Τὸ σπήλαιον καὶ ἡ φάτνη

Τὰ παιδιὰ στὸ διπλανὸ δωμάτιο ἐσχεδίασαν τὸ Σπήλαιο καὶ τὴ Φάτνη. Μέσα ἐτοποθέτησαν μιὰ μεγάλη καὶ ὡραία εἰκόνα μὲ τὴν Γέννησι τοῦ Χριστοῦ. Ὅλα ἔλαβον μέρος στὴ Χριστουγεννιάτικη αὐτὴ ἑορτή, γιὰ νὰ εὐχαριστήσουν  τὸν  αππού. Τὸ Σπήλαιο ἐφωτιζόταν μὲ ἀναμμένα

κεράκια. Ἔχυναν τέτοιο φῶς, ποὺ ἐνόμιζε κανένας, πὼς εὑρίσκεται σὲ σπήλαιο ἀληθινό.

Ὁ παπποὺς κοιτάζει καὶ δὲν μπορεῖ νὰ κρατήσῃ τὴν συγκίνησί του. Σηκώνει τὸ χέρι καὶ κάνει τὸν σταυρό του.

Τὰ παιδιὰ ψάλλουν: Ἡ Παρθένος σήμερον τὸν Ὑπερούσιον τίκτει...». Τὰ τροπάρια αὐτὰ τὰ εἶχαν μάθει στὸ σχολεῖο.  Καὶ τὴν ἑορτὴ ἐκεῖ τὴν εἶχαν ἰδεῖ καὶ τώρα τὴν ἔκαμαν στὸ σπίτι. Γι’ αὐτὸ καὶ τὴν ἐσχεδίασαν καλά. Ἀπ’ ὅλες τὶς  φωνὲς γλυκύτερη εἶναι τοῦ Λάμπρου. Αὐτὸς ἧταν τὸ πιὸ μικρὸ ἐγγόνι τοῦ παππού.

Ἅμα ἐτελείωσεν ἡ ἑορτή, ὁ παπποὺς ἐπῆρε τὰ ἐγγόνια κοντά του καὶ τὰ ἐχάιδεψε. Μὲ δυσκολία εὕρισκε λόγια γιὰ νὰ  τὰ εὐχαριστήσῃ.

Τέτοια ὡραία Χριστουγεννιάτικη ἑορτὴ ὁ παπποὺς δὲν εἶχε ξαναγιορτάσει.

Πηγή : Αναγνωστικό B' Δημοτικού 1963
ΠΗΓΗ:   ΚΛΙΚ