ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΥΤΟΥ 

«Ταβιθά, ἀνάστηθι.» (Πράξ. Θ΄ 36)

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ

Ὁ θάνατος

Εἶναι ἀναμφισβήτητον καὶ ἀδιαπραγμάτευτον, ὅτι μέσα στὰ ἀναρίθμητα γεγονότα ποὺ συμβαίνουν στὴν ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου, ὁ θάνατος εἶναι τὸ πλέον σκληρὸν καὶ ὀδυνηρόν, μὲ τὸ ὁποῖον οὐδεὶς ἄνθρωπος συνεβιβάσθη. Ἀκόμη καὶ ὁ Κύριος, ὁ νικητὴς τοῦ θανάτου, συνέκλαυσεν μετὰ τῶν ἀδελφῶν του, τὸν τεθνεῶτα Λάζαρον, ἔστω καὶ ἂν ὡς Θεὸς στὴν συνέχεια θὰ τὸν ἀναστοῦσε ἐκ τῶν νεκρῶν.

Συνεπῶς, εἰς τὸν ἄνθρωπον, ἡ ἀντιμετώπισις τοῦ θανάτου, ἦτο καὶ παραμένει δύσκολος καὶ ἀκατόρθωτος ἀφοῦ ἡ ἰδία ἡ ἀνθρωπίνη φύσις εἶναι συνυφασμένη μὲ τὴν ζωήν. Ὁ ἄνθρωπος ἀπεύχεται τὸν θάνατον διὰ τὸν ἑαυτόν του, ἀλλὰ καὶ αἰσθάνεται ὅτι ὁ θάνατος τοῦ ἄλλου διακόπτει κάθε ἔννοιαν ἐπαφῆς καὶ ἐπικοινωνίας μετ’αὐτοῦ. Ὅσον καὶ ἂν ὁ ἴδιος ὁ Κύριος μᾶς βεβαιώνῃ ὅτι «οὐκ ἀπέθανεν ἀλλὰ καθεύδει», ἐμπρὸς εἰς τὸν νεκρὸν αἰσθανόμεθα ὅτι ἔπαυσεν κάθε δυνατότης προσβάσεως καὶ ἐπικοινωνίας.

Ἡ ἀνατροπή

Ὅμως, ὁ Κύριος, καὶ μὲ τὰς θαυματουργικὰς ἀναστάσεις νεκρῶν τὰς ὁποίας ἐνήργησεν κατὰ τὴν διάρκειαν τῆς ἐπὶ γῆς παρουσίας Του, ἀλλὰ καὶ μὲ τὴν ἰδικήν Του προσωπικὴν Ἀνάστασιν, ἀνέτρεψεν τὴν λανθασμένην ἰδέαν τοῦ ἀνθρώπου περὶ τοῦ θανάτου καὶ μᾶς ἔδωσεν ἄλλην προοπτικὴν. «Ποῦ σου θάνατε τὸ κέντρον; ποῦ σου ᾄδη τὸ νῖκος; Ἀνέστη Χριστὸς καὶ σὺ καταβέβλησαι», ἀναφωνεῖ ἐνθουσιωδῶς ὁ μέγας ἐν τοῖς πατράσιν τῆς Ἁγίας μας Ἐκκλησίας, Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος. Ὁ Ἰησοῦς μὲ τὴν διδασκαλίαν Του, μὲ τὰ θαύματά Του, κυρίως δὲ μὲ τὴν Ἀνάστασίν Του, διαβεβαιώνει ὅτι ὁ ἄνθρωπος καὶ μετὰ τὸν θάνατόν του, συνεχίζει νὰ ζῇ καὶ νὰ αἰσθάνεται. Ὁ θάνατος εἶναι πλέον ἕνα ἁπλοῦν ἐπεισόδιον εἰς τὴν ζωήν μας τὸ ὁποῖον πολλάκις κάποιοι Ἅγιοι ἄνθρωποι, ὄχι μόνον δὲν τὸ ἀπεστράφησαν, ἀλλὰ τοὐναντίον, τὸ ἀνεζήτησαν καὶ τὸ παρεκάλεσαν διὰ νὰ ζήσουν τὴν μετὰ τοῦ Κυρίου δόξαν καὶ εὐφροσύνην.

Τοιοῦτοι ὑπῆρξαν, ὅλοι ἐκεῖνοι οἱ Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας, οἱ ὁποῖοι μὲ τὴν βεβαιότητα τῆς, μετὰ θάνατον, ζωῆς καὶ ἀφθαρσίας, ἐπεδίωξαν τὸν θάνατον μὲ κάθε τρόπον. Εἴτε διὰ τοῦ μαρτυρίου, εἴτε διὰ τῶν ἐπικλήσεων καὶ καρδιακῶν προσευχῶν τους ἀνεζήτησαν καὶ βιώνουν τὴν μετὰ τοῦ Κυρίου αἰωνίαν ζωὴν καὶ ἀπόλαυσιν.

Ἡ Ταβιθά.

Μία ἁπλῆ χριστιανὴ ἡ ὁποία βιώνει τὴν χριστιανικὴ καὶ ἐνάρετον ζωήν της μέσα ἀπὸ τὴν προσφοράν της πρὸς τὸν συνάνθρωπον. Ἡ ἐλεημοσύνη της εἶναι ἐκεῖνο ποὺ τὴν διακρίνει ἀνάμεσα στοὺς ἄλλους χριστιανούς. Πονεῖ ἡ ψυχὴ της ὅταν βλέπει ἀνθρώπους πάμπτωχους. Χωρὶς τὰ ἀπολύτως ἀπαραίτητα˙ χωρὶς τὸν ἀπαραίτητο ρουχισμό˙ χωρὶς τὴν στοιχειώδη διατροφή˙ χωρὶς, ἀκόμη καὶ ἐκεῖνα, τὰ ὁποῖα, ἄλλοι θεωροῦν ἄχρηστα καὶ περιττά. Καίγεται ἡ καρδία της ὅταν σκέπτεται ὅτι, ἄνδρες, γυναῖκες καὶ κυρίως παιδιά ζοῦν στὴν ἀπόλυτον ἀνέχειαν. Πολὺ θὰ ἤθελε νὰ ἐξυπηρετήσῃ τὰς ἀνάγκας ὅλων ... ὅμως καὶ ἡ ἰδία δὲν ἔχει ...

Ἀνακαλύπτει ὅμως τρόπον διὰ νὰ σταθῇ δίπλα στὸν ἀδύναμον καὶ πτωχὸν συνάνθρωπον! Ἐργάζεται, πλέκοντας καὶ ράβοντας ροῦχα καὶ σκεπάσματα τὰ ὁποῖα προσφέρει δωρεὰν εἰς τοὺς ἀπόρους˙ καὶ ὅσον βλέπει ὅτι, ἀνακουφίζει μὲ αὐτὸν τὸν τρόπον τὸν πόνον τῶν, κατὰ Χριστόν, ἀδελφῶν της, τόσον περισσότερον «ἀναλώνεται» εἰς τὴν διακονίαν των. Ἡ ἀδιάκοπος προσφορά της καὶ ἐργασία της, ἐκλόνισαν τὴν ὑγείαν της. Ἡ θεραπεία της ἦτο μὴ ἀναστρέψιμος καὶ ἀδύνατος κατὰ τὰ δεδομένα τῆς, τότε, ἱατρικῆς. Οἱ πτωχοὶ καὶ αἱ χῆρες, βλέποντες ὅτι ὁ ἰδικός των ἄνθρωπος, ἀδυνατεῖ πλέον καὶ ὁδεύει πρὸς τὸν θάνατον, αἰσθάνονται ὄντως ὀρφανοὶ ἀπὸ μίαν ὄντως μητέρα.

Καὶ ἐνῶ ὁ θάνατος ἦλθεν, θέλουν νὰ ἐλπίζουν καὶ νὰ πιστεύουν ἐκεῖνα ποὺ οἱ Ἀπόστολοι τοὺς δίδαξαν. Θέλουν νὰ ξαναδοῦν τὴν ἀγαπημένη τους Ταβιθὰ νὰ ξαναζῇ καὶ νὰ ἐπανέρχεται κοντά τους ὅπως ἀκριβῶς τὴν εἶχαν γνωρίσει. Ἔσπευσαν νὰ εἰδοποιήσουν τὸν Ἀπόστολον Πέτρον, τὸ πνευματικό τους στήριγμα, καὶ νὰ τὸν παρακαλέσουν, «μὴ ὀκνῆσαι διελθεῖν ἕως αὐτῶν» (Πράξ. Θ΄ 38).

Ὁ Πέτρος ἐγείρει τὴν νεκράν.

«Ἀναστὰς δὲ Πέτρος συνῆλθεν αὐτοῖς· ὃν παραγενόμενον ἀνήγαγον εἰς τὸ ὑπερῷον, καὶ παρέστησαν αὐτῶ πᾶσαι αἱ χῆραι κλαίουσαι καὶ ἐπιδεικνύμεναι χιτῶνας καὶ ἱμάτια ὅσα ἐποίει μετ᾿ αὐτῶν οὖσα ἡ Δορκάς.» (Πράξ. Θ΄ 39). Μία δὲ συγκλονιστικὴ εἰκὼν συμβαίνει πρὸ τῶν ὀφθαλμῶν του. Ἀντὶ συγγενῶν, οἱ ὁποῖοι συνήθως εἶναι πλησίον τῶν νεκρῶν, πτωχοὶ καὶ χῆρες καὶ ὀρφανὰ κλαίοντες, δείχνουν εἰς τὸν Πέτρον τὰ ὅσα ἐπρόσφερε ἡ Ταβιθὰ εἰς αὐτούς.

Πιστεύουν εἰς τὴν Ἀνάστασιν˙ πιστεύουν εἰς τὴν Θείαν Δύναμιν˙ πιστεύουν ὅτι ὁ Κύριος εἶναι ὁ μόνος ποὺ μπορεῖ νὰ ἐνεργήσῃ καὶ μὲ τὴν προσευχὴν τοῦ Πέτρου νὰ τὴν ἀναστήσῃ. Ὅπως δὲ εἶχεν βεβαιώσει ὁ Ἴδιος - «κατὰ τὴν πίστιν ὑμῶν γενηθήτω ὑμῖν» - γίνεται τώρα καὶ τὸ θαῦμα. Ὁ Πέτρος μὲ τὴν προσευχήν του ἀνακαλεῖ τὴν Ταβιθὰ εἰς τὴν ζωήν, καὶ ἐκπληρώνεται κατ’ αὐτὸν τὸν τρόπον ἡ ἐπιθυμία τῶν χριστιανῶν τῆς Ἰόππης.

«καὶ τοῖς ἐν τοῖς μνήμασι ζωὴν χαρισάμενος»

Ἐνικήθη ὁ θάνατος καὶ μὲ μίαν ἀκόμη νεκρανάστασιν ἐπιβεβαιώνεται ἐκεῖνο ποὺ εὐθὺς ἐξ ἀρχῆς εἴπομεν. Δὲν ὑπάρχει θάνατος! Καὶ ἂν δὲν συμβαίνουν τοιαῦται νεκραναστάσεις συχνῶς καὶ καθημερινῶς, ἡ ἀλήθεια ἐπεβεβαιώθη! Ἄλλως τε, τὰ θαύματα ἔγιναν καὶ γίνονται, ὄχι τόσον διὰ νὰ ἱκανοποιοῦνται κάποιοι ἄνθρωποι εὐλαβεῖς καὶ ἐνάρετοι, ὅσον διὰ νὰ ἐνισχύεται ἡ πίστις ἡμῶν καὶ νὰ αἰσθανόμεθα ὅτι δὲν μᾶς «περιμένει ἕνας θάνατος» ὡς λέγουν ἴσως οἱ περισσότεροι, ἀλλὰ ἀναμένομεν τὴν αἰωνίαν μετὰ τοῦ Κυρίου μας ζωὴν καὶ μακαριότητα.

ΑΛΗΘΩΣ ΑΝΕΣΤΗ

                                           Ἀρχιμ. Τιμόθεος Γ. Παπασταύρου

                                    Ἱεροκῆρυξ Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πατρῶν