ νὰ ἐγείρωνται δηλαδὴ τὰ ἄτοµα (Κληρικοὶ ἢ λαϊκοὶ) καὶ νὰ ἀποκηρύττωσιν Ἐπισκόπους οὓς ἡ Καθολικὴ Ὀρθοδοξος Ἐκκλησία ἀποδέχεται, εἶνε καθαροὶ Προτεσταντισµοί.
Ταῦτα βεβαίως ὑπὸ τὴν προϋπόθεσιν -ἐπαναλαµβάνω καὶ πάλιν- ὅτι πιστεύοµεν εἰς τὴν ὕπαρξιν τῆς ἀνὰ τὸν κόσµον Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας. Ἐὰν ὅµως πιστεύωµεν ὅτι πάντες, ἢ σχεδὸν πάντες, οἱ Ἐπίσκοποι τῆς Ἐκκλησίας ἀπέβησαν ἐλεεινοὶ προδόται, τότε τὰ ἀνωτέρω ἀνατρέπονται ἄρδην. Τότε πλέον Ἐκκλησία εἴµεθα ἡµεῖς καὶ ὅ,τι πράξωµεν εἶνε αὐθεντικὸν καὶ ἔγκυρον.- -Μακρὰν πάντως ἐπ᾽ ἐµοῦ ἡ ἑωσφορικὴ σκέψις ὅτι ἡ Ἐκκλησία ἔµεινεν εἰς ἐµέ …
ΠΗΓΗ: ΚΛΙΚ
To απόσπασμα πάντως πάτερ μου είναι ελειπές ως αναφορά, και σε όποιον δεν γνωρίζει ολόκληρο το βιβλίο του αείμνηστου π. Επιφάνιου, και την Ορθόδοξη θεολογία, μπορεί να αφήσει λανθασμένες εντυπώσεις.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό ιδίως στο σημείο που λέγει: ''Τὰ ἄλλα, τὸ νὰ ἐγείρωνται δηλαδὴ τὰ ἄτοµα (Κληρικοὶ ἢ λαϊκοὶ) καὶ νὰ ἀποκηρύττωσιν Ἐπισκόπους οὓς ἡ Καθολικὴ Ὀρθοδοξος Ἐκκλησία ἀποδέχεται, εἶνε καθαροὶ Προτεσταντισµοί...''
Aυτό λοιπόν, αποκομένο απο την πλήρη θεολογία του μεγάλου κανονολόγου, έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την μεγάλη αλήθεια που σε άλλο σημείο ο πατήρ ξεκάθαρα μας καταθέτει:
''Έχουμε δηλαδή δικαίωμα, που μας το παρέχουν οι ιεροί κανόνες, να παύσουμε το μνημόσυνο του, δεν είμαστε όμως υποχρεωμένοι να το κάνουμε. Κατά συνέπεια, αν κάποιος χρησιμοποιώντας το δικαίωμα αυτό, παύσει το μνημόσυνο καλά κάνει και δεν πρέπει να ελέγχεται απο τούς άλλους..'' - Εκ του βιβλίου: «Τὰ δύο ἄκρα» - “Οἰκουμενισμὸς” καὶ “Ζηλωτισμός”.
Ο π. Επιφάνιος ήταν γνώστης και ορθός ερμηνευτής του ΙΕ΄ Κανων της "Πρωτοδευτέρας" Οικουμενικού κύρους Συνόδου, που είναι σαφής:
''Εάν Πατριάρχης ή Επίσκοπος ή Μητροπολίτης είναι αιρετικός και την αίρεσί του, κηρύττει παρρησία και δια τούτο χωρίζονται οι εις αυτούς υποκείμενοι και προ του να γίνη ακόμη συνοδική κρίσις περί της αιρέσεως ταύτης... οι χωριζόμενοι αυτοί, όχι μόνο δια τον χωρισμόν δεν καταδικάζονται, αλλά και τιμής, της πρεπούσης, ως Ορθόδοξοι, είναι άξιοι, επειδή, όχι σχίσμα επροξένησαν εις την Εκκλησίαν με τον χωρισμόν αυτόν... αλλά μάλλον ηλευθέρωσαν την Εκκλησίαν από το σχίσμα και την αίρεσιν των ψευδεπισκόπων αυτών...''
Δεν είναι λοιπόν σε κάθε περίπτωση ''προτεσταντισμός'' η διαφωνία, ή η διακοπή μνημοσύνου σε ιεράρχες με αιρετικά φρονήματα, παρά μόνον αν προέρχεται απο αδιάκριτο ζήλο και τότε συνοδεύεται συνήθως απο το: ''Ἐὰν ὅµως πιστεύωµεν ὅτι πάντες, ἢ σχεδὸν πάντες, οἱ Ἐπίσκοποι τῆς Ἐκκλησίας ἀπέβησαν ἐλεεινοὶ προδόται, τότε τὰ ἀνωτέρω ἀνατρέπονται ἄρδην. Τότε πλέον Ἐκκλησία εἴµεθα ἡµεῖς καὶ ὅ,τι πράξωµεν εἶνε αὐθεντικὸν καὶ ἔγκυρον...''
Kαι συμφωνούμε απολύτως με τον λόγο του χαριτωμένου πατέρα: -Μακρὰν πάντως ἐπ᾽ ἐµοῦ ἡ ἑωσφορικὴ σκέψις ὅτι ἡ Ἐκκλησία ἔµεινεν εἰς ἐµέ …