Ο ΚΑΤΑΚΤΗΤΗΣ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ

Ο ΚΑΤΑΚΤΗΤΗΣ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ

τοῦ περιοδ. «Ο ΣΩΤΗΡ»,
ἀρ. τ. 2157, 15.06.17

ἠλ. στοιχειοθ. «ΧΡ. ΒΙΒΛΙΟΓΡ.»

.                     Τὸ πέρασμά του φοβερό! Στὸ πέρασμά του ἡ θάλασσα βράζει. Τὰ ψάρια σκορποῦν τρομαγμένα. Οἱ κολυμβητὲς φρίττουν. Τὰ μικρὰ πλοιάρια κινδυνεύουν. Ὅταν ἀνοίγει τὰ πελώρια σαγόνια του, ὁ θάνατος ὀργιάζει. Φόβος καὶ τρόμος. Ἂν ὀσμιστεῖ αἷμα, τρελαίνεται. Καὶ τότε, ἀλίμονο σὲ ὅποιον βρεθεῖ μπροστά του.
.                 Καρχαρίας μαινόμενος.
.               Ἔτσι… τέτοιος ἔμοιαζε ὁ Σαούλ. Θηριῶδες ψάρι. Ἔβραζε τὴ θάλασσα, σήκωνε κύματα μανιασμένα, ἀπειλοῦσε μὲ θάνατο.
.                   Ὥσπου τὸν ψάρεψε ὁ μεγάλος ψαράς. Ἔριξε τὸ ἀγκίστρι του ἀπὸ ψηλὰ καὶ τὸν ἔπιασε. «Σαούλ, Σαούλ», τοῦ φώναξε, «τί με διώκεις;». Καὶ τὸ μεγάλο, τὸ αἱμοβόρο ψάρι πιάστηκε.

.                   Μέθυσε ἀπὸ τὴν χαρά του ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος. Ξεκίνησε νὰ ἑρμηνεύει τὸ ἱερὸ βιβλίο τῶν πράξεων τῶν Ἀποστόλων, ἑρμήνευσε τὴν ἐπιγραφὴ –γιὰ ποιὸν λόγο ὀνομάζεται «πράξεις τῶν Ἀποστόλων»– καὶ ἐνῶ ἔπρεπε νὰ συνεχίσει μὲ τὸν πρῶτο στίχο τοῦ πρώτου κεφαλαίου…
.                   Δὲν ἄντεξε!
.                   Δὲν μπορῶ νὰ συνεχίσω, φώναξε μέσα στὴν Ἐκκλησία. Δὲν μὲ ἀφήνει ὁ Παῦλος. Τραβάει τὴ γλῶσσα μου πρὸς αὐτόν. Θέλω νὰ τὸν δῶ νὰ μπαίνει στὴ Δαμασκὸ δεμένος. Ὄχι μὲ σιδερένια ἁλυσίδα, ἀλλὰ μὲ τὴ φωνὴ τοῦ δεσπότου Χριστοῦ. Θέλω νὰ δῶ πιασμένο αὐτὸ τὸ μεγάλο ψάρι, ποὺ ἔβραζε ὅλη τὴν θάλασσα, αὐτὸν ποὺ σήκωσε τόσα κύματα κατὰ τῆς Ἐκκλησίας. Θέλω νὰ τὸν δῶ πιασμένο «οὐκ ἀγκίστρῳ ἀλλὰ λόγῳ δεσποτικῷ»· ὄχι μὲ ἀγκίστρι ἀλλὰ μὲ τὸν λόγο τοῦ δεσπότου Χριστοῦ. Διότι ὁ δεσπότης μας Χριστός, αὐτὸς ποὺ δίδαξε τὴν τέχνη τῆς πνευματικῆς ἁλιείας, ὅπως στέκεται ὁ ψαρὰς σὲ ψηλὴ πέτρα, ἱστάμενος καὶ Αὐτὸς στὴν ψηλὴ πέτρα τοῦ οὐρανοῦ, ἔριξε σὰν ἀγκίστρι αὐτὴ τὴν φωνή· «Σαῦλε, Σαῦλε, τί με διώκεις;», καὶ ἔτσι ψάρεψε αὐτὸ τὸ μεγάλο ψάρι.
.                   Κι ὅπως τὰ ψάρια, ὅταν πιαστοῦν, τυφλώνονται, ἔτσι κι αὐτὸ τὸ ψάρι μόλις κατάπιε τὸ ἀγκίστρι, ἀποτυφλώθηκε. «Ἀλλ᾽ ἐκείνη ἡ τύφλωσις πᾶσαν οἰκουμένην ἀναβλέψαι ἐποίησε».
.                   Νὰ ποιὰ πράγματα θέλω νὰ δῶ, τονίζει ὁ Ἅγιος.Γι᾽ αὐτὸ ἄφησα τὸ προοίμιο καὶ σπεύδω νὰ πηδήξω στὴ μέση τοῦ βιβλίου. «Παῦλος γὰρ καὶ Παύλου πόθος ἠνάγκασεν ἡμᾶς πηδῆσαι τοῦτο τὸ πήδημα. Παῦλος καὶ ὁ Παύλου πόθος».
.                   Συγχωρέστε με, φώναξε. Ἢ μᾶλλον, μὴ μὲ συγχωρεῖτε, ἀλλὰ ζηλέψτε με. «Ζηλώσατε τὸν ἔρωτα τοῦτον»· ζηλέψετε τὴν ἀγάπη αὐτή, ποὺ ἔχω γιὰ τὸν Παῦλο.
.                   Ὁ Χρυσόστομος εἶχε πάθος μὲ τὸν μέγα Ἀπόστολο. Γι᾽ αὐτὸ καὶ ὀνομάστηκε «στόμα τοῦ Παύλου». Καὶ γι᾽ αὐτὸ προέτρεξε στὸ κήρυγμά του νὰ βρεθεῖ στὸν δρόμο τῆς Δαμασκοῦ, ὅπου ὁ Χριστὸς συνέλαβε τὸν Παῦλο.
.                   Τὸν συνέλαβε!
.                   Ἀπὸ τὴν ἡμέρα ἐκείνη ὁ καρχαρίας ἔγινε δελφίνι, ὁ διώκτης ἔγινε ὁ Ἀπόστολος, ὁ Σαῦλος Παῦλος.
.                   Καὶ ὁ Παῦλος;… αὐτὸ τὸ ζωντανὸ θαῦμα, ἡ ἔκπληξη τῆς πρώτης Ἐκκλησίας, πῆρε τοὺς δρόμους, τὰ βουνά, τὶς θάλασσες· πῆρε τὶς πόλεις μία πρὸς μία, τὶς κωμοπόλεις, τὰ χωριὰ καὶ ἄνοιξε πόλεμο. Πόλεμο πρὸς τὸ σκοτάδι, πρὸς τοὺς κοσμοκράτορες «τοῦ σκότους τοῦ αἰῶνος τούτου» (Ἐφ. ϛ´ 12).
.                   Βῆμα πρὸς βῆμα ἄρχισε ἡ ἀπελευθέρωση τῆς αὐτοκρατορίας. Τὸ ἕνα μετὰ τὸ ἄλλο τὰ κάστρα ἔπεφταν, καὶ ἔστηνε πάνω στὰ τείχη τους τὸν αἰματόβρεχτο σταυρό. Ἔπεσε ἡ Ἀντιόχεια, ἡ Ἔφεσος, ἡ Μίλητος, οἱ Κολλασές, ἡ περιοχὴ τῆς Γαλατίας, ἡ Κύπρος, ἡ Κρήτη, ἡ Τροία.
.                   Ἀπὸ τὴν Τροία ξεκίνησε τὴν ἐκστρατεία γιὰ τὴν κατάκτηση τῆς ἠπειρωτικῆς Εὐρώπης. Κατέκτησε τοὺς Φιλίππους, τὴν Θεσσαλονίκη, τὴν Βέροια, τὴν Ἀθήνα, τὴν Κόρινθο, τὴ Νικόπολη τῆς Ἠπείρου, καὶ ἔπειτα εἰσέβαλε στὴν Ρώμη, χτύπησε τὴν δαιμονικὴ πλάνη στὴν καρδιὰ τῆς αὐτοκρατορίας. Ἐκεῖ φυλακίστηκε, γιὰ νὰ μπορέσει νὰ σπάσει τὰ σίδερα τοῦ σατανικοῦ δεσμωτηρίου. Καμιὰ κατάκτηση δὲν ὑπῆρξε εὔκολη. Πολέμησε μὲ ὅλες τὶς σατανικὲς δυνάμεις. Ραβδίστηκε, λιθοβολήθηκε, ναυάγησε τρεῖς φορές, ἕνα ὁλόκληρο μερόνυχτο πάλευε μὲ τὰ κύματα. Κινδύνευε παντοῦ, στὶς πόλεις, στὶς ἐρημιές, στὴ θάλασσα. Πέθανε ἀμέτρητες φορές. Καὶ κάθε φορὰ φώναζε θριαμβικά: «καὶ ἰδοὺ ζῶμεν»! Εἶμαι ἀκόμη ζωντανός! Ἔφτασα στὶς πύλες τοῦ ἅδη, ἀλλὰ νὰ ποὺ ζῶ!
.                   Δύο χιλιετίες μετὰ μένουμε νὰ θαυμάσουμε τὸν Παῦλο. Τὸν μέγα Ἀπόστολο. Τὸ στόμα τοῦ Χριστοῦ. Τὸν νικητὴ τοῦ κόσμου. Τὸν κατακτητὴ τῆς Εὐρώπης. Τὸν εὐεργέτη τοῦ πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας. Τὸν φλογερὸ μύστη τοῦ Χριστοῦ. Τὸν φλεγόμενο μετεωρίτη ποὺ ἔκαψε καὶ γκρέμισε τὰ κάστρα τοῦ ἐχθροῦ! Τὸν θαυμάζουμε. Τὸν χειροκροτοῦμε ἀπὸ τὶς κερκίδες τῶν παγωμένων καρδιῶν μας…
.                   Ἂν ζοῦσε σήμερα…

ΠΗΓΗ:   ΚΛΙΚ