Ἢ ΜΕ ΤΟΝ ΝΕΝΕΚΟ Ἢ ΜΕ ΤΟΝ ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗ (Δ. Νατσιός)

Ἢ μὲ τὸν Νενέκο ἢ μὲ τὸν Κολοκοτρώνη

Δημήτρης Νατσιὸς
δάσκαλος-Κιλκὶς

.           «Τώρα, ἂς ποῦμε καὶ τὰ σημερινά μας. Τὰ σχολειά, ἂν βγάλει κανένας λίγα στὴν μπάντα, τ᾽ ἄλλα ὅλα δουλεύουν γιὰ νὰ βγάλουνε λεβαντίνους κι ὄχι Ἕλληνες, Μ᾽ ὅλα τὰ ψευτοελληνικὰ ἐξωτερικὰ πασαλείμματα. Οἱ περισσότεροι ἀπ᾽ αὐτοὺς ποὺ διδάσκουνε τὰ παιδιά μας κινήσανε ἀπὸ τὸ χωριὸ καὶ πέσανε μὲ τὰ μοῦτρα στὰ “μοντέρνα”. Γινήκανε θεριακλῆδες τοῦ μοντερνισμοῦ. Ὁ νοῦς καὶ ὁ λογισμός τους, μέρα-νύχτα, στριφογυρίζει στὶς μοντέρνες ἀνοησίες. Τὴν Ἑλλάδα δὲν θέλουνε μηδὲ νὰ τὴν ἀκούσουνε, τὴν “Ψωροκώσταινα”! Δὲν ὑπάρχει πιὸ ἀντιπαθητικὸ καὶ πιὸ μικρόμυαλο πλάσμα ἀπὸ τὸν ξιππασμένο ἄνθρωπο, ποὺ ἀρνήθηκε τὸ γάλα τῆς μάνας του καὶ ρεμπεύεται (=καμαρώνει) κιόλας γι᾽ αὐτὸ τὸ κατόρθωμα. Λοιπόν, ἀπὸ τέτοιους δασκάλους τί θὰ μάθουνε τὰ παιδιά μας, τὰ κακόμοιρα τὰ παιδιά μας; Θὰ μάθουνε, πὼς γιὰ νὰ γίνει κανένας σπουδαῖος καὶ γιὰ νὰ φαίνεται πὼς εἶναι ἔξυπνος, πρέπει νὰ μὴν ἔχει τίποτα ἑλληνικὸ ἀπάνω του…».
.           Ὄντως δὲν ὑπάρχει πιὸ μικρόμυαλο καὶ γελοῖο πλάσμα, ὅπως γράφει ὁ Κόντογλου στὰ «Μυστικὰ Ἄνθη» του, ἀπὸ αὐτὸν ποὺ ἀρνεῖται καὶ φτύνει τὸ γάλα τῆς μάνας του. Μάνα εἶναι ἡ πατρίδα μας, ἡ Ἑλλάδα, ὄχι τὸ κράτος τὸ σημερινὸ τῶν Γραικύλων καὶ προσκυνημένων. Αὐτὸ τὸ κράτος ἐπιτίθεται μὲ λύσσα κατὰ τὴν Παιδείας, θέλει νὰ μετατρέψει τὰ σχολεῖα σὲ στρατόπεδα γενιτσάρων καὶ τοὺς δασκάλους σὲ πειθήνια ὄργανα ἀφελληνισμοῦ καὶ ἀθεΐας. Ἔλεγε ὁ Καποδίστριας «φιλήκοος τῶν ξένων εἶναι προδότης». Ἄρα καὶ “ὁ φιλήκοος τῶν φιλήκοων τῶν ξένων εἶναι προδότης”.
.                 Ἔχω διαγραφεῖ ἐδῶ καὶ 10-15 χρόνια ἀπὸ μέλος τῆς Διδασκαλικῆς Ὁμοσπονδίας Ἑλλάδος (ΔΟΕ). Τὸ ἔπραξα, ὑπακούοντας στὴ συνείδησή μου, διότι τότε κάποιος πρόεδρος τῆς ΔΟΕ, συμφώνησε νὰ κατεβοῦν οἱ εἰκόνες τοῦ Χριστοῦ ἀπὸ τὶς αἴθουσες διδασκαλίας. Θεωροῦσα καὶ θεωρῶ ντροπὴ νὰ μὲ ἐκπροσωπεῖ ἕνα συνδικαλιστικὸ ὄργανο πλήρως εὐθυγραμμισμένο καὶ ταυτισμένο μὲ τοὺς ἐχθρούς τῆς πίστεως καὶ τῆς πατρίδος. Καὶ μὲ τὸ ἐμετικό, προπαγανδιστικὸ καρύκευμα τῆς Ρεπούση, ποὺ μαγάριζε τὴν ἱστορία μας, τότε ποὺ καὶ οἱ λίθοι ἔκραζαν γιὰ τὴν ἱεροσυλία, καὶ πάλι ἡ ΔΟΕ ἔβαζε πλάτες. Καμμία ἀντίδραση, ἀλλά, ἂν θυμᾶμαι καλά, ἐπικροτοῦσε τὸ βδέλυγμα. Καταργήθηκε ἡ ἔπαρση τῆς σημαίας καὶ ἡ ἀπαγγελία τοῦ Ἐθνικοῦ Ὕμνου μία φορὰ τὸν μήνα στὰ δημοτικὰ σχολεῖα; Οὐδὲν σχόλιον. Ἀφωνότεροι τῶν ἰχθύων καὶ ἀπραγέστεροι τῶν βατράχων οἱ συνδικαλιστὲς τῆς ΔΟΕ. Οἱ περισσότεροι εἶναι ἐπαγγελματίες καὶ συνεργάζονται καὶ συναλλάσσονται μὲ τὴν ἑκάστοτε ἐξουσία, ἀναμένοντες τὸ νεῦμα γιὰ νὰ μεταπηδήσουν στοὺς… ἔχοντας κοχλιάριον.
.          Παρένθεση. Ὁ Ἐμ. Ροΐδης μὲ τὸν γνωστὸ δηκτικό του τρόπο ἐξεικόνισε παραστατικὰ τὴν ἐν Ἑλλάδι περιρρέουσα ἀτμόσφαιρα. Ἔγραφε:
«Οἱ Ἕλληνες διαιροῦνται εἰς τρεῖς κατηγορίας.
Πρῶτον: Εἰς συμπολιτευομένους ἤτοι (=δηλαδὴ) ἔχοντας κοχλιάριον νὰ βυθίζωσιν εἰς τὴν χύτρα τοῦ προϋπολογισμοῦ.
Δεύτερον: Εἰς ἀντιπολιτευομένους, ἤτοι μὴ ἔχοντας κοχλιάριον καὶ ζητοῦντας παντὶ τρόπῳ νὰ λάβωσι τοιοῦτον.
Τρίτον: Εἰς ἐργαζομένους, ἤτοι οὔτε ἔχοντας κοχλιάριον οὔτε ζητοῦντας ἀλλ᾽ ἐπιφορτισμένους νὰ γεμίζωσι τὴν χύτραν διὰ τοῦ ἱδρῶτος αὐτῶν». (Ἅπαντα, τ. Β´, σελ. 33-34).
.               Ὑπάρχουν, λοιπόν, οἱ κοχλιαριοφόροι, αὐτοὶ ποὺ κρατοῦν τὴν κουτάλα, τὰ λεγόμενα, παρὰ τοῦ θυμοσόφου λαοῦ, κομματόσκυλα, πού, ὅταν βρίσκονται στὴν ἐξουσία, τὴν βυθίζουν στὴν χύτρα τοῦ προϋπολογισμοῦ καὶ τὰ καιροφυλακτοῦντα, ποὺ ἀναμένουν τὴν ὥρα τῆς κυβερνητικῆς ἀλλαγής γιὰ νὰ ἀποδυθοῦν καὶ νὰ καταδυθοῦν στὴν χύτρα, τὴν ὁποία γεμίζει διὰ τοῦ ἱδρῶτος καὶ τοῦ αἵματός του ὁ «κυρίαρχος» λαός. Τώρα μὲ τὸ μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν, καμμιὰ ἔνσταση, καμμιὰ ἀντίδραση, ὅλα συμπεφωνημένα ἀπὸ τὴν… συλλογικότητα ποὺ ὀνομάζεται ΔΟΕ. Ἀλλὰ τί περιμένει κανεὶς ἀπὸ «θεριακλῆδες τοῦ μοντερνισμοῦ», ἀπὸ ἀνθρώπους ποὺ ἔχουν νὰ πατήσουν δεκαετίες τὸ ποδάρι τους στὴν τάξη καὶ λέγονται δάσκαλοι καὶ ἐκπροσωποῦν δασκάλους; Ὁ συνδικαλισμός, ὅπως τὸν κατάντησαν οἱ συνδικαλιστὲς τὰ χρόνια της σαπίλας καὶ τῆς παρακμῆς, εἶναι συνένοχος τῆς καταστροφῆς τῆς πατρίδας μας καὶ ἀπορῶ ποὺ ἀκόμη κάποιοι συμμετέχουν καὶ πληρώνουν συνδρομές.
.            Λυπηρὸ ὅμως, λυπηρότατο εἶναι καὶ τὸ γεγονός, τὸ πρόβλημα ποὺ παρουσιάστηκε μὲ τὸ θέμα ἐπιστροφῆς τῶν βιβλίων τῶν νέων Θρησκευτικῶν καὶ τὴν στάση κάποιων σχολικῶν συμβούλων καὶ διευθυντῶν σχολείων. Πολλοὶ γονεῖς κατήγγειλαν ὅτι δέχτηκαν ἀπειλὲς γιὰ στοχοποίηση τῶν παιδιῶν τους καὶ δυσμενῆ βαθμολογία, κουτοπόνηρες μεθοδεύσεις τοῦ τύπου «μένουν τὰ βιβλία στὸ σχολεῖο» ἤ, τὸ χειρότερο «εἴμαστε ὑπάλληλοι καὶ ὑπακούουμε στοὺς ἀνωτέρους μας». (Μὲ τὴν φόρα ποὺ πῆραν οἱ ἐκκλησιομάχοι αὔριο-μεθαύριο θὰ καταργηθεῖ καὶ ἡ πρωινὴ προσευχή, οἱ σχολικὲς γιορτὲς γιὰ τὰ Χριστούγεννα, οἱ παρελάσεις… Ὅμως ἐμεῖς θὰ σκύβουμε τὴν κεφάλα μας, διότι μᾶς ἐμπνέει ὁ Νενέκος -ἢ Ναιναῖκος κατὰ τὴν εὐκλεῆ ὀρθογραφικὴ ἀλλοίωση- καὶ ὄχι ὁ Κολοκοτρώνης).
.           Λίγοι συμφωνοῦν καὶ συνοδοιποροῦν μὲ τοὺς νῦν κυβερνῶντες, οἱ περισσότεροι-σύμβουλοι καὶ διευθυντὲς-φοβοῦνται μὴ «λερωθεῖ» ὁ φάκελλός τους καὶ δὲν ἐπανεκλεγοῦν στὶς ἑπόμενες κρίσεις, ὁπότε χάνεται τὸ ἐπίδομα, ἡ ἐξουσία καὶ ἡ νόμιμος ἡδύτητα τῆς ἀπραξίας. (Ἐπαναλαμβάνω ἀναφέρομαι σὲ ὅσους μὲ σκαιότητα ἀντιμετωπίζουν τοὺς γονεῖς ποὺ θέλουν νὰ προστατέψουν τὰ παιδιά τους ἀπὸ τὸν πανθρησκειακὸ προσηλυτισμὸ ποὺ ἐπιχειροῦν οἱ… φάκελλοι τῶν Θρησκευτικῶν).
Τὸ περίεργο εἶναι ὅτι τούτη τὴν ἐποχή, ποὺ κυβερνοῦν οἱ ὑπέρμαχοι τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων, τῆς δημοκρατίας καὶ τῆς «ἐλευθερίας τοῦ ἀνθρώπου», ἐπικρατεῖ φόβος γιὰ τίς… φοβίες στὰ σχολεῖα. (Ὁ φόβος εἶναι φυσιολογικὸ ἀνακλαστικὸ ποὺ προειδοποιεῖ γιὰ ὑπαρκτὸ κίνδυνο, ἡ φοβία εἶναι παθολογικὴ κατάσταση, γιὰ ἀνύπαρκτο κίνδυνο). Τρέμουν οἱ δάσκαλοι μήπως χαρακτηριστοῦν ρατσιστές, ξενοφοβικοί, φασίστες, ὁμοφοβικοὶ καὶ λοιπὰ καὶ λοιπὰ μὲ ἀποτέλεσμα νὰ αὐτολογοκρίνονται. (Ἡ ἀληθινὴ λογοκρισία, ὑποστήριξε ὁ Ρ. Μπάρτ, δὲν συνίσταται στὸ νὰ ἐμποδίζεις νὰ εἰπωθεῖ κάτι, ἀλλὰ στὸ νὰ ὑποχρεώνεις νὰ εἰπωθεῖ κάτι).
.               Ὁ φόβος ὅμως καὶ ἡ δειλία εἶναι ὁ ὁρισμὸς τοῦ ἀποτυχημένου δασκάλου, πράγμα ποὺ ἀντίκειται σὲ μία Παιδεία, σὰν τὴν ἑλληνική, ἡ ὁποία πρόσφερε τὰ προσανάμματα ποὺ ἐφώτισαν ὅλη τὴν οἰκουμένη.
.          Τὸ ἐπ’ ἐμοὶ -κι ἄς μοῦ συγχωρεθεῖ τὸ πρῶτο πρόσωπο- δὲν διαβάζω οὔτε ὑπακούω προσκυνοχάρτια –μνημόνια, ἀλλὰ μελετῶ κείμενα λευτεριᾶς, ἀντίστασης καὶ λεβεντιᾶς ὅπως τὸ παρακάτω: «Ἡ ἐχθρικὴ ἀντεπίθεση τοῦ Μαρτίου ἔχει ἐκδηλωθεῖ. Τὸ ὕψωμα 731 ἔχει μεταβληθεῖ σὲ ἡφαίστειο. Οἱ φαντάροι μας, πεσμένοι μὲ τὴν κοιλιὰ στοὺς λάκκους τῶν ὀβίδων, πυροβολοῦν, χωρὶς διακοπή, γιὰ νὰ συγκρατήσουν τὸ ἐχθρικὸ πεζικό. Ὁ δάσκαλος -ἔτσι ἔχει βαφτίσει τὸν διοικητή του ὁ λόχος, γιατί δημοδιδάσκαλος εἶναι τὸ ἐπάγγελμά του- μὲ προβιὲς καὶ ἐπιδέσμους, γύρω ἀπὸ τὰ κρυοπαγημένα πόδια του, ἀντὶ γιὰ παπούτσια, χωρὶς νὰ προφυλάγεται τρέχει νευριασμένος ἀπὸ διμοιρία σὲ διμοιρία καὶ δίνει ὁδηγίες. Μὴν πυροβολεῖτε στὰ στραβά, παιδιά! Μὴν ξοδεύετε ἀσκόπως τὶς χειροβομβίδες σας, τοὺς λέει. Κι ὅταν ὁ ταγματάρχης τοῦ φωνάζει νὰ μὴν ἐκθέτει τόσο τὸν ἑαυτό του, ὁ δάσκαλος τοῦ ἀπαντάει: «Φοβᾶμαι μήπως χάσουμε σήμερα τὸ ὕψωμα. Καὶ τί θὰ δικαιολογηθῶ ὕστερα ἐγὼ τοὺς μαθητές μου, ἅμα γυρίσω στὸ σχολεῖο;» (Χρ. Ζαλοκώστα, «Πίνδος», ἔκδ. «Ἑστία», σελ. 194).

ΠΗΓΗ:   ΚΛΙΚ