ΜΝΗΜΗ ΗΡΩΩΝ ΜΑΧΗΣ ΛΕΩΝΙΔΙΟΥ – 21η ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 1949 (Γ. Ν. Παπαθανασόπουλος) «Νὰ ἀντισταθοῦμε στὴν ἐπέλαση τοῦ νέου καθεστωτικοῦ ὁλοκληρωτισμοῦ».

Μνήμη ἡρώων Μάχης Λεωνιδίου – 21η Ἰανουαρίου 1949

Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου (Ὁμιλία εἰς Λεωνίδιο Ἀρκαδίας τὴν 22α Ἰανουαρίου 2017)

.           Μίαν ἀκόμη χρονιὰ τιμᾶμε τὴ μνήμη τῶν ἡρωικῶς ἀγωνισαμένων κατὰ τὴ Μάχη τοῦ Λεωνιδίου τὴν 21η Ἰανουαρίου τοῦ 1949. Τιμᾶμε αὐτοὺς ποὺ ἠρωικῶς ἀγωνίσθηκαν γιὰ τὴν ἐλευθερία τῆς ἀγαπημένης Πατρίδας μας, θέλοντας νὰ προστατεύσουν Ἀρχὲς καὶ Ἀξίες, τῶν ὁποίων αἰσθάνονταν θεματοφύλακες. Τιμᾶμε ὅλους τοὺς ἀγωνιστὲς τῆς Μάχης τοῦ Λεωνιδίου: Αὐτοὺς ποὺ φονεύθηκαν ἐκείνη τὴν ἡμέρα καὶ αὐτοὺς ποὺ ἀπεβίωσαν εἰρηνικὰ στὰ 68 χρόνια ποὺ κύλησαν ἀπὸ τότε.

Στὴ σύντομη ὁμιλία μου τέσσερα σημεῖα ἐπιθυμῶ νὰ σημειώσω:

.     Πρῶτον, ὅτι οἱ Λεωνιδιῶτες, μαζὶ μὲ τοὺς λίγους στρατιῶτες καὶ χωροφύλακες, ἀντιμετώπισαν μὲ ἐπιτυχία πολλαπλάσιο ἀριθμὸ ἀνταρτῶν, οἱ ὁποῖοι τοὺς ἐπιτέθηκαν ἀναίτια, ἄδικα καὶ ὕπουλα. Τὸ σχέδιο τῆς ἄμυνας καὶ ὁ ἡρωισμός, ὅσων εἶχαν τὴν εὐθύνη τῆς ἄμυνας, συνετέλεσαν στὴν ἱστορικὴ νίκη τους, ποὺ μαζὶ μὲ τὴ Μάχη τοῦ Ἁγίου Βασιλείου σήμαναν τὸ τέλος τοῦ Ἐμφυλίου στὴν Πελοπόννησο. Τὸ μνημόσυνο καὶ ὁ φόρος τιμῆς πρὸς τοὺς ἀγωνισθέντες κατὰ τὴ Μάχη τοῦ Λεωνιδίου ἔχει χαρακτήρα διατηρήσεως τῆς μνήμης ὅσων συνέβησαν κατὰ τὶς πρῶτες ὧρες τῆς 21ης Ἰανουαρίου 1949. Θέλουμε νὰ ἐφαρμόζουμε τὸ ὅτι ἀμνησικακία ἔχουμε, ἀμνησία δὲν ἔχουμε. Καὶ εἶναι σημαντικὸ ὅτι στὴν παροῦσα ἐκδήλωση μνήμης συμμετέχουν νέες καὶ νέοι τοῦ Λεωνιδίου. Αὐτὲς καὶ αὐτοὶ ἀποτελοῦν τὴ συνέχεια τῆς μνήμης τῶν ὅσων συνέβησαν ἐκείνη τὴ Γεναριάτικη νύχτα τοῦ 1949 καὶ αὐτὴ τὴ μνήμη τὴν κρατοῦν ζωντανή, γιατί κάτι πεθαίνει, μόνο ὅταν ξεχνιέται.
.         Τὸ δεύτερο, ποὺ θέλω νὰ σημειώσω εἶναι πὼς ὁ ἀγώνας τῶν Λεωνιδιωτῶν καὶ τῶν ἄλλων ποὺ ἀμύνθηκαν τὴν 21η Ἰανουαρίου 1949 ἦταν γιὰ τὴν Πίστη, τὴν ἐλευθερία καὶ τὴ Δημοκρατία. Ἡ Δημοκρατία ἀτελής, μὲ προβλήματα, ἀλλὰ Δημοκρατία, ὄχι δικτατορία τοῦ προλεταριάτου, ὄχι ὁλοκληρωτικό, καταπιεστικὸ καὶ ἀπάνθρωπο καθεστώς.
.         Τὸ τρίτο σημεῖο εἶναι πὼς ἀπὸ τοὺς ἀρχαίους χρόνους πάσχουμε ἀπὸ μίαν θανάσιμη ἀρρώστια, τὴ διχόνοια. Ὁ Αἰσχύλος στὶς «Ἱκέτιδες» ἔκαμε τὴν εὐχή: «Ποτὲ χαλασμὸς ἀνδροκτόνος μὴν πέσει ρημάζοντας τὴν πόλη αὐτὴ» (Στίχοι 679-680) καὶ στὶς Εὐμενίδες βάζει τὴν Ἀθηνᾶ νὰ μιλάει γιὰ τὸ κακὸ ποὺ προκαλεῖ σὲ μίαν κοινωνία τὸ μίσος, ὁ θυμὸς καὶ ἡ ὀργή. Καὶ αὐτὰ τὰ αἰσθήματα περίσσεψαν στὸν Ἐμφύλιο. Λέγει ἡ θεὰ Ἀθηνᾶ στοὺς Ἀθηναίους καὶ σέ μᾶς: «Ἐσεῖς λοιπὸν στὴ χώρα αὐτὴ θὰ ρίξετε βαριὰ ὀργή; Σκεφθεῖτε, μὴ θυμώνετε, οὔτε ἀκαρπία νὰ φέρετε, ἀφήνοντας δαιμονικὸ φαρμάκι νὰ σταλάζει, ἀρρώστια ἀνήμερη, ποὺ κατατρώει τὶς ὑπάρξεις» (Στίχοι 800-803).
.       Πέρασαν οἱ αἰῶνες, ὅμως τὸ φαρμάκι τοῦ μίσους εἶναι ἐνδημικὸ στοὺς Ἕλληνες. Στὴν Ἐπανάσταση τοῦ 1821 ὁ Γκούρας σκοτώνει τὸν Ἀνδροῦτσο, φυλακίζεται καὶ καταδικάζεται σὲ θάνατο ὁ Κολοκοτρώνης, ὁ Μιαούλης καίει τὸν στόλο, ὁ Καποδίστριας δολοφονεῖται. Ὁ ἐθνικός μας ποιητὴς Διονύσιος Σολωμὸς στὸν Ἐθνικό μας Ὕμνο γράφει:
«Ἡ διχόνοια ποὺ βαστάει ἕνα σκῆπτρο ἡ δολερή, καθενὸς χαμογελάει, πάρ᾽ τό, λέγοντας καὶ σύ.
Κειὸ τὸ σκῆπτρο ποὺ σᾶς δείχνει ἔχει ἀλήθεια ὡραία θωριά. Μὴν τὸν πιάστε, γιατί ρίχνει εἰσὲ δάκρυα θλιβερά.
Ἀπὸ στόμα ὁπού φθονάει, παλληκάρια, ἂς μὴν ᾽πωθῆ, πὼς τὸ χέρι σας κτυπάει τοῦ ἀδελφοῦ τὴν κεφαλή.
Μὴν εἰποῦν στὸ στοχασμό τους τὰ ξένα ἔθνη ἀληθινά: Ἐὰν μισοῦνται ἀνάμεσό τους δὲν τοὺς πρέπει ἐλευθεριά».
.         Καὶ ἔρχεται ἡ τραγικὴ γιὰ τὸν Ἑλληνισμὸ ἑντεκαετία 1912-1923. Βάσκανο μάτι ἀπὸ τὶς ἐπιτυχίες τῶν Ἑλλήνων στοὺς Βαλκανικοὺς πολέμους σπέρνει τὸν διχασμὸ ποὺ γίνεται ἡφαίστειο καὶ συντελεῖ στὴν Μικρασιατικὴ καταστροφή. Γιὰ νὰ ἔρθει ὁ Ἐμφύλιος 1944-1949 ὁ μακρύτερος χρονικὰ καὶ μὲ τὰ περισσότερα θύματα καὶ ἄλλες ἀπώλειες στὴν ἀνθρώπινη ἱστορία. Συνέβη αὐτὸ ποὺ γράφει ὁ Σολωμός, τὸ ἕνα παλληκάρι κτυποῦσε στὸ κεφάλι τὸν ἀδελφό του. Αὐτὸ πάθαμε καὶ ἀκόμη ἡ πληγὴ ἀπὸ τὶς ἀδελφοκτονίες δὲν ἔχει κλείσει.
.         Τὸ τέταρτο καὶ τελευταῖο σημεῖο εἶναι πὼς οἱ ἐκδηλώσεις αὐτὲς μνήμης πρέπει νὰ μᾶς ἐνισχύουν στὸν ἀγώνα μας γιὰ τὴν διατήρηση τῶν ἀρχῶν καὶ τῶν ἀξιῶν, τῆς ἴδιας τῆς ταυτότητάς μας ὡς Ἑλλήνων, γιὰ τὶς ὁποῖες ἀγωνίστηκαν οἱ Λεωνιδιῶτες τὸ 1940 καὶ τὸ 1949. Σήμερα ὁ ἀγώνας ἔχει ἀλλάξει. Ὁ ἐχθρὸς δὲν ἔρχεται νύχτα καὶ δὲν κρατάει ὄπλα, οὔτε «γροθιές». Σήμερα ἔρχεται μέρα καὶ νύχτα, μὲ τὸν ἐκσυγχρονισμό, τὴν πρακτικὴ ἀθεΐα, τὴν ἡδονιστικὴ ζωή, τὴν ἀδιαφορία καὶ τὴν ἀνεμελιὰ γιὰ τὰ κοινά. Ἔ! Λοιπὸν ἂν πράγματι ἐπιθυμοῦμε νὰ τιμᾶμε ὅσους διατήρησαν τὴν ἐλευθερία μας στὸ Λεωνίδιο, τὸν Ἰανουάριο τοῦ 1949, τότε ὀφείλουμε νὰ ἀντισταθοῦμε στὴν ἐπέλαση τοῦ νέου καθεστωτικοῦ ὁλοκληρωτισμοῦ, στὸν ὁποῖο ἐξουσιάζει ἡ ἡδονὴ καὶ ἡ βία καὶ μᾶς μετατρέπει ἀπὸ ἀνθρώπους σὲ ρομπότ.-

ΠΗΓΗ:    ΚΛΙΚ