Ο ΑΓΙΟΣ ΝΕΟΜΑΡΤΥΣ ΧΡΗΣΤΟΣ ὁ ΚΗΠΟΥΡΟΣ

Ὁ ἅγιος νεομάρτυς Χρῆστος ὁ Κηπουρὸς
(12.2.1748)ἀπὸ τὸν Κωνσταντῖνο Ἀθ. Οἰκονόμου,
δάσκαλο.

“Tμηθεὶς ὁ Χρῆστος δι’ ἀγάπην Κυρίου,
Κηπουρὸς ὤφθη τῆς Ἐδὲμ τοῦ χωρίου.”

ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΒΑΝΙΑ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ: Ὁ ἅγιος Χρῆστος γεννήθηκε στὴν Ἀλβανία, ἀλλὰ ἐργαζόταν, ἀπὸ τὴν ἡλικία τῶν 40 ἐτῶν, τὸ ἐπάγγελμα τοῦ κηπουροῦ καὶ τοῦ πωλητῆ ἀγροτικῶν προϊόντων ζώντας στὴν Κωνσταντινούπολη.

ΣΥΚΟΦΑΝΤΗΣΗ: Μία μέρα, ἐνῶ πουλοῦσε τὰ μῆλα του στὴν ἀγορὰ τῆς Κωνσταντινούπολης, ἦλθε ἕνας Τοῦρκος, ποὺ ἀπαιτοῦσε νὰ ἀγοράσει τὰ μῆλα του σὲ ἐξευτελιστικὴ τιμή. Ὁ Ἅγιος ἀντιστάθηκε σ’ αὐτὴ τὴν ἀδικία καὶ τελικὰ κατέληξαν σὲ φιλονικία. Ὁ Τοῦρκος θύμωσε καὶ θέλοντας νὰ τὸν ἐκδικηθεῖ πῆγε σὲ ἕναν δικαστὴ καὶ τοῦ εἶπε ψευδῶς ὅτι ἄκουσε τὸν Ἅγιο νὰ λέει ὅτι ἐπιθυμεῖ νὰ γίνει Μωαμεθανός.

ΑΠΟ ΤΟN ΔΙΚΑΣΤΗ ΣΤΗN ΦΥΛΑΚΗ: Ὁ κριτὴς κάλεσε τὸν Ἅγιο καὶ τὸν ρώτησε ἂν ἡ κατηγορία αὐτὴ ἦταν ἀληθινή. “Γιὰ τ’ ὄνομα τοῦ Θεοῦ”, ἀπάντησε ὁ φτωχὸς κηπουρός, “ποτὲ δὲν εἶπα τέτοιο λόγο. Ἐγὼ εἶμαι Χριστιανὸς καὶ δὲν εἶναι δυνατὸν ν’ ἀλλάξω τὴν πίστη μου ἀκόμη καὶ ἂν πάθω χίλια βάσανα”. Τότε ὁ κριτής, ποὺ δὲν πίστεψε ὅτι ὁ Ἅγιος συκοφαντήθηκε, διέταξε καὶ τὸν χτύπησαν δυνατὰ μὲ ραβδιά. Τοῦ κατάφεραν μάλιστα ἕνα τόσο δυνατὸ χτύπημα στὸ κεφάλι, ὥστε ὁ Ἅγιος αἱμορραγοῦσε γιὰ πολλὴ ὥρα. Μετὰ τὸν ἔδεσαν, τὸν ἔβαλαν στὴ φυλακὴ καὶ τοῦ ἕσφιξαν τὰ πόδια στὸ τιμωρητικὸ ξύλο, τὸ λεγόμενο τομπρούκι, (εἰδικὸ ξύλο ποὺ ἦταν καρφωμένο στὸ πάτωμα τῆς φυλακῆς μὲ τρύπες γιὰ τὰ πόδια), γιὰ νὰ μὴν μπορεῖ καθόλου νὰ κινηθεῖ.

Η ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΤΟΥ ΑΥΤΟΠΤΗ ΚΑΙΣΑΡΙΟΥ ΔΑΠΟΝΤΕ: Στὴ φυλακὴ ἔτυχε νὰ βρίσκεται καὶ ὁ λόγιος συγγραφέας Καισάριος Δαπόντες (1713-1784) ἀπὸ τὴ Σκόπελο, ὁ ὁποῖος ἀργότερα ἔγινε μοναχὸς στὴν Ἱερὰ Μονὴ Ξηροποτάμου τοῦ Ἁγίου Ὄρους. Τὸν λυπήθηκε καὶ κατάφερε νὰ πείσει τοὺς δεσμοφύλακες νὰ τὸν ἐλευθερώσουν ἀπὸ τὸ ξύλο, γιὰ νὰ μπορεῖ νὰ κινηθεῖ λίγο. Κατόρθωσε νὰ τοῦ βρεῖ καὶ λίγο φαγητὸ καὶ τοῦ τὸ προσέφερε. “Εὐχαριστῶ”, τοῦ εἶπε ὁ Ἅγιος, “ἀλλὰ γιατί νὰ φάω; Μήπως πρόκειται νὰ ζήσω; Ἂς ἀποθάνω, λοιπόν, γιὰ τὸν Χριστό μου πεινασμένος καὶ διψασμένος”. Ἔπειτα ἔβγαλε καὶ ἔδωσε ἕνα κέρμα ποὺ εἶχε στὴ ζώνη του στὸν Καισάριο καὶ τοῦ εἶπε: “νὰ τὸ δώσεις αὐτὸ νὰ μοῦ κάνουν μερικὲς λειτουργίες καὶ μνημόσυνα γιὰ τὴν ψυχή μου”.

ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΚΥΡΙΟ: Τὴν ἴδια μέρα ἦλθαν καὶ πῆραν τὸν Μάρτυρα ἀπὸ τὴ φυλακὴ καὶ τὸν ὁδήγησαν ἔξω ἀπὸ τὰ τείχη τῆς Πόλης. Αὐτὸς ἤρεμα ἔκλινε τὸν αὐχένα καὶ παρέδωσε τὸν ἑαυτό του στὸν Ἰησοῦ Χριστὸ δεχόμενος τὴ σπάθα τοῦ δημίου. Μὲ αὐτὸ τὸν τρόπο ὁ κηπουρὸς τῆς Πόλης, ὁ μάρτυς Χρῆστος, στὶς 12 Φεβρουαρίου τοῦ 1748, “ἄφησε τὰ περιβόλια τοῦ Βοσπόρου γιὰ νὰ γίνει κηπουρὸς τοῦ οὐρανίου Παραδείσου”. Βίο τοῦ ἁγίου Μάρτυρα Χρήστου συνέγραψε ὁ αὐτόπτης Καισάριος Δαπόντες.