ΒΛΑΚΕΙΑ, ΔΕΙΛΙΑ, ΠΡΟΔΟΣΙΑ: Η «ΕΘΝΙΚΗ ΤΡΙΛΟΓΙΑ» ΤΩΝ ΣΧΟΛΙΚΩΝ ΒΙΒΛΙΩΝ-2 (Δ. Νατσιός) «Νά γλιτώσουν τίς καταθέσεις τους καί τά παλιοτόμαρά τους καί ἡ πατρίδα ἄς χαθεῖ».

Τό ’40 στά σχολικά βιβλία Γλώσσας:
δειλία, ἡττοπάθεια καί διασυρμός τοῦ Ἔπους!!
[Β´]

Τοῦ Δημ. Νατσιοῦ
Δασκάλου

Μέρος Α´: ΒΛΑΚΕΙΑ, ΔΕΙΛΙΑ, ΠΡΟΔΟΣΙΑ: Η «ΕΘΝΙΚΗ ΤΡΙΛΟΓΙΑ» ΤΩΝ ΣΧΟΛΙΚΩΝ ΒΙΒΛΙΩΝ (Δ. Νατσιός)

.           Τό ἑπόμενο ὅμως ἀφιέρωμα τῆς Ε´ Δημοτικοῦ εἶναι ἐξοργιστικότατο! Στήν σελίδα 44 τοῦ α΄ τεύχους τοῦ βιβλίου Γλώσσας-δηλητηρίασης τῶν παιδιῶν καί μαγαρίσματος τῆς μνήμης περιέχεται κείμενο μέ τίτλο:
.           «Ἡ Ἰταλία μᾶς κήρυξε τόν πόλεμο!» Καί ὑπότιτλο «Κι ἐμεῖς πήγαμε στό ὑπόγειο». Καί ἀφοῦ κρύφτηκαν στό ὑπόγειο, διαμείβονται οἱ ἑξῆς ἄθλιοι διάλογοι:
.           «Μετά γύρισε (ὁ μπαμπάς) στή μαμά καί τῆς εἶπε πώς θά τρέξει στήν τράπεζα νά σηκώσει λεφτά. “Δέν ἔχουμε δραχμή”, εἶπε κι ἔφυγε τρέχοντας στή σκάλα…». Ὅταν ὁ προκομμένος ὁ μπαμπάς γύρισε ἀπό τήν τράπεζα ἀπογοητευμένος, γιατί ἡ τράπεζα ἦταν κλειστή καί δέν μπόρεσε «νά σηκώσει λεφτά», πῆγαν σ’ ἕνα ὑπόγειο, «στῆς κυρίας Γιαννοπούλου, γιατί τό σπίτι της ἔχει ὑπόγειο καί τό λιακωτό της εἶναι τσιμεντένιο καί δέν μποροῦν νά τό τρυπήσουν οἱ μπόμπες». Καί ὁ μπαμπάς –πρότυπο ἥρωα–πῆρε στήν ἀγκαλιά του τόν ἀφηγητή, παιδί μικρό καί τοῦ εἶπε:
.           «-Ἄκη, ἀπό σήμερα θά γίνεις ἄντρας». Καί ὁ Ἄκης, ἐμπνεόμενος ἀπό τήν «γενναιότητα» τοῦ πατέρα του, ἀπάντησε:
.           «Ἐγώ τότε φοβήθηκα πάρα πολύ, γιατί δέν ἤθελα νά γίνω σήμερα ἄντρας…». Βεβαίως, γιατί οἱ ἄντρες στρατεύονται καί πολεμοῦν! Ἐνῶ ὅσοι δέν θέλουν νά γίνουν ἄντρες, παίρνουν τό Ι5 (γιώτα πέντε) χαρτί ἀπόλυσης καί σπεύδουν στά ὑπόγεια καί ἄσε τά κορόιδα νά κατασκοτώνονται γιά τήν τιμή τῆς πατρίδας!
.           Τί κείμενο εἶναι αὐτό; ποιό μήνυμα περνᾶ; Πρίν σχολιάσω νά τονίσω τό ἑξῆς: Ὅλοι οἱ εἰδικοί ἐπιστήμονες πού ἀσχολοῦνται μέ τήν γλῶσσα καί τήν διδακτική της, γνωρίζουν ὅτι δέν ὑπάρχουν ἀθῶα παραμυθάκια καί ὅτι κάθε γλωσσικό κείμενο, ἀκόμα καί ἕνα πρόβλημα μαθηματικῶν, προάγει συγκεκριμένες ἀξίες καί στάσεις ζωῆς, πρότυπα δηλαδή..           Τί «προάγει» τό προαναφερόμενο σκουπίδι; Πρῶτον: Τήν δειλία, τήν ἡττοπάθεια, τήν ἀφιλοπατρία, τό ψεῦδος! Γνωρίζουμε ἀπό τά «ἐπίκαιρα» τῆς ἐποχῆς ὅτι τήν ἡμέρα πού κηρύχθηκε ὁ πόλεμος καί ἡ γενική ἐπιστράτευση ὁ λαός ξεχύθηκε στούς δρόμους πανηγυρίζοντας! Ἔξαρση, ἐνθουσιασμός, φιλοπατρία, πίστη γιά τό δίκαιο τοῦ ἀγώνα, θάρρος, ἕνα πραγματικό γλέντι τοῦ λαοῦ, πού εἶχε ἀπηυδήσει ἀπό τίς προκλήσεις τοῦ ἰταμοῦ καί ὀλιγόνοος Μουσολίνι! Καί οἱ μπαμπάδες δέν κρύβουνταν σάν λαγοί στά ὑπόγεια οὔτε ἔτρεχαν στίς τράπεζες! Αὐτά τά σκέφτονται οἱ Γραικύλοι τῆς σήμερον, πού γράφουν τά βιβλία! Νά γλιτώσουν τίς καταθέσεις τους καί τά παλιοτόμαρά τους καί ἡ πατρίδα ἄς χαθεῖ! Ἐκεῖνοι οἱ μπαμπάδες, οἱ παπποῦδες μας, ντύνονταν στά χακί, καί πήγαιναν, «μέ τό χαμόγελο στά χείλη», μπροστά, στά μαρμαρένια ἁλώνια τοῦ Γένους! Καλά τό γράφει ὁ ποιητής:
«Μέ ζῆλο στά σκολειά τῆς προδοσίαςτοῦ σάπιου αἰῶνα σέπεται ἡ γενιά!»(Κ. Βάρναλης, «Αἰδώς, Ἀργεῖοι!»).           Σημειωτέον ὅτι στό ἴδιο βιβλίο τό ἀφιέρωμα γιά τό «Πολυτεχνεῖο» καλύπτει ἑπτά (7) σελίδες! Τό ἀφιέρωμα στό ’40, πέντε (5)! Τό νά δίνεται στήν 17η Νοεμβρίου 1973 ὁ χαρακτήρας μιᾶς ἐθνικῆς ἐπετείου καί μάλιστα ἰσάξιας καί ἀνώτερης –κρίνοντας ἀπό τόν ἀριθμό τῶν σελίδων– εἶναι ἀπό τά «πρωτότυπα» εὑρήματα τῆς νέας, νεοταξικῆς ἰδεολογίας πού διαπερνᾶ τά βιβλία καί προβληματικό ἀπό κάθε ἄποψη, πού δέν ἔχει καμμία θέση σέ σχολικό βιβλίο! Κι ἄν δέν κάνω λάθος, τή λεγόμενη «γενιά τοῦ Πολυτεχνείου», τύπου Δαμανάκη, Λαλιώτη καί χιλιάδων ἄλλων «ἀντιστασιακῶν», ἀκόμη τήν χρυσοπληρώνει ὁ ἑλληνικός λαός…
.           Τά ἴδια χαμαίζηλα, πονηρόφρονα καί ἀπαράδεκτα κείμενα –πλήν ἐλαχίστων ἐξαιρέσεων– συναντᾶς σ’ ὅλα τά βιβλία τοῦ Δημοτικοῦ! Στά δέ δέκα (10) γλωσσικά ἐγχειρίδια τοῦ Γυμνασίου, δέν ὑπάρχει οὔτε γιά δεῖγμα ἕνα ἀφιέρωμα στό Ἔπος τοῦ ’40!! Οἱ ἐθνομηδενιστές ἀγνοοῦν πλήρως τήν Ἐπέτειο!! Συκοφάντηση τῆς Ἱστορίας, ἀπαξίωση τῆς ἐθνικῆς ταυτότητας, διακωμώδηση τῶν ἀγώνων τοῦ λαοῦ μας γιά λευτεριά: αὐτό εἶναι τό Νέο Σχολεῖο τους… Ἕνα πραγματικό «παιδομάζωμα», πού θά μᾶς ὁδηγήσει στήν ἱστορική εὐθανασία, στήν ἐξαφάνιση ὡς λαοῦ πού ἦταν κάποτε «ὁ δάσκαλος τῆς Οἰκουμένης» ὅπως ἔλεγε ὁ ἅγιος Νεκτάριος ὁ θαυματουργός!!
.           13.936 Ἀξιωματικοί καί ὁπλῖτες –ὁ ἀνθός τῆς πατρίδας– ἄφησαν τά κόκκαλά τους τά ἱερά στά βουνά καί τούς γκρεμούς τῆς Βορείου Ἠπείρου. Εἶναι ντροπή τέτοια θυσία νά ἀτιμάζεται στά βιβλία τῶν παιδιῶν μας!!
«Ποιός θά ἀντιδράσει; Τί πάθηκαν, τί γίνηκαν τοῦ κόσμου οἱ ἀντρειωμένοι;»…
.           Νά κλείσω, γιά νά ἀναπνεύσουμε καί πάλι ὀσμή εὐωδίας ἡρωϊσμοῦ, μ’ αὐτό πού διασώζει ὁ συγγραφέας Χρ. Ζαλοκώστας στό βιβλίο του «Τό περιβόλι τῶν θεῶν», σ.135. Περιγράφει τήν ἐπίσκεψη τοῦ πρωθυπουργοῦ Μεταξᾶ στό στρατιωτικό νοσοκομεῖο «Εὐαγγελισμός» καί τήν στιχομυθία μέ πληγωμένο στρατιώτη:
«-Ποῦ πληγώθηκες ἐσύ, παιδί μου;
-Στό Ἰβάν!
-Ἔ, τό Ἰβάν τό τιμωρήσαμε!Ἔπεσε χθές τό βράδυ.
-Ναί, ἔπεσε κ. Πρόεδρε. Θά μποροῦσε ὅμως νά εἶχε πέσει ἐδῶ καί πέντε μέρες. Ὅταν βρήκαμε τήν πρώτη ἀντίσταση, ἔπρεπε νά μᾶς θυσιάσει ὁ συνταγματάρχης μας. Θά τό παίρναμε ἀπό τότε».
.           Τί νά πεῖ κανείς ἐνώπιον τέτοιου μεγαλείου;

ΠΗΓΗ:   ΚΛΙΚ