ΠΑΡΑ ΤΗΝ, ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΑΝΤΙΘΕΤΟΥ, ΑΠΟΨΙΝ ΜΑΣ, ΠΑΡΑΘΕΤΟΜΕΝ ΔΥΟ ΠΟΛΥ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝΤΑ ΑΡΘΡΑ, ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΜΑΣ ΑΠΕΣΤΕΙΛΕΝ Ο ΠΟΛΥ ΑΓΑΠΗΤΟΣ ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ ΑΔΕΛΦΟΣ π. ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ ΓΚΟΤΣΟΠΟΥΛΟΣ !!!

Σεβαστοί,  αγαπητοί μου,

Τι να κάνουμε;  λέμε και εμείς τον πόνο μας δια της γραφίδος άλλων...

Σας στέλνω δύο κείμενα:

1. του αγαπητού π. Παύλου Καλλίκα  για ένα φανταστικό διάλογο με απροσδόκητο ... happy end  και

2. του αγνώστου σε μένα  κ. Δ. Ρομποτή  "Λειτουργία από το Νέτφλιξ;"

Όσοι σκανδαλίζονται εύκολα, παρακαλώ, να μην τα διαβάσουν...

Εύχεσθε και προσεύχεσθε... διαδικτυακά

Και μην ξεχάσετε: την Παρασκευή ώρα 8μμ στα μπαλκόνια για τους Χαιρετισμούς, όχι στην Εκκλησία για να μην μολυνθείτε!

π. Αναστάσιος

https://www.helleniscope.com/2020/03/18/litourgia-apo-to-netflix/

Λειτουργία από το Νέτφλιξ;….

του Δρος. Δημήτρη Ρομποτή*

Η καθ’ ημάς Αρχιεπισκοπή Αμερικής ανακοίνωσε χθες ότι λόγω κορωνοϊού κλείνουν οι εκκλησίες για το κοινό, η δε λειτουργία θα γίνεται παρουσία ιερέως και ιεροψάλτου και το χριστεπώνυμο πλήρωμα καλείται να την παρακολουθή από το … Διαδίκτυο λες και είναι Κάσα δε Παπέλ στο Νέτφλιξ! Πάλι καλά που δεν μας είπανε να προσφέρουμε στον δίσκο μέσω Πέη-Παλ!

 Δεν είναι σοβαρά πράγματα αυτά.

Χαθήκανε οι πιστωτικές κάρτες να παίρνουμε και τα σχετικά μίλια;

Η Θεία Λειτουργία – διευκρίνηση προς ασχέτους: δεν αναφέρομαι σε κάποια θειά μου με αυτό το όνομα, αλλά στο εκκλησιαστικό γεγονός – όπως φανερώνει και η μία ετυμολογική εκδοχή του όρου είναι “λαού έργον”, δεν είναι υπόθεση ενός ιερέως και ενός ιεροψάλτου, αριστερού ή δεξιού δεν έχει σημασία όπως και στην πολιτική πλέον, αφότου σαν τις εκκλησίες και τα κόμματα γίνανε πολυσυλλεκτικά για να χωράη κάθε καρυδιάς …βαρίδι!

Υπ’αυτή την έννοια, και με κάθε σεβασμό προς τον Σεβασμιώτατο, η απόφαση να γίνωνται λειτουργίες χωρίς κόσμο είναι προβληματική.

Δεν πρόκειται για ποδοσφαιρικό αγώνα όπως την προηγούμενη εβδομάδα ματαξύ Ολυμπιακού-Γουλφς χωρίς φιλάθλους ή για το “ντημπέιτ” μεταξύ Μπάιντεν και Σάντερς απόντος ακροατηρίου μήπως και κολλήσουν οι υποψήφιοι κορωνοϊό, καθότι κούσαλα που ανήκουν στις ευπαθείς ομάδες.

Η λειτουργία ως “σετ απ” βασίζεται στο αρχαιοελληνικό θέατρο όπου το κοινό αποτελεί οργανικό μέρος της παραστάσεως κι’ όχι ουδέτερο σώμα που απλά παρακολουθεί και κρίνει όπως με τους δύο κωλόγερους στο Μάπετ Σόου. Εικάζεται δε, ότι η συμμετοχή αυτή γινόταν και με φυσικό τρόπο όχι μόνο πνευματικό ή αισθητικό, αφού οι αρχαίοι Αθηναίοι όντες θεατρόφιλοι υψηλών απαιτήσεων μόλις μυρίζονταν κάποια μούφα άρχιζαν να εκσφενδονίζουν ό,τι έβρισκαν προς τους ηθοποιούς οι οποίοι, πάλι εικάζεται, για αυτό τον λόγο φορούσαν τα προσωπεία, τις χοντροκομμένες μαρμάρινες ή πήλινες μάσκες προκειμένου να μην τους χαλάση το κεφάλι κάποιο τούβλο αγανακτισμένου θεατρόφιλου.

Και τότε και σήμερα δεν είναι να παίζης με τους τους αγανακτισμένους. Ρωτήστε και τον Χατζηδάκη…

Το κοινό λοιπόν συμμετέχει προκειμένου να μετέλθη της καθάρσεως που αποτελεί και την κορύφωση της παραστάσεως. Ομοίως στη Θεία Λειτουργία ο λαός είναι μέτοχος του έργου για να φτάση στην αντίστοιχη κάθαρση μέσω της Θείας Κοινωνίας ή της κοινής προσευχής. Για αυτό και στους Ορθόδοξους ναούς κανονικά δεν υπάρχουν πάγκοι ή καρέκλες για να κάθωνται οι γριές κυρίως ή ο μπάρμπα Νίκος ο Ανδριώτης και να μισοκοιμούνται με τις ώρες. Οι άνθρωποι στέκονται κατά τη διάρκεια της λειτουργίας και η κούραση είναι μέρος του πακέτου.

Εάν λοιπόν δεν υπάρχη λαός δεν υπάρχει λειτουργία!

Το σωστό θα είναι διαρκούσης της κρίσεως με τον κορωνοϊό οι εκκλησίες να μείνουν κλειστές και να μην τελούνται λειτουργίες καθόλου! Θα έχη και κοινωνικό ενδιαφέρον να δούμε πώς θα είναι η κοινοτική ζωή χωρίς εκκλησία την Κυριακή.

Ισως δε, όταν ξανανοίξουν, η συμμετοχή να είναι υψηλότερη λόγω του συνδρόμου στερήσεως…

Σε άλλα νέα τώρα, κλείσανε στην Ελλάδα τους οίκους ανοχής αλλά αφήσανε τη Βουλή ανοιχτή! Πρόκειται για δύο μέτρα και σταθμά τη στιγμή που θα περίμενε κανείς από τους νομοθέτας να είναι οι πρώτοι οι οποίοι θα τηρούν τους νόμους!

Καλά, δεν τους έχει μείνει καθόλου τσίπα;

Κλείσανε και τα σχολεία ένθεν κακείθεν του Ατλαντικού και καλύτερα μήπως ανοίξουν οι μαθητές κανένα βιβλίο. Εγώ ξαναδιαβάζω τους Αδελφούς … Καραμουζώφ και αναμένεται να τελειώσω το 2038 καθότι είναι μερικές χιλιάδες σελίδες βιβλίο, δεν μιλάμε για έκδοση της κωλότσεπης!

Εν τω μεταξύ, μετά την εξαφάνιση του χαρτιού υγείας από τα σούπερ μάρκετ, ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας (ΠΟΥ) αποφάσισε να ιδρύση τον Παγκόσμιο Οργανισμό Χαρτιού Υγείας (ΠΟΧΥ) προκειμένου να μην ξαναβρεθή η ανθρωπότης ενώπιον τέτοιας τραγωδίας! Ηδη διετάχθη η καταγραφή των αποθεμάτων και αναμένεται από στιγμή στιγμή να οργανωθή διανομή κωλοχάρτου με το δελτίο όπως στην πάλαι ποτέ Σοβιετική Ενωση.

Ολη αυτή η ιστορία με το “Μένουμε Σπίτι”, ξανάφερε στην επικαιρότητα και το αθάνατο τραγούδι του μακαριστού θνητού Λουκιανού Κηλαηδόνη “Θα κάτσω σπίτι”. Σκέφτηκα ωστόσο να το επικαιροποιήσω κάπως, στο πνεύμα Ερντογάν που είπε ότι και η Συνθήκη της Λωζάνης χρειάζεται επικαιροποίηση. Λαμβάνοντας λοιπόν τις παρούσες συνθήκες υπόψη, αλλά μένοντας πιστός στη δομή του τραγουδιού, σας παραθέτω – εντελώς δωρεάν – την επικαιροποιημένη εκδοχή προς τέρψιν και ανακούφισιν. Με τις υγείες σας!

Θα μείνω σπίτι, θα πίνω σπίτι

εγώ απόψε δεν πρόκειται να βγώ!

Θα μείνω σπίτι, θα πίνω σπίτι

δεν θα ενδώσω στον κορωνοϊό!

Κι’ οταν ακούω να χτυπάη το τηλέφωνο
θα το κοιτάζω και δεν θα απαντώ.
Είναι η γκόμενα της δίπλα πολυκατοικίας
που θέλει να μου πάρη το χαρτί υγείας!

Θα μείνω σπίτι, καπνίζω σπίτι

εγώ απόψε δεν πρόκειται να βγώ!

Θα μείνω σπίτι, θα πίνω σπίτι
κι’ αν τα τινάξω
τα δέοντά μου στη Γωγώ! (δις)

*Ο Δρ. Δημήτρης Ρομποτής ήταν δημοσιογράφος, έγινε εκδότης και τώρα δηλώνει πολιτικός μηχανικός/οδοντίατρος με ειδίκευση στις … γέφυρες και    έδρα τη Νέα Υόρκη. Είναι δε τελειόφοιτος Διδακτορικού, αλλά δεν έχει λάβει πτυχίο για οικονομικούς λόγους, από τη Μεγάλη του Γένους … Χολή!

ΜΙΑ ΑΛΗΘΕΙΑ ΚΑΙ ΕΝΑΣ ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΟΣ ΔΙΑΛΟΓΟΣ

Παπά μου, με πήρες τηλέφωνο, τον πόνο σου να πεις. Η αστυνομία έξω από το σπίτι του ψάλτη σου, μού ’πες. Το τηλέφωνο σου παρακολουθείται. Σου έφεραν γραπτώς τον διάλογο, τι ακριβώς είπες. (Ναι, γράφω για μια τηλεφωνική επικοινωνία των ημερών μας, και όχι για τα χρόνια του Κουμμουνισμού στην έρημη Ρωσία). Χτύπησες πένθιμα τις καμπάνες, παπά μου, από την διπλή απογοήτευσή που δοκίμασες (και από την Ιεραρχία και από το κράτος). Σε 5΄ λεπτά έπεσε τηλέφωνο από το γραφείο της Μητροπόλεως σου. Σου μίλησαν άσχημα. Και τώρα;

Τώρα, τρίβουν χαιρέκακα τα χέρια τους οι γκρεμιστάδες ιδεολόγοι. Πέτυχαν να κλείσουν τις Εκκλησίες. Θρίαμβος !!!

Με ρωτάς τι να κάνεις και μαζί με σένα χιλιάδες πιστοί αγωνιούν και ρωτούν: -"Πάτερ ποια Εκκλησία λειτουργεί;",- "Ξέρετε κάποιον παπά... που δεν φοβάται τα μέτρα;", -"Μπορείτε να μας πείτε τι να κάνουμε;", -"Κρυφές μεταμεσονύκτιες λειτουργίες; Μήπως τα σπίτια μας;". 

Μού ΄ρχεται, λοιπόν και εμένα να πάρω το υπαλληλικό μου ύφος και να τους πω -"Χμμμ!!! (ξεροβήχω) κοιτάξτε είναι Νόμος του κράτους, βεβαίως βεβαίως. "Μένουμε σπίτι". Θα κάνουμε υπακοή απόλυτη, θα ταπεινωθούμε, είναι το επιτίμιο του Θεού (λέω επιτίμιο, το ρίχνω και στον Θεό, μα ξέρω καλά ότι μιλώ για τον αφορισμό που του επιβλήθηκε του κακόμοιρου πιστού και του παπά... από το κράτος !!!).

Ναι πάτερ μου, σε καταλαβαίνω σου ζήτησαν οι ανώτεροι σου να παραδώσεις τα όπλα σου αμαχητί. Σε μια μέρα. Και ο Αμνός που έβγαλες για την Τετάρτη ή την Παρασκευή, θα σε περιμένει μοναχός Του. Λίγο, προδομένος. Δεν θα έχεις πιστούς στην Εκκλησία. "Αφορίστηκαν".

Σου επέβαλε το κράτος, ο Καίσαρας, να μην λειτουργείς. Ξέρεις κάτι; Για αυτό το κράτος είσαι ένας δημόσιος υπάλληλος. Για αυτούς είσαι ο κομπάρσος στις μεγάλες γιορτές που θα έρθουν να φιγουράρουν. Τώρα, σου λέει το κράτος, -άραξε-. Σου δίνουμε άδεια και μιλάς; Ο λόγος; Η δημόσια υγεία. 

-Μα είμαι παπάς, λες και σηκώνεις το ανάστημά σου στο όργανο του Νόμου. 

-Φίλε,... είσαι κίνδυνος, απαντά εκείνο λακωνικά. 

-Μα είμαι παπάς, θέλω να λειτουργώ. 

-Η λειτουργία σου τώρα είναι άχρηστη, μάλλον και επικίνδυνη. 

-Μα ο δεσπότης μου με χειροτόνησε παπά για να εφημερεύω και να ξεκουράζω τον κόσμο με το μήνυμα του Ευαγγελίου. 

-Τί δεν καταλαβαίνεις; Είσαι δολοφόνος, είσαι ο υπ’ αριθμόν ένα κίνδυνος να στο πω χοντρά. Μεταδίδεις ιό.

Και εσύ συνεχίζεις. 

-Μα εγώ μεταδίδω στον πιστό τον ίδιο τον Χριστό που τα γιατρεύει όλα.

-Βρε, τσιμπούρι που μας έγινες. Έχουμε γιατρούς του Χάρβαρντ, δεν σε χρειαζόμαστε, παρακατιανέ. Τον λόγο τον έχουν οι γιατροί τώρα. (Γιατροί που ξαφνικά γίνανε -για τον πολύ κόσμο- θεοί στην θέση του Θεού).

-Μα και εγώ, ψελλίζεις, χρόνια τώρα για την δημόσια υγεία προσεύχομαι. Τόσα χρόνια "ὑπέρ τῶν ἐν ἀσθενείαις κατακειμένων" λέω. Τόσα χρόνια τρέχω στα νοσοκομεία, κοινωνώ καρκινοπαθείς, τρέχω στα γηροκομεία, εφοδιάζω με το τελευταίο εφόδιο μελλοθάνατους. Εξομολογώ ανθρώπους. Ανακουφίζω ψυχικά αρρώστους. Αναπαύω, με την χάρη του Θεού, ψυχές. Τί κακό κάνω ξαφνικά; Τώρα δεν σας κάνω; 

-Πάψε βρε παπά,  μάζεψέ τον και συ βρε Δεσπότη μου (ο Δεσπότης κάθεται λίγο παράμερα, ζαρωμένος σε μια γωνιά). Δεν θα λειτουργήσει για δύο βδομάδες, ένα μήνα, δύο μήνες... τί θα πάθει; (και φεύγει χαχανίζοντας)

-Μάλιστα κ. Πρωθυπουργέ και κ. Υπουργέ, συγκατανεύει ο Δεσπότης. Θα του εξηγήσω ιδιαιτέρως. Τώρα προέχουν τα μέτρα σας. Ας πρυτανεύσει η λογική και η επιστήμη (η πίστη βγήκε κάπου περίπατο στην κουβέντα).

Σε πιάνει λοιπόν ο Δεσπότης, τώρα παράμερα έρημε παπά μου.

-Παπά μου, σε αγαπώ. Καλά τα λες, μα τώρα να υπακούσουμε στο κράτος. (ο παπάς αναθαρρεί λίγο)

-Μα Δέσποτά μου, η υπακοή μας είναι στον Θεό. Σε αυτό δεν θα δώσουμε λόγο; Αυτός δεν είναι η Κεφαλή μας;

-Ναι, βρε παιδί μου. Έτσι είναι. Μα τώρα δεν τα έχουν μαζί σου. Δεν θέλουν απλά τις συναθροίσεις στον χώρο αυτό. Είναι απλά ένα μέτρο λίγο πιο σφιχτό και άδικο από τα άλλα που πήραν, αλλά αυτό είναι. Τα έχουμε συμφωνήσει με του κυρίους. Καταλαβαίνεις;

-Συναθροίσεις; Δηλαδή, Δέσποτά μου η Εκκλησία, ο χώρος δηλαδή, όπου κατέβηκε το Άγιο Πνεύμα και έγινες Δεσπότης, και μετά ξανακατέβηκε και με έκανες παπά, ο χώρος αυτός λέω, που κατεβαίνει το Πανάγιο Πνεύμα "ἐφ ἡμᾶς καί ἐπί τά προκείμενα δώρα...", κάθε φορά που τελείται η Θ. Λειτουργία, δεν...εε

-Τί δεν... (και σουφρώνει τα φρύδια του ο Δέσποτας)

-Να, λέω δεν αγιάζεται όλη η ατμόσφαιρα; Από την μία λείψανα Αγίων, από την άλλη εικόνες Αγίων, που έχουν ακούσει βάσανα και βάσανα, με κλάματα και φιλήματα νωπά ακόμη από τους πιστούς… αγιογραφίες στον τοίχο λίγο παραπάνω από μας, που μας γνέφουν και μας δείχνουν τον δρόμο προς την αγιότητα, ο Παντοκράτορας που τα βλέπει όλα από τον τρούλο δεν... εε.

-Όχι, παιδί μου τι λες; Τι δεν; Τι είναι αυτά τα πράματα που ξεστομίζεις; Ο τόπος είναι Άγιος, Ιερός. Γιατί νομίζεις ότι τόσοι και τόσοι κατακτητές τα σεβάστηκαν. Σάμπως τους έπιασε ο πόνος για τα ντουβάρια; Γιατί νομίζεις ότι ο κάθε ένας που μπαίνει μέσα σε αυτόν τον χώρο γαληνεύει... ηρεμεί... χαίρεται, γίνεται ένα με την σύναξη και όλοι γινόμαστε ένα με τον Θεό; Άκου εκεί δεν ...τι δεν;

-Αυτό λέω και γω Δέσποτά μου, γίνεται να μπει κάποιος σε αυτόν τον χώρο και να ασθενήσει, θα το αφήσει αυτό ο Θεός; Αν εμείς οι άνθρωποι όταν φιλοξενούμε κάποιον στο σπίτι μας τα φροντίζουμε όλα και κοιτάμε να χαρεί ο φιλοξενούμενός μας, και φροντίζουμε τις καλύτερες συνθήκες για αυτόν.... να, λέω, δεν θα φροντίσει και ο Θεός αυτούς που έρχονται εδώ για να τον λατρεύσουν; Παιδιά του είναι.

-Βεβαίως παιδί μου. Έτσι ακριβώς είναι. Να σε χαρώ παπά μου. Έτσι όπως τα λες, ακριβώς.

Ο παπάς τώρα, έχει πάρει κάνα δυο πόντους ύψος από τα παινέματα του Δεσπότη του.

-Να, Δέσποτά μου, από την μία ο παπάς καλά κάνει την δουλειά του και παρακαλεί τον Θεό για την υγεία των ανθρώπων και μνημονεύει στην προσκομιδή για καρκίνους και ότι άλλο φανταστεί κανείς: τεκνογονίες, ζευγάρια σε χωρισμό, ναρκομανείς κ.α. Από την άλλη ο χώρος, όπως και εσείς το επιβεβαιώσατε, πριν από λίγο, δεν είναι ένας τυχαίος χώρος συνάθροισης κάποιου σωματείου ή κάποιας εταιρείας, ας πούμε. Είναι σύναξη πιστών που λατρεύουν τον Παντοδύναμο Θεό εδώ και 2000 χρόνια. Μα, και κάτι τελευταίο ακόμα είναι.

-Σε ακούω, παιδί μου, μίλα ελεύθερα.

-Να, όταν ενθρονιστήκατε, είπατε, ότι θα είστε ο καλός Ποιμένας που βάζει την ψυχή του και το είναι του ολόκληρο, για τα πρόβατα που του εμπιστεύθηκε ο Θεός.

-Ναι, το θυμάμαι. Ανεπανάληπτες, ουράνιες στιγμές (κουνάει νοσταλγικά το κεφάλι του).

-Μήπως λοιπόν, Δέσποτά μου, μήπως λέω, να αφήσουμε τα πρόβατα να μπουν πάλι μέσα. Σκεφτείτε τα, τα καημένα. Τώρα τα ξεγελά λίγο, η χαμηλή βλάστηση του αγρού. Μα για πόσο ακόμη; Σε λίγο θα πεινάσουν. Εσείς και εγώ θα την βολεύουμε. Θα βρίσκουμε κάποιο παχνί και θα χορταίνουμε την πείνα μας. Αυτά τα καημένα; Θα ξεπαγιάσουν τόσες μέρες, ίσως και μήνες έξω ... μέσα στον φόβο, στην ανασφάλεια... Πάσχα έρχεται… Μόνοι μας θα φάμε τον μόσχο τον σιτευτό;

Ο Δεσπότης χαϊδεύει τα γένια του συλλογισμένος. Στο βλέμμα του σαν κάτι να σπινθηρίζει...

-Αυτό είναι, αναφωνεί. Και χτυπά το χέρι του γερά στην παλάμη. Βρε ;; πώς την πάτησα έτσι... Να τι μού ΄λειπε… ΠΙΣΤΗ!!!... και ήμουν σίγουρος ότι κάτι είχα ξεχάσει (ψάχνει με το βλέμμα διερευνητικά γύρω-γύρω τον χώρο).

-Πρωθυπουργέ (φωνάζει επιτακτικά με την βαριά στεντόρεια φωνή του), εδώ αμέσως, ... και λίγα λόγια.