ΑΛΛΟΥ ΣΤΑΖΕΙ ΤΟ ΒΟΥΤΣΙ!

π. Βαρνάβας Λαμπρόπουλος 

 Σίγουρα τά ἐφόδια γιὰ νὰ διαλεχθοῦν τὰ παιδιά μας μὲ τὶς θρησκεῖ- ες τοῦ κόσμου δὲν θὰ τὰ βροῦν στὸν θλιβερὸ θρησκειολογικὸ ἀχταρμὰ πού τελείως ἀψυχολόγητα ἄρχισε νὰ τοὺς σερβίρεται ἀπὸ τὴν Γ΄ Δηµοτικοῦ! Ὅμως οἱ πρόσφατες ἀντιδράσεις γιὰ τὰ νέα βιβλία θρησκευτικῶν μαρτυροῦν γιὰ τὴν συνεχιζόμενη ἀφελῆ ἀγωνία μας νὰ περιφρουροῦμε τὴν (ὅποια τελοσπάντων!) Ὀρθοδοξία μας μὲ τὴν βοήθεια ... «τοῦ στρατοῦ, τοῦ ναυτικοῦ καὶ
τῆς ἀεροπορίας» (ὅπως μὲ πικρὸ χιοῦμορ ἔλεγε ὁ μακαριστὸς π. Ἰωάννης Ρωμανίδης)! Μήπως κάποια «αὐτονόητα» ἔχουν πιὰ πεθάνει; Μήπως πρέπει ἐπὶ τέλους νὰ καταλάβουμε ὅτι τὴν Ἑλλαδίτσα μας δὲν τὴν κάνουν «χριστια- νικὴ» οὔτε τὰ ἄρθρα τοῦ Συντάγματος, οὔτε ἡ προσφορὰ τῆς Ἐκκλησίας στοὺς ἐθνικοὺς ἀγῶνες, οὔτε ἡ προβολὴ τῆς Ἐκκλησίας ὡς μεγάλης πολι- τιστικῆς κληρονομιᾶς; Τὰ παιδιά μας θὰ ἐνταχθοῦν στὴν Ἐκκλησία, ΜΟΝΟΝ ὅταν δοῦν πρῶτα ἐμᾶς, ποιμένες, γονεῖς καὶ διδασκάλους τους, νὰ ζοῦμε τὴν Ἐκκλη- σία σὰν τὸ Πατρικό μας Σπίτι, ὅπου ὑπάρχει ὄχι ἁπλῶς νόημα ζωῆς ἀλλὰ «περισσὸν ζωῆς», ὅπου ἀκόμη καὶ «οἱ μίσθιοί του Πατρὸς περισσεύουσιν ἄρτων» καὶ ὅπου ἀναπνέουμε «τὴν ἐλευθερίαν τῆς δόξης τῶν τέκνων τοῦ Θεοῦ». Σὲ κάθε ἀντίθετη περίπτωση εἶναι σίγουρο ὅτι θὰ ἀκοῦμε ὅλο καὶ περισσότερα βλαστάρια μας μεγαλώνοντας νὰ μᾶς ρωτᾶνε: «Μὲ ρωτήσα- τε πού μὲ βαφτίσατε;» Σαφῶς πρῶτα εὐθυνόμαστε ἐμεῖς οἱ κληρικοί. Ὁ μακαριστὸς πατὴρ Ἀλέξανδρος Σμέμαν κάνει τὴν θλιβερὴ διαπίστωση: «Οἱ νέοι μας σήμερα αἰσθάνονται πρὸς τοὺς κληρικούς, ὅ,τι καὶ πρὸς τὰ νεκροταφεῖα. Εἶναι ἱερά, προκαλοῦν φόβο καὶ βρίσκονται ἔξω ἀπὸ τὴ ζωή». Ἀναφέρουμε ἀληθινὸ περιστατικό: Μιὰ γιαγιὰ πῆρε τὸ ἑξάχρονο ἐγγονάκι της νὰ πάει σὲ πανηγυρίζοντα ναό, ὅπου θὰ λειτουργοῦσε ἀρ- χιερέας. Ὁ μικρὸς «προέδραμε τάχιον» τῆς γιαγιᾶς του, καὶ μπαίνοντας βλέπει κάτω ἀπὸ τὸν πολυέλαιο νὰ γίνεται τελετουργικὴ ἔνδυση τοῦ ἀρ- χιερέως. Ὁπότε τρέχει στὴ γιαγιὰ καὶ («ἐκ στόματος νηπίων κατηρτίσω...» ἀληθῆ μῶμον!) τῆς λέει: «Γιαγιά, ἔλα νὰ δεῖς. Μέσα εἶναι ὁ Σουλεϊμάν ὁ με- γαλοπρεπής!»... Σαφῶς τό παιδί βρέθηκε σέ ... θρησκειολογική σύγχυση! Πόση ἀποξένωση προκαλοῦν ὄντως κάποιες συμπεριφορές, ποὺ μαρτυροῦν ὅτι κυριολεκτικὰ «ζοῦμε στὸν κόσμο μας», χωρὶς καμιὰ κατα- νόηση γιὰ τὶς οὐσιαστικὲς ἀνάγκες τῶν ἀνθρώπων. Ὅλοι φυσικά, μὰ πε- ρισσότερο οἱ νέοι, διψᾶνε γιὰ μαρτυρία σταυρωμένης καὶ ἀναστημένης ζωῆς καὶ ὄχι γιὰ φιγοῦρες. Διψᾶνε γιὰ ἁπλότητα καὶ γνησιότητα. Καὶ ὅταν αὐτὲς οἱ προσδοκίες τους διαψεύδονται, τότε νιώθουν προδομένοι. Νιώθουν ὅτι κάποιοι τοὺς κρύβουν τὸ Θεό. Ὁ ἰταλὸς σκηνοθέτης Μπερτολούτσι ἐξομολογεῖτο σὲ συνέντευξή του, πῶς ἔχασε τὴν πίστη του ἤδη σέ ἡλικία 12 ἐτῶν: «Πῆγα νὰ ἐξομολογη- θῶ πρὶν τὴν κυριακάτικη λειτουργία. Γονάτισα καὶ ἄρχισα νὰ λέω τὶς σκέ- ψεις μου, ἀλλὰ ἔνιωσα ἕνα τρομερὰ ἔντονο συναίσθημα ὅτι ὅλοι ἔλεγαν ψέματα. Ὁ παπὰς ἔλεγε ψέματα. Οἱ πιστοὶ ἔλεγαν ψέματα. Ὁ Θεὸς ἔλεγε ψέματα. Καὶ φυσικά, πρῶτος καὶ καλύτερος, ἐγώ. Πῆγα λοιπὸν καὶ ἀνακοίνωσα μὲ μεγάλη σοβαρότητα στοὺς γονεῖς μου, ὅτι ἦταν ἡ τελευταία φορὰ ποὺ πήγαινα στὴν ἐκκλησία. Ἐκεῖνοι προσποιήθηκαν ὅτι ἡ δήλωσή μου τοὺς σόκαρε. Ἀλλὰ φυσικὰ δὲν ἦταν εἰλικρινεῖς, ἀφοῦ οἱ ἴδιοι πήγαιναν στὴν ἐκκλησία μόνο σὲ γάμους καὶ σὲ κηδεῖες». Ἴσως νά εἶναι ὑπερβολικὴ ἡ γενίκευση ὅτι ὅλα μέσα στήν ἐκκλησία τοῦ φάνηκαν ψεύτικα, ὅμως εἶναι φανερό, ὅτι ἀπὸ πρὶν μάζευε ἀπογοη- τεύσεις γιὰ τὸν τρόπο ζωῆς τῶν «χριστιανῶν» τοῦ περιβάλλοντός του. Ἔ- τσι κάποια στιγμὴ ἔγινε ἡ ὁριστικὴ ρήξη. Τὰ παιδιά μας δὲν τρῶνε κουτόχορτο. Ἂν βλέπουν ὅτι ἡ σχέση μας μὲ τὴν Ἐκκλησία ἔχει καταντήσει ψεύτικη ἢ πεθαμένη, ἂν βλέπουν ὅτι ἡ Ἐκκλησία δὲν ἀποτελεῖ γιὰ μᾶς οὔτε πηγὴ ζωῆς οὔτε κριτήριο ἀλήθειας, ἀλλὰ ἔχει ξεπέσει ἢ σὲ χῶρο κοινωνικῶν ἐκδηλώσεων ἢ σὲ πολιτιστικὸ ἀγαθό, τότε ὄχι ἁπλῶς βγαίνουν ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία ἀλλά... βροντᾶνε καὶ τὴν πόρτα. Κάπως ἔτσι βρόντηξε τὴν πόρτα βγαίνοντας καὶ ἕνας ἄλλος σκηνοθέτης, ὁ διάσημος Μπέργκμαν. Πῶς νὰ μὴ γίνει ἄθεος καὶ ὁ Μπέρ- γκμαν, ὅταν ἔβλεπε τὸν κληρικὸ πατέρα του, ἄλλα νὰ λέει στὸ κήρυγμα καὶ ἄλλα νὰ κάνει μέσα στὸ σπίτι. Ὁ αὐταρχικὸς χαρακτήρας αὐτοῦ τοῦ πατέρα (οἱ ξυλιές, πού ἔδινε, ἄφηναν ματωμένες χαρακιὲς!) καὶ ἡ φαρισαϊκὴ ὑποκρισία του, ἔκαναν τὸν Μπέργκμαν νὰ ὁμολογεῖ στὴν αὐ- τοβιογραφία του: «Στὴν σχέση μὲ τὸν πατέρα μου τὴν ἔβγαλα σχετικὰ κα- θαρή, μόνο ὅταν ἀποφάσισα νὰ γίνω ἐπαγγελματίας ψεύτης. Δημιούργησα ἕνα ἐξωτερικὸ πρόσωπο, πού ἐλάχιστη σχέση εἶχε μὲ τὸν πραγματικό μου ἑαυτό. Καὶ αὐτὸς ὁ διχασμὸς εἶχε βλαβερὲς ἐπιπτώσεις σέ ὅλη μου τήν ζωή». Τί τραγικό, ἕνας πατέρας νὰ ἐξωθεῖ τὸ παιδί του νὰ γίνει ἐπαγγελ- ματίας ψεύτης, ἐπειδὴ ὁ ἴδιος δὲν φρόντισε νὰ εἶναι ἀληθινός, οὔτε στὴ σχέση του μὲ τὸν ἑαυτό του οὔτε στὴ σχέση του μὲ τὸν Θεό. Πιὸ πολὺ τὸν ἔνοιαζε ἡ ἐντύπωση ποὺ ἔκανε στὰ μάτια τοῦ κόσμου, παρὰ ἡ γνήσια ἐσωτερική του μεταμόρφωση. Καὶ γι’ αὐτὸ κατάντησε νὰ «τὸ παίζει» αὐ- τόκλητος «χωροφύλακας τοῦ Θεοῦ»! Τό 1968, σέ κάποιο συνέδριο ποικίλων ἀποχρώσεων προτεσταντῶν στήν Καλιφόρνια πού - ὑπό τήν ἡγεσία τοῦ Peter Gillquist - προσχώρησαν ἀργότερα ὁμαδικά στήν Ὀρθοδοξία - ἕνας νεαρός εἶχε μιά κονκάρδα στό πουκάμισό του, πού ἔγραφε: « Ὁ Θεός δέν εἶναι νεκρός - Ἡ Ἐκκλησία ὅμως εἶναι!» Χρέος μας εἶναι νά ἀνατρέψουμε αὐτή τήν πεποίθηση, πού κυριαρ- χεῖ καί σέ πολλούς «ὀρθοδόξους» τῆς Ἐκκλησίας μας!