ΕΝΘΡΟΝΙΣΜEΝΟΣ ΓΙΑ ΠAΝΤΑ ΣΤΟN ΘΡOΝΟ ΤΗΣ ΑΓΙOΤΗΤΟΣ Ο ΧΑΛΚIΔΟΣ ΝΙΚOΛΑΟΣ ΣΕΛEΝΤΗΣ «Ἡ κακία ἐξατμίσθηκε. Ὁ φθόνος ἐκτονώθηκε. Οἱ νομοκανονικὲς σοφιστεῖες ξεχάστηκαν. Τὰ πρόσωπα παρῆλθαν. Τί ἀπέμεινε; » (Μητρ. Φθιώτιδος Νικόλαος)

Ἐνθρονισμένος γιὰ πάντα στὸ θρόνο τῆς ἁγιότητοςὁ Χαλκίδος Νικόλαος Σελέντης.

Τοῦ Μητροπ. Φθιώτιδος Νικολάου

.                 Ὁ μακαριστὸς Μητροπολίτης Χαλκίδος Νικόλαος Σελέντης ὑπῆρξε σπάνιος ἄνθρωπος καὶ μεγάλης ἀξίας Ἱεράρχης, ὁ ὁποῖος παρ’ ὅτι ἐποίμανε τὴν Ἱερὰ Μητρόπολη Χαλκίδος μόλις 6 χρόνια, ἐν τούτοις ἐσφράγισε μὲ τὴν ἀκτινοβολοῦσα προσωπικότητά του τὴν ἱστορία τῆς περιοχῆς καὶ τὸ ὄνομά του ἔμεινε γραμμένο στὶς ψυχὲς τοῦ ποιμνίου του μὲ ἀνεξίτηλα χρώματα παρ᾽ ὅτι ἀπὸ τὴν κοίμησή του ἔχουν περάσει 43 χρόνια.
.                 Μετὰ τὴν ἄδικη ἐκθρόνισή του τὸν Ἰούλιο τοῦ 1974 ἀπὸ τὸ καθεστὼς τῆς δευτέρας φάσεως τῆς δικτατορίας, γιὰ νὰ μὴ δημιουργεῖ προβλήματα στὸ νέο Μητροπολίτη Χρυσόστομο Βέργη, ἀποσύρθηκε στὴν γενέτειρά του Ἱερὰ Νῆσο Τῆνο ἀναζητώντας γαλήνη στὴ σκιὰ τῆς Μεγαλόχαρης Παναγίας καὶ στὴν ἀγάπη τῶν κατὰ σάρκα συγγενῶν του. Ἐκεῖ τὸν ἐπισκέφθηκε ἡ δεύτερη δοκιμασία, ἡ ὁποία ἐμφάνισε τὰ συμπτώματά της καὶ ἡ ὁποία τελικὰ τὸν ὁδήγησε στὴ μόνιμη πατρίδα.
.                 Ὁ θεῖος του, ἰατρὸς τῆς Τήνου καὶ Δήμαρχος Κωνσταντῖνος Καρδαμίτσης τὸν συμβούλευσε νὰ μεταβεῖ στὴν Ἀθήνα γιὰ ἰατρικὲς ἐξετάσεις, διότι τὰ συμπτώματα ἦταν ἀνησυχητικά. Πρὶν ἀναχωρήσει θέλησε νὰ πάρει τὴν εὐχὴ τοῦ πρώην Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν Ἱερωνύμου καὶ γιὰ τὸν σκοπὸ αὐτὸ τὸν ἐπισκέφθηκε ἡμέρα Κυριακὴ στὸ χωριὸ «Καρδιανή», ὅπου ὁ Γέροντας Ἀρχιεπίσκοπος ἐκτελοῦσε χρέη ἐφημερίου καὶ λειτουργοῦσε ὡς παπάς. Μετὰ τὴν θεία Λειτουργία στὸ Πρεσβυτέριο τοῦ Ναοῦ μίλησαν ἰδιαιτέρως καὶ ὁ Νικόλαος τοῦ ἀπεκάλυψε τὸ πρόβλημα. Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἱερώνυμος ἐνισχύοντάς τον κατέληξε προφητικὰ μὲ τὰ λόγια τοῦ Ἀποστόλου Παύλου: «οὐκ ἄξια τὰ παθήματα τοῦ νῦν καιροῦ πρὸς τὴν μέλλουσαν δόξαν ἀποκαλυφθῆναι εἰς ἡμᾶς.   (Ρωμ. η´ 18).
.                 Στὸ Νοσοκομεῖο τῶν Κληρικῶν ἔγιναν ὅλες οἱ ἐξετάσεις. Οἱ ἰατροὶ τοῦ Νοσοκομείου εἰσηγήθηκαν νὰ χειρουργηθεῖ, γιὰ νὰ ἀφαιρεθεῖ ὁ ὄγκος ἀπὸ τὸ συκώτι. Δυστυχῶς μετὰ τὴν ἐπέμβαση χωρὶς ἀποτέλεσμα, προσεβλήθη ἀπὸ πνευμονία, ἡ ὁποία τὸν ἐβασάνισε πολύ. Τὸν Νοέμβριο καὶ τὸν Δεκέμβριο τοῦ 1974 εἶχε ἀναλάβει δυνάμεις. Μάλιστα τὰ Χριστούγεννα ἐτέλεσε καὶ τὴν τελευταία του θεία Λειτουργία στὴν Ἀθήνα.
.          Ἔπρεπε ὅμως νὰ μεταβεῖ σὲ Νοσοκομεῖο τοῦ Λονδίνου, ὅπου θὰ γινόταν μὲ ἐπιτυχία, ὅπως τὸν διαβεβαίωναν, ἡ ἀφαίρεση τοῦ ὄγκου. Ἐπὶ μία ἑβδομάδα μετὰ τὴν ἐπέμβαση ἔμεινε στὴν ἐντατική, μέσα ἀπὸ τὴν ὁποία ὅποιον ἔβλεπε ἐπισκέπτη ἀπὸ τὸ τζάμι, σήκωνε τὸ χέρι του καὶ τὸν ἀποχαιρετοῦσε.
.                 Ἔτσι στὶς 19 Ἰανουαρίου τοῦ 1975 παρέδωσε ἐν εἰρήνῃ τὴν ψυχή του στὸν Κύριο. Ἦταν Κυριακὴ πρωί. Μόλις εἶχαν σημάνει οἱ καμπάνες τῶν ἐνοριῶν τῆς Χαλκίδος. Πρὶν μεταβῶ στὸν Ναὸ τοῦ Ἁγίου Δημητρίου, ὅπου ἤμουν Διάκονος, ἄκουσα δυνατοὺς κτύπους στὴν πόρτα τοῦ δωματίου, ὅπου διέμενα μὲ τοὺς γονεῖς μου. Ἦταν ἡ δασκάλα γειτόνισσά μας Βασιλικὴ Σελεμέτα. Ἐναγωνίως μὲ ἐρώτησε γιὰ τὴν πορεία τῆς ἀσθενείας τοῦ Δεσπότη καὶ τῆς εἶπα ὅ, τι ἐγνώριζα. Μὲ δάκρυα στὰ μάτια ἐκείνη μᾶς διηγήθηκε τὸ ὄνειρο ποὺ εἶδε τὰ ξημερώματα: «Στὴ γέφυρα τοῦ Εὐρίπου εἶχε συγκεντρωθεῖ πολὺς κόσμος. Σὲ λίγο φάνηκε μία πομπὴ νεκρική. Ρωτοῦσα τοὺς ἀνθρώπους ποὺ ἦταν συγκεντρωμένοι: Τί συμβαίνει; Καὶ μοῦ ἀποκρίθηκαν: Εἶναι “ἡ τελετὴ τοῦ ἁγίου Νικολάου”». Ὅπως τὰ εἶδε ἔτσι καὶ ἔγιναν μετὰ λίγες ἡμέρες, ὅταν σύσσωμη ἡ πόλις τῆς Χαλκίδος ὑποδέχθηκε τὸν ἀγαπημένο της Ποιμενάρχη.
.                 Μετὰ τὴν θεία Λειτουργία σήμαναν πένθιμα οἱ καμπάνες καὶ μία θλίψη ἁπλώθηκε στὸ λαό, ὁ ὁποῖος θρηνοῦσε τὰ νειάτα τοῦ Δεσπότη καὶ τὴν ἄξια Ἀρχιερωσύνη του.
.                 Στὶς 23 Ἰανουαρίου, ἡμέρα Πέμπτη τὸ μεσημέρι ἔφθασε ἡ σορὸς τοῦ μακαριστοῦ Νικολάου στὴ Χαλκίδα. Ἀπὸ τὴ γέφυρα μέχρι τὸν Ναὸ τοῦ Ἁγίου Νικολάου εἶχε συγκεντρωθεῖ ὁλόκληρη ἡ πόλη καὶ πολλοὶ ἄλλοι ἀπὸ διάφορα διαμερίσματα τῆς Εὔβοιας. Κανένας δὲν ἠμποροῦσε νὰ συγκρατήσει τὰ δάκρυά του. Ἐναποτέθηκε τὸ ἱερὸ λείψανο στὸν Ναὸ τοῦ Ἁγίου Νικολάου καὶ ἄρχισαν κατὰ σειρὰν οἱ ἱερεῖς νὰ διαβάζουν τὰ καθιερωμένα ἀναγνώσματα ἀπὸ τὰ Ἱερὰ Εὐαγγέλια. Ἐντύπωση προκάλεσε ἡ αὐθόρμητη προσφώνηση τοῦ συνταξιούχου Ἱεροκήρυκος Ἀρχιμ. Χριστοφόρου Καλύβα, ὁ ὁποῖος μὲ πνεῦμα συντετριμμένο γιὰ τὴν ἐπικριτικὴ στάση του ὅλα σχεδὸν τὰ χρόνια τῆς Ἀρχιερατείας τοῦ Νικολάου, ἐζήτησε δημοσίως συγγνώμη καὶ ἔπλεξε τὸ ἐγκώμιο τοῦ ἱεροῦ νεκροῦ.
.                 Ἐπακολούθησε μεγάλη ταραχὴ στὴν πόλη, ὅταν ἡ Ἱερὰ Μητρόπολις καθηκόντως ἐτοιχοκόλλησε στοὺς Ἱεροὺς Ναοὺς καὶ σὲ κεντρικὰ σημεῖα τῆς πόλεως τὸ ἀγγελτήριο τῆς κηδείας, στὸ ὁποῖο ὅμως ἀποκαλοῦσε τὸν Μητροπολίτη Νικόλαο «Ἐπίσκοπο Βεσαίνης», τίτλος τὸν ὁποῖο ἔδωσε ἡ Σύνοδος μετὰ τὴν ἐκθρόνισή του. Λίγες ὅμως ὧρες μετὰ τὴν τοιχοκόλλησή τους εἶχαν ἐξαφανισθεῖ καὶ στὴ θέση τοὺς ἀναρτήθηκε ἄλλο ἀγγελτήριο μὲ τὸν τίτλο: «Κηδεία τοῦ Μητροπολίτου Χαλκίδος Νικολάου Σελέντη».
.                 Μάλιστα γιὰ τὴν ἱστορία ἀναφέρω, ὅτι δύο νεαροὶ τότε Διάκονοι ἐξήλωσαν ἀπὸ τὸν Νάρθηκα τοῦ Ἁγίου Νικολάου τὸ ὑβριστικὸ ἀγγελτήριο καὶ ἀνήρτησαν τὸ κανονικό.
.                 Ἡ προσέλευση τοῦ λαοῦ στὸν Ἱερὸ Ναὸ τοῦ ἁγίου Νικολάου ἦταν συνεχὴς ὅλο τὸ βράδυ μέχρι τὴν ὥρα τῆς κηδείας, τὸ μεσημέρι τῆς Παρασκευῆς. Αὐτὸ ποὺ ἔζησε ἡ πόλη τῆς Χαλκίδος δὲν τὸ ἔζησε ποτέ, οὔτε κατὰ τὸ παρελθόν, οὔτε πρόκειται νὰ ζήσει εἰς τὸ μέλλον.
.                 Ἦταν μία ἀναζωπύρωση τῆς πίστεως πρὸς τοὺς ἀξίους τοῦ σεβασμοῦ καὶ τῆς τιμῆς ἡγέτες. Ἦταν ἡ εἰλικρινὴς κατάθεση ψυχῆς τοῦ λαοῦ πρὸς τὸν γνήσιο ποιμένα. «Τὴν καλὴν μαρτυρίαν ἔχειν ἀπὸ τῶν ἔξωθεν»  ( Α΄ Τιμ. γ´ 7), τὸν «κοπιάσαντα ἐν λόγῳ καὶ διδασκαλίᾳ» (Α΄ Τιμ. ε´ 17) τὸν ζήσαντα «σωφρόνως καὶ δικαίως καὶ εὐσεβῶς» (Τίτ. β´ 12).
.                 Εἰς τὸ τέλος τῆς Ἀκολουθίας ἐξεφώνησε πύρινο ἐπικήδειο λόγο ὁ Ἱεροκήρυκας Ἀρχιμ. Εὐσέβιος Κόκκορης, ὁ ὁποῖος μετὰ τὴν περιγραφὴν τῆς ζωῆς καὶ δράσεως τοῦ Νικολάου, ἐπικέντρωσε τὸν λόγο του στὴν ἀδικία τῆς ἐκπτώσεώς του. Μόλις δὲ ἐτελείωσε, ὡς ἐπιβράβευση ἀκούσθηκε ἀπὸ τὸν χῶρο τῶν Ἀρχιερέων μία βροντώδης φωνή: «Εὖγε σου Ἀρχιμανδρίτα». Ἦταν ἡ φωνὴ τοῦ Μητροπολίτου Θεσσαλιώτιδος καὶ Φαναριοφερσάλων Κωνσταντίνου, ἡ ὁποία ξεσήκωσε τὸ πλῆθος, ποὺ μὲ μία φωνὴ ἀλαλάζοντας ἐφώναξε: «Ἅγιος, Ἅγιος, εἶναι Ἅγιος».
.                 Ἡ Παρασκευὴ τῆς 24ης Ιανουαρίου τοῦ 1975 ἦταν σὰν τὴν Μεγάλη Παρασκευή. Τὰ καταστήματα ἔμειναν κλειστά. Ὁ λαὸς εἶχε συγκεντρωθεῖ στὸν ἅγιο Νικόλαο γιὰ νὰ ἀποδώσει τὸν ὀφειλόμενο σεβασμὸ στὸν λατρευτό του Ποιμενάρχη. Οἱ φωτογράφοι ἐκείνη τὴν ἡμέρα κυριολεκτικὰ ἐπλούτισαν. Ἐπώλησαν χιλιάδες φωτογραφίες τοῦ Νικολάου, ποὺ μέχρι σήμερα ὑπάρχουν στὰ εἰκονοστάσια πολλῶν σπιτιῶν.
.                 Σύμφωνα μὲ τὰ δημοσιεύματα τῶν τοπικῶν ἐφημερίδων τὸ συγκεντρωμένο πλῆθος ξεπερνοῦσε τὶς 50.000. Κατὰ τὴν ἐξόδιο ἀκολουθία μαζὶ μὲ τοὺς χοροὺς τῶν ἱεροψαλτῶν, ποὺ ἀπέδιδαν τοὺς νεκρώσιμους ὕμνους, ἀκουγόταν ἕνας βουβὸς θρῆνος, ποὺ ἄλλοτε ἐκάλυπτε τὶς ψαλμωδίες καὶ ἄλλοτε ἁπλωνόνταν ὑπόκωφα ἐντὸς καὶ ἐκτός τοῦ Ναοῦ. Ἡ γερόντισσα Μητέρα τοῦ Νικολάου συνέψαλε τὰ νεκρώσιμα μὲ τοὺς ἱεροψάλτες καὶ ὅλοι τὴν ἔβλεπαν καὶ «ἐξεπλήττοντο».
.                 Αὐτὴ ἡ κηδεία εἶχε τὸ στοιχεῖο τῆς τιμῆς πρὸς τὸν Ἐπίσκοπο καὶ τῆς ἑνότητος περὶ αὐτὸν τοῦ εὐσεβοῦς ποιμνίου..                 Στὴν κηδεία παρευρέθησαν ὅλοι οἱ ἔκπτωτοι Μητροπολίτες καὶ ἀκόμη 20 μὲ ἐπὶ κεφαλῆς τὸν Εὐβοέα Μητροπολίτη Μεσσηνίας Χρυσόστομο Θέμελη. Κατ’ ἐπιθυμία τῶν συγγενῶν του προεξῆρχε τῆς Ἀκολουθίας ὁ Ἀρχιμ. Χριστοφόρος Καλύβας καὶ ὄχι Μητροπολίτης. Δὲν θὰ ἦταν ὑπερβολὴ νὰ ποῦμε ὅτι κατὰ τὴν ἡμέρα τῆς κηδείας τοῦ Νικολάου «ἐσείσθη πᾶσα ἡ πόλις» (Ματθ. κα´ 10).
.                 Ἡ ταφὴ ἔγινε στὴν Ἱερὰ Μονὴ Ἁγίου Νικολάου Ἄνω Βάθειας, ὅπου ὁ Νικόλαος εἶχε μεταφέρει τοὺς τάφους τῶν προκατόχων του Ἀρχιερέων.
.                 Τὴν Παρασκευὴ 5 Ἰουλίου τοῦ 2002, μετὰ 27 χρόνια ἐπὶ τοῦ σημερινοῦ Μητροπολίτου Χαλκίδος κ. Χρυσοστόμου τοῦ Β´, πραγματοποιήθηκε ἡ ἀνακομιδή, κατὰ τὴν ὁποία καὶ πρὸ αὐτῆς ἀπεκαλύφθησαν σημεῖα θαυμαστὰ συνεργοῦντα εἰς τὴν συνείδηση τῆς Ἐκκλησίας, ὅτι ὁ μακαριστὸς Μητροπολίτης Χαλκίδος Νικόλαος ὑπῆρξε μία σύγχρονη ἁγιασμένη μορφή, ἡ ὁποία περικοσμεῖ τὴν Ἐκκλησία.
.                 Ἀπὸ τὴν κοίμηση τοῦ ἀειμνήστου Μητροπολίτου Νικολάου ἔχουν περάσει 43 χρόνια. Ἡ κακία ἐξατμίσθηκε. Ὁ φθόνος ἐκτονώθηκε. Οἱνομοκανονικὲς σοφιστεῖες ξεχάστηκαν. Τὰ πρόσωπα παρῆλθαν. Τί ἀπέμεινε; Μόνο ἡ ἁγιότητα τῶν προσώπων..                 Ὁ Νικόλαος ἔχασε τὸν θρόνο του, ἀλλὰ ἐκέρδισε μὲ τὴν ὑπομονὴ καὶ ὑπακοή του στὴν Ἐκκλησία τὸν οὐράνιο θρόνο. Ἡ περίπτωση τῆς δοκιμασίας καὶ περιπέτειάς του μᾶς διδάσκει πολλά.  Κυρίως δὲ νὰ βλέπουμε τὰ παρόντα μὲ τὸ πρίσμα τῆς αἰωνιότητος καὶ νὰ μὴ συμπνιγώμεθα μέσα στὰ ἀγκάθια τῆς ἁμαρτίας καὶ μέσα στὰ λασπώδη νερὰ τῆς ἐγωκεντρικότητος, τοῦ φανατισμοῦ καὶ τοῦ ἰδίου συμφέροντος.
.                 Ὁ μακαριστὸς Νικόλαος ἔδειχνε ὅτι ἦταν γιὰ ἄλλους κόσμους.Ἀγαπήθηκε ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ μετατέθηκε ἐνωρὶς στὴ Βασιλεία Του.
.                 Ἂς εὔχεται ἐκτενῶς ὑπὲρ πάντων ἡμῶν.

† ο Φθιώτιδος Νικόλαος

ΠΗΓΗ: imfth.gr

ΠΗΓΗ:  ΚΛΙΚ