ΑΣ ΧΑΘΟΥΝ ΜΑΘΗΜΑΤΑ. Η ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΧΑΘΕΙ!! (Δ. Νατσιός) «Ἀπὸ πρόεδρος τοῦ δεκαπενταμελοῦς, πρόεδρος τῆς κυβερνήσεως»

ΑΣ ΧΑΘΟΥΝ ΜΑΘΗΜΑΤΑ.  Η ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΧΑΘΕΙ!!

Δημ. Νατσιός

«Καὶ ἦρθαν τὰ παλληκάρια, χίλια, μύρια
ἦρθαν ἀπὸ τὰ σχολεῖα κι ἀπὸ τὰ ἐργαστήρια»
Κωστὴς Παλαμᾶς

.               Στὴν σελίδα 85 τοῦ βιβλίου Γλώσσας τῆς ϛ΄ Δημοτικοῦ γ΄ τεῦχος, φιλοξενεῖται μία ἀφίσα.  Μὲ κόκκινα, πηχυαῖα γράμματα, καλεῖται, ὁ λαός, νὰ πάρει μέρος, στὶς 15 Φλεβάρη, σὲ ἀντιπολεμικὸ συλλαλητήριο.  Στὴν ἑπόμενη σελίδα, διαβάζουμε «Περπατώντας σὲ κάποιον κεντρικὸ δρόμο διαβάζετε αὐτὴ τὴν ἀφίσα.  Θὰ θέλατε νὰ πάρετε μέρος σ’ αὐτὸ τὸ συλλαλητήριο;  Δικαιολογῆστε τὴν ἀπάντησή σας».
.               Βεβαίως, ὅλα τὰ παιδιά, ἐπειδὴ τὸ ἐρώτημα εἶναι ὑποβολιμαῖο, καθοδηγούμενο, ἀπαντοῦν, ναί.  Ὁ σκοπὸς εἶναι «ἱερός», ἡ εἰρήνη, τὸ σταμάτημα τοῦ πολέμου. Καὶ ἂν πέσουμε καὶ σὲ κανένα δάσκαλο προοδευτικό, ἀντιφασίστα, ἀριστερόστροφο ντενεκέ, ὁ ὁποῖος θὰ ἐπιδοθεῖ σὲ κατήχηση καὶ προσηλυτισμό, τότε ἀλλοίμονό μας.  Σὲ λίγα χρόνια τὸ 11χρονο παιδὶ τῆς ϛ΄ Δημοτικοῦ, θὰ φορέσει κουκούλα, θὰ ἐνταχθεῖ στὶς ἀναρχικὲς συλλογικότητες θὰ φοιτήσει στὶς παραγωγικὲς δομὲς τοῦ «Ρουβίκωνα» καὶ θὰ κάνει μεταπτυχιακὲς σπουδὲς στὴν κατασκευὴ καὶ ρίψη «μολότωφ».  Οἱ δὲ γονεῖς του, οἱ καημένοι, ἂν εἶναι τοῦ ἰδίου φυράματος, θὰ καμαρώνουν γιὰ τὴν «ἐπαναστατικότητα» τοῦ βλασταριοῦ τους. Θὰ νοσταλγοῦν τὰ νιάτα τους, τὶς πορεῖες, τὰ ἀμφιθέατρα, τὰ σφυροδρέπανα, τὰ ταγάρια καὶ τὶς συναφεῖς ἀμφιέσεις, τὸ ΠΑΣΟΚ, τὸν διορισμό.  Προοδευτικὰ πράγματα… (Μέσα τους, ἐνδόμυχα, θὰ εὔχονται νὰ ἔχει τὸ παιδί τους τὴν τύχη τοῦ Ἀλέξη.  Ἀπὸ πρόεδρος τοῦ δεκαπενταμελοῦς, πρόεδρος τῆς κυβερνήσεως).
.               Ἂν εἶναι, οἱ γονιοί, διαφορετικοῦ φυράματος, συντηρητικῆς κοπῆς, καλοί, καθωσπρέπει ἄνθρωποι, θὰ ἀλληλοπετροβολοῦνται, ἀναζητώντας τὸ τί πῆγε στραβὰ σ’ αὐτὸ τὸ παιδί.
.               Ἂν εἶναι σκέτο φύραμα, θὰ συνεχίσουν νὰ ἀγωνιοῦν γιὰ τὸ ποιὰ καλλίπυγος ὀδαλίσκη θὰ ἀναδειχθεῖ τὸ ἑπόμενο «top model».
.               Ἐπιστροφὴ στὸ σχολεῖο.  Καταλήψεις καὶ πορεῖες μαθητῶν εἴχαμε γιὰ χρόνια.  Καὶ ἐπαναλαμβάνω: Ἡ ἀφίσα γιὰ συμμετοχὴ στὸ ἀντιπολεμικὸ συλλαλητήριο, τὸν Φλεβάρη-ὄχι τὸν Φεβρουάριο- εἶναι τὸ τελευταῖο, τὸ ἀποχαιρετιστήριο μάθημα γιὰ τὰ παιδιὰ τοῦ Δημοτικοῦ, πρὶν διαβοῦν τὸ κατώφλι τοῦ Γυμνασίου.  Τὸ ὑπουργεῖο καὶ τὰ σαΐνια τοῦ Ἰνστιτούτου Ἐκπαιδευτικῆς Πολιτικῆς, δὲν ξεπροβοδίζουν τὰ παιδιὰ Μ’ ἕνα κείμενο ἢ ποίημα ἑνὸς μεγάλου μας λογοτέχνη, γιὰ τὰ ἀγαθὰ τῆς παιδείας, ἀλλὰ μὲ εὐχὲς καὶ παροτρύνσεις γιὰ καλά… συλλαλητήρια (κάτι ποὺ νὰ ἔχει σχέση μὲ “ἀντὶ”-ἀντιφασιστικό, ἀντιρατσιστικὸ) καὶ ἐπιτυχημένες καταλήψεις.
.               Παρένθεση: Ἕνας γνήσιος ἀριστερὸς ποτὲ δὲν λέει “Φεβρουάριος”. Γιὰ νὰ μὴν στιγματιστεῖ σὰν ἀντιδραστικὸς αὐτολογοκρίνεται, θεωρεῖ καθῆκον του ἀγωνιστικὸ νὰ ἀποστειρώνει αὐστηρὰ τὴ «γλώσσα τοῦ λαοῦ» ἀπὸ κάθε λογιότροπο στοιχεῖο.   Ἔτσι φαγώθηκε καὶ ἡ κατάληξη-ἕως, π.χ. τῆς πόλεως, καὶ ἀκοῦμε κάτι συριγμοὺς-ἀπὸ τὸ ρῆμα “συρίζω” καὶ γιατί ὄχι …συρρίζω-τοῦ τύπου ἡ ψύξη, τῆς ψύξης.  Θυμᾶμαι μία ἀφίσα ποὺ καλοῦσε γιὰ συλλαλητήριο στὶς 12 Ἰούνη.  Διαβάζεται καὶ στὶς 12… οἱ Οὗννοι.
.               Ἐξ ἄλλου ἕνα ἀπὸ τὰ συνθήματα ποὺ σφυροκόπησαν τὴν ἐκπαίδευση τὰ τελευταία χρόνια εἶναι καὶ τὸ «σχολεῖο ἀνοιχτὸ στὴ ζωή».  Ὁ κάθε κολοκύθας, “ὑπεύθυνος” γιὰ τὴν Παιδεία, ὑπουργοί, γραμματεῖς, σύμβουλοι, ἐπιμορφωτὲς καὶ λοιποὶ ἠχηροί, μὲ νεανικὴ εὐδιαθεσία, ἔλεγαν καὶ λένε: «σχολεῖο ἀνοιχτὸ στὴ ζωή».  Τί ἐννοοῦν;  Σὲ ποιά ζωὴ ἀναφέρονται;  Τί εἶναι ἡ ζωή;  Κοκκινοσκουφίτσες ποῦ μαζεύουν χαζοχαρούμενες ἀγριολούλουδα;  Στὴν πραγματικὴ ζωὴ τὸ παιδὶ συναντᾶ δόλο, χυδαιότητα, ἀπάτη, βία καὶ βλακεία.
.               Μήπως ἐννοοῦν τὶς καταλήψεις;  Ναί, αὐτὸ τὸ ἄνοιγμα ἔγινε.  (Ἕνα ἀπὸ τὰ … μεγάλα ἀνοίγματα τοῦ σχολείου εἶναι καὶ ὁ ἐξοβελισμὸς ἀπὸ τὶς αἴθουσες διδασκαλίας τῶν κάδρων μὲ ἥρωες ἢ μὲ ρητὰ ἀρχαίων φιλοσόφων-θὰ θυμοῦνται οἱ παλαιότεροι καὶ τὸ ἀπαραίτητο βάθρο μὲ τὴν προτομὴ τοῦ Μ. Ἀλεξάνδρου-καὶ ἀντικατάστασή τους μὲ ἀφίσες ἠθοποιῶν, τραγουδιστῶν, μὲ γατάκια καὶ σκυλάκια, αὐτοκίνητα.  Αἴθουσα διδασκαλίας, προέκταση, δηλαδή, τοῦ παιδικοῦ ἢ ἐφηβικοῦ δωματίου).  Τὸ σχολεῖο, ἐπὶ ποινὴ αὐτοκαταργήσεώς του ὡς παιδευτικοῦ θεσμοῦ πρέπει νὰ κλείσει στὴ «ζωή», σ’ αὐτὴν τὴν ζωή».  (Καὶ τὰ βιβλία «ἄνοιξαν στὴ ζωὴ» καὶ κατάντησαν «περιοδικὰ ποικίλης ὕλης».  Ἀπὸ τότε ποὺ ἀνοίχθηκαν τὰ σχολεῖα, ἔκλεισαν οἱ θύρες τῆς Παιδείας.  Οἱ ἐκλογές, γιὰ παράδειγμα, γιὰ τὸ λεγόμενο «δεκαπενταμελὲς» δὲν φύτευσαν τοὺς σπόρους τοῦ κομματισμοῦ στὰ σχολεῖα;  Ἔτσι δὲν ξεκίνησαν καὶ οἱ καταλήψεις;  «Εἶναι ἀπόφαση τοῦ δεκαπενταμελοῦς» λένε οἱ μαθητές, πράγμα ποὺ ἰσοδυναμεῖ μὲ θέση ἀνώτατου συνδικαλιστικοῦ ὀργάνου. Ὅλα αὐτὰ ξεκίνησαν τὴν δεκαετία τοῦ ΄80, τὴν δεκαετία τῆς φρίκης).
Στὰ τωρινά…..
.               Σήμερα, γιὰ πρώτη φορά, γίνονται καταλήψεις καὶ πορεῖες μαθητῶν ὄχι γιὰ κάτι «ἀντί», βαμμένο «κόκκινο», ἕναν «Φλεβάρη» ἢ «Ἰούνη», ἀλλὰ πορεῖες «γαλανόλευκες», ὑπερασπιζόμενοι τὴν πατρίδα τους, καταδικάζοντας τοὺς προδότες τῆς Μακεδονίας.  Ποτάμια ζωῆς ξεχύθηκαν στοὺς δρόμους τῶν πόλεων, ξυπνώντας ναρκωμένους εἵλωτες, προκαλώντας κατεστημένες λωποδυσίες, ἐλέγχοντας ποικιλώνυμες ξεσκονίστρες τῆς ἐξουσίας, ὅπως κάποιους-ες διευθυντὲς σχολείων καὶ διευθύνσεων δευτεροβάθμιας ἐκπαίδευσης.
.               Μετὰ τὰ συλλαλητήρια εἶναι τὸ δεύτερο μεγάλο γεγονὸς ποὺ μᾶς θυμίζει ὅτι ὑπάρχει ἀκόμη «ἡ μαγιὰ τοῦ Μακρυγιάννη» στὸν λαό μας.  Βλέποντας, προχτές, τοὺς μαθητὲς νὰ περνοῦν μπροστὰ ἀπὸ τὸ σχολεῖο μας ἐδῶ στὸ Κιλκὶς κρατώντας ἑλληνικὲς σημαῖες, παιδιὰ ποὺ κάποτε κάποια ἀπ’ αὐτὰ ὑπῆρξαν μαθητές μου, χάρηκα χαρὰν μεγάλη.  Δόξα τῷ Θεῶ, ὑπάρχει ἀκόμη πατρίδα καὶ ἐλπίδα.
Θυμήθηκα ἕνα κείμενο τοῦ Γ. Θεοτοκᾶ, γιὰ τὴν ἡμέρα ποὺ κηρύχτηκε ὁ πόλεμος τοῦ ΄40, τότε ποὺ λαός μας, δὲν “ἔτρεχε νὰ κρυφτεῖ στὰ ὑπογεια”, ὅπως γράφει τὸ τρισάθλιο ρυπαρογράφημα τῆς Ἐ΄ Δημοτικοῦ, ἀλλὰ ποὺ ἐν μία νυκτί, μεταβαλλόταν σὲ ἔθνος, ἀνίκητο.
.               «Σιγὰ σιγὰ ἡ Ἀθηνᾶ παίρνει τὸ ὕφος τῶν μεγάλων ἐθνικῶν ἑορτῶν, κάτι ποὺ θυμίζει λ.χ. τὰ ἑκατόχρονά της Ἑλληνικῆς Ἐπανάστασης, ἀλλὰ πιὸ αὐθόρμητα καὶ πιὸ νεανικά.  Καιρὸς θαυμάσιος, καταγάλανος οὐρανός.  Πλήθη νέων […] ἔχουν χυθεῖ στοὺς κεντρικοὺς δρόμους, λάβαρα, σημαῖες, δάφνες, μουσικές […]  Ὁ κόσμος συμμετέχει σ’ αὐτὲς τὶς ἐκδηλώσεις, χειροκροτεῖ ζητωκραυγάζει.  Εἶχα πολλά, πάρα πολλὰ χρόνια νὰ δῶ τέτοιον ἐνθουσιασμὸ στὴν Ἀθήνα.  Αἰσθάνεται κανεὶς ἕνα πάθος μὲς στὸν ἀέρα, ἕνα φανατισμό, μία λεβεντιά.  Ξύπνησε τὸ ἑλληνικὸ φιλότιμο, εἶναι κάτι ὡραῖο.  Καὶ μία τέλεια ἐθνικὴ ἑνότητα.  Εἶναι ἡ πρώτη φορὰ στὴ ζωή μου ποὺ αἰσθάνομαι τέτοιαν ὁμόνοια νὰ βασιλεύει στὸν τόπο.  (Γ. Θεοτοκᾶς,  Τετράδια Ἡμερολογίου 1939-1953, Βιβλιοπωλεῖον τῆς Ἑστίας)
.               Οἱ ἀντιδράσεις ἐπιβεβαίωσαν τὴν γνησιότητα καὶ τὸν αὐθορμητισμὸ τῶν παιδιῶν. Κυβέρνηση, κανάλια, ἡ «ἐφημερίδα τῶν συντακτῶν, οἱ «ἀντίφα» καὶ λοιπές… συλλογικότητες καὶ συνιστῶσες λύσσαξαν καί, ὡς συνήθως, ἀνέμισαν τὸ βολικὸ μορμολύκειο:  «Χρυσὴ Αὐγή». Τὰ συλλαλητήρια τῶν κουκουλοφλώρων εἶναι δημοκρατικά. Τὰ συλλαλητήρια γιὰ τὰ δίκαια τῆς πατρίδας εἶναι χρυσαυγίτικα, φασιστικά.  Κάποιοι, “ρεβόμενοι ἀστακομακαρονάδες” ποὺ λέει καὶ ὁ ποιητής, θρηνοῦν γιὰ τὴν ἀπώλεια μαθημάτων.  Ἀπάντηση:  Ἂς χαθοῦν μαθήματα, ἡ Μακεδονία νὰ μὴν χαθεῖ…

Δημήτρης Νατσιὸς
δάσκαλος-Κιλκὶς