ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ ΘΑΥΜΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΣΤΗ ΡΩΣΣΙΑ

Σ΄ ένα χωριό κοντά στο Βολογδά, ζούσε ένας καλός χριστιανός, ο οποίος εκκλησιαζόταν πολύ τακτικά. Μάλιστα, οποτεδήποτε τύχαινε να ακούσει την καμπάνα, έπαιρνε τα παιδιά του και πήγαινε όσο πιο γρήγορα μπορούσε στην Εκκλησία. Συμβούλευε δε και την γυναίκα του να μην αργεί και να μην αφήνει να την απορροφούν οι δουλειές του σπιτιού.

Έτσι, μια μέρα που εκείνη έβγαινε από το σπίτι βιαστικά για να

μην αργήσει στο ναό, ξέχασε να κλείσει την πόρτα πίσω της. Ήταν η μνήμη του αγίου Νικολάου και το είχε και δική της φιλοτιμία να πάει έγκαιρα.

Σε λίγο όμως πέρασε έξω από το σπίτι της ένας κλέφτης. Είδε την πόρτα ανοιχτή και μπήκε. Αμέσως άρχισε να μαζεύει τα τιμαλφή, τα πράγματα με αξία. Και αφού πήρε ό,τι ήθελε, τα έκαμε δέμα, τα σήκωσε και ετοιμάστηκε να φύγει. Αλλά δεν πρόφθασε! Γιατί αντίκρισε ένα φοβερό όραμα: εκείνη τη στιγμή, είδε να μπαίνει από την πόρτα του σπιτιού ο άγιος Νικόλαος, ντυμένος με ολόκληρη την ιερατική του στολή! Και ρίχνοντας ένα βλέμμα  άγριο στον κλέφτη, του είπε:

-Ώστε έτσι! Οι άνθρωποι που αγαπούν το Θεό είναι στην Εκκλησία, και εσύ μπήκες στο σπίτι τους για να τους κλέψεις; Αυτό δεν θα σου περάσει!

Και με τα λόγια αυτά ο άγιος άστραψε ένα δυνατό χαστούκι στον κλέφτη, αφήνοντας τον τυφλό! Σαστισμένος ο κλέφτης άρχισε να ψάχνει να βρει την πόρτα, να φύγει, αλλά δεν τα κατάφερνε. Έτσι, όταν ο σπιτονοικοκύρης γύρισε από την Εκκλησία, τον βρήκε μέσα, με αποτέλεσμα να τον συλλάβουν, να τον παραπέμψουν σε δίκη και να τον καταδικάσουν σε εξορία στην Σιβηρία.

Όμως, όλο το διάστημα που μεσολάβησε από την ημέρα της κλοπής, η συνείδησή του-αν και κλέφτης- δεν ησύχαζε. Καταλάβαινε αφ’ ενός ότι η εμφάνιση του αγίου Νικολάου δεν ήταν φαντασία του και αφ’ ετέρου ότι έπρεπε να αποκαταστήσει την αμαρτία που διέπραξε. Έτσι, γνωρίζοντας ότι οι άγιοι δεν είναι μισάνθρωποι, ζήτησε να του επιτρέψουν να πάει στο χωριό του να προσκυνήσει τον Άγιο και να του ζητήσει έλεος και συγνώμη. Πράγματι, δέχτηκαν να τον πάνε συνοδεία δεσμοφυλάκων.

Μόλις έφτασε, γονάτισε μπροστά στην εικόνα του Αγίου και με δάκρυα του ζητούσε συγχώρηση για την αμαρτία του. Έτσι, προσευχήθηκε πολλή ώρα, και με σκυμμένο το κεφάλι ευχαριστούσε τον Άγιο που, αν και του έκλεισε τα σωματικά του μάτια, άνοιξε τα μάτια της ψυχής. Κατόπιν σηκώθηκε και, ενώ ασπαζόταν την ιερή εικόνα του Αγίου, άνοιξαν τα σωματικά του μάτια!».   

Από το βιβλίο: «Τοις κατά πρόθεσιν κλητοίς» του π. Στεφάνου Αναγνωστοπούλου.