ΕΡΕΥΝΑ

Γιατί Ο Οικουμενισμός Πολεμάει Τους Ιερούς Κανόνες

«Οι Ιεροί Κανόνες δεν συμπορεύονται με την μόδα και δεν ¨συγχρονίζονται¨ με την αμαρτία, για να μας εξασφαλίσουν ένα ¨άλλοθι¨ στις ανομίες μας…»

Οι Ι. Κανόνες είναι οι Νόμοι της Εκκλησίας. Η Πολιτεία δεν στέκεται χωρίς νόμους και η Εκκλησία χωρίς Κανόνες. Το Κράτος νομοθετεί και τιμωρεί την κλοπή, την ατιμία, την ψευδορκία, την κατάχρηση, τον φόνο κ.λπ. Η Πολιτεία κάμνει νόμους ατελείς και τους διορθώνει κατόπιν. Η Εκκλησία όμως νομοθετεί

εν Αγίω Πνεύματι. Οι Σύνοδοι, Οικουμενικές και Τοπικές, απεφάσιζαν με τον φωτισμό του Αγίου Πνεύματος. Γι’ αυτό οι Ιεροί Κανόνες είναι αληθείς και με αιώνιο κύρος.

 Αυτούς λοιπόν, τους Ι. Κανόνες θέλουν οι Οικουμενιστές να τους καταργήσουν. Δεν αρνούνται, ότι είναι αληθείς. Αλλά λέγουν, ότι δεν είναι της εποχής. Ότι πέρασε η εποχή εκείνη που έγιναν. Τώρα άλλαξαν τα πράγματα και πρέπει να συμμορφωθούμε προς την εποχή μας. Αυτό το σύνθημα πιπιλίζουν κατά κόρον, διά να τραβήξουν την Εκκλησία του Χριστού μακριά από τον Χριστό και την Σωτηρία. Αυτό το απατηλό και δόλιο σύνθημα της συμμορφώσεως τάχα με την εποχή, εμείς οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί το απορρίπτουμε.

Δεν θα ακολουθήσουμε τους Οικουμενιστές σ’ αυτόν τον προκλητικό κατήφορο της ασεβείας, διότι γνωρίζουμε, ότι οι Ιεροί Κανόνες δεν έχουν μορφή προσωρινών εντολών, αλλά έχουν αιώνιο κύρος. Γνωρίζουμε, ότι οι Ιεροί Κανόνες δεν συμπορεύονται με την μόδα και δεν «συγχρονίζονται» με την αμαρτία, για να μας εξασφαλίσουν ένα «άλλοθι» στις ανομίες μας…

Γιατί όμως τα λένε αυτά οι Οικουμενιστές; Από πού ξεκινούν; Η αφετηρία του Οικουμενισμού, στο θέμα αυτό, βρίσκει το στήριγμά της στην χλιαρότητα της πίστεως των αιρετικών ετεροδόξων. Στηρίζεται στον ανθρωποκεντρισμό τους.

Η Ορθοδοξία παραγγέλλει να ζήσουμε σύμφωνα με τις απαιτήσεις της Χριστιανικής τελειότητας. Οι Ετερόδοξοι, αντιθέτως, παίρνουν από τον Χριστιανισμό μόνο, όσα στοιχεία συμβιβάζονται με τις συνθήκες της συγχρόνου πολιτισμένης ζωής.

Η Ορθοδοξία βλέπει τον Χριστιανισμό, σαν το θεμέλιο της αληθινής ζωής και απαιτεί από τον καθένα να βιάσει τον εαυτό του και στην ζωή του να εφαρμόσει αυτή την διδασκαλία του Χριστού. Η Ετεροδοξία βλέπει τα θεμέλια της συγχρόνου πολιτισμένης ζωής σαν αδιάσειστα και αμετακίνητα. Η Ορθοδοξία απαιτεί ηθικό ηρωισμό, ώστε να μετακινούμε τα κατ’ αυτούς αδιάσειστα αυτά θεμέλια. Η Ετεροδοξία, όμως, ψάχνει να βρει στον Χριστιανισμό, ό,τι είναι χρήσιμο στις παρούσες συνθήκες ζωής μας, για να περάσουμε σε τούτη τη ζωή καλά.

Ο Ορθόδοξος δεν έχει «ώδε μένουσαν πόλιν, αλλά την μέλλουσαν επιζητεί». Εκλήθη διά την πέραν του τάφου αιωνιότητα, όπου αρχίζει η αληθινή ζωή. Αυτός ο μηχανισμός της συγχρόνου διαβιώσεως είναι για τον Ορθόδοξο προσωρινότητα και ματαιότητα. Τα θεωρεί όλα σκύβαλα «Πάντα ηγούμαι σκύβαλα, ίνα Χριστόν κερδίσω», έλεγε ο Απ. Παύλος. Για τον Ετερόδοξο, όμως, η πίστη στη μέλλουσα ζωή είναι αδύναμη. Είναι απλώς μια λεπτή ιδέα, καλή βέβαια, διότι τον βοηθεί να δημιουργήσει την ζωή του εδώ καλλίτερα. Εδώ, όμως, όχι εκεί.

Εμείς οι Ορθόδοξοι έχουμε την γνήσια Χριστιανική πίστη. Οι Ετερόδοξοι την ακρωτηριασμένη, την κολοβωμένη. Εδώ στους Ορθοδόξους υπάρχει η άσκηση, εκεί η προσκόλληση στη γη και η καλοπέραση. Αυτοί θέλουν την ευτυχία της ανθρωπότητος στην γη. Δεν πολυσκοτίζονται για την άλλη ζωή.

Πρέπει να τονισθεί, ότι η Ορθοδοξία είναι ασκητική και περιμένουμε εκεί, στην άλλη ζωή, όσα μας υπεσχέθη ο Σωτήρ μας.

Οι Ετερόδοξοι, Οικουμενιστές, Παπικοί, Προτεστάντες, δεν θέλουν να συμμορφωθούν με την πίστη αυτή, διότι η πίστη τους στη μέλλουσα ανάστασή μας είναι ασθενική.

Αυτοί πιστεύουν πολύ στην ευτυχία της παρούσης ζωής, καίτοι είναι ατμίς αφανιζομένη. Όλες οι πλάνες της Δύσεως ξεκινάνε από αυτό: το ότι δηλαδή δεν μπόρεσαν να εννοήσουν και να χωνέψουν, ότι ο Χριστιανισμός είναι άσκηση και κακοπάθεια, για να τελειοποιηθούμε και γίνουμε άξιοι της Βασιλείας του Θεού, της αιωνίου.

Ο Χριστιανισμός είναι ασκητική θρησκεία. Είναι η διδασκαλία του συνεχούς αγώνος κατά των παθών μας. Είναι η διδασκαλία των μέσων και προϋποθέσεων να αποκτήσουμε την αρετή, που είναι αναγκαιοτάτη, διά την σωτηρία μας. Οι προϋποθέσεις αυτές είναι εσωτερικές: δηλαδή η άσκηση. Και εξωτερικές: οι δογματικές πεποιθήσεις μας και τα μυστήρια, που μεταδίδουν την Θ. Χάριν, για να θεραπευθούμε και να προχωρήσουμε προς την τελειότητα.

Οι Μεταρρυθμιστές, οι Οικουμενιστές αρνούνται αυτή την ουσία της Ορθοδοξίας, που είναι η άσκηση για να ξεριζώσουμε τα πάθη μας και να φυτέψουμε τις αρετές και συμμορφούνται προς την εποχή μας. Γι’ αυτό βλέπουμε, ότι το 1923 ο Οικουμενιστής και Μασώνος εκείνος Οικουμενικός Πατριάρχης Μελέτιος Μεταξάκης συνεκάλεσε στην Κωνσταντινούπολη «Πανορθόδοξον Σύνοδον» και εσχεδίασε «μεταρρυθμίσεις» όπως, καθιέρωση θεσμού εγγάμων Επισκόπων, δεύτερου γάμου των Ιερέων, κατάργηση του Μοναχισμού, συντόμευση των Ι. Ακολουθιών, κατάργηση του Ράσου, γενειών κ.λπ., κ.λπ. Τώρα την προσπάθεια αυτή συνεχίζει ο νυν Οικ. Πατριάρχης Αθηναγόρας (σημ. Ιστολογίου: το βιβλίο, παρά την καταφανή ομοιότητα με την σημερινή εποχή, εγράφη στις αρχές της δεκαετίας του 1970) και μερικοί άλλοι «προοδευτικοί» και μοντέρνοι Αρχιεπίσκοποι και Επίσκοποι.

Αυτοί μεταξύ των άλλων, προτείνουν και την κατάργηση Ι. Κανόνων ως απαρχαιωμένων. Η εποχή μας, λέγουν, διαφέρει πολύ από την εποχή των Οικουμενικών Συνόδων, που συνετάχθησαν οι Κανόνες αυτοί και δεν μπορούν να εφαρμοσθούν σήμερα.

Ας δούμε μερικούς από τους Κανόνες, αυτούς, που θέλουν να καταργήσουν:

1)               Τον 24ον της εν Τρούλλω, που απαγορεύει στους Κληρικούς και Μοναχούς να μεταβαίνουν στον ιππόδρομο και σε άλλες διασκεδάσεις.

2)               Τον 54ον των Αγ. Αποστόλων, που απαγορεύει στους Κληρικούς να μπαίνουν στα καπηλειά, στις ταβέρνες, χωρίς αναπόφευκτο ανάγκη.

3)               Τον 9ον των Αγ. Αποστόλων, που λέγει, ότι οι πιστοί, όταν μπαίνουν στην εκκλησία, πρέπει να παραμείνουν έως το τέλος της Θ. Λειτουργίας.

4)               Τον 80ον της εν Τρούλλω Συνόδου, που τιμωρεί τους Κληρικούς με καθαίρεση και τους λαϊκούς με αφορισμό, εάν απουσιάζουν από την Εκκλησία τρεις συνεχείς Κυριακές, χωρίς σοβαρό λόγο.

Προτείνουν την κατάργηση των Ι. Κανόνων για να νομιμοποιηθεί για όλους και επιτραπή δημοσίως «η αμέριμνος ζωή». Θέλουν με άλλα λόγια να νομιμοποιηθεί η ανομία, να επικυρωθεί η αμαρτία, για να μπορούν αυτοί να καθησυχάζουν τη συνείδησή τους.

Αλλά έτσι δεν σώζεται ο άνθρωπος. Βασιλεία Θεού δεν βλέπει. Θέλουν οι Οικουμενιστές να καταργήσουν όλους τους Ι. Κανόνες, που χαρακτηρίζουν την Ορθοδοξία, ως ασκητική πίστη!

Θέλουν να μωρανθή το άλας και αδιαφορούν στο ερώτημα του Κυρίου: «Εάν το άλας μωρανθή έν τινι αλισθήσεται;». Αυτό όμως, που επιδιώκει ο Οικουμενισμός είναι φανερή επίθεση εναντίον της Εκκλησίας του Χριστού. Είναι δολιοφθορά στα θεμέλια της Ορθοδοξίας.

Και βλέπουμε να κερδίζει έδαφος στις ημέρες μας η προπαγάνδα διά να καταργηθεί επισήμως το Μυστήριον του γάμου και να νομιμοποιηθεί ο πολιτικός γάμος και ο «ελεύθερος έρως». Νομιμοποιούνται τα αντισυλληπτικά και οι εκτρώσεις. Προετοιμάζουν – άκουσον, άκουσον – αναγνώριση του σιχαμερού παρά φύσιν πάθους της ομοφυλοφιλίας. Φθάνουν μάλιστα να καθιερώσουν και ειδική εκκλησιαστική τελετή γάμου διά τα τέρατα αυτά. Και η πρόταση παρακαλώ είναι Αγγλικανού Επισκόπου! Προτεστάντης δε «ιερεύς» ετέλεσε εσχάτως τοιούτον φρικτόν γάμον (Σημείωση Ιστολογίου: Υπενθυμίζουμε ότι πρόκειται για κείμενο των αρχών του ’70. Οι φόβοι του π. Χαράλαμπου επαληθεύθηκαν πλήρως στα χρόνια που ακολούθησαν, ώστε σήμερα να έχουν εκπληρωθεί όλα αυτά).

Δεν βλέπουν λοιπόν, οι Οικουμενιστές και οι Ενωτικοί με ποιους θέλουν να μας ενώσουν;

Ο Καθηγητής της έδρας του Κανονικού Δικαίου της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών κ. Κ. Μουρατίδης καταγγέλλει την προκλητικότητα και την ασέβεια έναντι των Ιερών Κανόνων και γράφει σχετικώς:

«Παραβιάζονται και καταλύονται μετά πάσης αδιαφορίας και, ας μοι επιτραπή η έκφρασις, προκλητικότητος, Κανόνες Οικουμενικών Συνόδων, οι οποίοι απειλούν την επιβολήν της ποινής του αναθέματος και του μεγάλου αφορισμού κατά των παραβατών, και σκανδαλίζονται ούτως οι πιστοί και λησμονούνται οι λόγοι του Κυρίου: «Ουαί τω ανθρώπω δι’ ου το σκάνδαλον έρχεται». Και διερωτάται κανείς επί τη βάσει τίνων κριτηρίων προβαίνουν εις την κατάργησιν των Ιερών Κανόνων της Εκκλησίας, εις ους εν τούτοις ωμολόγησαν και υπεσχέθησαν υπακοήν, ως πιστοί οικονόμοι των μυστηρίων του Θεού; Και που δύναται να οδηγήση ένας τοιούτος κατήφορος;» (Εφημερίς «Ορθόδοξος Τύπος», 20.5.70).

Πηγή: «Ο Οικουμενισμός χωρίς Μάσκα», Αρχιμ. Χαραλ. Δ. Βασιλοπούλου, εκδ. «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ» (σελ. 130-137)

ΠΗΓΗ:   ΚΛΙΚ