«Μιὰ γλώσσα βαθιά σὰν θάλασσα»

ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ 6, 2018

Τὰ λόγια ποὺ ἀκολουθοῦν – ἐγκώμιο τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας – ἀκούσθηκαν ἀπὸ τὸ ἐπισημότερο βῆμα τοῦ ἔθνους μας, αὐτὸ τῆς Βουλῆς τῶν Ἑλλήνων. Καὶ δὲν ἀκούσθηκαν ἀπὸ Ἕλληνα· ἀπὸ μιὰ φοιτήτρια ἀπὸ τὸ μακρινὸ Κίεβο ἐκφωνήθηκαν. Μιὰ κοπέλα, ποὺ θέλησε νὰ γνωρίσει τὸν θησαυρὸ τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας καί, μαγεμένη ἀπὸ αὐτόν, ἐξέφρασε ἀπὸ τὸ βῆμα αὐτό, μεταξὺ ἄλλων,

τὰ παρακάτω:

«Θυμᾶμαι ὅτι κάποιος μοῦ εἶπε: ‘‘Κάνεις λάθος (σ.σ. ἐννοεῖ στὴν ἐπιλογή της νὰ διαλέξει ὡς γλώσσα ἐκμάθησης τὴν Ἑλληνική)… εἶναι μιὰ δύσκολη γλώσσα… καὶ ἂν τυχὸν καταφέρεις νὰ τὴ μάθεις, δὲν θὰ μπορέσεις νὰ βρεῖς δουλειά” (σ.σ. ὡς μεταφράστρια, ὅπως τὸ ἤθελε). Ἀκουγόταν σὰν πρόκληση. Δὲν σᾶς κρύβω, ἦταν τὸ πρῶτο καὶ καλύτερο λάθος ποὺ εἶχα διαπράξει στὴ ζωή μου. Ἤδη ἀγάπησα τὴν ἑλληνικὴ γλώσσα ἀπὸ τὸ πρῶτο μάθημα. Τὴν ἀγάπησα γιὰ τὴν ψυχή της, τὸν πλοῦτο της, γιὰ τὴν ὀμορφιὰ καὶ τὴν ἐκφραστικότητά της. Καὶ ξέρετε κάτι; Ἀνακάλυψα πὼς μόνον οἱ ἄνθρωποι μὲ ἐκλεκτὸ γοῦστο μπαίνουν στὴ διαδικασία νὰ μάθουν μιὰ τόσο μοναδικὴ ξένη γλώσσα, ὅπως εἶναι τὰ Ἑλληνικά, μιὰ γλώσσα βαθιὰ σὰν θάλασσα ποὺ σὲ καλεῖ νὰ μπεῖς στὰ βαθιὰ νερά της. Καὶ μπαίνεις, καὶ μαθαίνεις νὰ κολυμπᾶς μέσα στὰ κύματα. Μαζὶ μὲ τὴ γλώσσα ἀγάπησα καὶ τοὺς ἀνθρώπους».

Πρόκειται γιὰ τὴ μεταπτυχιακὴ φοιτήτρια Μαρίνα Ντμιτρουσένκο, μαθηματικό, ἡ ὁποία παρακολούθησε τὸ πρόγραμμα Θερινῶν Ὑποτροφιῶν Ἑλληνικῶν Σπουδῶν τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν, πρόγραμμα ποὺ λειτουργεῖ ἐδῶ καὶ 30 χρόνια καὶ φιλοξενεῖ φοιτητὲς ξένων πανεπιστημίων, προκειμένου νὰ τοὺς φέρει σὲ ἐπαφὴ καὶ γνωριμία μὲ τὰ ἑλληνικὰ γράμματα, σπουδὲς καὶ πολιτισμό. Κατὰ τὸ φετινὸ πρόγραμμα, ἐκτὸς ἀπὸ τὴν ἐκμάθηση τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας οἱ ξένοι φοιτητὲς μπόρεσαν νὰ ἀκούσουν διαλέξεις μὲ θέματα ποὺ ἀφοροῦσαν στὸν ἀρχαῖο ἑλληνικὸ πολιτισμό, τὴν ἑλληνικὴ ἱστορία, τὴ λογοτεχνία, τὴν Κύπρο, τὴ Μακεδονία κ.ἄ.

Τί νὰ σχολιάσει κανεὶς ἀπὸ τὸ «ποίημα» ποὺ ἐκφώνησε ἡ νεαρὴ Οὐκρανὴ φοιτήτρια γιὰ τὴν ἑλληνικὴ γλώσσα; Καὶ εἶναι κρίμα ποὺ οἱ Ἕλληνες μαθητὲς δὲν εἶναι σὲ θέση νὰ καταλαβαίνουν τὴ γλώσσα τοῦ Βιζυηνοῦ καὶ τοῦ Παπαδιαμάντη, τὴ γλώσσα τῆς λατρείας τῆς Ἐκκλησίας μας. Αὐτὴ τὴ γλώσσα, ποὺ εἶναι «βαθιὰ σὰν θάλασσα», ποὺ μπορεῖ νὰ ἐκφράζει νοήματα τόσο λεπτὰ καὶ ἐξευγενισμένα, σὰν τὸν ἦχο ἀπὸ τὸν φλοῖσβο τοῦ κύματος στὴν ἀκρογιαλιά, καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη τόσο δυνατὰ καὶ μὲ πάθος φορτισμένα, σὰν τὸν ρόχθο τῶν κυμάτων πάνω στὰ βράχια…

Ἀλλὰ μήπως πρέπει νὰ πᾶμε στὸ Κίεβο ἢ ἀκόμη καὶ σ᾿ αὐτὸ τὸ Κονγκὸ τῆς Ἀφρικῆς γιὰ νὰ μᾶς μάθουν ἐκεῖ «τὴν ψυχή, τὸν πλοῦτο, τὴν ὀμορφιὰ καὶ τὴν ἐκφραστικότητα» τῆς γλώσσας μας; Καθόλου παράξενο κι αὐτό, μὲ τὶς ἐδῶ ἐπιλογὲς τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας γιὰ τὴν Α΄βάθμια καὶ Β΄βά­θμια ἐκπαίδευση. 

ΠΗΓΗ: E-MAIL