ΝΑ ΜΕ ΑΓΑΠΑΣ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΝΑ ΜΕ ΦΟΒΑΣΑΙ!

Ο πατήρ Γελάσιος ο Σιμωνοπετρίτης, ήταν ένας άνθρωπος με πλούσιες πνευματικές εμπειρίες. Είχε αδιάλειπτη προσευχή και συχνά έβλεπε το άκτιστο Φως!

Κάποια ημέρα, ο παραδελφός του, ο πατήρ Αθανάσιος, τον βρήκε στον εξώστη καθισμένο στην πολυθρονίτσα του να κλαίει με λυγμούς.

-Γιατί κλαίς, Γέροντα; Τον ρώτησε στοργικά και τον περίμενε να συνέλθει.

-Να, παιδί μου! του απάντησε σε λίγο ο πατήρ Γελάσιος. Όπως καθόμουν κι αγνάντευα τη θάλασσα και χαιρόμουν τα πουλάκια και τα λουλούδια και έβλεπα τον ήλιο να βγαίνει από την κορυφή του Άθωνα, είπα μέσα μου: «Θεέ μου, τι ωραίος κόσμος! Για ποιόν έφτιαξες τόσο όμορφο αυτόν τον κόσμο;». Και τότε ξαφνικά…, ήλθε μια φωνή από τον Άθωνα, σαν εκατό κεραυνοί μαζί: «Για σένα, το πλάσμα μου!».

Κόντεψε να σπάσει η καρδιά! Αλλά παρ’ όλα αυτά, αντί να κλείσω το στόμα μου ο ανόητος, τόλμησα να ρωτήσω:

-Τι θέλεις από μένα, το πλάσμα Σου;

-Να μ’ αγαπάς, αλλά και να με φοβάσαι!

-Θεέ μου…(πού βρήκα το θράσος να συνεχίσω;) Πώς θέλεις να Σ’ αγαπώ και πώς να Σε φοβάμαι;

-Να μ’ αγαπάς ως Πατέρα και να με φοβάσαι ως Πλάστη σου! Απάντησε η φοβερή φωνή.

Μετά απ’ αυτό, παιδάκι μου, πώς να μην κλαίω!...