ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΤΕΛΩΝΟΥ ΚΑΙ ΦΑΡΙΣΑΙΟΥ 

Ἀρχιμ. Τιμόθεος Γ. Παπασταύρου

" πάντες δὲ οἱ θέλοντες εὐσεβῶς ζῆν ἐν Χριστῷ

Ἰησοῦ διωχθήσονται" (Β΄ Τιμόθ. Γ΄ 12).

Ἡ, κατὰ Χριστόν, ζωή.

Εἶναι ἀπολύτως κατανοητό, τί ἐννοεῖται "πίσω" ἀπ’ αὐτὲς τὶς ἐλάχιστες λέξεις. Δὲν πρόκειται περὶ τῆς ἁπλῆς βιολογικῆς ζωῆς, οὔτε ἀκόμη περὶ μιᾶς "ζωῆς", μὲ κάποια "δείγματα" πίστεως, ὅπως, ἐπὶ παραδείγματι, μὲ τακτικὸ ἐκκλησιασμό, μὲ μία καθημερινὴ στοιχειώδη προσευχή καὶ μὲ μία - στοιχειώδη, ἐπίσης -

μυστηριακὴ ζωή. Δὲν πρόκειται περὶ μιᾶς "ζωῆς", ὅπως ἡμεῖς τὴν κατηντήσαμε, μὲ κάποιες ἀρετές, μὲ λίγη ἐλεημοσύνη καὶ κάποια "ἀπαραίτητον" νηστείαν, μὲ τὴν ἀγάπην ἐκείνην τὴν "ἐμπορικήν", - δῶσε μου γιὰ νὰ σοῦ δώσω, δηλαδή, ἂν μὲ ἀγαπᾶς σὲ ἀγαπῶ - μὲ τὴν προσευχὴν ἐκείνην τὴν ὀλιγόλεπτον καὶ ἄκοπον καὶ τὴν συμμετοχήν μας εἰς τὰ Θεῖα Μυστήρια, συμφώνως ὅμως, μὲ τὸν "κοινω- νικὸ καθωσπρεπισμό". Οὔτε, τέλος, πρόκειται, διὰ τὴν ζωὴν ἐκείνην, κατὰ τὴν ὁποίαν, "μόνοι μας" ἀποφασίζομεν καὶ καθορί- ζομεν, τό, "τί πρέπει" καὶ "τί δὲν πρέπει", τί ἐπιτρέπεται καὶ τί ἀπα-γορεύεται καὶ γενικῶς παριστάνομεν τοὺς νομοθέτας καὶ καθοδη-γούς!

Ἡ, κατὰ Χριστόν, ζωή, ἔχει διαφορετικὰ καὶ ἐντελῶς "ἄλλα" χαρακτηριστικὰ ἀπὸ ἐκεῖνα τὰ ὁποῖα προαναφέραμε. Δὲν εἶναι ἡ ζωὴ ἐκείνη ποὺ ὁρίζεται ἀπὸ κάποιους "τύπους" καὶ κάποιες τυπικὲς καὶ καθημερινὲς κινήσεις. Δὲν ὁρίζεται, οὔτε ἀπὸ τὴν προσευχή, - καὶ ἂς μὴν ἀκούγεται τοῦτο, παράξενο καὶ "ὑβριστικό", - οὔτε ἀπὸ τὴν νηστεία, οὔτε ἀπὸ τὸν ἐκκλησιασμὸ καὶ ὅποιεσδήποτε ἄλλες "χριστιανικὲς" πράξεις καὶ ἐκδηλώσεις. Βεβαίως, ὅλα τὰ προαναφερθέντα, χρειάζονται καὶ ἀπαιτοῦνται καὶ ὁ χριστιανὸς ὑποχρεοῦται νὰ τὰ ἐκτελῇ καὶ νὰ τὰ πράττῃ καὶ μάλιστα βάσει τῶν Ἱερῶν Κανόνων τῆς Ἐκκλησίας μας! Δὲν εἶναι, ὅμως, αὐτὰ ποὺ "περιγράφουν" τὸν ἄνθρωπο τοῦ Θεοῦ. Χαρακτηριστικὸ τοῦ ἀνθρώπου τοῦ Θεοῦ, εἶναι, ἀδελφοί μου ἀναγνῶσται, ἡ ... ΘΥΣΙΑ! Εἶναι ἡ ἀφοσίωσις καὶ ἡ ἀγάπη ἐκείνη, πρὸς τὸν ἀγαπημένον μας Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν, ἡ ὁποία σὲ κατευθύνει ἀπὸ ... μόνη της! Διὰ νὰ φέρω κάποιο παράδειγμα, εἶναι ἡ ἀγάπη καὶ ἀφοσίωσις τῆς μητέρας πρὸς τὸ τέκνον της! Ἡ ἀγάπη ἐκείνη, ποὺ δὲν ἔχει ... στεγανά! Δὲν ἔχει τῦπο καὶ "καθωσπρεπισμούς"! Δὲν κινεῖται μὲ προγραμματισμένες καὶ συγκεκριμμένες "κινήσεις"! Δὲν κοιτάζει γύρω της καὶ δὲν ρωτάει ἂν ἀρέσῃ ἢ δὲν ἀρέσῃ! Εἶναι ἡ ἀγάπη ἐκείνη ποὺ ἔχει κέντρον τὴν καρδίαν καὶ κατευθύνεται, χωρὶς ὑποδείξεις καὶ ἐντολές!

Εἶναι ἡ Ἀγάπη, πού, ἀφ’ ἑνός, μᾶς ἐδίδαξεν ὁ Κύριος, - "ἀγαπήσεις Κύριον τὸν Θεόν σου ἐξ ὅλης τῆς καρδίας σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς ἰσχύος σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς διανοίας σου" (Λουκ. Ι΄ 27), - ἀλλὰ καὶ ἀφ’ ἑτέρου, ἐφήρμοσεν ὁ Ἴδιος, ἐκεῖ ἐπάνω εἰς τὸν Γολγοθᾶ, ὅταν "ἐξώφλησε" διὰ τῆς Σταυρικῆς Του θυσίας, τὰς ἁμαρτίας ὅλων τῶν ἀνθρώπων˙ - "διὰ τὴν πολλὴν ἀγάπην αὐτοῦ ἣν ἠγάπησεν ἡμᾶς, καὶ ὄντας ἡμᾶς νεκροὺς τοῖς παραπτώμασι συνεζωοποίησε τῷ Χριστῷ· χάριτί ἐστε σεσωσμένοι· καὶ συνήγειρε καὶ συνεκάθισεν ἐν τοῖς ἐπουρανίοις ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ" (Ἐφεσ. Β΄ 4-6). Ἀγάπη, μὲ ὅλο τὸ "εἶναι" μας, δοσμένο σ’ Ἐκεῖνον ποὺ ἀγαπᾶμε! "ὅπου γάρ ἐστιν ὁ θησαυρὸς ὑμῶν, ἐκεῖ ἔσται καὶ ἡ καρδία ὑμῶν" (Ματθ. ΣΤ΄ 21).

"διωχθήσονται".

Εἰς αὐτὴν τὴν λέξιν, κρύπτεται ὅλη ἡ ἔννοια τῆς πραγματικῆς, πρὸς τὸν Χριστόν, ἀγάπης. Εἶναι ἡ λέξις ἐκείνη, ποὺ προσδιορίζει μὲ ἀκρίβειαν τήν, ἐν Χριστῷ, ζωήν. Καὶ ὄντως, ἡ πραγματική, ἐν Χριστῷ, ζωή, βιώνεται ἀπὸ τὸν κάθε Χριστιανό, ὅταν αὐτὸς διώκεται διὰ τὴν Πίστιν του καὶ ὅταν ἀπειλῇται ἡ ἴδια του ἡ ζωή, ἐπειδὴ πιστεύει εἰς τὸν Κύριον. Τό, νὰ ἐκκλησιασθῶ καὶ νὰ προσευχηθῶ καὶ νὰ νηστεύσω, ὅταν γύρω μου οἱ ἄλλοι, συμφωνοῦν ἢ ἔστω ἀδιαφοροῦν ἤ, ἀκόμη καὶ διαφωνοῦν, εἶναι, ἁπλὸ καὶ εὔκολο καὶ γίνεται χωρὶς καμμία πίεση ἢ ἔστω μὲ κάποιες ἐλάχιστες, ἔξωθεν, ἀντιδράσεις. Τό, νὰ ἀποφασίσω, ὅμως, νὰ ὑπάγω εἰς τὴν Ἐκκλησίαν, ἢ νὰ προσευχηθῶ, ἢ νὰ ὁμολογήσω τὴν Πίστιν μου εἰς τὸν Θεόν καθ’ οἵονδήποτε τρόπον, ὅταν ταῦτα πάντα, ἀπαγορεύονται καὶ μάλιστα ἐπὶ ποινῇ μαρτυρικοῦ καὶ ὀδυνηροῦ θανάτου, τότε, ὄντως μιλοῦμε, διὰ τὴν πραγματικὴν καὶ οὐσιαστικήν, ἐν Χριστῷ, ζωήν. Αὐτὴν τὴν ζωὴν ἔζησαν καὶ ἐβίωσαν, ὅλοι οἱ Ἅγιοι ποὺ τιμᾷ ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία. Ὄχι μόνον ἐκεῖνοι, ποὺ ὠνομάσθησαν "μάρτυρες" καὶ "ἐπότισαν τὸ δένδρον" τῆς Ἁγίας ἡμῶν Πίστεως, μὲ τὸ ἴδιο τὸ Αἷμα τους, ἀλλὰ καὶ ἐκεῖνοι, οἱ ὁμολογηταὶ καὶ οἱ Πατέρες καὶ οἱ Διδάσκαλοι καὶ οἱ Ὅσιοι καὶ οἱ Ἀσκηταί, οἱ ὁποῖοι, ὡς βασικόν τους γνώρισμα, εἶχον τὴν ὁλοκληρωτικὴν ἀγάπην καὶ ἐξάρτησιν καὶ ἀφοσίωσιν ἀπὸ τὸν γλυκύτατον Ἰησοῦν.

Κυριαρχοῦσεν μονίμως εἰς τὰς καρδίας των, ὁ Θεῖος ἐκεῖνος καὶ παρρήγορος Λόγος, "Ἰδοὺ ἐγὼ ἀποστέλλω ὑμᾶς ὡς πρόβατα ἐν μέσῳ λύκων· ... Προσέχετε δὲ ἀπὸ τῶν ἀνθρώπων· παραδώσουσι γὰρ ὑμᾶς εἰς συνέδρια καὶ ἐν ταῖς συναγωγαῖς αὐτῶν μαστιγώσουσιν ὑμᾶς· καὶ ἐπὶ ἡγεμόνας δὲ καὶ βασιλεῖς ἀχθήσεσθε ἕνεκεν ἐμοῦ εἰς μαρτύριον αὐτοῖς καὶ τοῖς ἔθνεσιν. ... Παραδώσει δὲ ἀδελφὸς ἀδελφὸν εἰς θάνατον καὶ πατὴρ τέκνον, καὶ ἐπαναστήσονται τέκνα ἐπὶ γονεῖς καὶ θανατώσουσιν αὐτούς· καὶ ἔσεσθε μισούμενοι ὑπὸ πάντων διὰ τὸ ὄνομά μου· ὁ δὲ ὑπομείνας εἰς τέλος, οὗτος σωθήσεται" (Ματθ. Ι' 16-22), καὶ ἀδιαφοροῦσαν δι’ ὅσας συνεπείας καὶ ἂν ἐπέσυρρεν ἡ ἀφοσίωσίς τους αὕτη εἰς τὸν Κύριον. Ἀνησυχοῦσαν, μόνον, δι’ ὅ,τιδήποτε θὰ διέκοπτε, τὴν ἐξάρτησίν των καὶ ἕνωσίν των μὲ τὴν Ἀγάπην Του.

Δὲν ἐπεδίωκον τὰς διώξεις των, πειθαρχοῦντες καὶ ἐπὶ τούτου εἰς τοὺς Λόγους τοῦ Διδασκάλου, - "γίνεσθε οὖν φρόνιμοι ὡς οἱ ὄφεις καὶ ἀκέραιοι ὡς αἱ περιστεραί" (Ματθ. Ι΄ 16) - ἀλλὰ ὅταν ἦλθον εἰς τὸ ἱστορικὸν προσκήνιον οἱ φρικτοὶ διωγμοὶ κατὰ τῶν Χριστιανῶν, δὲν ἔκυψαν δουλικῶς πρὸ τῶν εἰδωλολατρῶν αὐτοκρατόρων καὶ ἐξουσιαστῶν, δεχόμενοι τὰς ἀντιχρίστους ἀπαιτήσεις των, ἀλλά, προθύμως ἐδέχθησαν πᾶσαν δίωξιν καὶ πᾶσαν φυλακὴν καὶ πᾶσαν σωματικὴν βάσανον, ἐπιμένοντες εἰς τὴν Θείαν Ἀγάπην.

Θέλομεν, "εὐσεβῶς ζῆν ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ";

Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, αἰσθάνομαι, ὅτι τοῦτο τὸ ἐρώτημα, θὰ πρέπῃ νὰ μᾶς ἀπασχολῇ εἰς ὅλην τὴν πορείαν τῆς παρούσης ζωῆς μας, κυρίως δέ, εἰς τὴν οὐσιαστικὴν ἐπικοινωνίαν καὶ σχέσιν μας μετὰ τοῦ Κυρίου μας. Ἡ ἀγάπη μας διὰ τὸν Ἰησοῦν καὶ ὁ πόθος μας διὰ τὴν μετ’ Αὐτοῦ αἰωνίαν συνύπαρξιν, ἂς μᾶς καθοδηγῇ ὥστε νὰ τύχωμεν καὶ ἀπολαύσωμεν αὐτήν. Ἀμήν.