ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΠΟΛΕΜΟΥ (από τον άγιο Παΐσιο)

Τέτοιες μέρες μας συγκινούν ιστορίες βγαλμένες απ’ τις γραμμές του πολέμου. Και τις καταναλώνουμε αχόρταγα, καμαρώνοντας τη λεβεντιά εκείνων που πολέμησαν τότε. Κι όλο ευχόμαστε να σβήσει η φωτιά του πολέμου απ’ όλα τα πλάτη της γης.

Μα είναι πόλεμος και Πόλεμος … Κι αν εξορκίζουμε τον πρώτο, ας αγκαλιάσουμε τον

δεύτερο. Αυτόν που διεξάγεται με κεκλιμένα τα γόνατα και τα χέρια υψωμένα …

Τα περιστατικά προέρχονται από τις διηγήσεις του αγίου Παϊσίου και συμπεριλαμβάνονται στον τόμο «Περί προσευχής» (Λόγοι Στ’)

«Να μην αφήνουμε την ημέρα να περνάη χωρίς καθόλου προσευχή. Θυμάμαι στον πόλεμο, όταν περνούσαν μέρες χωρίς να κάνουμε επίθεση, ρίχναμε και καμμιά τουφεκιά. Αλλιώς θα έλεγαν οι εχθροί: ¨αυτοί κοιμούνται¨ και θα μας έκαναν αιφνιδιασμό. Το ίδιο να κάνουμε και στον πνευματικό αγώνα. Όταν καμμιά φορά νιώθουμε εξάντληση και δεν μπορούμε να κάνουμε όλα τα πνευματικά μας καθήκοντα, να μην κόβουμε το σχοινί, την επικοινωνία με τον Θεό· να κάνουμε λίγες μετάνοιες, κανένα κομποσχοίνι. Να ρίχνουμε δηλαδή κανα-δυό ριπές, για να μην μας αιχμαλωτίση το ταγκαλάκι. Και μόλις συνέλθουμε, να αρχίζουμε πάλι κανονικά τον αγώνα μας».

«Στον στρατό, εν καιρώ πολέμου, όταν ήμασταν σε συνεχή επαφή και ¨εν διαρκεί ακροάσει¨ με το Κέντρο, είχαμε περισσότερη σιγουριά. Όταν επικοινωνούσαμε κάθε δύο ώρες, νιώθαμε μία ανασφάλεια. Όταν επικοινωνούσαμε μόνο δύο φορές την ημέρα, πρωί και βράδυ, τότε νιώθαμε ξεκρέμαστοι. Το ίδιο συμβαίνει και με την προσευχή. Όσο περισσότερο προσεύχεται κανείς, τόσο περισσότερη πνευματική σιγουριά νιώθει. Είναι ασφάλεια η προσευχή.
Αν βρισκώμαστε σε συνεχή επαφή και ¨εν διαρκεί ακροάσει¨ με τον Θεό, θα προλαβαίνουμε κάθε κακό».

«Παλιά και αυτοί που έλεγαν ότι είναι άπιστοι είχαν μέσα τους Θεό. Θυμάμαι, την εποχή που ήταν οι Ιταλοί στην Κόνιτσα, πήρε φωτιά το δάσος και διαδόθηκε ότι την είχαν βάλει οι Ιταλοί, για να πάνε οι Κονιτσιώτες να την σβήσουν και να τους συλλάβουν. Όταν το άκουσαν αυτό οι Κονιτσιώτες, σκορπίστηκαν και άφησαν το δάσος να καίγεται. Οι Ιταλοί πήγαν και βρήκαν τον πρόεδρο, ο οποίος ήταν άπιστος, και του είπαν:: ¨Πού είναι οι άνθρωποι;¨ ¨Στις δουλειές τους¨, απάντησε εκείνος. ¨Και γιατί δεν πήγαν να σβήσουν την φωτιά;¨, τον ρώτησαν. ¨Α, εμείς σ’ αυτές τις περιπτώσεις, τους λέει, έχουμε τον Άγιο Νικόλαο¨- η Μητρόπολη της Κόνιτσας τιμάται στην μνήμη του Αγίου Νικολάου. Εκείνη την στιγμή, ενώ προηγουμένως δεν υπήρχε κανένα σύννεφο στον ουρανό, μαζεύτηκαν σύννεφα και άρχισε να βρέχει καταρρακτωδώς. Όταν είδαν το θαύμα αυτό οι Ιταλοί, φοβήθηκαν».

«Όταν κανείς παρακολουθή και αισθάνεται αυτά που ψάλλει, από εκεί ξεκινάει και η ευλάβεια, από εκεί έρχεται και η κατάνυξη και όλα. Γι’ αυτό να πιάνετε τακ-τακ τα θεία νοήματα, για να κεντιέται η καρδιά, να τα νιώθη. Αν πάη το τηλεγράφημα στην καρδιά, και από μία λέξη κεντιέται ο άνθρωπος, τινάζεται, αλλοιώνεται πνευματικά. […]
Στη γερμανική κατοχή ένας τυφλός με μια φλογέρα ξέρετε πόσους ξεσήκωσε; Πόσο γλυκά και με τι καημό έπαιζε ο καημένος το ¨Έχε γειά, καημένε κόσμε¨! Πονούσε για το έθνος του και ο πόνος του έβγαινε από τη φλογέρα!
Άπλωνε το καπέλο του και έλεγε: ¨Ρίξτε στον τυφλό¨. Οι Γερμανοί έλεγαν ¨τυφλός είναι¨ και τον άφηναν ελεύθερο· του έρριχναν και χρήματα! Αυτός όμως έκανε … ιεραποστολή! Όπως ήταν απογοητευμένος τότε ο κόσμος, τους άναβε φλόγα μέσα τους. […] Σκεφθήτε τώρα να ξεσηκώνεσαι από την αγάπη για τον Χριστό!».

«Όταν ήμουν στον στρατό και ήμασταν στις επιχειρήσεις πάνω στα βουνά, επτά μήνες είχα να δω εκκλησία. Μια μέρα με έστειλαν κάτω στην Ναύπακτο, για να φτιάξω κάτι ασυρμάτους, και έπρεπε να γυρίσω αμέσως πίσω. Τακτοποίησα τους ασυρμάτους και, καθώς επέστρεφα, πέρασα έξω από μία εκκλησία που ήταν πάνω στον δρόμο. Ήταν Μεγάλη Σαρακοστή και έψαλλαν τους Χαιρετισμούς. Πώς να μπω μέσα; Είχα τους ασυρμάτους που δεν μπορούσα να τους αφήσω· δεν είχα και χρόνο. Κάθησα μόνον πέντε λεπτά έξω από την εκκλησία. Με έπιασε ένα παράπονο! Έκλαιγα σαν μικρό παιδί. ¨Θεέ μου, έλεγα, πώς κατήντησα! Από μικρός πήγαινα στην εκκλησία, πριν πάη ο νεωκόρος. Και τώρα επτά μήνες έκανα να δω εκκλησία!¨».

***

Από το περιοδικό «Η Δράση μας». Τεύχος 542 ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ 2016

ΠΗΓΗ:   ΚΛΙΚ