ΜΕΓΑΛΗ Η ΑΞΙΑ ΤΟΥ ΣΑΡΑΝΤΑΛΕΙΤΟΥΡΓΟΥ

ΤΟΥ ΝΙΚΟΛ. ΒΟΪΝΕΣΚΟΥ

Από το βιβλίο «Τοις κατά πρόθεσιν κλητοίς» του π.Στεφάνου Αναγνωστοπούλου αντλούμε το παρακάτω θαυμαστό γεγονός, που φανερώνει τη μεγάλη αξία του σαρανταλείτουργου.

Ζούσε κάποτε, ένας χριστιανός, που εργαζόταν σ’ ένα νταμάρι. Μια μέρα, εκεί που έσκαβε μαζί με πολλούς άλλους, ξαφνικά ξεκόλλησε ένας βράχος, με αποτέλεσμα να καταπλακωθούν όλοι τους μέσα στη στοά. Η γυναίκα αυτού του χριστιανού, η κυρία

Αργυρώ, πιστεύοντας ότι ο άνδρας της σκοτώθηκε, έδωσε ό,τι είχε από το υστέρημά της σε έναν ιερέα να κάμει 40 Λειτουργίες για την ψυχή του σ’ ένα εξωκκλήσι κοντά στο μέρος όπου έγινε το δυστύχημα. Καθημερινά μάλιστα έδινε στον ιερέα ένα πρόσφορο, ένα μπουκαλάκι με κρασί και μια λαμπάδα.

‘Όταν ο ιερέας είχε ήδη τελέσει 20 Λειτουργίες, ο διάβολος φθόνησε την ευλάβεια της κυρα-Αργυρώς και αφού μετασχηματίστηκε σε έναν γνωστό της χωρικό, την συνάντησε το πρωί στον δρόμο και της είπε:

-Ξέρεις; Ο παπάς δεν πήγε στην εκκλησία γιατί είχε δουλειά βιαστική και γι’ αυτό μην κοπιάζεις. Αύριο πηγαίνεις την προσφορά σου.

Αυτό της το έκαμε ο διάβολος τρεις φορές στο διάστημα των 40 Λειτουργιών. Εν τω μεταξύ, αν και είχαν περάσει 40 ημέρες από το ατύχημα, συνεχίζονταν οι προσπάθειες στο ορυχείο ν’ απεγκλωβίσουν τα πτώματα. Έτσι, σκάβοντας ακόμη πιο βαθειά, έφθασαν σε ένα μέρος, όπου άκουσαν μία ανθρώπινη φωνή να τους λέει:

-Προσέξτε, ζω! Σκάψτε με προσοχή, γιατί επάνω μου είναι δύο πέτρες, μην πέσουν και με θανατώσουν.

Αυτοί θαύμασαν και πράγματι, σκάβοντας με πολλή προσοχή από τα πλάγια, βρήκαν τον άνθρωπο ζωντανό και το ανήγγειλαν χαρούμενοι στη γυναίκα του. Απορούσαν όλοι πως αυτός ο άνθρωπος έζησε επί 40 ημέρες χωρίς τροφή και χωρίς νερό. Κι αυτός τους είπε:

-Κάθε μέρα μου έδινε κάποιος-αοράτως, δεν ξέρω πως- ένα ψωμί και ένα μικρό δοχείο με κρασί, ενώ μια λαμπάδα αναμμένη ήταν μπροστά μου, και έτσι έτρωγα. Μόνο τρεις φορές δεν έφαγα τίποτε ούτε είδα φως και πικράθηκα πολύ, οδυρόμενος για τις αμαρτίες μου, γιατί νόμισα ότι έπαψε πλέον να με βοηθά αυτό το αόρατο χέρι του Θεού και ότι τελικά θα πεθάνω από πείνα και δίψα. Κατόπιν όμως είδα και πάλι την αναμμένη λαμπάδα, και δίπλα το ψωμί και το κρασί, όπως και τις άλλες φορές, και εδόξασα τον Θεό που δεν με εγκατέλειψε μέχρι τέλος. Έτσι επέζησα και σώθηκα θαυματουργικά.