ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟ «ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ»

ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟ «ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ»

τῆς «Χριστ. Ἑστίας Λαμίας»

.                     Εἶναι ἕνας χαιρετισμὸς ποὺ λέμε καθημερινὰ γιὰ 40 μέρες πρωὶ καὶ βράδυ μετὰ τὴν Ἀνάσταση μέχρι τὴν παραμονὴ τῆς Ἀναλήψεως, δηλαδὴ τότε ποὺ γιορτάζουμε τὴν Ἀπόδοση τοῦ Πάσχα. Ὁ χαιρετισμὸς αὐτὸς ἀντικαθιστᾶ κάθε ἄλλο χαιρετισμὸ (καλημέρα, καλησπέρα, καληνύχτα…).
.                     Εἶναι ἕνας διάλογος ἐπικοινωνίας καὶ ἀναγνωρίσεως μεταξὺ χριστιανῶν. Ὁ ἕνας ὁμολογεῖ τὴν Πίστη του στὴν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ λέγοντας «Χριστὸς Ἀνέστη» καὶ ὁ ἄλλος, ὁ ἀδελφός του ἐν Κυρίῳ ἀνταποκρίνεται καὶ ἀπαντᾶ μὲ τὴν ἴδια βεβαιότητα τῆς Πίστεως λέγοντας «Ἀληθῶς Ἀνέστη».
.                     Εἶναι μία πίστη ποὺ ἀποτελεῖ «τὴν καρδιὰ καὶ τὴν ψυχή, τὴν ἀρχὴ καὶ ὅλο τὸ συγκλονιστικὸ ἀπερινόητο περιεχόμενο τῆς Χριστιανικῆς μας Πίστεως, τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καὶ τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Χριστοῦ μας. Κάθε φορὰ ποὺ προφέρουμε τὸ «Χριστὸς Ἀνέστη», καταθέτουμε τὴν ὕψιστη καὶ ἀνυπέρβλητη παραδοχή, αὐτὴ ποὺ περιλαμβάνει ὅλα τὰ σημαίνοντα καὶ σημαινόμενα τῶν ἱερῶν κειμένων τῆς Ἐκκλησίας μας».
.                     Εἶναι μία ὁμολογία τοῦ χριστιανοῦ ποὺ βγαίνει ἀβίαστα μέσα ἀπὸ τὴν καρδιά του, ἀπὸ τὸ βίωμά του καὶ τὴν βεβαιότητά του ὅτι ἀναστήθηκε ὁ Χριστὸς καὶ αὐτὸ τὸ πιστεύει καὶ τὸ ὁμολογεῖ καὶ τὸ ἀνακοινώνει πρὸς κάθε κατεύθυνση. Πιστεύει στὴν μαρτυρία τῶν ἀποστόλων, στὴν ἐμπειρία τῆς Ἐκκλησίας καὶ στὴν ἐνέργεια τοῦ Μυστηρίου τῆς Πίστεως στὴ ζωή του.
.                     Εἶναι ἕνα μαρτύριο τὸ «Χριστὸς Ἀνέστη», διότι «ἡ πίστη τοῦ Χριστιανοῦ δοκιμάζεται μὲ τὴν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ σὰν τὸ χρυσάφι στὸ χωνευτήρι. Ἀπ᾽ ὅλο τὸ Εὐαγγέλιο ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ εἶναι τὸ πιὸ ἀπίστευτο πράγμα, ὁλότελα ἀπαράδεκτο γιὰ τὸ λογικό μας καὶ ἀληθινὸ μαρτύριο γιὰ δαῦτο» (Φ. Κόντογλου). Συγχρόνως εἶναι κι ἕνα ἄλλο μαρτύριο μέσα στὸν κόσμο ποὺ δυστυχῶς πολὺ λίγο πιστεύει στὴν Ἀνάσταση καὶ προσπαθεῖ νὰ πνίξει κάθε φωνὴ ποὺ τὴν ὁμολογεῖ.
.                     Εἶναι μία προσευχὴ – στὴν πλήρη του μορφὴ τὸ «Χριστὸς Ἀνέστη» – ποὺ γιὰ 40 μέρες ἀντικαθιστᾶ τὴν ἔναρξη καὶ τὴν ἀπόλυση τῶν ἀκολουθιῶν τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλὰ καὶ τῶν ἀτομικῶν μας προσευχῶν. Συνοδεύεται καὶ ἀπὸ τὶς ἄλλες σχετικὲς προσευχὲς ποὺ ἐμπεριέχονται στὴν Ἐναρκτήρια Ἀκολουθία τὶς ἀναστάσιμες ἡμέρες τοῦ Πεντηκοσταρίου.
.                     Εἶναι μία μαρτυρία στὸν σύγχρονο κόσμο, τὸν βαπτισμένο καὶ τὸν ἀβάπτιστο. Στὸν πρῶτο νὰ ἀναζωπυρώσει μέσα του τὸ χάρισμα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ νὰ ξαναζωντανέψει τὴν ἀποσταμένη ἐλπίδα, νὰ δώσει κουράγιο καὶ δύναμη γιὰ μετάνοια καὶ στὸν ἄλλο γιὰ νὰ τὸν ἀναστήσει ἀπὸ τὴ φθορὰ τοῦ πνευματικοῦ θανάτου καὶ τὸν ψυχαναγκασμὸ τῆς ἡμερομηνίας λήξεως καὶ νὰ τὸν προσανατολίσει στὴν ὄντως ζωὴ διὰ τοῦ βαπτίσματος.
.                     Εἶναι μία νικητήρια κραυγή, μία διαπίστωση νίκης, ὅτι ὁ θάνατος δὲν κράτησε στὰ σπλάγχνα του τὸν βασιλέα τῆς δόξης «οὐκ ἦν δυνατὸν κρατεῖσθαι ὑπὸ τῆς φθορᾶς τὸν Ἀρχηγὸν τῆς Ζωῆς. Χριστὸς ἀναστὰς ἐκ νεκρῶν οὐκέτι ἀποθνήσκει, θάνατος αὐτοῦ οὐκέτι κυριεύει». Νίκησε ὁ Χριστὸς τὸν διάβολο, τὴν ἁμαρτία, τὸν κόσμο, τὸν θάνατο καὶ τὸν Ἅδη καὶ ἐλευθέρωσε «τοὺς ἀπ᾽ αἰῶνος δεσμίους».
.                     Εἶναι μία πολεμικὴ ἰαχή, ἕνα σάλπισμα πνευματικῆς ἐπίθεσης, γιὰ τὸ στράτευμα τῆς Ἐκκλησίας ποὺ δίνει μάχες θεολογικὲς καὶ πνευματικὲς κατὰ τῆς ἀθεΐας, τῆς πλάνης, τῶν σκοτεινῶν δυνάμεων, τῆς αἱρέσεως καὶ τοῦ σχίσματος, τῆς ἁμαρτίας καὶ τοῦ ὑποκόσμου. Ὁ Χριστὸς νίκησε καὶ ἡ «Ἐκκλησία Του πολεμουμένη νικᾶ». Ζεῖ ὁ Χριστὸς εἰς τοὺς αἰῶνες καὶ μεῖς θὰ ζήσουμε καὶ θὰ νικήσουμε μὲ Αὐτὸν καὶ δι᾽ Αὐτοῦ. Ἡ νίκη τοῦ Πνεύματος εἶναι δεδομένη. «Ἐξῆλθε νικῶν καὶ ἵνα νικήσῃ».
.                     Εἶναι ἡ ἤρεμη δύναμη τῶν ἁγίων μαρτύρων καὶ τῶν ὁσίων τῆς Ἐκκλησίας μας διὰ μέσου τῶν αἰώνων. Ἡ ἔμπνευσή τους, τὸ στήριγμά τους καὶ τὸ κήρυγμά τους μέσα στὴν κοιλάδα τοῦ κλαυθμῶνος καὶ στὶς συμπληγάδες τῶν διωγμῶν. Οἱ δύο αὐτὲς λέξεις μὲ τὶς πέντε συλλαβὲς κράτησαν ὄρθια τὴν ψυχὴ «τῶν ἁγίων τῶν καθ᾽ ἑκάστην γενεὰν εὐαρεστησάντων τῷ Κυρίῳ» μέσα στὶς ἀνελέητες ἐποχὲς τῶν κατακομβῶν, τῶν καταναγκαστικῶν ἔργων καὶ τῶν στρατοπέδων τῆς Σιβηρίας, «τῆς πείνας, τῶν στερήσεων, τῶν κακουχιῶν καὶ τῶν πάσης φύσεως δοκιμασιῶν» (Ἠλ. Κατσάνος).
.                     Εἶναι ἡ θεολογία μας ὄχι μόνο γιὰ τὴ θεότητα τοῦ Κυρίου καὶ τὴ μοναδικότητα τοῦ θεανδρικοῦ προσώπου Του, διότι μόνος αὐτὸς ἀπὸ μόνος Του, αὐτεξουσίως, ἀνέστησε τὸ νεκρωθὲν σῶμα του, δηλαδὴ ἡ θεία φύση Του ἀνέστησε τὴν ἀνθρώπινη, ἀλλὰ γιὰ τὸ μέλλον τοῦ ἀνθρωπίνου σώματος. «Τὰ σώματά μας προορίζονται γιὰ τὴν κοινὴ Ἀνάσταση τῶν νεκρῶν στὴ Δευτέρα Παρουσία τοῦ Κυρίου. Μπορεῖ τώρα νὰ φθείρονται καὶ νὰ θάπτονται, ὄχι νὰ καίγονται, ἀλλὰ ἔχουν αἰώνια προοπτική. Θὰ ἀναστηθοῦν…Ἑπομένως ἂς τὰ σεβόμαστε, ἂς ἀποφεύγουμε τὴν ἁμαρτία ποὺ τὰ φθείρει, ἂς τὰ τιμοῦμε καὶ μετὰ θάνατον μὲ τὴν εὐλογημένη ταφὴ καὶ ὄχι μὲ τὴν πολυέξοδη καὶ τὴν ἀσεβῆ καύση» (Φιλ. Νικολάου)
.                     Εἶναι ὁ Ἐθνικός μας Ὕμνος μέσα στὴν Ἐκκλησία, ὁ ὁποῖος λέγει σὲ θεολογικὴ γλώσσα αὐτὸ ποὺ ὁ ποιητὴς ἐννόησε ποιητικῇ ἀδείᾳ καὶ εἶπε γιὰ τὴν Ἀνάσταση τῆς Ἐλευθερίας, ποὺ ἀναδύεται, ὅπως στὸ θαυμάσιο ὅραμα τοῦ Προφήτη Ἰεζεκιήλ, «ἀπ᾽ τὰ κόκκαλα βγαλμένη τῶν Ἑλλήνων τὰ ἱερά». Πάντοτε οἱ Ὀρθόδοξοι Ἕλληνες στὶς ἑκατοντάδες τῶν χρόνων τῆς αἰσχρῆς δουλείας μαζὶ μὲ τὸ «Χριστὸς Ἀνέστη» συμπλήρωναν μυστικὰ ἢ φανερὰ καὶ τὸ «Ἡ Ἑλλὰς Ἀνέστη» καὶ «Ἡ Β. Ἤπειρος Ἀνέστη» καὶ «Ἡ Κύπρος Ἀνέστη» καὶ «Ἡ Πόλις Ἀνέστη»…!!!

.                     Ἔτσι ἐξηγεῖται – καὶ λίγα εἴπαμε – γιατί ὁ θεοφόρος Πατὴρ ἡμῶν ἅγιος Σεραφεὶμ τοῦ Σαρὼφ (1759-1833) χαιρετοῦσε ἐφ᾽ ὅρου ζωῆς τὸν κάθε ἄνθρωπο μὲ τὸν αἰώνιο Χαιρετισμὸ «Χριστὸς Ἀνέστη, χαρά μου»!

Τόσα πολλὰ εἶναι καὶ σημαίνει τὸ «Χριστὸς Ἀνέστη»!!!

ΠΗΓΗ:   ΚΛΙΚ