ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΤΥΡΟΦΑΓΟΥ

«Ἀποθώμεθα οὖν τὰ ἔργα τοῦ σκότους καὶ ἐνδυσώμεθα

τὰ ὅπλα τοῦ φωτός.» (Ρωμ. ΙΓ΄ 12).

Μία ὑπόδειξη, ἀλλὰ ταὐτόχρονα καὶ μία προσπάθεια εὐαισθητοποίησης, βλέπουμε στὰ παραπάνω λόγια τοῦ Ἀποστολικοῦ ἀναγνώσματος, τῆς Κυριακῆς τῆς Τυροφάγου ποὺ εἶναι ἡ τελευταία ἡμέρα πρὶν μποῦμε στὴν Ἁγία καὶ μεγάλη Τεσσαρακοστή. Ὑπόδειξη ἀπὸ τὸν μέγα

Ἀπόστολο Παῦλο, «τὴν φωνὴ τοῦ Θεοῦ», ὅπως τὸν ἀποκαλοῦν οἱ Ἅγιοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας. Μία ὑπόδειξη ποὺ ἀποβλέπει στὴ σωστὴ πνευματική μας πορεία σ’ αὐτὴ τὴν πρόσκαιρη ζωή, ἀλλὰ καὶ στὴν «εὐπρόσδεκτον» ἀπολογίαν μας ἐπὶ τοῦ φοβεροῦ βήματος τοῦ Χριστοῦ. Μία ὑπόδειξη, γεμάτη ἀγάπη καὶ εὐγένεια ψυχῆς, χωρὶς περιστροφὲς καὶ «ὡραιολογίες» καὶ χωρὶς τὶς συνήθεις κοσμικὲς κολακεῖες, πού, δῆθεν, προσπαθοῦν νὰ «καλοπιάσουν» τοὺς «δύσκολους» χριστιανούς, προτείνοντάς τους «λύσεις» ἀντι-ευαγγελικές.

«Τὰ ἔργα τοῦ σκότους»

Ὅλοι καταλαβαίνουμε, ποιὰ εἶναι τὰ ἔργα τοῦ σκότους! Ἄλλως τε, τὰ ἀναφέρει στὴ συνέχεια, ξεκάθαρα καὶ λεπτομερῶς. «μὴ κώμοις καὶ μέθαις, μὴ κοίταις καὶ ἀσελγείαις, μὴ ἔριδι καὶ ζήλῳ ... καὶ τῆς σαρκὸς πρόνοιαν μὴ ποιεῖσθε εἰς ἐπιθυμίας». Ἔργα τοῦ σκότους, εἶναι ἐκεῖνα ποὺ ὁ ἄνθρωπος τὰ πράττει μακριὰ ἀπὸ τὰ μάτια τῶν ἀνθρώπων καὶ τὰ ὁποῖα, ντρέπεται ἀκόμη καὶ νὰ τὰ ξεστομίσῃ. Ἔργα τοῦ σκότους εἶναι ἀκριβῶς ἐκεῖνα ποὺ ὁρίζονται μὲ τὴν συγκεκριμμένη αὐτὴ ὁρολογία. Εἶναι τὰ ἔργα ἐκεῖνα ποὺ γίνονται στὸ σκοτάδι, ἀπὸ ἐκείνους ποὺ ἀρέσκονται στὸ σκοτάδι καὶ ποὺ καθοδηγοῦνται ἀπὸ τὸν «ἄρχοντα τοῦ σκότους τοῦ αἰῶνος τούτου», σύμφωνα μὲ τὰ λόγια τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ. Αὐτὰ τὰ ἔργα, εἶναι ἐκεῖνα γιὰ τὰ ὁποῖα ὁ ἴδιος ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ἐκεῖ στοὺς Γαλάτες διαβεβαιώνει ὅτι «οἱ τὰ τοιαῦτα πράσσοντες βασιλείαν Θεοῦ οὐ κληρονομήσουσι» (Γαλ. Ε΄ 19-21).

Αὐτὰ τὰ ἔργα εἶναι ἐκεῖνα στὰ ὁποῖα τὸ ἱερὸ κείμενο μᾶς ἐφιστᾷ τὴν προσοχή. Φυσικὰ ὁ ἄνθρωπος εἶναι ἐλεύθερος νὰ πράττῃ ὅ,τι θέλει. Ὅμως ἐκεῖνος ὁ ἄνθρωπος ποὺ ἔχει βάλει σκοπόν του τὴν Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν θὰ πρέπει νὰ ἀπέχῃ ἀπὸ αὐτά.

«Ἀληθὴς νηστεία ἡ τῶν κακῶν ἀλλοτρίωσις»

Δὲν εἶναι δὲ τυχαῖον τὸ γεγονὸς ὅτι ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία ἔχει ὁρίσει, τὸ συγκεκριμμένο Ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα, νὰ διαβάζεται σήμερα στοὺς ἱεροὺς Ναούς. Σήμερα, ἀφοῦ ἀπὸ αὔριο, εἰσερχόμεθα εἰς τὸ στάδιον τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς. Ἕνα στάδιον γεμᾶτο ἀπὸ πνευματικὰ ἀγωνίσματα. Ἐξέχουσα δὲ θέση μεταξὺ τῶν ἀγωνισμάτων, κατέχει ἡ Νηστεία.

Πολλοί ἀπὸ ἡμᾶς, θεωροῦμε νηστεία, μόνο ἐκείνη τὴν ἀποχὴ ἀπὸ κάποια συγκεκριμμένα τρόφιμα. Αἰσθανόμεθα δέ, ὅτι ἐπιτύχαμε τὸν σκοπόν μας, ὅταν τελειώσῃ ἡ νηστεία τῆς Τεσσαρακοστῆς, καὶ ἔχομε καταφέρει ἴσως καὶ τὸ ... «ἀλάδωτον»! Ἡ Ἐκκλησία μας, θέλοντας νὰ μᾶς δώσῃ τὴ σωστὴ διάσταση τῆς νηστείας, σὲ σχέση μὲ τὰ ἔργα τοῦ σκότους, θὰ ψάλλῃ εἰς τὴν ἑσπερινὴν ἀκολουθίαν τῆς Καθαρᾶς Δευτέρας ὅτι, «ἀληθὴς νηστεία ἡ τῶν κακῶν ἀλλοτρίωσις».

Μία νηστεία καθαρῶς γαστρονομική, θὰ μπορούσαμε νὰ τὴν ὀνομάσουμε, «δίαιτα ἀδυνατίσματος». Εἶναι ὅμως αὐτονόητο, ὅτι στὴν προκειμένη περίπτωση, μία τέτοια θεώρηση εἶναι δευτερεύουσα. Οἱ Ἅγιοι Πατέρες συμφωνοῦν, ὅτι ἡ νηστεία τῶν τροφῶν, ἁπλῶς συνεργεῖ στὴν νέκρωση τῶν παθῶν, ποὺ εἶναι καὶ τὸ πρῶτο ζητούμενο. 

«Σὺ τὶς εἶ ὁ κρίνων ἀλλότριον οἰκέτην;»

Καὶ ἐνῶ τὰ συγκεκριμμένα αὐτὰ ἔργα πρέπει νὰ τὰ ἀποφεύγωμεν, στὴ συνέχεια ὁ θεῖος Ἀπόστολος Παῦλος μᾶς περιορίζει τὴν προσοχὴ στὸν ἑαυτό μας. Εἶναι, δυστυχῶς, παρατηρημένο ὅτι ὅταν κάνωμε κάποιον ἀγῶνα, ὁ «παμπόνηρος» ἐχθρός μας, στρέφει τὴν προσοχή μας στοὺς ἄλλους. Εἴτε γιὰ νὰ μᾶς ῥίξῃ στὸν ἐγωϊσμὸ νομίζοντας ὅτι εἴμαστε καλύτεροι ἀπὸ τοὺς ἄλλους, εἴτε γιὰ νὰ μᾶς ὑποχρεώσῃ νὰ τοὺς κρίνωμε, εἴτε ἀκόμη καὶ νὰ θεωρήσωμε ὅτι ἤδη ... κατακτήσαμε τὸν Παράδεισο!!!

Ὄχι ἀδελφέ μου! Μὴν ἀνησυχεῖς γιὰ τὸ τὶ κάνει ὁ ἄλλος ... Δὲν εἴμαστε ἐμεῖς οἱ κριτὲς καὶ οὔτε μᾶς ἀνέθεσε κανεὶς αὐτὴ τὴν ἁρμοδιότητα. Θυμώμαστε, ὑποθέτω, ἐκεῖνα τὰ ἀνεπανάληπτα λόγια τοῦ Κυρίου μας, «τί δὲ βλέπεις τὸ κάρφος τὸ ἐν τῷ ὀφθαλμῷ τοῦ ἀδελφοῦ σου, τὴν δὲ ἐν τῷ σῷ ὀφθαλμῷ δοκὸν οὐ κατανοεῖς;» (Ματθ. Ζ΄ 3)! Καὶ ἀν ἀκόμη θεωροῦμε ὅτι εἴμαστε σὲ πολὺ καλύτερη πνευματικὴ κατάσταση ἀπὸ τὸν κάθε ἀδελφόν μας, ἀς μᾶς συνέχουν, πρῶτον μέν, ὅτι τὰ κριτήρια τοῦ Θεοῦ εἶναι πολὺ πιὸ διαφορετικὰ ἀπὸ τὰ δικά μας καὶ δεύτερον, ὅτι, ὁ Θεὸς ἐπιτρέπει συνήθως, γιὰ νὰ μᾶς ταπεινώνῃ, νὰ πέφτωμε στὶς ἴδιες πτώσεις μὲ ᾽κεῖνες ποὺ κατηγορήσαμε.

Τὸ μόνο ποὺ μᾶς ἐπιτρέπεται εἶναι, οἱ πτώσεις τῶν ἄλλων νὰ γίνωνται «μαθήματα» γιὰ τὴν δική μας διόρθωση.

«Τὰ ὅπλα τοῦ φωτός»

Εἶναι τὸ φυσικὸ ἐπακόλουθο! Ἡ ἀπάρνησις καὶ ἀπονέκρωσις τῶν παθῶν, γίνεται μὲ τὴν βοήθεια τῶν «ὅπλων τοῦ φωτός». Αὐτὰ δὲ τὰ ὅπλα, εἶναι τὰ ἀντίθετα τῶν προαναφερθέντων παθῶν καὶ ἁμαρτημάτων. Εἶναι οἱ ἀρετὲς ἐκεῖνες πού, συνεργούσης τῆς Θείας Χάριτος, τῆς θείας βοηθείας καὶ ἀρωγῆς, κατανικοῦν τὰ συγκεκριμμένα πάθη. Ἡ μέθη ἐπὶ παραδείγματι νικᾶται ἀπὸ τὴν ἐν μέτρῳ χρῆσιν τῶν ποικίλων τροφίμων. Ἡ ἀσέλγεια κατευνάζεται ὑπὸ τῆς σεμνότητος. Ἡ ἕρις (φιλονεικία), ὑπὸ τῆς ταπεινοφροσύνης καὶ ὁ «ζῆλος» (ζήλεια, φθόνος), ὑπὸ τῆς ἀγάπης. Ὁ ἀγωνιστὴς Χριστιανὸς μὲ αὐτὰ τὰ ὅπλα γίνεται ἀκαταμάχητος καὶ ὁ Διάβολος ὑποχωρεῖ καὶ ἀδυνατεῖ ...

Μὲ τέτοια ὅπλα, εἶναι ἀδύνατον νὰ μὴν κατανικήσωμεν τὰ πάθη μας καὶ ἀκόμη περισότερον ἀδύνατον νὰ μὴν ἐπιτύχωμεν εἰς τὸν ἀγώνα τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς.

                                                                                       Ἀρχιμ. Τιμόθεος Γ. Παπασταύρου

                                                                                           Ἱεροκῆρυξ Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πατρῶν