Ἀνεξαρτησία στήν Αὐτόνομο Σικελία

 Ἡ σημερινή Σημαία τῆς Σικελίας, κίτρινη (βυζάντιο) καί κόκκινη (πολεμική σημαία βυζαντίου) μέ τό ἀρχαῖο σύμβολο.

Ὡς ἕνα ἀρχαῖο σύμβολο τῆς Σικελίας χρονολογεῖται τήν ἐποχή πού ἡ Σικελία ἦταν μέρος της Μεγάλης Ἑλλάδας. Στή θέσι τοῦ δι-κεφάλου τό ἀρχαῖο τρί-ἀκρον.

Ὁ Πλίνιος ὁ Πρεσβύτερος αποδιδει τήν προέλευση τοῦ τρισκέλιου τῆς Σικελίας στό τριγωνικό σχῆμα τοῦ νησιοῦ, τῆς

ἀρχαίας Τριακρίας, πού περιελάμβανε τρία ἀκρωτήρια τά ὁποῖα εἶχαν ἴσες ἀποστάσεις τό ἕνα ἀπό τό ἄλλο.

Δημοψήφισμα γιά τήν ἀνεξαρτηκοποίήσι ἀπό τήν Ἰταλία ζήτησαν οἱ διαδηλωτές.

Ὁ «ἰός» τῆς ἀνεξαρτησίας ξυπνᾶ καί στή Σικελία.

Μετά τό δημοψήφισμα τῆς Βενετίας πού δήλωσε ἐπιθυμία ἀπόσχισης ἀπό τήν "γερμανική" Ἰταλία, χιλιάδες Σικελοί ζητοῦν κι ἐκεῖνοι τό ἴδιο, ἕνα δημοψήφισμα-κάλεσμα γιά τήν παραμονή ἤ ὄχι τοῦ νησιοῦ στήν Ἰταλία.

 Italy: Sicilians march for 

independence from Rome. Δήλ. Ἰταλία: 

Σικελοί πορεία γιά τήν ἀνεξαρτησία ἀπό τή Ρώμη.

 (La sicilia di oggi deve essere quale no la vogliamo... = (Ἡ Σικελία τοῦ σήμερα πρέπει νά εἶναι ὅ, τι δέν θέλετε ...)

Οἱ διαδηλωτές στό Παλέρμο κρατοῦσαν σημαῖες τῆς Βενετίας, τῆς Σαρδηνίας καί τῆς Καταλονίας.

Οἱ Σικελοί εἶναι ἀγανακτισμένοι ἀπό τή λιτότητα καί ὑποστηρίζουν ὅτι τό ἰταλικό κράτος καί ἡ Εὐρωπαϊκή Ἕνωση ληστεύουν τή Σικελία καί τούς φυσικούς της πόρους γιά νά χρηματοδοτήσουν τά κέρδη τραπεζῶν καί κερδοσκόπων.

Ἡ Σικελία,  ἑνώθηκε μέ τήν ὑπόλοιπη Ἰταλία τό 1860,μετά τήν ἐκστρατεία τοῦ Τζουζέπε Γκαριμπάλντι. Τό 1866 τό Παλέρμο ἐπαναστάτησε κατά τῆς Ἰταλίας, ἡ πόλη ὅμως βομβαρδίστηκε ἀπό τό ἰταλικό ναυτικό καί οἱ πρωτεργάτες τῆς ἐπανάστασης ἐκτελέστηκαν, μέ ἀποτέλεσμα ἡ Σικελία νά ὑποταχθεῖ ξανά στό ἰταλικό κράτος.

Ἀπό τό 1861 ἕως τό 1871, ἔλαβε χώρα ἕνας ἐκτεταμένος ἀνταρτοπόλεμος κατά τῶν «ἑνωτικῶν», σέ ὅλη τή Σικελία καί νότια Ἰταλία. Οἱ ἰταλικές κυβερνήσεις ἐπέβαλαν στρατιωτικό νόμο καί ὁ ἰταλικός στρατός ρήμαξε τήν περιοχή, ἐκτέλεσε χιλιάδες κατοίκους, φυλάκισε δεκάδες χιλιάδων, κατέστρεψε χωριά καί ἀπέλασε κόσμο.

Οἱ ἑλληνικῆς καταγωγῆς Σικελιῶτες ἦταν ἀπό τούς πρωτεργάτες τοῦ ἀγώνα γιά τήν ἐλεύθερη Σικελία

MIS, κίνημα ἀνεξαρτησίας τῆς Σικελίας

Το Κίνημα γιά τήν Ἀνεξαρτησία τῆς Σικελίας (MIS ) ἦταν μία αὐτονομιστική πολιτικό κίνημα πού δραστηριοποιοῦνται στην Σικελία

MIS Ἱστορία

Τό κίνημα γεννήθηκε τό Σεπτέμβριο του 1942, ὄπως η Ἐπιτροπή γιά τήν Ἀνεξαρτησία τῆς Σικελίας, λαμβάνοντας ἕνα σύνθημα ἀπό τον Ἑσπερινό τῆς Σικελίας. Ο πρῶτος πρόεδρος ἤταν ο Andrea Finocchiaro Aprile καί συγκλίνουσες κίνηση ἑτερογενεῖς πολιτικές προσωπικότητες, συμπεριλαμβανομένου καί του επαναστατικού σοσιαλιστικού Antonio Canepa, τότε διοικητής τοῦ «Ἐθελοντικοῦ Στρατοῦ γιά τήν Ἀνεξαρτησία τῆς Σικελίας, καί αὐτονομιστικές ἡγέτες ἦταν ἐπίσης διανοούμενοι καί μεγάλων γαιοκτημόνων: ὁ Δούκας του Gualtieri Giuseppe Avarna (ποιητής), βαρόνος Lucio Tasca Bordonaro συνέχεια διορίστηκε δήμαρχος τοῦ Παλέρμο το 1943 από τούς Συμμάχους, Stefano La Motta Baron του Μονσεράτ, οἱ μοναρχικοί Francesco Paterno Castello του Δούκα Carcaci καί ὁ πρίγκιπας Ιωαννης Alliatas, Baron Νίνο Cammarata. Άλλοι ἐξέχοντες ἡγέτες ἤταν Attilio Castrogiovanni, Νίνο Di Matteo και Sirius Red, Concetto Gallo, Cacopardo Rosario και Anthony Varvaro.

Ἡ κίνηση τονίζεται στόν ἀπόηχο τῆς « ἀνακωχῆς τοῦ Cassibile, ὅταν τό χάος τοῦ ἰταλικοῦ κράτους πόλεμος εἶχε οὐσιαστικά ἐγκαταλειφθεῖ Σικελία καί ὁ συμμαχικός στρατός δέν εἶχε ὁλοκληρώσει τήν στρατιωτική κατοχή. Finocchiaro Aprile ἕως τόν Ὀκτώβριο ζήτησε τήν παραίτηση του Vittorio Emanuele III καί 9 Δεκεμβρίου χαιρέτισε τήν προσχώρηση τῶν δέκα Σικελίας βουλευτές. Την ἄνοιξη του 1944, προκειμένου νά δοθεῖ μεγαλύτερη δύναμη γιά νά πολεμήσει τούς ΚΑΚ θά διαλυθεῖ γιά νά δώσει ἀφορμή γιά τό Κίνημα γιά τήν Ἀνεξαρτησία τῆς Σικελίας (MIS). Σε αὐτό τό κλίμα τῶν ὑψηλῶν προσδοκιῶν Ὑπῆρχαν ἐπίσης σημαντικές πιέσεις ἀπό τίς δύο ἀμερικανικές καί βρετανικές μυστικές ὑπηρεσίες γιά νά προσπαθήσουν νά προσελκύσουν τό καθένα ἐντός της σφαίρας ἐπιρροῆς τους ἀπό τόν ἀνεξάρτητο νησί. Στην πραγματικότητα, ἡ διοίκηση τῶν Συμμάχων ἀπαγορεύσει κάθε πολιτική δραστηριότητα, ὡστόσο, νά ἀνέχεται τήν ὕπαρξη τοῦ MIS.

Τόν Σεπτέμβριο τοῦ 1945 τόν ἀριθμό των μαφιόζοι, συμπεριλαμβανομένων Calogero Vizzini, Giuseppe Genco Russo, Michele Navarra, Francesco Paolo Bonta, Gaetano Filippone, δεκατεσσάρων χρονών Pippo Calo καί δεκαεπτά ἐτών Tommaso Μπουσκέτα, συγχωνεύθηκε στό ΟΠΣ κατά τή διάρκεια τοῦ γαιοκτήμονα σπίτι συνάντηση ἑνός βαρώνου Lucio τσέπη καί ἀποφάσισε νά χρησιμοποιήσει τίς ὁμάδες τῶν ληστῶν πού φέρουν ἐκστρατεία γιά τήν ἀνασύσταση ἔνοπλο τμῆμα του, τό ΕΥΗΣ [1] ? Vizzini σύντομα μαζί μέ τά ἄλλα μέλη (σέ ἀντίθεση μέ τούς ἡγέτες τοῦ ΟΠΣ Attilio Castrogiovanni και Antonino Varvaro ), δεδομένου ὄτι το 1946 θα φύγουν ἀπό τό ΟΠΣ νά ἐξασφαλίσει τήν ὑποστήριξή τους γιά τίς ἀναζωπύρωση ἰταλική μέρη, κυρίως τους Χριστιανοδημοκράτες. Ακόμη καί οἱ αὐτονομιστικές ἠγέτες Lucio Tasca Bordonaro και Concetto Gallo αργότερα ἀναγνωρίστηκαν ὡς συνδεδεμένες μέ τή μαφία [1] : σέ μία μυστική ἔκθεση τῆς 18ης Φεβρουαρίου το 1946, ὁ Γενικός Γραμματέας του καραμπινιέρων Amedeo Branca ἔγραψε:

«Τό ἀγροτικό κίνημα αὐτονομιστική Σικελίας Μαφία καί γιά κάποιο χρονικό διάστημα ἔχουν κάνει κοινή αἰτία? Πράγματι, οἱ ἡγέτες αὐτοῦ του κινήματος, συμπεριλαμβανομένων Fr Lucio Tasca, πρέπει νά προσδιορίσουν ὡς ἐπί τό πλεῖστον μέ τά ἀφεντικά τῆς μαφίας στό νησί[2]  »

Τό φθινόπωρο του 1944, κατά τή διάρκεια τοῦ πρώτου συνεδρίου πού ἑορτάστηκε στην Ταορμίνα, πάρθηκε ἡ ἀπόφαση νά στραφοῦν σέ ἔνοπλο ἀγώνα, ἀκόμη καί ὡς ἀπάντηση στήν συνεχιζόμενη καί αὐθαίρετης βίας (βλέπε γιά παράδειγμα ἠ σφαγή τῆς Via Maqueda που διαπράχθηκε σε Παλέρμο μονο κατά τή διάρκεια τοῦ πρώτου συνεδρίου τῆς ἀνεξαρτησίας) πού διαπράττονται ἀπό τήν ἰταλική ἀστυνομία κατά τῶν γραφείων καί τῶν μελῶν τοῦ ΟΠΣ. Κάτω ἀπό τό φτερό ὠθώντας ἐξτρεμιστική, τό ΣΔΠ δοκιμάσει τήν αὐτονομιστική ἐξέγερση μέ τό σχηματισμό τοῦ «Ἐθελοντικοῦ Στρατοῦ γιά τήν Ἀνεξαρτησία τῆς Σικελίας (ἐντέρου), τῶν ὁποίων οἱ ἀντάρτικες δραστηριότητες καί ἡ ἀντίσταση ἦταν τόσο σφοδρή ὥστε νά ἀντιμετωπίσει ἡ κυβέρνηση ἀναγκάστηκε νά ἔστειλε στή Σικελία τό « ἰταλικό στρατό . Τον Ἰούνιο τοῦ 17, τό 1945 σε μία μάχη μέ τον καραμπινιέρων διοικητη ἔπεσε dell'EVIS Antonio Canepa παράλληλα Carmelo Rosano και Giuseppe Lo Giudice . Τη θέση τοῦ λήφθηκε ἀπο Concetto Gallo, ὁ ὁποῖος ὁδήγησε τό ἔτος αὐτό σέ μία στρατιωτική συμμαχία μέ τή ληστεία καί τό συγκρότημα Salvatore Giuliano . Julian διορίστηκε συνταγματάρχης dell'EVIS καί ἔκανε πολλές ἐπιθέσεις σέ σταθμούς τοῦ καραμπινιέρων Bellolampo, λεύκα, και Montelepre, τά ὁποία εἶχαν καταληφθεί [3] .

Ἀπό τόν Φεβρουάριο του 1944 η Σικελία εἶχε ἀποκλειστεῖ ἀπό ἔναν Υπατο Ἀρμοστή . Μετά τό ἔργο ἑνός συγκεκριμένου Προβολή ἐντός του ὁποίου λειτουργοῦν, μεταξύ ἄλλων Giovanni Guarino Amella και Giuseppe Alessi, 15 Μαΐου, τό 1946 ο βασιλιάς Umberto II ψηφίστηκε ἕνα νομοθετικό διάταγμα πού ἀναγνώρισε τή Σικελία ἔνα ειδικο καθεστώς αὐτονομίας . Τα ἄρθρα συνέχεια θά μετατραπεῖ σέ συνταγματικό δίκαιο στίς 26 Φεβρουαρίου 1948 απο τό κοινοβούλιο της Ιταλικής Δημοκρατίας .

Ἡ συμμετοχή στίς ἐκλογές

Στίς ἐκλογές γιά τήν « Συντακτική Συνέλευση στις 2 Ἰουνίου το 1946, ἡ MIS εἶχε τήν ἐκλογική βάπτισμα καί ἔλαβε τό 0,7% τῶν ψήφων (8,7% στή Σικελία) καί τέσσερις ἕδρες. Εξελέγησαν Andrea Finocchiaro Aprile (34.068 ψήφους), Antonino Varvaro (18.520), Concetto Gallo (14.749) καί Attilio Castrogiovanni (10.514).

Κατά τό τρίτο συνέδριο τοῦ κινήματος πού πραγματοποιήθηκε τόν Φεβρουάριο του 1947 σε Ταορμίνα (ME), ἀπελάθηκε Varvaro Antonino, πρώην Γραμματέας τοῦ κινήματος καί ἐπικεφαλῆς τῆς ἀριστερῆς πτέρυγας, ἀπό τήν ὁποία, ὡστόσο, διαχώρισαν το Κομμουνιστικό Κόμμα Siciliano του μέλλοντος γραμματέα τοῦ MIS Francesco Mazza, σχετικά μέ τήν ἀπόφαση τῆς πλειοψηφίας. Οι λόγοι δέν ἦταν ποτέ διευκρίνισε: μερικοί γιά τήν ὤθηση τῶν γαιοκτημόνων οἱ ὁποῖοι πίεζαν γιά μία σημαντική ἀνακάλυψη αὐταρχική δεξιά, σύμφωνα μέ τούς ἄλλους γιά νά προκαλέσει τήν ἀποβολή ἦταν ἡ πολιτική πίεση για Varvaro καί ἡ σύζυγός του ἀπό το Ιταλικό Κομμουνιστικό Κόμμα, ἔχοντας ἀναλάβει αὐτά σταδιακά προκλητική θέση καί διαμαρτυρία κατά τῆς ἡγεσίας της Finocchiaro Aprile .Ἀντικατάσταση Αnthony Varvaro εξελέγη γραμματέας Attilio Castrogiovanni . Στη συνέχεια Varvaro μαζι με τον Anselmo Crisafulli καί ἄλλους διαφωνοῦντες ἵδρυσε το Κίνημα ἀνεξαρτησίας Δημοκρατικοῦ Ρεπουμπλικανικό (MIDR). Το κίνημα Varvaro, ἡ ὁποία δέν εἶχε ἐκλεγεῖ στίς ARS, διαλύθηκε μετά ἀπό ἕνα σύντομο χρονικό διάστημα.

Τό ΟΠΣ συμμετεῖχε στίς πρῶτες Σικελίας περιφερειακές ἐκλογές τῆς 20ης Ἀπριλίου του 1947, ὅπου καί παρέμεινε σταθερή μέ τά ἀποτελέσματα του 1946, μέ 171.470 ψήφους (8,8%) καί ἐννέα βουλευτές νά «Σικελίας Περιφερειακή Συνέλευση : Andrea Finocchiaro Aprile, Gioacchino Germana, Concetto Gallo, Attilio Castrogiovanni, Giuseppe Caltabiano, Cacopardo Rosario, Gaetano Drago, Francesco Paolo Lo Presti και Pietro Landolina . Σε 1948 γενικές ἐκλογές το MIS μέ ἐπικεφαλῆς τόν Finocchiaro Aprile ἔτρεξε στόν καταλογο Ένωση Φεντεραλιστῶν Κίνημα, ἀλλά κέρδισε μόνο 52.000 ψήφους ὑπέρ καί 2.1 στή Σικελία καί 0,20% στήν Ἰταλία, καί καμία ἕδρα.

Ὡστόσο, τό κίνημα ἐξαφανίστηκε ἀπό τήν πολιτική σκηνή μετά τίς περιφερειακές ἐκλογές του 1951, ὅπου τό ΣΔΠ δέν κερδίσουν τίς θέσεις, φθάνοντας 3,91%. Η ἐκλογική ἥττα ἀκολούθησε τήν παραίτηση ἀπό τήν προεδρία τοῦ Finocchiaro Aprile καί ἄλλους ἐκθέτες.

Κληρονομικότητα

Λογότυπο τοῦ νεοσύστατου Κινήματος γιά τήν Ἀνεξαρτησία τῆς Σικελίας .

Τόν Ἀπρίλιο τοῦ 22, τοῦ 2004 διαμορφώθηκε το Κίνημα γιά τήν Ἀνεξαρτησία τῆς Σικελίας, ἡ ὁποία παραπέμπει ἄμεσα στήν ἐμπειρία τοῦ ΟΠΣ των σαράντα χρόνων . Στις 11 Μαΐου του 2009, κατά τή διάρκεια συνέντευξης Τύπου, οἱ ἡγέτες του Κινήματος εχουν ἀνατεθεῖ τιμητική κάρτα μέλους μέ τόν Πρόεδρο της Περιφέρειας Σικελίας Raffaele Lombardo [4] μέ τό ἀκόλουθο κίνητρο: «  Γιά νά ἔχουν τοποθετήσει τόν ἑαυτό του στήν ὑπηρεσία του" νά προκαλέσει αὐτονομίας " καί γιά νά βοηθήσει νά ξυπνήσει τήν ταυτότητα καί τήν ὑπερηφάνεια τῶν Σικελίας λαού  », φοβούμενοι τήν πιθανότητα μίας συμμαχίας μέ το Κίνημα γιά τήν Αὐτονομία, [5], ἡ ὁποία ὁδηγεῖ τό ἴδιο Lombardo. Συμμαχία πού δέν ἀκολουθοῦν.

Κίνημα γιά τήν Ἀνεξαρτησία τῆς Σικελίας ΜΙΣ

Τό Κίνημα γιά τήν Ἀνεξαρτησία τῆς Σικελίας, ἀπό τό 1943

γιά μία κοινωνική δημοκρατία στήν ἄμεση δημοκρατία.

"Τό Κίνημα γιά τήν Ἀνεξαρτησία τῆς Σικελίας δέν εἶναι ἕνα κόμμα, ἀλλά ἀγκαλιάζει σχεδόν ὅλα τά κόμματα ὅσο ἀνεξαρτησία. 

Ἔχουμε κομμουνιστές, ἐμεῖς οἱ Σοσιαλιστές, οἱ Φιλελεύθεροι, Ἐργασίας, Χριστιανοδημοκράτες, μοναρχικοί.

Λοιπόν, μέ δεδομένη τήν πλειοψηφία volota, σέ ἀρκετές περιπτώσεις ἔχουμε δηλώσει ὅτι ἡ ἐπιθυμητή ἀπό τήν Κυπριακή Δημοκρατία εἶναι ἡ κοινωνική δημοκρατία, [...] γιά ἄμεση δημοκρατία. Επειδή εἴμαστε σθεναρά ἀντίθετοι σέ ἕνα ἀμιγῶς κοινοβουλευτικό σύστημα πού ἔδωσαν τόσο κακά ἀποτελέσματα στήν Ἰταλία. (!!!)

Ὁ λόγος τῆς ἄμεσης δημοκρατίας πού λαχταροῦσε εἶναι ἀκριβῶς νά δώσει στούς ἀνθρώπους τήν πραγματική κυριαρχία, μόνιμης κυριαρχίας, ὄχι μία κυριαρχία πού τρέχει ἔξω τήν ἴδια στιγμή πού τό ἐκλογικό σῶμα ψήφους.

Μέ ἄμεση δημοκρατία οἱ ἄνθρωποι ἔχουν μόνιμη κυριαρχία, καί μέ τό δικαίωμα τῆς πρωτοβουλίας, καθώς καί μέ τό δικαίωμα νά ἀναθεωρήσει τούς ἀνθρώπους εἶναι πάντα κυρίαρχο, σέ ὁποιαδήποτε στιγμή τῆς ζωῆς του. Αυτή εἶναι ἡ ἀληθινή δημοκρατία πού θέλουμε νά σᾶς εὐχηθῶ καλά στή Σικελία καί τήν Ἰταλία." (Andrea Finocchiaro Aprile)

Εἶναι ἕνα ἐθνικό ἀπελευθερωτικό κίνημα

Ἱδρύθηκε τό 1943 καί riorganizzatosi ἀπό τό 2004, τό Κίνημα γιά τήν Ἀνεξαρτησία τῆς Σικελίας εἶναι ἕνα ἐθνικό ἀπελευθερωτικό κίνημα καί τή δικαιοσύνη τῶν ἀνθρώπων, ἐθνικιστικές, δημοκρατική καί διασχίζουν τά κύρια καθολική μή βίαιων καί μή-ρατσιστικές ἰδεολογίες, ἡ ὁποία στηρίζει τήν εἰρηνική διαδικασία πολιτιστική ἀποαποικιοποίηση, ἡ οἰκονομική καί ἡ πολιτική πού θά ὁδηγήσει στήν πλήρη ἀντίληψη τῆς χιλιετοῦς ἐθνική διάσταση τῆς ταυτότητας τῶν Σικελίας λαοῦ, προσπαθεῖ νά ἀσκήσει τό ἀναφαίρετο δικαίωμα τῆς αὐτοδιάθεσης τῶν λαῶν, πού ὁδηγεῖ στήν ἄμεση καί πλήρη κυριαρχία τοῦ Σικελοί, μέ τήν ἀνάκτηση τῆς Σικελίας πλήρως ἀνεξάρτητο καί κυρίαρχο κράτος.

Ξεχωρίζει ἀπό τά ἄλλα Σικελίας dell'indipendentismo πραγματικότητα, τό γεγονός ὅτι τό ΣΔΠ συνδέεται μέ τό ἱστορικό κίνημα πού ἱδρύθηκε ἀπό τόν Ἀνδρέα Finocchiaro Aprile τό 1943. Ἔχει τή δική της ὀργανωτική δομή της μέ τούς διευθυντές καί τούς ἐπόπτες, καί οἱ ἀξιώσεις στήν Σικελίας ἐθνική ἀπελευθέρωση, ὄχι μόνο μέσω τῆς συμμετοχῆς ἐκλογές καί μέ τόν ἀνταγωνισμό στή δραστηριότητα ἰταλική πολιτική σκηνή, ἀλλά κυρίως μέ τή συμμετοχή καί τή συμμετοχή σέ πολιτιστικές πρωτοβουλίες, ἐκπαίδευση καί διαμαρτυρίας.

ἕνα Ἀνεξάρτητο Κράτος τῆς Σικελίας, μακριά ἀπό ἀπειλεῖ τά θεμέλια της ἰταλικῆς ἑνότητας

1. La Sicilia θά πραγματοποιηθεῖ στό Ἀνεξάρτητο Κράτος, κυρίαρχο, δημοκρατικό, ἀντί-ὁλοκληρωτισμοῦ.

2. Siciliano μέλος confederera μέ τό κράτος ἤ μέ τά κράτη ἰταλικά καί ἐνδεχομένως μέ ἄλλα μεσογειακά κράτη καί οἱ Εὐρωπαῖοι, δίνοντάς τους Συνομοσπονδία ὁρισμένων ἐξουσιῶν πού θά συσταθεῖ ἀπό κοινοῦ μέ τήν Ὁμόσπονδα κράτη. Η ἐξωτερική πολιτική θά εἶναι ὑπό ὁμοσπονδιακή δικαιοδοσία, ἀλλά Σικελία δέν θά συμμετάσχουν σέ κάθε πόλεμο ἤ συμμαχία, χωρίς τή ρητή, δωρεάν συνδρομή σας.

ὑποστηρίζει τίς γλωσσική ταυτότητα καί πολιτιστικές ἀνάγκες τῶν Σικελῶν.

Τό ΟΠΣ ὑποστηρίζει τήν ἀνάγκη καί τόν ἐπείγοντα χαρακτήρα μίας γλωσσικῆς προστασία τῆς ταυτότητας καί τῆς πολιτιστικῆς πολιτικῆς τῶν Σικελῶν, τήν προστασία τοῦ περιβάλλοντος τῆς Σικελίας καί τά νησιά γύρω ἀπό τήν προοπτική ἑνός πλήρως φιλική πρός τό περιβάλλον ἀνάπτυξη, ἡ ἀναβίωση τῶν τοπικῶν κοινοτήτων, πεπεισμένοι ὅτι μόνο ἕνας ἐνάρετος μοντέλο ἔντιμη διαχείριση, κατά τῆς μαφίας καί χρησιμοποιοῦνται ἀποκλειστικά γιά τή δημόσια εὐημερία καί τήν κοινωνική καί οἰκονομική πρόοδο πού μπορεῖ νά θέσει τά θεμέλια γιά τή χειραφέτηση τῶν Σικελῶν ἀπό τό ἀποικιακό σύστημα καταπίεσης καί ἐκμετάλλευσης τῆς χορηγίας πού κάνει τήν πολιτική ζωή στήν Σικελία, πού κυριαρχεῖται ἀπό τήν παρουσία καί τήν παρέμβαση τῶν ἰταλικῶν κομμάτων, καθώς ἤδη ἀπό τή δημοκρατική ἐκλογική διαδικασία.

διάλογο μέ τίς πολιτικές δυνάμεις πού μοιράζονται παρόμοια πορεία

Τό MIS ἔχει πάντα πίστευε στήν ἀπόλυτη ἀναγκαιότητα τοῦ διαλόγου, ἰδίως μέ τίς πολιτικές δυνάμεις πού ἀναγνωρίζουν ἀξιώσεις ἤ νά μοιραστεῖτε σέ ἄλλες χῶρες δέν ἔχουν μία παρόμοια πορεία, καί πιστεύει ὅτι οἱ πόρτες γιά τήν πραγματική δημοκρατία, τήν εἰρήνη καί τήν εὐημερία, θά ἀνοίξουν μόνο ὅταν οἱ πραγματικές εὐρωπαϊκῶν ἐθνῶν, καί ὄχι τά κράτη τεχνητά, οἱ ἰσχυρές οἰκονομικές, πολιτικές γραφειοκρατίες, μποροῦν νά συνεργαστοῦν, σέ πλήρη ἀμοιβαῖο σεβασμό γιά τήν ταυτότητα, τά χαρακτηριστικά τους, τίς ἀνάγκες, τήν κυριαρχία σέ ἕνα ὑπερεθνικό ὄργανο καί ἴση εὐρωμεσογειακή συντονισμό τῆς ὁποίας Σικελία θά ἦταν, ὅπως ἔκανε καί στό παρελθόν, θεμελιώδης συνιστώσα.

ἀποαποικιοποίηση, αὐτοδιάθεση, ἀνεξαρτησία

Σήμερα ἡ πολιτική MIS ἐπικεντρώνεται σέ τρεῖς ἀρχές: ἀποαποικιοποίηση, αὐτοδιάθεση, ἀνεξαρτησία, καθώς ἐπίσης καί παλεύει ἐνάντια στήν ἰταλική πολιτική στή Σικελία, ἡ ὁποία τό κίνημα θά πρέπει νά χαρακτηρίζεται ἀπό τή χρήση τῶν "μέσων της ἀποικιακῆς καταπίεσης» ὡς «τά μέσα ἐνημέρωσης καί τή μαφία ».

Μάχες γιά τήν πλήρη ἐφαρμογή τοῦ καθεστῶτος αὐτονομίας Speciale πού, ἄν ἐφαρμοστεῖ πλήρως, θά μποροῦσε νά κάνει τή Σικελία σχεδόν τό ἕνα ὁμοσπονδιακό κράτος μέ τήν Ἰταλία (ὅπως εἶπε ὁ Hon. Attilio Castrogiovanni σέ ὁμιλία του στή συνέλευση Σικελίας περιφερειακή συνέλευση, κατά τή διάρκεια τοῦ πρώτου περιφερειακοῦ νομοθέτη).   καί ἄν οἱ αὐτονομιστές ἡ ἐφαρμογή τοῦ καταστατικοῦ εἶναι οἱ ἀπώτεροι στόχοι πού πρέπει νά ἐπιτευχθοῦν, γιά τήν ἀνεξαρτησία τοῦ ΟΠΣ εἶναι ἕνα σημαντικό βῆμα πρός τήν κατεύθυνση τῆς αὐτοδιάθεσης καί νά ἐπιστρέψει μέ τήν ἀνεξαρτησία κυριαρχία στό λαό τῆς Σικελίας.

"Ἡ ἀνεξαρτησία εἶναι προσβάσιμο μέ τήν ἄρση τῶν ἐμποδίων γιά τήν οἰκονομική καί κοινωνική τάξη, πού ἐμποδίζουν τήν πλήρη ἀνάπτυξη τῆς ἀνθρώπινης προσωπικότητας καί τήν ἀποτελεσματική συμμετοχή ὅλων τῶν πολιτῶν στήν ὀργάνωση τῆς οἰκονομικῆς καί κοινωνικῆς πολιτικῆς τῆς Σικελίας».

Βλέπε βίντεο:

https://www.youtube.com/watch?v=iv4yxX_ge5c

Τζουλιάνο Σαλβατόρε

(Salvatore «Turi» Giuliano, Μοντελέπρε Σικελίας, 16 Νοεμβρίου 1922 – Καστελβετράνο, 5 Ἰουλίου 1950).

Πρῶτα χρόνια

Θρυλικός Σικελός πολιτικός ληστής καί ἔνοπλος μαχητής γιά τήν ἀνεξαρτησία τοῦ νησιοῦ του.

Γεννήθηκε στίς 16 Νοεμβρίου 1922 στό ἀγροτικό χωριό Μοντελέπρε (Montelepre) τῆς δυτικῆς Σικελίας, τό τέταρτο καί νεότερο τέκνο τοῦ ὁμώνυμου πατέρα τοῦ (Salvatore Giuliano) καί τῆς Μαρίας Λομπάρντο (Maria Lombardo), μεταναστῶν ποῦ εἶχαν ἐπιστρέψει ἀπό τίς Η.Π.Α. καί μέ τίς οἰκονομίες τούς εἶχαν κατορθώσει νά ἀγοράσουν δική τους καλλιεργήσιμη γῆ.

Ἀντάρτης γιά τήν ἀνεξαρτησία τῆς Σικελίας

Τόν Ἀπρίλιο τοῦ 1945, ὁ Τζουλιάνο ἐξέδωσε μία «δημόσια διακήρυξή» 

του, 

τασσόμενος ὑπέρ τοῦ αὐτονομιστικοῦ καί διωκόμενου πιά «Κινήματος 

γιά 

τήν Ἀνεξαρτησία τῆς Σικελίας» («Movimento per l’ Indipendenza della  

Sicilia»,  

MIS, δηλ. «Κίνημα γιά τήν« Ἀνεξαρτησία τῆς Σικελίας, καί τῆς ἔνοπλης  

πτέρυγάς του EVIS («Esercito Volontario per l' Indipendenza Siciliana» 

«Ἐθελοντικοῦ Στρατοῦ γιά τήν Ἀνεξαρτησία τῆς Σικελίας»), τίς ἐλπίδες 

τῶν ὁποίων εἶχαν προδώσει οἱ Ἀγγλοαμερικανοί (θέτοντας ξανά τήν 

Σικελία ὑπό τήν ἐξουσία τῆς Ρώμης, τόν Φεβρουάριο τοῦ 1944) καί τά 

ὁποία βεβαίως τά μοιράζονταν ὡς μεγάλο καί κοινό ἐχθρό τόσο οἱ 

Χριστιανοδημοκράτες, ὅσο καί οἱ Σοσιαλιστές καί οἱ Κομμουνιστές. Τό 

 EVIS ἀπένειμε στόν Τζουλιάνο τόν βαθμό τοῦ συνταγματάρχη καί 

ἐκεῖνος 

ἐνέταξε στό κίνημα τούς ἄνδρες του, ἐκγυμνάζοντας ἐπιπροσθέτως 70 

ἀκόμα 

ἄνδρες. Στήν διαμόρφωση τῆς νέας, πολιτικῆς πιά, ὁμάδας του, 

συμμετεῖχε καί 

ὁ κατά δύο χρόνια νεότερός του καί ἀδελφικός του φίλος ἀπό τό 

Μοντελέπρε 

Γκασπάρε «Ἀσπᾶνε» Πισκιότα (Gaspare «Aspanu» Pisciotta, 

1924 – 1954), ποῦ 

εἶχε αἰχμαλωτισθεῖ ὡς στρατιώτης ἀπό τούς Γερμανούς, καί μετά τήν 

ἀπελευθέρωσή του, τό 1945, εἶχε ἐπιστρέψει στήν Σικελία.

Ληστης θρυλος

Ἀπό τό φθινόπωρο τοῦ 1946 καί μέχρι τόν θάνατό του, ὁ Τζουλιάνο μέ τούς 20 – 30 περίπου ἄνδρες πού τοῦ εἶχαν ἀπομείνει, στράφηκε ἀποκλειστικά σέ ληστεῖες καί ἀπαγωγές, μοιράζοντας τό μεγαλύτερο τμῆμα τῶν λαφύρων ἤ λύτρων στούς φτωχούς, καί πληρώνοντας ἐπιδεικτικά δέκα φορές ἀκριβότερα τούς χωρικούς πού τόν προμήθευαν τροφές καί ἄλλα ἀπαραίτητα εἴδη, ἀποκτώντας ἔτσι μία τεράστια δημοτικότητα, πού τόν ἔφερνε πιά στά ὅρια τοῦ λαϊκοῦ θρύλου. Δηλώνοντας πώς ὁ κάθε Σικελός πρέπει νά ἀποκτήσει τήν δική του ἰδιοκτησία γής ὥστε μία ἡμέρα τό νησί νά μπορέσει νά ἀποσχιστεῖ ἀπό τήν Ἰταλία, δημιούργησε ἕνα ἀποτελεσματικότατο «κομάντο» (ὁμάδα κρούσης) ὑπό τούς Ἀντόνιο Τερανόβα (Antonio Terranova) καί Σαλβατόρε Πασατέμπο (Salvatore Passatempo), πού διέπραττε ἀπαγωγές πλουσίων οἱ ὁποῖες ἄφησαν ἐποχή ὄχι μόνο γιά τήν μεθοδολογία τους, ἀλλά καί γιά τόν ὑποδειγματικό τρόπο μεταχείρισης τῶν ἀπαχθέντων, στούς ὁποίους ἐξασφαλίζονταν ἀπό τά ἀναγκαία φάρμακα, ἕως τά ἀγαπημένα φαγητά ἤ βιβλία.

Ἡ σφαγή τῆς Πορτέλα Ντί Γκινέστρα

Κατηγορήθηκε ψευδῶς γιά τή σφαγή τῆς πρωτομαγιᾶς, ὅταν τήν 1η Μαΐου, περίπου 3.000 χωρικοί, ἄνδρες, γυναῖκες καί παιδιά, συγκεντρώθηκαν στήν Πορτέλα ντί Γκινέστρα, τρία χιλιόμετρα ἀπό τήν Πιάνα, γιά νά ἑορτάσουν τήν «Κόκκινη Πρωτομαγιά». Ἄλλοι δολοφόνησαν καί ἐκεῖνος κατηγορήθηκε.

Προδοσία καί ἐκτέλεσις.

Τόν Ἰανουάριο τοῦ 1950, ὁ ἀξιωματικός της καραμπινιερίας Τζιοβάνι Λό Μπιάνκο (Giovanni Lo Bianco) ἐξαγόρασε τόν ταμία τοῦ Τζουλιάνο καί παράλληλα μέλος τῆς Μαφίας Μπενεντέτο Μινάσολα (Benedetto Minasola) καί τοῦ ἀνέθεσε νά καταδίδει τό ἕνα μετά τό ἄλλο ὅλα τά μάχιμα μέλη τῆς ὀργάνωσης, πράγμα στό ὁποῖο ὁ Μινάσολα προχώρησε ἀνενδοίαστα καί ὑπό τήν ἔγκριση μάλιστα τῆς Μαφίας, ἡ ὁποία ἤθελε παντί τρόπω νά ἀποσυνδέσει τό ὄνομά της ἀπό τήν «ὁμάδα Τζουλιάνο». Μέχρι τόν Ἀπρίλιο, οἱ περισσότεροι μάχιμοι σύντροφοι τοῦ Τζουλιάνο, 36 τόν ἀριθμό, εἶχαν συλληφθεῖ καί παραπεμφθεῖ σέ δίκη στά τέλη τοῦ ἐρχόμενου καλοκαιριοῦ γιά τήν σφαγή τῆς Πορτέλα ντί Γκινέστρα, παρ’ ὅλο πού ὅλοι τους ὑποστήριζαν ὅτι δέν ἤσαν ἐκεῖ.

Ἀφοῦ πρῶτα κατόρθωσε νά ξανακερδίσει τήν ἐμπιστοσύνη τοῦ ὅταν ὀ Τζουλιάνο τοῦ ἐπέδειξε ἕνα σημείωμα του παραγκωνισμένου ἀστυνομικοῦ Βερντιάνι πού προειδοποιοῦσε «πρόσεχε τόν κολλητό σου», προσποιήθηκε ὅτι εἶχε κοιμηθεῖ καί ὅταν ἀποκοιμήθηκε καί τό θύμα του, σηκώθηκε, τό σκότωσε μέ δύο πυροβολισμούς καί ἐν συνέχεια εἰδοποίησε τούς καραμπινιέρους. Οἱ τελευταῖοι μετέφεραν τό νεκρό σῶμα σέ μία κοντινή αὐλή καί τό γάζωσαν μέ σφαῖρες γιά νά τοῦ δώσουν τήν «δραματική» εἰκόνα ἑνός νεκροῦ ἀπό μάχη. Κατά τήν ἐπίσημη ἀστυνομική ἀφήγηση τήν ἑπόμενη ἡμέρα, ὁ 27χρονος Τζουλιάνο ἐντοπίστηκε τυχαία σέ ἕνα πορνεῖο καί παρακολουθήθηκε μέχρι τό σπίτι τοῦ φίλου του, ὅπου δέχθηκε τήν εἰσβολή τῶν καραμπινιέρων πού τόν κατεδίωξαν καί τελικά τόν σκότωσαν στήν κοντινή αὐλή, ἀμυνόμενοι μάλιστα στούς ὑποτίθεται καταιγιστικούς πυροβολισμούς του.