Β΄ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ 

«τηλικαύτης ἀμελήσαντες σωτηρίας» (Ἐβρ. Β΄ 3)

Σωτηρία

Ποιὸς ἆραγε μᾶς ἀπειλεῖ; Ἀπὸ ποιὸν κινδυνεύουμε; Ποιοὶ εἶναι οἱ κίνδυνοι ἐκεῖνοι ποὺ ὁ ἄνθρωπος θὰ πρέπει νὰ φοβῇται καὶ συνεπῶς νὰ λαμβάνῃ μέτρα προστασίας γιὰ νὰ σωθῇ; Πολὺ ἐνδιαφέρον τὸ θέμα ποὺ μᾶς προσφέρει σήμερα τὸ Ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα, καὶ ἀκόμα πιὸ ἐνδιαφέρουσα ἡ προσεκτικὴ καὶ λεπτομερὴς ἀνάλυση ποὺ καλούμεθα νὰ κάνουμε. Ἡ σωτηρία μας ... πάνω ἀπ’ ὅλους καὶ ὅλα. Ὄντως, ἔτσι πρέπει νὰ σκεπτώμεθα καὶ ἀντιστοίχως πρέπει νὰ πράττωμεν. Τὸ τηροῦμε ὅμως ;;;

Οἱ κίνδυνοι

Ὅταν μιλοῦμε γιὰ σωτηρία, φυσικὰ προϋποτίθεται, ὅτι ὑπάρχουν καὶ κάποιοι κίνδυνοι ἀπὸ τοὺς ὁποίους καὶ ἀπειλούμεθα. Οἱ κίνδυνοι δὲ ποὺ μᾶς ἀπειλοῦν, εἶναι ὁρατοὶ καὶ ἀόρατοι, σωματικοὶ καὶ πνευματικοί. Ὅσο καὶ ἂν θέλουν κάποιοι νὰ παριστάνουν τοὺς δυνατοὺς καὶ τοὺς ἱκανοὺς νὰ μποροῦν νὰ ἀντιμετωπίζουν τὸν κάθε εἴδους κίνδυνο, δὲν πρόκειται νὰ μᾶς πείσουν, ἀλλ’ οὔτε κἂν νὰ πείσουν καὶ τὸν ἴδιο τὸν ἑαυτό τους γιὰ τὴν δῆθεν ἀσφάλεια ποὺ θέλουν νὰ νιώθουν.

Ἕνας ἀπὸ τοὺς μικροὺς κινδύνους, μπροστὰ στὸν ὁποῖο ὁ κάθε ἄνθρωπος στέκει ἔμφοβος καὶ ἔντρομος, εἶναι οἱ σωματικὲς ἀσθένειες. Ἀκόμα καὶ ὅταν αὐτὲς εἶναι οἱ συνήθεις καὶ μικρές, ὁ ἄνθρωπος αἰσθάνεται ἐντελῶς ἀδύνατος καὶ ἀνίσχυρος μπροστὰ σ’ αὐτές. Ἀναζητεῖ ἰατροὺς καὶ φάρμακα, προκειμένου νὰ μπορέσῃ νὰ «σταθῇ στὰ πόδια του», κατὰ τὸ κοινῶς λεγόμενον. Ὅταν δὲ ἡ ἀσθένεια εἶναι ἀπὸ ᾽κεῖνες ποὺ ἡ ἐπιστήμη ἀδυνατεῖ ἀκόμη νὰ «τιθασσεύσῃ», ὁ τρόμος καὶ ὁ φόβος κυριεύουν τὸν ἀσθενῆ, καὶ ἡ ἀγωνία ἀλλὰ καὶ ἡ σωματική του ἀδυναμία τὸν καθιστοῦν ἀνίκανο ἀκόμη καὶ γιὰ τὶς πιὸ ἀπαραίτητες κινήσεις.

Θὰ μπορούσαμε δὲ νὰ ἀναφέρουμε πλῆθος παρομοίων μικρῶν κινδύνων ποὺ ἀπειλοῦν τὸν ἄνθρωπο καὶ τοὺς ὁποίους παρακάμπτωμεν λόγῳ τοῦ περιορισμένου χώρου καὶ χρόνου ὁ ὁποῖος μᾶς προσφέρεται.

Ἡ ἀξία τῆς ψυχῆς

Ὀνομάσαμε ὅμως τοὺς προαναφερθέντες κινδύνους, μικρούς, ἀφοῦ ὑπάρχουν πολὺ μεγαλύτεροι ἀπὸ αὐτοὺς καὶ οἱ ὁποῖοι ἀπειλοῦν ὄχι πλέον τὸ φθαρτὸ σῶμα μας ἀλλὰ τὴν ἀθάνατη καὶ ἀτίμητη ψυχή μας. Δυστυχῶς οἱ ἄνθρωποι σὲ πολὺ μεγάλο ποσοστό, δὲν ἔχουν ἀξιολογήσει ὅπως καὶ ὅσον θὰ ἔπρεπε τὴν ἀξία τῆς ψυχῆς τους. Παρ’ ὅτι ὁ Κύριος μὲ πολὺ σαφήνεια μᾶς ἔχει μιλήσει γιὰ τὴν ἀξία τῆς ἀθάνατης ψυχῆς μας˙ παρ’ ὅτι γι’ αὐτὴν ἐθυσιάσθη ἐπὶ τοῦ Σταυροῦ, ὁ ἄνθρωπος, δυστυχῶς δὲ καὶ ὁ χριστιανὸς ἐν πολλοῖς, ἐλάχιστα ἐνδιαφέρεται γι’αὐτήν. Ἡ ἁμαρτία γιὰ τοὺς πολλούς, ἀκόμη δὲ καὶ ἡ πλέον σοβαρὴ καὶ θανάσιμη, δὲν ἀντιμετωπίζεται μὲ σοβαρότητα καὶ προσοχή, ἀλλὰ μὲ  πολλὴ ἐλαφρότητα καὶ ἐπιπολαιότητα. Ἐνῶ γιὰ τὴ σωτηρία τοῦ σώματος, ἀνησυχοῦμε καὶ ἀγρυπνοῦμε καὶ ἐξοδεύουμε τεράστια ποσά, γιὰ τὴν ἀθάνατη ψυχή μας δὲν κάνουμε οὔτε κἂν τὰ στοιχειώδη.

Καὶ ὅμως˙ γι’ αὐτὴν εἶπε ὁ Κύριος ὅτι ἀξίζει περισσότερον ἀπὸ ὅλον τὸν κόσμον˙ «τί γὰρ ὠφελεῖται ἄνθρωπος ἐὰν τὸν κόσμον ὅλον κερδήσῃ, τὴν δὲ ψυχὴν αὐτοῦ ζημιωθῇ; ἢ τί δώσει ἄνθρωπος ἀντάλλαγμα τῆς ψυχῆς αὐτοῦ;» (Ματθ. ΙΣΤ΄ 26). Πόσον πιὸ ἔντονα θὰ ἔπρεπε νὰ μᾶς τὸ εἴπῃ, προκειμένου νὰ εὐαισθητοποιηθοῦμε καὶ νὰ ἀνησυχήσουμε; Ἀς σκεφθοῦμε ὅμως, γιὰ λίγο ἔστω, τὴν ἀξία αὐτῆς τῆς ἀθάνατης ψυχῆς μας. Αὐτὴ κατ’οὐσίαν εἶναι ὁ ἄνθρωπος˙ αὐτὴ ἐνεργεῖ (συνεργοῦντος τοῦ σώματος)˙ αὐτὴ χαίρεται καὶ θλίβεται ἀντίστοίχως˙ αὐτὴ ὁμιλεῖ καὶ αὐτὴ σιωπᾷ˙ αὐτὴ ἁγιάζεται καὶ αὐτὴ ἁμαρτάνει καὶ κολάζεται˙ αὐτὴ δὲ ἐν τέλει θὰ κριθῇ ἀπὸ τὸν Θεὸν ὡς ὁ βασικὸς ἔνοχος κατὰ τὴν δευτέραν Παρουσίαν τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ. Αὐτὴ εἶναι ἡ ἀθάνατος καὶ ζῶσα καὶ ὄχι βεβαίως τὸ σῶμα, τὸ φθαρτὸν καὶ πρόσκαιρον καὶ θνητόν.

Συνεπῶς, ἂν γιὰ τὴ σωτηρία τοῦ σώματος κάνωμεν τὰ ... πάντα, γιὰ τὴν σωτηρία τῆς ψυχῆς μας πόσα περισσότερα θὰ πρέπει νὰ πράξωμεν; Ἡ ἐρώτηση ποὺ μᾶς ἀπευθύνει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, ὅπως καταλαβαίνουμε, εἶναι ῥητορική. «Πῶς ἡμεῖς ἐκφευξώμεθα τηλικαύτης ἀμελήσαντες σωτηρίας;» (Ἐβρ. Β΄ 3). Γι’ αὐτὴν ἀκριβῶς τὴν σωτηρία ἀγωνίσθηκαν οἱ ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας˙ γι’ αὐτὴν εθυσίασαν ὅ,τιδήποτε κοσμικὸ καὶ φθαρτό˙ γι’ αὐτὴν προτίμησαν σκληροὺς καὶ φρικτοὺς θανάτους˙ γι’ αὐτὴν ὁ Θεὸς ἔγινεν ἄνθρωπος˙ γι’ αὐτὴν τὴ δική μας σωτηρία ἐθυσιάσθη ἐπὶ τοῦ Σταυροῦ˙ αὐτὴν μᾶς ὑπέδειξε ὡς τὸν μοναδικὸν στόχον ποὺ θὰ πρέπει νὰ ἐπιδιώκουμε˙ «ζητεῖτε δὲ πρῶτον τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν δικαιοσύνην αὐτοῦ, καὶ ταῦτα πάντα προστεθήσεται ὑμῖν» (Ματθ. ΣΤ΄ 33).

Τὰ ἱερὰ Μυστήρια

Αὐτὴ ἡ σωτηρία εἶναι τὸ πρῶτον ζητούμενον. Γι’ αὐτὴν τὴν σωτηρία ὁ Κύριος μᾶς παρέδωσε τὰ ἅγιά Του μυστήρια. Γι’ αὐτὴν ὑπάρχει τὸ μυστήριον τοῦ Βαπτίσματος, τοῦ ἱεροῦ Χρίσματος, τῆς Μετανοίας καὶ Ἐξομολογήσεως καὶ τῆς Θείας Εὐχαριστίας.

Ἡ ἁμαρτία σὲ ἀπομακρύνει ἀπὸ τὸν Θεόν. Τοῦτο τὸ αἰσθάνεσαι καὶ τὸ καταλαβαίνεις. Δὲν εἶναι ὅμως ἡ κατάσταση αὐτὴ ἀδιόρθωτη. Γιὰ τὴν ἁμαρτία σου καὶ τὴν ἁμαρτία μου ὁ Θεὸς μᾶς καταλαβαίνει καὶ μᾶς συμπονεῖ˙ Ἐκεῖνο ὅμως ποὺ δὲν μπορεῖ νὰ ἀποδεχθῇ ὁ Θεὸς, εἶναι, τὸ νὰ μπορεῖς νὰ ἐπανορθώσῃς καὶ νὰ μὴν τὸ κάνῃς. Ἐδῶ ἀκριβῶς εὑρίσκεται ἡ ἀμέλεια διὰ τὴν σωτηρία μας. Δὲν θὰ κριθοῦμε ἀπὸ τὸν Θεὸν γιατὶ ἁμαρτήσαμε˙ αὐτὸ εἶναι ἀναμενόμενο! Αὐτὸ ὁ Κύριος τὸ γνωρίζει καὶ περὶ αὐτοῦ μᾶς ἔχει κατ’ ἐπανάληψιν ὁμιλήσει. Ἐκεῖνο γιὰ τὸ ὁποῖο θὰ κριθοῦμε καὶ γιὰ τὸ ὁποῖο - ὁ Θεὸς φυλάξοι – θὰ κατακριθοῦμε, εἶναι τὸ ὅτι ἐνῶ εἴχομεν τὰ σωτήρια μυστήρια, δὲν τὰ ἀξιοποιήσαμεν.

Ἡ ἐξομολόγησις ὑπάρχει καὶ ἀλλοίμονον ... ἀδιαφοροῦμε ! Προφασιζόμεθα «προφάσεις ἐν ἁμαρτίαις», προκειμένου νὰ ἀποστασιοποιούμεθα ἀπ’ αὐτήν. Συμπεριφερόμεθα σὰν τὸν ἀνόητο ἐκεῖνο, ποὺ ἐνῶ ὑποφέρει ἀπὸ τοὺς πόνους, δὲν πηγαίνει εἰς τὸν ἱατρόν, δὲν ἀναζητεῖ θεραπευτικὰ φάρμακα, δὲ συζητᾷ διὰ τὴν θεραπείαν του, καὶ περιμένει τὸν θάνατον.

Ἐκεῖνα τὰ δύο δηνάρια ποὺ ὁ Καλὸς ἐκεῖνος Σαμαρείτης, ἄφησε εἰς τὸν «πανδοχέα» - κατὰ τὴν γνωστὴν Παραβολήν – τὰ ὁποῖα συμβολίζουν αὐτὰ τὰ δύο σωτηριώδη μυστήρια τῆς Μετανοίας καὶ τῆς Θείας Κοινωνίας, τὰ ἀφήνομεν δυστυχῶς ἀνεκμετάλευτα ἀδιαφορῶντες διὰ τὴν σωτηρίαν μας. Ἀς ἀναλογισθοῦμεν μὲ σοβαρότητα καὶ περίσκεψιν ποίαν ὄντως σωτηρίαν ἀμελοῦμεν !!!

                                                                                   Ἀρχιμ. Τιμόθεος Γ. Παπασταύρου

                                                                                            Ἱεροκῆρυξ Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πατρῶν