ΔΙΔΑΧΗ ΣΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΚΥΡΙΑΚΗΣ Ι´ ΛΟΥΚΑ – 1 «Ἄναψε ἀπὸ φθόνο. Στὴν ἐνέργεια τοῦ Θεοῦ εἶδε παράβαση τοῦ θείου νόμου!» [Ἅγ. Ἰγνάτιος Μπριαντσανίνωφ]

Ἁγίου Ἰγνατίου Μπριαντσανίνωφ,
ἐπισκόπου Καυκάσου καὶ Μαύρης Θαλάσσης,

Διδαχὴ στὸ Εὐαγγέλιο Κυριακῆς Ι´ Λουκᾶ(Λουκ. ιγ´ 10-17)

Μέρος Α´

ἀπὸ τὸ βιβλίο «Ἀσκητικὲς ὁμιλίες Β´»,
ἐκδ. Ἱερᾶς Μονῆς Παρακλήτου,
Ὠρωπὸς Ἀττικῆς, 2016, σελ. 112 ἑπ.

ΠΗΓΗ ἠλ. κειμ.: «ΑΛΛΗ ΟΨΙΣ»

«Ἦν δὲ διδάσκων ἐν μιᾷ τῶν συναγωγῶν ἐν τοῖς σάββασι»

.             Εἶναι παρηγορητικό, ἀγαπητοὶ ἀδελφοί, ν’ ἀκοῦμε ὅτι ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστὸς τὴν ἡμέρα τοῦ Σαββάτου –ποὺ στὴν παλαιοδιαθηκικὴ Ἐκκλησία ἦταν ὅ,τι ἡ ἡμέρα τῆς Κυριακῆς στὴν καινοδιαθηκικὴ– δίδασκε τὸν λαό. Τὸ ἴδιο κάνουμε κι ἐμεῖς τώρα συγκεντρωμένοι ἐδῶ, στὸν ἱερὸ ναό, στὸ ὄνομα τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, δεκαεπτὰ αἰῶνες μετὰ τὴν ἀναχώρησή Του ἀπὸ τὴ γῆ. Μὲ τὰ σωματικά μας μάτια δὲν Τὸν βλέπουμε. Τὸν βλέπουμε, ὅμως, μὲ τὰ μάτια τῆς πίστεως. Ἀκοῦμε τὴ διδασκαλία Του νὰ ἐξαγγέλλεται μέσ’ ἀπὸ τὸ ἱερὸ Εὐαγγέλιο. Τὰ γεγονότα ποὺ συνδέονται μὲ τὴν ἐπίγεια παρουσία Του, καταγραμμένα μὲ ἁγία ἁπλότητα καὶ ἀσυνήθιστη σαφήνεια ἀπὸ τοὺς ἱεροὺς εὐαγγελιστές, ξετυλίγονται παραστατικὰ μπροστά μας. Μέσῳ τῶν θείων Μυστηρίων ἀποκτοῦμε ἀδιάλειπτη κοινωνία μὲ τὸν Κύριο. Μποροῦμε νὰ ἐνισχύουμε καὶ νὰ ἐπεκτείνουμε αὐτὴ τὴν κοινωνία μὲ τὴ διαρκῆ μνήμη Του, μὲ διαγωγὴ σύμφωνη μὲ τὶς ἅγιες ἐντολές Του, μὲ τὴ συνεχῆ προσευχητικὴ ἐπίκλησή Του. Εἶναι ἀλήθεια: Ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστὸς βρίσκεται ἀνάμεσά μας. Δὲν βρίσκεται μόνο γιὰ ὅποιον Τὸν ἀρνεῖται. Δὲν πρόκειται γιὰ ἐπινόηση τολμηρῆς φαντασίας. Δὲν πρόκειται γιὰ πλάνη. Τὸ εἶπε ὁ Ἴδιος στοὺς μαθητές Του: «Ἐγὼ θὰ εἶμαι μαζί σας παντοτινά, ὡς τὴ συντέλεια τοῦ κόσμου». Ὅποιος δὲν βλέπει τὸν Κύριο ἀνάμεσά μας, αὐτὸς δὲν εἶναι μαθητής Του. Σὲ τίποτα δὲν ὠφελεῖ τὸ νὰ βλέπουμε τὸν Κύριο μὲ τὰ σωματικά μας μάτια, ὅταν ὁ νοῦς μας εἶναι τυφλωμένος, ὅταν ἡ πίστη –αὐτὴ ἡ δύναμη τῆς πνευματικῆς ὁράσεως– δὲν ἐνεργεῖ. Ἀπεναντίας, ὅταν ἡ πίστη ἐνεργεῖ, τότε ἀνοίγονται οἱ οὐρανοὶ γιὰ μᾶς, καὶ βλέπουμε στὰ δεξιὰ τοῦ Πατέρα τὸν Υἱό, Αὐτὸν ποὺ εἶναι «πανταχοῦ παρὼν» ὡς Θεός, τὰ «πάντα πληρῶν» καὶ «ἀπερίγραπτος». Τίποτα δὲν μᾶς ἐμποδίζει ν’ ἀποκτήσουμε πίστη. Ἂς τὴν ἀποκτήσουμε, καὶ θὰ δοῦμε τὸν Θεό. Ἂς πάψουμε νὰ ἀρκούμαστε στὴν ἀσθενῆ διανοητικὴ γνώση Του. Ἂς ἁπλώσουμε τὰ ἀδύναμα χέρια μας στὰ ἔργα τῆς πίστεως. Μόνο στὴν ἐνεργητική, στὴν ἔμπρακτη, στὴ ζωντανὴ πίστη φανερώνεται ὁ Κύριος.
.             Τυφλὰ εἶναι τὰ σωματικὰ μάτια, ὅταν εἶναι τυφλὸς ὁ νοῦς. Ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός, στὸν καιρὸ τῆς παρουσίας Του στὴ γῆ, γιὰ νὰ πιστοποιήσει τὴ θεότητά Του ἔκανε ἐκπληκτικὰ θαύματα. Αὐτὰ ἦταν τόσο καταφανῆ, τόσο χειροπιαστά, ποὺ ἡ θεότητά Του θὰ ἔπρεπε νὰ γίνει πιστευτὴ ἀκόμα καὶ ἀπὸ τοὺς πιὸ ἀνόητους, ἀκόμα καὶ ἀπὸ τοὺς πιὸ δύσπιστους, ἀκόμα καὶ ἀπὸ τοὺς πιὸ φιλήδονους ἀνθρώπους. Ἐκεῖνοι, ὡστόσο, κοιτάζοντας μὲ μάτια δεκατέσσερα, δὲν ἔβλεπαν τίποτα. Μὲ ἔκπληξη, μὲ ἀπορία, μὲ παράπονο, ἀλλὰ καὶ μὲ πόνο γιὰ τοὺς Ἰουδαίους τῆς ἐποχῆς του σημειώνει ὁ εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης: «Μολονότι (ὁ Ἰησοῦς) εἶχε κάνει τόσα θαύματα μπροστὰ στὰ μάτια τους, ἐκεῖνοι δὲν πίστευαν σ’ Αὐτόν». Καὶ πιὸ κάτω ἀποκαλύπτει τὶς αἰτίες αὐτῆς τῆς ψυχικῆς τυφλώσεως: Εἶναι ὁ σκοτισμὸς τοῦ νοῦ καὶ ἡ σκληρότητα τῆς καρδιᾶς, οἱ συνέπειες τῆς ἁμαρτωλῆς ζωῆς, ποὺ καθιστοῦν ἀνώφελη τὴ σωματικὴ δράση, ὅσο ἰσχυρὴ κι ἂν εἶναι αὐτή, γιὰ τὴ γνώση τῆς ἀλήθειας.

* * *

.             Τὸ γεγονὸς ποὺ ἀφηγεῖται σήμερα τὸ Εὐαγγέλιο εἶναι θαυμαστό. Ὁ Κύριος, ἀφοῦ τελείωσε τὴ διδαχή Του στὴ συναγωγή, θεράπευσε μία γυναίκα ποὺ ὑπέφερε ἀπὸ κύρτωση γιὰ πολλὰ χρόνια. Ἔτσι, ἂν δὲν εἶχαν καταλάβει Ποιὸς ἦταν ἀπὸ τὰ λόγια Του, θὰ τὸ καταλάβαιναν ἀπὸ τὸ θαῦμα Του· ἂν δὲν εἶχαν ἀναγνωρίσει τὸν Θεὸ ἀπὸ τὰ λόγια ἐκεῖνα, ποὺ ὁδηγοῦσαν στὴν αἰώνια ζωή, ὅπως Τὸν ἀναγνώρισε κάποτε ὁ ἅγιος Πέτρος, θὰ ἀναγνώριζαν τουλάχιστον ἕναν ἄνθρωπο τοῦ Θεοῦ ἀπὸ τὸ θαῦμα, ὅπως Τὸν ἀναγνώρισαν κάποτε ὁ Νικόδημος καὶ ὁ τυφλὸς ποὺ ἀπέκτησε τὸ φῶς του.
.             Τὸ θέαμα τῆς ἄρρωστης γυναίκας ἦταν παράδοξο, θλιβερὸ καὶ συνάμα διδακτικό. Ὁ ἀποστάτης ἄγγελος, μὲ τὸν ὁποῖο εἶχε ἔλθει σὲ κοινωνία καὶ στὸν ὁποῖο εἶχε ὑποταχθεῖ ἡ ἀνθρώπινη φύση μετὰ τὴν προπατορικὴ πτώση, εἶχε προξενήσει στὴ γυναίκα μία πάθηση παράξενη καὶ πολὺ βασανιστική, μία βαθιὰ κύρτωση, ὅπως εἴπαμε, ἐξ αἰτίας τῆς ὁποίας τὸ σῶμα της εἶχε γίνει σὰν ἕνα κουβάρι. Γιὰ δεκαοκτὼ ὁλόκληρα χρόνια δὲν μποροῦσε καθόλου νὰ ἰσιώσει τὰ μέλη της καὶ νὰ τὰ ἀνακουφίσει, διορθώνοντας τὴν ἀφύσικη καὶ ὀδυνηρὴ θέση τους. Ὅταν, λοιπόν, τὴν εἶδε ὁ Κύριος, τὴ φώναξε καὶ τῆς εἶπε: «Γυναίκα, ἀπαλλάσσεσαι ἀπὸ τὴν ἀρρώστια σου». Ἔβαλε πάνω της τὰ χέρια Του, καὶ ἀμέσως ἐκείνη ὀρθώθηκε καὶ δόξασε τὸν Θεό.
.             Καὶ ἐνῶ ἡ γυναίκα, ποὺ μέσα σὲ μία στιγμὴ λυτρώθηκε ἀπὸ τὸν βαρὺ ζυγό της, δόξαζε ἔκπληκτη τὸν Θεό, ἐνῶ ὁ λαός, ποὺ βρισκόταν στὴ συναγωγή, δίκαια χαιρόταν γιὰ τὴν ἀπαλλαγή της ἀπὸ τὴν τυραννικὴ πάθηση μὲ ὁλοφάνερη ἐνέργεια τῆς θείας χάριτος, ὁ ἀρχισυνάγωγος ἀγανάκτησε. Αὐτὸς δὲν εἶδε τὸ θαῦμα, δὲν εἶδε τὴ θεραπεία, δὲν εἶδε τὸ Ἅγιο Πνεῦμα νὰ ἐνεργεῖ, δὲν εἶδε τὸν Λυτρωτὴ καὶ Σωτήρα τῶν ἀνθρώπων, δὲν εἶδε κἂν ἕναν ἄνθρωπο τοῦ Θεοῦ. Τὰ μάτια τοῦ νοῦ του εἶχαν τυφλωθεῖ ἀπὸ κάποιαν ἀνεξήγητη δύναμη τοῦ ἅδη. Στὴν ἐνέργεια τοῦ Θεοῦ, λοιπόν, εἶδε παράβαση τοῦ θείου νόμου! Στὴ θεραπεία τῆς ἄρρωστης γυναίκας, ποὺ πραγματοποιήθηκε στιγμιαία καὶ θαυματουργικά, δίχως ἐργασία καὶ κόπο, ἐκεῖνος, μέσα στὴν πλάνη του, βρῆκε σοφιστικὰ παράβαση τῆς ἐντολῆς τοῦ Θεοῦ, ποὺ ἀπαγόρευε τὴν ἐργασία τὸ Σάββατο. Τὴν ἀπαγόρευση αὐτὴ ἐπικαλέστηκε ἐναντίον τῆς θεραπείας: «Ὑπάρχουν ἕξι μέρες ποὺ ἐπιτρέπεται νὰ ἐργάζεται κανείς· μέσα σ’ αὐτὲς νὰ ἔρχεστε καὶ νὰ θεραπεύεστε, ὄχι τὸ Σάββατο».
.             Ἡ πραγματικὴ αἰτία, ὅμως, τῆς ἀγανακτήσεως καὶ τῆς διαμαρτυρίας τοῦ ἀρχισυνάγωγου ἦταν ἄλλη: Ὄντας Φαρισαῖος, τουλάχιστον ὡς πρὸς τὴν ψυχικὴ διάθεση, μόλις εἶδε ἕναν ἄνθρωπο τοῦ Θεοῦ νὰ ἐπισφραγίζει τὸν δυνατό του λόγο μ’ ἕνα θαῦμα, ἄναψε ἀπὸ φθόνο. Ὁ φθόνος ἦταν γέννημα τῆς ὑπερηφάνειας καὶ τῆς κενοδοξίας του: Ἤθελε νὰ ἔχει ἐκεῖνος τὸ προβάδισμα στὴν ἐκτίμηση τοῦ κόσμου γιὰ τὴν ἐπίγεια δικαιοσύνη του.

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ: ΔΙΔΑΧΗ ΣΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΚΥΡΙΑΚΗΣ Ι´ ΛΟΥΚΑ – 2 «Οἱ Φαρισαῖοι θεωροῦσαν δίκαιο τὸν ἑαυτό τους, τηρώντας μὲ σχολαστικότητα τὶς τυπικὲς διατάξεις τοῦ θείου νόμου καὶ καταπατώντας τὴν οὐσία του, ἡ ὁποία συνίσταται στὴν εὐθυγράμμιση τοῦ νοῦ, τῆς καρδιᾶς, τῆς ὅλης ὑποστάσεως τοῦ ἀνθρώπου μὲ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ».[Ἅγ. Ἰγνάτιος Μπριαντσανίνωφ] 

ΠΗΓΗ:   ΚΛΙΚ